Triangle Strategy | Review

Ο Tomoya Asano αρχίζει πλέον να διακρίνεται ως παραγωγός αναβίωσης ή μεταφοράς στο σήμερα μιας πολύ κλασσικής δομής των JRPGs της δεκαετίας του 1990 – αρχές 2000, με χαρακτηριστικό γνώρισμα τον εναγκαλισμό όλων εκείνων των hardcore στοιχείων που διέκριναν την ευρύτερη κατηγορία, όπως random encounters, grinding και δύσκολες αναμετρήσεις με bosses, κρατώντας ευλαβικά αναλλοίωτο το παραδοσιακό turn-based σύστημα μάχης καθώς και ένα γενικότερο ύφος που παραπέμπει στα Final Fantasy εκείνης της εποχής. Μέσα από δημιουργίες όπως τα τρία Bravely

Default και το Octopath Traveler, και υπό τη σκέπη της Square-Enix, o Asano δείχνει να γνωρίζει πολύ καλά σε ποιο κοινό απευθύνεται, ακόμα και εάν δείχνει τη τάση υπέρμετρου ενθουσιασμού στο αποτέλεσμα που παραδίδει.

Το Triangle Strategy είναι το δεύτερο στη σειρά -μετά το Octopath Traveler- που χρησιμοποιεί την πολυτραγουδισμένη και ολίγον τι αμφιλεγόμενη “HD-2D” απεικόνιση, με αποτελέσματα … αμφιλεγόμενα, ιδίως όταν παίζουμε με το Switch ανά χείρας. Σε αντίθεση όμως με το Octopath, εδώ επιχειρείται μια βουτιά στα νερά των tactical-JRPG, πράγμα που σημαίνει πολλοί χαρακτήρες, πολύ δράμα, και σκακιστικό πεδίο αναμετρήσεων τύπου Shining Force, Fire Emblem και λοιπών συγγενών της κατηγορίας.

Μάλιστα, θα προσθέταμε, ότι η επαφή με το Octopath μπορεί να λειτούργησε υπέρ του δέοντος “old-school” στη γενικότερη αίσθηση που άφησε εκείνος ο τίτλος, δεν κρύβουμε όμως ότι ακριβώς αυτή η προσήλωση άνοιξε την όρεξη των προσδοκιών για ένα repeat με το Triangle Strategy, σε ένα πεδίο που δύσκολα βρίσκονται πλήρεις και αντάξιες επιλογές που να παρουσιάζονται στο συλλογικό συνειδητό και δεν αποτελούν niche προτάσεις.

Χωρισμένο σε Κεφάλαια, με κάποια από αυτά να αποτελούνται από διάφορα μέρη, το Triangle Strategy μάς παρουσιάζει την επικράτεια της Norzelia, ένα fantasy κόσμο που ταλανίζεται από τις πολύχρονες συγκρούσεις των τριών χωρών που τον συγκροτούν. Στην έναρξη του τίτλου οι χώρες των Glenbrook, Aesfrost και Hyzante διανύουν μια εύθραυστη περίοδο παύσης πυρών ύστερα από τον “Saltiron War”, το Μεγάλο Πόλεμο για τον έλεγχο των πολύτιμων πρώτων υλών του παιχνιδιού, δηλαδή του αλατιού και του σιδήρου.

Ο κεντρικός μας χαρακτήρας είναι ο Serenoa του Οίκου των Wolffort, ενός εκ των ισχυρότερων Οίκων της Glenbrook, που ως δικλείδα ασφαλείας για την επικράτηση της ειρήνης δέχτηκε το συνοικέσιο με τη πριγκιπέσσα Frederica, την ετεροθαλή αδελφή του Αρχιδούκα της Aesfrost. Mια επισφαλή καθώς φαίνεται συμφωνία, καθώς όταν τα αίματα θα ανάψουν και οι Λόρδοι ξεχάσουν τους καλούς τους τρόπους, το Βασίλειο της Glenbrook και το Δουκάτο της Aesfrost θα τη βγάλουν λάδι ενώ θα έχουν τους «κατώτερούς τους» να επιρρίψουν τις ευθύνες.

Αν μη τι άλλο, το Triangle Strategy κάνει εξαιρετική δουλειά στην απόδοση των διαλόγων του, μένοντας πάντα in-character και μεταδίδοντας άψογα την ψευδαίσθηση ενός κόσμου όπου το αδιαπραγμάτευτο των δεσμών αίματος και το σφάξιμο με το γάντι είναι θέματα της καθημερινότητας. Όταν αυτή η υπεροπτικά υποκριτική ευγένεια, η έμμεση προσέγγιση για να μη θιχτούν πρόσωπα και καταστάσεις, και τα λογύδρια περί τιμής και οικογένειας χτυπούν κόκκινο, σε σημείο να γυρνά το μάτι ανάποδα, τότε το παιχνίδι έχει πετύχει απόλυτα το στόχο του στην απόδοση του ύφους και των χαρακτήρων του.

Σίγουρα αρκετοί από αυτούς κινούνται σε αρκετά αρχετυπικά πλαίσια, στέκονται όμως γερά στα πόδια τους, είναι μέρος του κόσμου που τους περιβάλλει και κάνουν το καλύτερο δυνατό για να περάσουν αυτήν την αίσθηση. Τα animations και τα emotes που ντύνουν τις αντιδράσεις τους κάνουν μόνο τη μισή δουλειά, και εκεί που το πράγμα αρχίζει λίγο να χωλαίνει, είναι όταν μπαίνουν οι ηθοποιοί φωνής να συμπληρώσουν την εικόνα. Δεν είναι και το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, δυστυχώς. Κάποιοι είναι λες και κάνουν απλή ανάγνωση ενώ κάποιοι άλλοι σαν να βαριούνται. Δεν είναι και το καλύτερο δυνατό σύνολο, δυστυχώς, παρόλα αυτά όμως, με λίγη προσπάθεια εκ μέρους του παίκτη, αυτό μπορεί να υπερκεραστεί καθώς βοηθά πάρα πολύ η γραφή των διαλόγων στη μεταφορά όλης της Λορδοσύνης του πράγματος, κάτι που με ιαπωνικές φωνές χάνει αρκετά σε τελική αίσθηση.

Οι οικογενειακές ιστορίες των Οίκων της Norzelia φέρουν όλο το δράμα, τις συγκρούσεις, τις πολιτικές ίντριγκες, τη δολοπλοκία καθώς και τις στροφές στην πλοκή -που φαίνονται από χιλιόμετρα- που θα περίμενε να βρει κανείς σε έναν τίτλο που κεντρικά του σημεία είναι τα παιχνίδια εξουσίας και η εστίαση στα κίνητρα του πολυπληθέστατου cast χαρακτήρων.

Εάν κάπου ταιριάζει το όνομα του τίτλου, είναι για να περιγράψει τις επιλογές που καλείται να κάνει ο παίκτης στον ρου της ιστορίας, μέσα από ένα σύστημα αποφάσεων που βασίζεται σε πεποιθήσεις που έχουν οι συμπολεμιστές του και που μπορεί ο ίδιος να ακολουθήσει ή να προσπαθήσει να μεταβάλλει. Οι πεποιθήσεις αυτές σφυρηλατούνται στον άξονα των κανόνων ηθικής που διαμορφώνουν η Ενότητα, η Αξιοπρέπεια και η Ελευθερία, επηρεάζοντας δυναμικά την εξέλιξη της ιστορίας, με τη πολιτική κατάσταση, την πορεία χαρακτήρων καθώς και το τέλος του παιχνιδιού να αποτελούν ζητήματα αποφάσεων του Serenoa και της ομάδας του.

Η προσοχή του τίτλου είναι ξεκάθαρα εστιασμένη στην αφήγηση, με τα μέρη των διαλόγων να καταλαμβάνουν τη συντριπτική πλειοψηφία του χρόνου μας, δημιουργώντας μια δυσανάλογη ισορροπία σε σχέση με τις στιγμές που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε ένα ζητούμενο σε μάχη. Αυτές παρουσιάζονται περισσότερο ως ένα σημείο κλιμάκωσης στην κατάληξη της πλοκής, με χάρτες που δύναται να διαμορφωθούν ως αποτέλεσμα αποφάσεων που είχαμε πάρει.

Το διπολικό σύνδρομο του τίτλου κάνει την εμφάνισή του σε αυτό ακριβώς το σημείο, καθώς ενώ παρουσιάζεται ιδιαίτερα φιλικό με τις επιλογές στο gameplay για το τακτικό του κομμάτι, ταυτόχρονα αναπαύεται στη σιγουριά μηχανισμών όπως το grinding χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για μεγαλύτερη εμβάθυνση ή επιλογές που να μειώνουν τις αναγκαστικές παύσεις της ροής. Μέρος της αφήγησης αποτελούν τα σημεία που αφήνεται ο παίκτης να εξερευνήσει έναν χώρο ή κάποιες επιπλέον σκηνές που εξελίσσονται παράλληλα ενώ βρισκόμαστε κάπου αλλού και που μπορούμε να δούμε επιλέγοντας το αντίστοιχο εικονίδιο στο χάρτη.

Στα σημεία εξερεύνησης βρίσκουμε πολύτιμα αντικείμενα που είτε τα χρησιμοποιούμε στις μάχες είτε ως μέρος αναβάθμισης των όπλων μας, με μια γραμμική ροή σε αναβαθμίσεις εξοπλισμού και κλάσεων που δεν θέλει να ταλαιπωρήσει με κάτι περισσότερο περίπλοκο τον παίκτη. Αυτές οι ενέργειες γίνονται μέσω της Encampment επιλογής όταν βρισκόμαστε στον χάρτη, επιστρέφοντας συχνά πυκνά στο camp για τυχόν αναβαθμίσεις καθώς και training μάχες ώστε να ανεβάσουμε χαρακτήρες που δεν χρησιμοποιούμε.

Μέσα στην απλότητά τους, οι μάχες του Triangle Strategy μπορούν να γίνουν απόλυτα βατές και τρομερά διασκεδαστικές με λίγη σκέψη και σωστή τοποθέτηση στον χώρο, με την όποια δυσκολία να προέρχεται ως αποτέλεσμα αποφάσεων που λάβαμε πριν την έναρξη της μάχης ή όταν το σενάριο θέλει να αυξήσει την πρόκληση ως μέρος της πλοκής. Από τη στιγμή που η πρόκληση παραμένει πάντα σε ένα επίπεδο, μιας και οι αντίπαλοι κάνουν scale με το level μας, μένει η σωστή διαχείριση των χαρακτήρων μας στο πεδίο της μάχης ως το κέντρο προσοχής, γεγονός που καθιστά τις αναμετρήσεις άκρως απολαυστικές.

Βοηθά πολύ το γεγονός ότι κάθε χαρακτήρας έχει ένα πολύ συγκεκριμένο, διακριτό ρόλο που ποτέ δεν παρεκκλίνει από αυτόν παρά μόνο εμπλουτίζεται με νέες ικανότητες. Επομένως, μιας και το ρόστερ έχει συγκεκριμένο αριθμό εν ώρα μάχης, σιγά σιγά αναπτύσσουμε τις συμπάθειές μας και ξεσκαρτάρουμε ποιους θέλουμε να βλέπουμε σε δράση. Υπάρχουν στοιχεία προς εκμετάλλευση στη γενικότερη τακτική που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, στοιχεία που εισάγονται σταδιακά και αρκετά ομαλά στη ροή του παιχνιδιού χωρίς ποτέ να περιπλέκουν περισσότερο από όσο χρειάζεται τα πράγματα, επιμένοντας στο casual χαρακτήρα του.

Η φύση των μαχών είναι μάλιστα τέτοια που σε αρκετές περιπτώσεις ενδέχεται να τραβήξει αρκετή ώρα, γεγονός που ναι μεν αντισταθμίζει κάπως την ανισορροπία που υπάρχει σε σχέση με το πόση αφήγηση μας παρουσιάζει, αλλά από την άλλη είναι στιγμές που πραγματικά επιζητούσαμε μεγαλύτερη συχνότητά τους. Επιπλέον, το σύστημα αναβαθμίσεων αφήνει περιθώρια βελτίωσης ενώ υπάρχουν εδώ και εκεί μικρές λεπτομέρειες που με λίγη παραπάνω φροντίδα θα μπορούσαν να δώσουν ένα ακόμα καλύτερο αποτέλεσμα.

Το Triangle Strategy είναι ένας tactical τίτλος που πρωτίστως θέλει να κρατήσει την προσοχή του παίκτη με τον κόσμο που έχει δημιουργήσει. Ο παίκτης μπορεί να βάλει στον αυτόματο την προσπέλαση διαλόγων, παρακολουθώντας όλους αυτούς τους απίθανους pixel χαρακτήρες να ζωντανεύουν μπροστά του, να παρεμβαίνει όποτε χρειάζεται να παρθεί μια σημαντική απόφαση και να λαμβάνει πιο ενεργητικό ρόλο όταν η μάχη αποτελεί την ύστατη λύση.

Εάν μάλιστα καταφέρει να κρατήσει το ενδιαφέρον του, τότε σε new game+ θα κληθεί να λάβει διαφορετικές αποφάσεις για διαφορετικό τέλος ενώ εάν επιζητά κάτι περισσότερο από το σύστημα μάχης, τότε το hard mode βρίσκεται παρόν για ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση.

Το Triangle Strategy κυκλοφορεί για το Nintendo Switch από τις 4/3/22. Το review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από τη CD Media.

The post Triangle Strategy | Review appeared first on GameOver.