The Escapists Complete

To The Escapists έρχεται στο Nintendo Switch.

Αυτό είναι ένα αχρείαστο review. Συγνώμη που ξεκινάμε τόσο απότομα και αρνητικά, αλλά υπάρχουν δύο προεκτάσεις σε αυτή την δήλωση. Πρώτα πρώτα, οφείλουμε να είμαστε τίμιοι, και αυτή ήταν μια πολύ ειλικρινής και αντιπροσωπευτική της κατάστασης πρόταση. Γιατί πράγματι, αυτό το review, απ’ όποια μεριά και να το δεις, είναι αχρείαστο. Εμείς μπορεί να έχουμε την υποχρέωση να το γράψουμε, τον αναγνώστη, όμως, δεν τον αναγκάζει

κανείς να το διαβάσει. Ακόμα πιο τίμιοι λοιπόν, αυτό πρέπει να μας αναγνωριστεί κάπως. Το δεύτερο παρακλάδι αυτής, όμως, έχει λίγη ουσία. Και εδώ είναι που παρουσιάζεται ένα σχετικό ενδιαφέρον.

Και η ουσία αυτή βρίσκεται στο ποια παιχνίδια μεταφέρονται στο Switch, με ποιόν τρόπο και πώς αυτές οι κυκλοφορίες προβάλονται. Και εξηγούμαστε. Το Escapists είναι ένας τίτλος που κυκλοφόρησε το 2015. Εν συνεχεία, βγήκαν κάποιοι μεμονωμένοι χάρτες και πίστες σε DLC, καθώς και το αυτόνομο Walking Dead spin-off. Στην πορεία μεταφέρθηκε σε όλες τι πιθανές εκδόσεις, από PC και κονσόλες μέχρι τα κινητά τηλέφωνα, και το 2017 είδαμε την συνέχειά του, το The Escapists 2. To οποίο Escapists 2, κυκλοφόρησε για το Switch στις αρχές του χρόνου (με αρκετά παράπονα από το κοινό για κρασαρίσματα, κάτι που ευτυχώς δεν συναντάμε εδώ), ενώ σειρά πλέον παίρνει το αρχικό παιχνίδι με αυτή την Complete Edition. Τώρα, το γιατί βγαίνει πρώτα το δεύτερο μέρος και μετά το πρώτο, είναι ένα ερώτημα που θα στοιβαχθεί με τα υπόλοιπα χιλιάδες ανεξήγητα της Nintendo.

Ή μάλλον έχει κάποια εξήγηση, που συνδυάζεται με όλα τα υπόλοιπα. Δηλαδή, ότι το τραίνο του Switch έχει μπει για τα καλά στις ράγες των πωλήσεων και άπαντες ψάχνουν τρόπο -τακτικά ή άτακτα- να πιάσουν μία θέση σε αυτό. Είτε πρόκειται για κανονική καρέκλα, είτα στην οροφή, ακόμη και μαζί με τις αποσκευές. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Το βασικό μέλημα και των δύο πλευρών, Nintendo και developers, είναι να μπουν όσο περισσότεροι γίνεται στο χορό της εγκατεστημένης βάσης και να τσιμπήσουν, έστω λίγη από την πίτα. H Nintendo θέλει 3d party παιχνίδια για να γεμίσει το οπλοστάσιό της, και οι εταιρίες, όπως είπαμε, έστω λίγη από αυτή την πίτα του κοινού. Με όποιον τρόπο αυτό είναι δυνατό. Ακόμη και με ανάποδες κυκλοφορίες σειρών.

Και κάπου εκεί έρχεται και το The Escapists: Complete Edition. Ένας ακόμη indie τίτλος (με publisher την Team17 των θρυλικών Worms) που μπαίνει στη φαρέτρα του Switch, τρία χρόνια μετά την αρχική του κυκλοφορία στις υπόλοιπες πλατφόρμες. Βάζοντας λοιπόν στον τίτλο τις λέξεις “The Complete Edition”, αυτομάτως παρουσιάζεται σαν κάτι νέο, κάτι διαφορετικό, κάτι παραπάνω από το αρχικό παιχνίδι. Εξού και ο λόγος μιας νέας ειδικής αναφοράς, ενός review εν προκειμένω, για κάτι που δεν έχει τίποτα νέο να αναδείξει παρά τη μεταφορά ενός παλιότερου παιχνιδιού σε μια νεότερη κονσόλα. Και αν σε άλλα παιχνίδια έχουμε να συγκρίνουμε τεχνικά τις εκδόσεις, εδώ μιλάμε για ένα 8bit αισθητικής παιχνίδι.

Πολύ εύκολα θα μπορούσε κάποιος να διαβάσει εδώ την κριτική του The Escapists, και εδώ την κριτική του Escapists 2. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα δεν είναι άξιο εκ νέου αναφοράς. Χρειάζεται να πούμε πάλι ότι είναι ένα έξυπνο και απολαυστικό παιχνίδι στρατηγικής και διαχείρισης; Άντε, να το πούμε πάλι. Να ξαναπούμε ότι ξυπνάμε καφκικά σε μία φυλακή χωρίς να μαθαίνουμε το γιατί και σκοπός της κάθε πίστας είναι να δραπετεύσουμε; Άντε, να το ξαναπούμε κι αυτό. Να επαναλάβουμε ότι πρόκειται για ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι που δεν σε παίρνει από το χεράκι, αλλά σε αφήνει να πειραματιστείς με το crafting και τις αμέτρητες πιθανές αποδράσεις, αλλά στο τέλος ανταποδίδει; Ας το επαναλάβουμε και ας κλείσουμε εκεί τον κύκλο του αντίλαλου.

Αυτό που θα μπορούσαμε να προσθέσουμε, που πραγματικά θα γράφεται για πρώτη φορά στις σελίδες αυτού του site, είναι οι έξτρα πίστες των DLC. Που και αυτές δηλαδή, δεν χρίζουν και μεγάλης ανάλυσης καθώς είναι το ίδιο ακριβώς μοτίβο του παιχνιδιού σε διαφορετικά settings. Χωρίς, όμως, αυτό να είναι αρνητικό. Καθώς οι άνθρωποι της Mouldy Toof Studios έκαναν εξαιρετική δουλειά χτίζοντας το αρχικό παιχνίδι, και δημιουργώντας μια φόρμα που πάνω της μπορείς εύκολα να προσαρτήσεις οποιοδήποτε franchise. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που οφείλουμε να τους βγάλουμε το καπέλο. Δεν έφτιαξαν δηλαδή μόνο ένα καλό παιχνίδι, αλλά και μια δομή που θα μπορούσαν στην συνέχεια να εκμεταλλευτούν με πολύ κερδοφόρο εμπορικά τρόπο, και ταυτόχρονα, ευχάριστο για τον παίκτη.

Κάπως έτσι λοιπόν, προέκυψαν τα τέσσερα πακέτα DLC που συνοδεύουν τον αρχικό τίτλο και αποτελούν διαφορετικά περιβάλλοντα στο μοτίβο του Escapists. Από την φυλακή του Αλκατράζ, και την κατασκοπική υπόθεση του Duct tapes are Forever, έως το τανκ του Escape Team και το πιο ιδιαίτερο και απολαυστικότερο όλων, το Santa’s Sweatshop. Όπου όντας ξωτικά, προσπαθούμε να αποδράσουμε από το εργαστήρι του Άι Βασίλη και τις κτηνώδεις συνθήκες εργασίας του (;!). Το πακέτο συμπληρώνουν πέντε ακόμα φυλακές, με την Fhurst Peak να έχει κυκλοφορήσει προηγουμένως μόνο σε PC. Και αυτή η μία, μόνο, πίστα, είναι που το διαχωρίζει από τις άλλες εκδόσεις που έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς στις υπόλοιπες κονσόλες.

Κάποιοι την ονομάζουν Supermax Edition και κάποιοι Complete. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε, μιλάμε πάντα για το ίδιο παιχνίδι και το ίδιο περιεχόμενο. Και παρότι είναι εξ ολοκλήρου λάθος να γράφεις για την τιμή ενός παιχνιδιού σε ένα review, καθώς οι τιμές αλλάζουν ενώ τα παιχνίδια μένουν (αν και αυτό είναι υπό συζήτηση τα τελευταία χρόνια), οφείλουμε να κάνουμε μια αναφορά. Καθώς τα 15 Ευρώ που κοστολογείται ο τίτλος μπορεί να ακούγονται ως μια καλή τιμή, την ίδια ώρα, όμως, σε κάποιες από τις υπόλοιπες πλατφόρμες που έχει κυκλοφορήσει εδώ και χρόνια, μπορεί κάποιος να τον αγοράσει το βασικό παιχνίδι στο ένα τρίτο. Θα μπορούσαν τουλάχιστον να έχουν συμπεριλάβει και το Walking Dead μέσα σε αυτό το πακέτο, καθώς και τα δύο παιχνίδια της σειράς. Τότε το “Complete”, ίσως να ήταν λίγο πιο ακριβές σαν όρος.

Και για να μην παρεξηγηθούμε, καθώς όλο το κείμενο βγάζει μια σχετική αρνητικότητα: το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι το παιχνίδι, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αυτό προωθείται. Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ το ίδιο το παιχνίδι. Το Escapists ήταν και παραμένει ένας πολύ αξιόλογος και ιδιαίτερος τίτλος. Με την τολμηρή δυσκολία του, την ευφάνταστη ειρωνεία του να προσφέρει ένας τίτλος τόσο μεγάλη ελευθερία ενώ εκτυλίσσεται σε φυλακές και την παιχνιδιάρικη 8bit αισθητική που μπορεί να κάνει χαριτωμένο ακόμα και το να σε ξυλοφορτώνει μια ολόκληρη φυλακή.

Κρατούμενοι και αστυνόμοι. Αυτό είναι το Escapists. Όσα διαφορετικά ονόματα και αν δώσουν στις εκδόσεις του, θα συνεχίσει να είναι το ίδιο ακριβώς παιχνίδι, και όσες λέξεις κι αν συνεχίσουμε να γράφουμε εμείς, αυτό το κείμενο θα παραμείνει ένα αχρείαστο review. Ίσως να είναι και το μόνο review που ο υπότιτλος του κειμένου θα αρκούσε από μόνος του να περιγράψει τα πάντα.

switch