The Crew 2

Κρίση ταυτότητας.

Κανείς δεν ζήτησε το The Crew 2. Ή τουλάχιστον, μας δίνεται η εντύπωση ότι λίγοι ήταν αυτοί που είχαν ένα κάποιο άγχος για το αν θα κυκλοφορήσει και πώς θα είναι το The Crew 2. Κι αυτό διότι το πρώτο The Crew ήταν ο ορισμός του μέτριου σε μια κατηγορία με ήδη ισχυρούς ανταγωνιστές. Αν ήταν λέξη, θα ήταν “meh”. Αν ήταν χρώμα θα ήταν πορτοκαλί. Αν ήταν φαγητό θα ήταν μακαρόνια

Το πρώτο θετικό είναι ότι αφήνει την ψευτο-μπλοκμπάστερ ιστορία του The Crew για κάτι πιο ρεαλιστικό, κατανοητό και γνώριμο. Ο παίκτης ξεκινά ως ένας "Nobody" στο χώρο των Motorsports, με στόχο να γίνει ο πρωταθλητής σε Γη, Νερό και Αέρα μέσω της διοργάνωσης MotorNation. Και για να δίνουμε από τώρα τα εύσημα εκεί που τα αξίζει, αυτό που επιχειρεί (και σε μεγάλο βαθμό πετυχαίνει) να κάνει το The Crew 2 σε ποικιλία και σκέλος, πιθανότατα δεν έχει προηγούμενο. Ασσύληπτη ποικιλία σε περιβάλλοντα και οχήματα, σε ένα παιχνίδι-αφιέρωμα στον μηχανοκίνητο αθλητισμό και όλες σχεδόν τις πτυχές του, με παραπάνω από ικανοποιητική απεικόνιση της κάθε κατηγορίας. Ταυτόχρονα, όλα αυτά απλώνονται επάνω σε έναν αχανή, always online, χάρτη των ΗΠΑ, έναν από τους μεγαλύτερους σε βιντεοπαιχνίδι, και με ένα διασκεδαστικό gameplay που κρατάει το ενδιαφέρον του παίκτη.

Το MotorNation αποτελείται από 4 «Οικογένειες», τα Street Racing, Pro Racing, Freestyle και Off-Road, το καθένα με τις υποκατηγορίες του. Φυσικά, το μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού και πιο φροντισμένο είναι αυτό των αυτοκινήτων, αλλά και τα αεροπλάνα και τα σκάφη αξίζουν το χρόνο των παικτών, και είναι η πρώτη φορά που συνδυάζονται όλα αυτά σε ένα παιχνίδι και παρουσιάζονται μάλιστα αξιοπρεπώς. Η οδήγηση γενικότερα είναι φανερά arcade και δεν προσπαθεί να το κρύψει, αλλά έχει ορισμένες ρεαλιστικές πινελιές, υπέροχη αίσθηση ταχύτητας και ξεχωριστή οδηγική συμπεριφορά μεταξύ των οχημάτων μια κατηγορίας, τα οποία είναι πάρα πολλά και θα ικανοποιήσουν κάθε γούστο.

Το μοντέλο καταστροφής απουσιάζει επιδεικτικά, μάλλον αναμενόμενα, πέρα από μικρές γρατσουνιές και αμυχές εδώ κι εκεί, ενώ υπάρχει και ένα ελαφρώς προβληματικό destructibility περιβάλλοντος, με -για παράδειγμα- άλλες καντίνες να τις στέλνουμε στις απέναντι ταράτσες και σε άλλες η Ferrari Berlinetta μας να σκάει επάνω τους σαν τούβλο. Ελαφρώς ασταθή γενικότερα τα physics, και ειδικότερα το περιβαλλοντικό destructibility, αλλά δεν είναι ικανά να χαλάσουν την αίσθηση ότι παίρνω το αμάξι μου, χάνομαι στο ορίζοντα και όπου με βγάλει ο δρόμος. Υπάρχουν και ευχάριστες εκπλήξεις όπως το Jet Sprint σκάφος, ενώ άλλες κατηγορίες, λίγες ευτυχώς, είναι λιγότερο διασκεδαστικές, όπως το Motocross. Δυστυχώς, τα αεροπλάνα έχουν περιορισμένα Events τα οποία γρήγορα γίνονται επαναλαμβανόμενα.

Όσον αφορά το κομμάτι της αναβάθμισης των οχημάτων, έχουμε να κάνουμε αναμενόμενα με χρώματα, νουμεράκια, Rarities και πάει λέγοντας. Το παιχνίδι υιοθετεί ένα μοντέλο αναβαθμίσεων που πιο πρόσφατα είδαμε στο Need for Speed Payback, αλλά ευτυχώς καλύτερα υλοποιημένο. Τελειώνοντας έναν αγώνα, παίρνουμε Loot για το όχημα που οδηγούμε και για την κατηγορία του, με τη μορφή ανταλλακτικών και εξαρτημάτων. Τα γνώριμα Common, Uncommon, Rare και Epic εμφανίζονται και εδώ, με τα Rare και Epic Rarities να έχουν Passive Abilities που, π.χ., ανεβάζουν τους followers ή τα χρήματα ανά 1% ή την ποιότητα του loot που κερδίζουμε, και πάει λέγοντας.

Μια πολύ καλή αλλαγή είναι ότι οι αναβαθμίσεις που παίρνουμε δεν είναι αποκλειστικές σε ένα αμάξι ώστε να χρειάζεται να ξανακάνουμε δεκάδες αγώνες μόλις πάρουμε καινούριο, αλλά είναι διαθέσιμες να τις μεταφέρουμε σε όλα τα οχήματα της κατηγορίας που ανήκουν. Για παράδειγμα, όταν οδηγούμε ένα Hypercar όπως η Koenigsegg Regera και τελειώσουμε έναν αγώνα, το loot που θα πάρουμε μπορούμε να το βάλουμε στη Lamborghini Veneno. Υπάρχουν, φυσικά, αρκετές επιλογές για fine tuning και λοιπές λεπτομέρειες, οι οποίες όμως δεν σώζουν το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένα μα κανένα βάθος στο μηχανικό κομμάτι των οχημάτων.

Φθηνή, ρηχή και φευγαλέα η ευχαρίστηση του να «φοράς» ένα μεγαλύτερο νουμεράκι στο τάδε εξάρτημα, με κανένα δέσιμο αφού στον επόμενο κιόλας αγώνα το πετάμε για ένα μεγαλύτερο νούμερο. Τη στιγμή φυσικά που ενοχλητικοί τύποι και cutscenes μας λένε ολημερίς ότι «το αμάξι σου, που το έφτιαξες εσύ, είναι βαθιά προσωπική υπόθεση». Ένα δείγμα του πόσο απρόσωπη και άοσμη είναι η αναβάθμιση, είναι ότι το μόνο που αλλάζει είναι το χρώμα των ανταλλακτικών και το νουμεράκι δίπλα, ενώ στις μοτοσυκλέτες δεν έχουν αλλάξει καν την εικόνα των ελαστικών, με αποτέλεσμα να «φοράμε» ελαστικά αυτοκινήτων. Άσε μας άνθρωπέ μου να μπούμε σε ένα συνεργείο να μυρίσουμε λίγο γράσο και να τσεκάρουμε το κλασικό ημερολόγιο με μοντέλα επάνω σε αμάξια που σίγουρα θα κρέμεται σε κάποιον τοίχο...

Και φυσικά αυτό το μοντέλο κρύβει, δίχως έκπληξη, και ορισμένα άλλα στοιχεία, όπως έντονο grinding και microtransactions. Τα microtransactions συγκεκριμένα υπάρχουν χωρίς να κάνουν πολύ αισθητή την παρουσία τους ή να επεμβαίνουν στην εμπειρία, αλλά ευνοούνται από το γεγονός πως ορισμένα οχήματα είναι πραγματικά πανάκριβα, και κάποιοι σίγουρα θα προτιμήσουν να «κόψουν δρόμο».

Ο δεύτερος πυλώνας του παιχνιδιού είναι ο χάρτης των ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα “Best of” των πιο αναγνωρίσιμων και εικονικών τοποθεσιών των ΗΠΑ, από μια τεράστια λίστα όπως Όρος Rushmore, Λας Βέγκας, Νέα Υόρκη, Grand Canyon και πάει λέγοντας. Από αγώνες στην εξοχή με αμερικανικά muscle αυτοκίνητα, σε ομιχλώδεις αναβάσεις βουνών, ανοίγματα στις ευθείες που σκίζουν την έρημο Mojave, hypercars να βολτάρουν στους δρόμους του Miami, σε χαμηλές πτήσεις στο Monument Valley. Υπάρχουν και ορισμένα Events που αξιοποιούν την ποικιλία αυτή στα περιβάλλοντα, και ενδιαφέροντα challenges όπως για παράδειγμα ανάποδες πτήσεις κάτω από τον Πύργο του Άιφελ στο Λας Βέγκας.

Οπτικά, με την ποικιλία αυτή το παιχνίδι έχει να προσφέρει ορισμένες πραγματικά μοναδικές στιγμές στις οποίες αποδεικνύεται "λίρα εκατό" ο εξαιρετικός Video και Photo Editor. Γενικότερα, πάντως, είναι ασταθής ο οπτικός τομέας, με έντονο pop-in και με μια αίσθηση τεράστιου αλλά μάλλον άχαρου κόσμου, ενώ τα κτήρια είναι αδιάφορα και φαίνονται άσχημα δίπλα στα πιο λεπτομερή και καλογυαλισμένα οχήματα. Αυτό συμβαίνει για να μπορεί το παιχνίδι να τρέχει σε ένα always online περιβάλλον με δεκάδες άλλους παίκτες, κάτι που αυτή τη στιγμή δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στην εμπειρία. Ταυτόχρονα, υπάρχει παντού μια υπέροχη ροή και εντυπωσιακές μεταβάσεις, μια ιδέα για τις οποίες είχαμε πάρει από το πρώτο εντυπωσιακό trailer και τη beta, με τον κόσμο να «λυγίζει» και τη δράση να μεταφέρεται από τον Αέρα στην Θάλασσα, και είναι άκρως διασκεδαστική η ευκολία με την οποία μπορούμε να αλλάζουμε οχήματα.

Για παράδειγμα, οδηγώντας μέσα από το Grand Canyon, μπορούμε αστραπιαία να μετατρέψουμε το αυτοκίνητο σε αεροπλάνο, να περάσουμε πετώντας μέσα από στενά φαράγγια και, φτάνοντας στο ποτάμι, να αλλάξουμε όχηματα και να πέσουμε από ύψος με τη βάρκα μας, συνεχίζοντας την πορεία μας χωρίς το ελάχιστο loading. Δυστυχώς, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού είναι τα Xtreme Events και γενικά οι περιπτώσεις που αξιοποιούν πλήρως τις μεταβάσεις, πέρα από το FreeRide. Το παιχνίδι πάντως είναι στα καλύτερά του και πραγματικά ξεχωρίζει από τον ανταγωνισμό όταν αξιοποιεί αυτό το στοιχείο της ελευθερίας σε συνδυασμό με τον τεράστιο χάρτη και τις πανέμορφες τοποθεσίες του. Όταν εξαπολύει τον παίκτη στο αχανές περιβάλλον χωρίς να του λέει πολλά.

Όταν αντί να περιορίζει το KTM 450 μας σε μια βαρετή κυκλική πίστα Motocross, αντιθέτως μάς πετάει από μια βουνοκορφή και αφήνει να διασχίσουμε χωράφια, ποτάμια και δάση για να φτάσουμε το επόμενο checkpoint χωρίς προκαθορισμένη διαδρομή. Όταν μας δίνει μια Pagani Huayra και μας λέει να ξεκινήσουμε από την Ανατολική Ακτή και να διασχίσουμε όλη την Κεντρική Αμερική μέχρι να φτάσουμε στη Δυτική Ακτή (αν και εκεί δεν είναι ακριβώς ελεύθερο). Η φιλοσοφία Drive Anywhere υπάρχει εντός του παιχνιδιού με όρους gameplay, δεν υπάρχουν κυριολεκτικά πουθενά αόρατοι τοίχοι, αλλά δεν στηρίζεται σε ικανοποιητικά επίπεδα από το διαθέσιμο περιεχόμενο. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, η Α.Ι. καταστρέφει την εμπειρία, αφού οι αντίπαλοι δεν κάνουν ποτέ λάθος. Όταν είναι μπροστά μας πηγαίνουν σαν κότες και τους περνάμε πάντα μα πάντα σαν σταματημένους.

Τη στιγμή όμως που θα βρεθούν από πίσω μας, ακόμα και να παραδίδουμε μαθήματα οδήγησης και να ζωγραφίζουμε έργα τέχνης με τις λαστιχιές μας στις κατηφορικές στροφές του Yosemite, αυτοί σταθερά εκεί πίσω, ακούραστοι και αλάνθαστοι, έτοιμοι να εκμεταλλευτούν το παραμικρό λάθος. Όσοι έχουν παίξει racing παιχνίδι με έντονο rubberbanding καταλαβαίνουν αμέσως τι εννοούμε, και οι υπόλοιποι θα το καταλάβουν όταν μετά από έναν αγώνα 50 λεπτών και σταθερά μπροστά από τον ανταγωνισμό, πάρουν μια κακή στροφή στο τελευταίο χιλιόμετρο και δουν μια παρέλαση αυτοκινήτων να τους προσπερνά.

Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε τη γραφή και τα Cutscenes, τα οποία μιλούν συνέχεια δήθεν για τους «δρόμους», με πολύ συχνά κακό voice acting -στην καλύτερη μέτριο- και κυρίως απαράδεκτο υφάκι. Φανταζόμαστε ήδη τις συζητήσεις τύπου «Έτσι μιλάει η νεολαία» που πήραν μέρος κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της παραγωγής. Φάσκει και αντιφάσκει, τη μια δείχνει ένα πραγματικά ωραίο cutscene (Ubisoft γαρ) για τους δρόμους, και γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε, ότι δεν το κάνουμε για να γίνουμε διάσημοι και δεν μας νοιάζει αν μας βλέπουν οι κάμερες, και στα καπάκια κατά τη διάρκεια των αγώνων, μας κακοποιεί το αυτί ουρλιάζοντας ο κλασικός generic cool-hipster φίλος μας πόσα views παίρνουμε και πόσους followers κερδίζουμε και κάνε άλματα γιατί αρέσει στο κοινό, και αν δεν κάνεις θα σε βαρεθούν, και "ουάου" και πάει λέγοντας.

Και φυσικά μονάδα μέτρησης των Level μας είναι οι Followers. Μια παραφουσκωμένη, over-the-top, cheesy και κακόγουστη κουλτούρα, μια εντελώς λανθασμένη αντίληψη για το τι θεωρείται “cool” και τι θέλει το κοινό. Αρκεί να ακούσει κανείς τη φωνή και την προφορά του πλουσιόπαιδου Clarence The Third από οικογένεια πρωταθλητών, που πρέπει να νικήσουμε στην κατηγορία Pro Racing. Εκτός δηλαδή του γεγονότος ότι τον ονόμασαν Clarence. Εντάξει, το καταλάβαμε ότι είναι πλούσιος και κακομαθημένος, πάλι καλά που δεν τον ονόμασαν Λουδοβίκο Β’ ή κάτι τέτοιο δηλαδή…

Το The Crew 2 λοιπόν είναι ένα πολύ, πολύ καλύτερο παιχνίδι από το πρώτο The Crew, αλλά καταφέρνει παραδόξως να πάσχει από τα ίδια προβλήματα, ενώ δεν είναι σίγουρο τι ακριβώς θέλει να κάνει. Για μια ακόμη φορά, θα είναι στην επιθυμητή κατάσταση σε κάποιους μήνες, ακριβώς όπως είχε γίνει με το The Crew πριν κάποια χρόνια. Μέσα σε 25 με 30 ώρες είχαμε ήδη ξεκλειδώσει Platinum τρόπαιο, με όλα τα events του παιχνιδιού ολοκληρωμένα, και με ελάχιστο ενδιαφέρον να απομένει. Λείπει εντελώς το PvP Multiplayer, το endgame δηλαδή του παιχνιδιού, το οποίο θα προστεθεί στο μέλλον με update. Με update θα προστεθούν και τα Legendary Rarities.

Με update θα προστεθεί και περισσότερο περιεχόμενο. Γίνονται ήδη πολλές παραχωρήσεις για ένα multiplayer κομμάτι, το μισό του οποίου λείπει, και το άλλο μισό δεν συγκινεί κανέναν, για ένα Always Online τη στιγμή που ουσιαστικά παίζουμε μόνοι μας. Άλλα διατυμπανίζουν τα cutscenes, άλλα καταλήγουμε να κάνουμε για ώρες επί ωρών. Έχουμε και σπίτι, το οποίο έχει κυριολεκτικά μηδενική αλληλεπίδραση και αξία. Τι προσφέρει στο παιχνίδι το σπίτι, μπορεί να μας ενημερώσει κάποιος; Φέρνει φυσικά η όλη ιδέα ορισμένες αναμνήσεις από το αγαπημένο Test Drive Unlimited, μην ξεχνάμε εξάλλου ότι το The Crew θεωρείται ο πνευματικός διάδοχος, αλλά δεν είναι αρκετό αυτό.

Επιστρέφουμε στο αρχικό πρόβλημα: Κανείς δεν ζήτησε το The Crew 2. Ήταν μια επιλογή, ένα προσωπικό στοίχημα της Ubisoft, και για αυτόν ακριβώς το λόγο όφειλε να κάνει το κάτι παραπάνω ή, τουλάχιστον, να παραδώσει ένα ολοκληρωμένο παιχνίδι – γιατί προφανώς ούτε αυτό δεν είναι δεδομένο πλέον. Και αδικείται έτσι το όποιο όραμα είχαν για ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να είναι κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο στο χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ένα παιχνίδι το οποίο, παρόλα αυτά, καταφέρνει να είναι διασκεδαστικό, και σίγουρα σε λίγο καιρό θα είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από ό,τι είναι στο launch του. Μέχρι τότε όμως, κανείς δεν εγγυάται σε τι κατάσταση θα βρίσκεται η κοινότητα του παιχνιδιού και πόσοι θα προτιμήσουν άλλες παρόμοιες κυκλοφορίες της περιόδου.

To review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.