Stranger's Wrath HD - Review

Ξεκινώντας το κυνήγι για ακόμα μια φορά.

Η κυκλοφορία τίτλων για το Nintendo Switch μπορεί να αποτελεί παράλληλα ευλογία και κατάρα. Ευλογία, γιατί μια μεγαλύτερη μερίδα παικτών μπορεί να αποκτήσει πρόσβαση σε τίτλους που, υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν δύσκολο να το κάνουν – όπως, για παράδειγμα, τίτλοι-διαμάντια για το Wii U που δεν κέρδισαν την ανταπόκριση που τους άξιζε, λόγω της χαμηλής εγκατεστημένης

βάσης χρηστών. Κατάρα, πάλι, γιατί η φορητότητα και η ανάλογη ιπποδύναμη της κονσόλας επιτρέπει στους developers να μεταφέρουν παλαιότερους τίτλους τους και να τους πλασάρουν ξανά στο κοινό, υπενθυμίζοντας στους παίκτες πως το να ξαναπαίξουν το ίδιο παιχνίδι, φορητά αυτή τη φορά, μπορεί να προσφέρει μια εντελώς διαφορετική εμπειρία. Κάποιες φορές, ναι. Παραδείγματα όπως το The Witcher 3 αποτελούν ικανοποιητικά δείγματα αυτής της τακτικής, λόγω του βάθους αλλά και του replayability.

Όμως, όταν έχουμε να κάνουμε με τίτλους όπως το The Elder Scrolls: Skyrim, ή το Resident Evil 4, οι οποίοι έχουν κυκλοφορήσει σε οποιαδήποτε πλατφόρμα έχει διατεθεί τις τελευταίες δύο και πλέον γενιές, τότε τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Και γίνονται ακόμα πιο δύσκολα όταν ένας τίτλος έχει διατεθεί για -παρόμοιας λειτουργίας και χρησιμότητας- κονσόλα στο παρελθόν και επιστρέφει για να δώσει μια εμπειρία με λιγότερα χαρακτηριστικά σε σχέση με το πριν. Και κάπου εδώ τοποθετείται η τρέχουσα κυκλοφορία του Oddworld: Stranger’s Wrath HD. Είναι μια από τις επανακυκλοφορίες που έδωσε τη δυνατότητα στους μη κατόχους του αρχικού Xbox να ασχοληθούν με μια υβριδική περιπέτεια πρώτου και τρίτου προσώπου, αλλά μετά από τόσα χρόνια, και μετά τη διάθεσή της σε μια πληθώρα από πλατφόρμες, μια κυκλοφορία στο Switch δεν έρχεται να προσφέρει κάτι αρκετά ουσιαστικό, πέρα από ορισμένες αναγκαίες -αλλά και προβλέψιμες- βελτιώσεις και, κυρίως, τη φορητότητα.

Για όσους δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με το Stranger’s Wrath, οφείλουμε να σημειώσουμε πως η πλοκή του είναι από τα καλύτερα δείγματα δουλειάς της Oddworld Inhabitants, καθώς σε έναν τίτλο διάρκειας περίπου 10 ωρών καταφέρνουν να αφηγηθούν την ιστορία του Strange, ενός κυνηγού επικηρυγμένων, δημιουργώντας έναν κόσμο κάπως ασύνδετο μεν, αλλά με όμορφο, western υπόβαθρο δε, και έναν χαρακτήρα, οι πράξεις του οποίου καθορίζονται από την προσωπική του ατζέντα, που δρα με έναν τρόπο εντελώς διαφορετικό από τους Abe και Munch που γνωρίσαμε στους προηγούμενους τίτλους της σειράς Oddworld.

Το ποιος πραγματικά είναι ο Strange και τι ακριβώς προσπαθεί να πετύχει, είναι κάτι που ο παίκτης καλείται να ανακαλύψει μόνος του και, εν τέλει, να αποφασίσει αν μπορεί να ταυτιστεί με τον βαρύθυμο πρωταγωνιστή του παιχνιδιού. Ωστόσο, ακόμα και οι παίκτες με μηδενική εμπειρία σε τίτλους της σειράς Oddworld, που δεν είναι μαθημένοι ούτε στο αφηγηματικό στυλ αλλά ούτε και στον τρόπο που εκτυλίσσεται η ιστορία, θα βρουν τα γεγονότα και την εξέλιξη της πλοκής του Stranger’s Wrath απολύτως ικανοποιητικά -παρά το γεγονός ότι υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο όσον αφορά στην ολοκλήρωση ενός συγκεκριμένου bounty. Αυτό ισχύει και με εμάς, που βιώσαμε την περιπέτεια αυτή πριν από καιρό και μας κάνει να διψάμε για μια συνέχεια, η οποία δυστυχώς δεν βλέπουμε να έρχεται στο άμεσο μέλλον – εκτός και αν οι ιθύνοντες της Oddworld Inhabitants αποφασίσουν να επιστρέψουν στον Strange, αφού ολοκληρώσουν τα ανανεωμένα ταξίδια του Abe.

Ανεξάρτητα από το σενάριο, ωστόσο, αυτό που προκάλεσε αίσθηση όταν κυκλοφόρησε το παιχνίδι για πρώτη φορά, ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο Strange έρχεται αντιμέτωπος με τις διάφορες απειλές που ελλοχεύουν σε κάθε γωνιά και δρουν υπό τις διαταγές του κάθε πολέμαρχου/ επικηρυγμένου και υποψήφιου θύματος του Strange. To gameplay του τίτλου χαρακτηρίστηκε ως «υβριδικό», με απόλυτα δικαιολογημένο τρόπο, καθώς επέτρεπε τη μετάβαση από προοπτική τρίτου προσώπου σε πρώτου (και αντίστροφα) με τόσο φυσικό τρόπο, που για την εποχή του αποτελούσε μια επανάσταση. Με το πάτημα δύο πλήκτρων, ο Strange μπορεί να κινείται στο χώρο σε προοπτική τρίτου προσώπου, τρέχοντας και κάνοντας επίθεση με χτυπήματα, ενώ με τη μετάβαση σε προοπτική πρώτου προσώπου, μπορεί να χρησιμοποιήσει τη βαλλίστρα του (crossbow) για να εκτελέσει μια σειρά πιο συγκροτημένων και συντονισμένων επιθέσεων, να παγιδεύσει και να αιχμαλωτίσει τα θύματά του, να ενεργοποιήσει μηχανισμούς που του επιτρέπουν τη μετάβαση από το ένα σημείο του χάρτη στο άλλο, ακόμα και να αποκτήσει επιπλέον πυρομαχικά (ammo).

Αυτή η μετάβαση λειτουργεί το ίδιο σωστά και στην έκδοση του Nintendo Switch, κάτι που είδαμε να συμβαίνει και σε προηγούμενες HD επανεκδόσεις του παιχνιδιού. Ωστόσο, θα θέλαμε να αντιπαραβάλουμε την εν λόγω έκδοση με την αντίστοιχη του PS VITA, όπου ο παίκτης μπορούσε να μεταβεί από τη μία προοπτική στην άλλη χρησιμοποιώντας απλώς την οθόνη αφής – κάτι που δε φαίνεται να ισχύει εδώ, καθώς οι συντελεστές της HD επανέκδοσης για το Switch δεν φαίνεται να έλαβαν υπ’ όψη την ύπαρξη της οθόνης αφής όταν ο παίκτης παίζει σε handheld mode. Δεν γνωρίζουμε αν αυτό ισχύει λόγω προγραμματιστικών περιορισμών λόγω της μετάβασης από handheld mode σε docked mode, αλλά θα θέλαμε να ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά που θα συμπεριελάμβανε το πακέτο.

Η Oddworld Inhabitants υποσχέθηκε βελτιωμένη απεικόνιση και ρυθμό ανανέωσης κλειδωμένο στα 60 καρέ ανά δευτερόλεπτο, κάτι που ισχύει και σε αυτήν την έκδοση. Το HD facelift είναι περισσότερο εμφανές, ακόμα και όταν παίζουμε φορητά, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι ακόμα πιο όμορφο σε σχέση με την HD επανέκδοση του PlayStation 3, καθώς το παιχνίδι δε βρήκε το δρόμο του και στις οικιακές κονσόλες τρέχουσας γενιάς των Sony και Microsoft. Προβλήματα stuttering που ταλαιπωρούσαν τους παίκτες παλαιότερα δεν φαίνονται να ισχύουν εδώ, οι φωτισμοί είναι βελτιωμένοι σε σημεία, οι χρόνοι φόρτωσης δεν θυμίζουν σε τίποτα τους αντίστοιχους των προηγούμενων εκδόσεων και η εικόνα είναι περισσότερο καθαρή, ειδικά όταν παίζουμε σε docked mode.

Ο ήχος, ακόμα και αν το soundtrack δεν αναμένεται να προκαλέσει...ρίγη συγκίνησης, εν τούτοις έχει δουλευτεί προσεκτικά, αποφεύγοντας κάποια... περίεργα ηχητικά εφέ του παρελθόντος. Δεν πρέπει να παραλείψουμε, ωστόσο, το γεγονός ότι πρόκειται, πλέον, για ένα παιχνίδι δεκαπενταετίας, με αρκετά σημεία εντός που φωνάζουν δυνατά την ηλικία του. Το να «τρέξει» ομαλά σε μια κονσόλα όπως το Switch δεν πρέπει να θεωρείται κάποιο επίτευγμα, αλλά κάτι δεδομένο, ενώ σε καμία περίπτωση οι παίκτες δεν πρέπει να περιμένουν πως θα έχουν να κάνουν με ένα οπτικό και τεχνολογικό θαύμα... on the go.

Έχοντας ασχοληθεί εκτεταμένα με την επανέκδοση του παιχνιδιού στο Switch, θα θέλαμε να αναφερθούμε σε ένα χαρακτηριστικό που μας ικανοποίησε αρκετά. Μιλάμε, φυσικά, για την εφαρμογή motion controls κάθε φορά που παίζουμε σε προοπτική πρώτου προσώπου, ένα χαρακτηριστικό που βελτιώνει αρκετά την εμπειρία μας σε σχέση με το παρελθόν. Χρησιμοποιώντας το ενσωματωμένο γυροσκόπιο της κονσόλας, η στόχευση και η χρήση της βαλλίστρας είναι πιο εύκολη και αποτελεσματική από ποτέ. Δεν λέμε ότι δεν υπάρχουν προβλήματα, αλλά η εκτέλεση των motion controls γίνεται συνήθως αρκετά ικανοποιητικά, επιτρέποντάς μας να αποφύγουμε τη χρήση αναλογικών και πλήκτρων και γλιτώνοντάς μας αρκετό χρόνο κατά τη διάρκεια των πιο έντονων μαχών.

Αν και το gameplay είναι σωστά υλοποιημένο (παρ’ όλο που ορισμένες φορές τείνει να είναι ελαφρώς επαναλαμβανόμενο) δεν παύουν να υπάρχουν τα σημεία εκείνα όπου η δράση είναι καταιγιστική, οι εχθροί πετάγονται και πυροβολούν από το πουθενά και η δυσκολία αυξομειώνεται κάπως ανορθόδοξα. Σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές, ο παίκτης καλείται να ακολουθήσει μια διαφορετική προσέγγιση και, κατά συνέπεια, όσο πιο γρήγορα μπορέσει να θεραπευτεί ή να αλλάξει στυλ μάχης (με μια πιο melee τακτική), τόσο πιο ανώδυνα και γρήγορα θα ολοκληρωθεί μια αποστολή, με τον Stranger να επιστρέφει με τα λάφυρά του. Ακόμα και όταν εξερευνούμε τον κόσμο, ή κυνηγάμε πλάσματα για να τα μετατρέψουμε σε πυρομαχικά, η χρήση των motion controls μπορεί να αποτελεί έναν σωστό σύμμαχο, κάνοντας τη στόχευση ακριβέστερη και πιο αποτελεσματική.

Δεν μπορούμε να πούμε, ωστόσο, αν όλα αυτά είναι αρκετά για να πείσουν μια μεγάλη μερίδα παικτών να ασχοληθεί ξανά με αυτόν τον τίτλο, ειδικά αν αυτό έχει συμβεί σε κάποια άλλη πλατφόρμα στο παρελθόν. Για να είμαστε ειλικρινείς, η περιπέτεια του Strange πασχίζει να βελτιωθεί σε κάθε επανακυκλοφορία της, μετά από την "απόρριψη" του κοινού στην αρχική της κυκλοφορία στο Xbox, και προσπαθεί να δώσει κίνητρα στους παίκτες να αφιερώσουν χρόνο (και χρήμα) για ακόμα μια φορά. Δεκαπέντε χρόνια μετά, όμως, μια τέτοια επανακυκλοφορία δύσκολα θα εντυπωσιάσει ένα νέο κοινό, παρά το ενδιαφέρον gameplay, και ακόμα πιο δύσκολα θα πείσει νέους παίκτες να αποκτήσουν την έκδοση για το Switch, ειδικά όταν μπορεί να βρει ένα αντίτυπο σε κάποια άλλη πλατφόρμα (από κονσόλες και υπολογιστές, μέχρι smartphones) σε αρκετά πιο προσιτή τιμή.

Οι βελτιώσεις υπάρχουν, αλλά δεν θεωρούμε πως μπορούν να κάνουν την ειδοποιό διαφορά, που στέλνουν την εν λόγω έκδοση έτη φωτός μακριά από τις άλλες. Η διάρκεια του παιχνιδιού, που ήταν ικανοποιητική για την εποχή της, πλέον δεν αρκεί, ενώ η γραμμικότητα του level design μπορεί να ενοχλήσει μερίδα παικτών, παρά την γενικότερη open-world αίσθηση που καταφέρνει να αποπνέει ο κόσμος του παιχνιδιού.

Αυτό που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι πως, την πρώτη φορά που ασχοληθήκαμε με τον Strange και τις περιπλανήσεις του στις τρεις πόλεις και τις ερημιές των Western Mudos, εκτιμήσαμε την προσπάθεια της Oddworld Inhabitants να φέρει το παιχνίδι σε ένα ευρύτερο κοινό. Οι εποχές, όμως, αλλάζουν. Έτσι, θα θέλαμε μια συνέχεια της ιστορίας του Strange, καθώς το φινάλε αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο ενός sequel. Θα ήμαστε εξίσου ικανοποιημένοι και με μια μεταφορά του πιο πρόσφατου New ‘N’ Tasty, για να γνωρίσουν οι πιο νέοι παίκτες τη δύναμη των τίτλων της σειράς Oddworld.

Σε κάθε περίπτωση, ένα ξαναζεσταμένο φαγητό, που έχει ήδη ζεσταθεί, δεν μπορεί να μας ανοίξει την όρεξη, όσο νόστιμο και αν είναι – κάτι που πρέπει, επιτέλους, να μάθουν οι developers που συνεργάζονται με την Nintendo, ενίοτε και η ίδια η Nintendo. Είναι άδικο, όμως, να κρίνουμε άσχημα έναν τίτλο που πρόσφερε πολλά για την εποχή του και ακόμα έχει ένα ενδιαφέρον. Προτείνουμε ανεπιφύλακτα το παιχνίδι, αλλά μόνο στους λίγους που δεν έχουν ασχοληθεί ξανά μαζί του και είναι διατεθειμένοι να το κάνουν αποκλειστικά στο Switch, κλείνοντας τα αυτιά στις εκπτωτικές σειρήνες που φωνάζουν από μακριά.

Το review για το Stranger's Wrath HD βασίστηκε στην έκδοσή του για το Nintendo Switch.

pcswitch