Samurai Shodown

Η μηχανή του χρόνου δουλεύει!

Τα fighting games έχουν αλλάξει! Κάποτε, η στασιμότητα στην οποία είχαν περιπέσει γέννησε θεωρίες ότι το τέλος τους είναι κοντά. Ότι δεν μπορούν να εξελιχθούν πλέον κι ότι δεν υπάρχει κάτι καινούριο που μπορεί να εμφανιστεί στο είδος. Όμως, όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά, ανεβαίνουν και συνάμα βάζουν πλάτη ώστε να ανέβει και το επόμενο, στην ελικοειδή σπείρα της εξέλιξης. Κάθε ένα πατάει σε ένα καινούριο ή βελτιωμένο χαρακτηριστικό και ανεβαίνει

Έτσι φτάσαμε αισίως σε μια κατάσταση της οποίας οι ρίζες βρίσκονται τόσο μακριά, που ελάχιστοι πλέον τις θυμούνται - ή τις επιζητούν. Στη νέα fighting πραγματικότητα κυριαρχούν τα e-sports, τα μακρόσυρτα combos, οι τακτικές που θα ωθήσουν τον αντίπαλο να κάνει το λάθος και να επιλέξει τη χειρότερη διέξοδο, προκαλώντας ένα counter ορυμαγδό από πλευράς παίκτη. Κάπου εκεί, ελάχιστοι θυμούνται τις εποχές που η ουσία είχε να κάνει μόνο με την κάλυψη της απόστασης, με τη γνώση του reach της κάθε κίνησης και πάνω απ’όλα τον αυτοσχεδιασμό. Τα έτοιμα combos ήταν λίγα (κάποτε δεν υπήρχαν καν) κι η πραγματική έννοια της λέξης - συνδυασμός, δηλαδή - έπαιρνε σάρκα και οστά από την ικανότητα του παίκτη να γνωρίζει το οπλοστάσιο των κινήσεών του και να τις θέτει σε εφαρμογή σωστά, αναλόγως της περίστασης.

Αυτό το πράγμα ήρθε να μας θυμίσει το Samurai Shodown. Να μας γυρίσει στις ρίζες του γένους, τώρα που η στασιμότητα δεν είναι επικίνδυνη, τώρα που μπορεί κανείς να πειραματιστεί με αυτήν (!). Με ελάχιστες οφθαλμοφανείς αλλαγές, έρχεται 11 χρόνια μετά από την τελευταία του υλοποίηση - αλλά στην πραγματικότητα από πολύ μακρύτερα - να δείξει ότι όλα μπορούν να γίνουν. Ότι μπορεί να έρθει κάποιος από τα μακρινά 90s και - φορώντας την ενδυμασία της τωρινής εποχής - να περάσει για κάτοικος του παρόντος, διατηρώντας τον “αέρα” της εποχής του.

Αυτό συνέβη κι εδώ. Παρότι φοράει την Unreal Engine κι υιοθετεί ένα look που παραπέμπει σε Street Fighter V, φωνάζει από μακριά ότι ξέφυγε από κάποια coin-op καμπίνα των 90s και απλώς είναι μεταμφιεσμένο. Στυλιστικά περνάει το τεστ. Αυτό σημαίνει ότι ο οπτικός τομέας συμβαδίζει με τα standards της εποχής, προσφέροντας καλοσχεδιασμένες πίστες, άψογο animation και, φυσικά, πανέμορφους, τεράστιους, χαρακτήρες επί της οθόνης. Σε καμιά περίπτωση δε θα σας πέσουν τα σαγόνια από τη λεπτομέρεια στο σχεδιασμό ή την πρωτοτυπία, αλλά ποτέ επίσης δε θα νιώσετε ότι οπτικά το παιχνίδι υστερεί.

Όμως η καρδιά του χτυπάει διαφορετικά. Παίζοντάς το, νιώθει κανείς σα να μην πέρασε μια μέρα. Το gameplay είναι άμεσα αναγνωρίσιμο, οι κινήσεις ίδιες, η δράση έντονη κι ο ρυθμός αργός. Αργός, όπως ήταν κάποτε, όχι βαρετός ή κουραστικός. Κάθε χαρακτήρας είναι ξεχωριστός, μοναδικός και με συγκεκριμένη ταυτότητα. Δεν υπάρχουν οι δύο-τρεις παραλλαγές του ίδιου μοτίβου που συναντάμε αλλού, ούτε πολτοποιημένο σύστημα μάχης που διαφοροποιείται μόνο στις ειδικές κινήσεις. Είναι - ξανά - η εποχή των λίγων και μοναδικών χαρακτήρων. Θεωρητικά, κάθε γούστο καλύπτεται και οι τρεις νέοι μαχητές ταιριάζουν τόσο πολύ, που εύκολα θα θεωρήσει κανείς ότι ανήκαν ανέκαθεν στη σειρά.

Έτσι, αρχίζει μία “μάχη” όπου οι αντίπαλοι μάχονται με όπλα και καθένας από αυτούς ζυγίζει τις επιλογές του προκειμένου να αφήσει τον άλλο άοπλο και ως εκ τούτου, ευάλωτο. Σημασία έχει το timing. Μια καλοεκτελεσμένη αποφυγή ή ένα counter, θα πολλαπλασιάσουν το damage που προκαλεί ένα απλό χτύπημα και θα δώσει στον παίκτη να καταλάβει τον ρυθμό και τη φιλοσοφία του τίτλου. Ένα μίγμα που ήταν μοναδικό από την πρώτη του εμφάνιση στις αίθουσες των ηλεκτρονικών. Θα καταστήσει σαφές ότι το Samurai Shodown δεν παίζεται με button mashing, ούτε με 35-hit combos, αλλά με προσοχή, ισορροπία, χορό κι αποφυγή. Κοντά στη φιλοσοφία της κανονικής ξιφασκίας δηλαδή;

Σε αυτό το πνεύμα βρίσκεται και η rage μπάρα, που όταν γεμίσει δίνει τη δυνατότητα στον παίκτη να εκτελέσει μια rage έκρηξη, αποκτώντας αυξημένη επίθεση για περιορισμένο χρόνο. Μέσα στον χρόνο αυτόν, μπορεί να εκτελεστεί και η rage ύστατη κίνηση που - αν πετύχει - προκαλεί μεγάλο damage στον αντίπαλο και εξαλείφει πλήρως τη μπάρα για το υπόλοιπο της αναμέτρησης. Μίας χρήσης είναι και η ultimate κίνηση, είτε πετύχει, είτε δεν πετύχει. Καταλαβαίνει κανείς ότι το παιχνίδι ωθεί τον παίκτη να επενδύσει στο σύστημα της μάχης, παρά στις μπάρες και τα Ultras - κι αυτό είναι τόσο core, όσο και οι ίδιες οι ρίζες του είδους.

Πώς παίζεται αυτή η μάχη που αναφέρθηκε παραπάνω; Παίζεται στο Story Mode , που δεν έχει καμία σχέση με αυτά που ζούμε σήμερα. Δεν αποτελεί μια ενιαία ιστορία πολλών κεφαλαίων στα οποία συμμετέχει εκ περιτροπής δυνητικά ολόκληρο το roster. Υπάρχει ένα γενικό κακό, μια απειλή, πάνω από τον κόσμο κι ο κάθε χαρακτήρας, με την ιστορία και την προσωπικότητα που τον συνοδεύει, παίζει το ρόλο του στο πλαίσιο αυτό. Οι ιστορίες είναι ασύνδετες μεταξύ τους και σε μερικές περιπτώσεις, μπορεί να πει κανείς ότι είναι ασύνδετες και με το background των πρωταγωνιστών τους. Σίγουρα δεν είναι το πιο πετυχημένο mode του τίτλου, αλλά είναι πλούσιο, ενδιαφέρον, καλοδουλεμένο και δοσμένο με πολύ όμορφο artwork.

Παίζεται με τα survival και time attack, που υπάρχουν με την γνωστή τους υπόσταση και προσφέρουν πρόκληση και πολλές ώρες ενασχόλησης. Παίζεται και με το online mode που είναι υποτυπώδες, μιας και περιλαμβάνει μονάχα ranked και casual μάχες, δοσμένες όμως με καλό netcode και αρκετή συμμετοχή. Παίζεται με τα τυπικά tutorial και practice, που εισάγουν τον παίκτη σε ένα fighting περιβάλλον που ποτέ δεν προορίζονταν για τον πολύ casual fighter. Όμως τι τελικά προσφέρει ο τίτλος αυτός στο fighting είδος; Έχει προστεθεί τίποτα ουσιώδες ή πρόκειται απλώς για ποιοτικό ρετουσάρισμα του πρώτου παιχνιδιού της σειράς;

Η απάντηση είναι ναι, προσφέρει. Αυτό που υπάρχει εδώ κι ενδεχομένως να υιοθετηθεί - πρέπει να υιοθετηθεί - κι από άλλα games είναι η αυτοεκπαιδευόμενη ΑΙ. Η γνωριμία με αυτήν γίνεται μέσω του Dojo Mode. Όσο εσείς παίζετε το παιχνίδι, η ΑΙ αναλύει το στυλ σας και δημιουργεί ένα ghost του τρόπου παιξίματός σας. Αυτό μετά γίνεται διαθέσιμο online και είναι πάντοτε ζωντανό κι εξελίξιμο. Όσο παίζετε, τόσο καλύτερο γίνεται το ghost, τόσο γιατί σας μαθαίνει καλύτερα, όσο και γιατί η δική σας βελτίωση αντανακλάται πάνω του.

Τώρα που ο τίτλος είναι ακόμα νεογέννητος, τα ghosts νικιούνται εύκολα. Σχετικά εύκολα ολοκληρώνει κανείς και το Ironman Challenge των 100 μαχών στη σειρά. Όσο όμως περνούν οι μέρες κι ο κόσμος βελτιώνεται (στο σπίτι του, μόνος του, σε solo μάχες), τόσο τα σιωπηλά ghosts θα γίνονται ολοένα και πιο περίπλοκα, όλο και πιο δύσκολα. Η πρόκληση ανεβαίνει και το καλύτερο ίσως όλων, είναι ότι κανείς δε χρειάζεται να αντιμετωπίσει online αντίπαλο αν δεν το επιθυμεί, αλλά να συμμετέχει, παράλληλα, σε μια ιδιόμορφη e-sports arena. Παίζει κόντρα στο ghost, σε αυτό που ονομάζεται Asynchronous Battle και συμμετέχει στην ανάπτυξη μιας ΑΙ που ξύνει το περίβλημα διάσημων franchise επιστημονικής φαντασίας.

Έτσι, το Samurai Shodown δείχνει σε όλους ότι οι ρίζες είναι ακόμα προσβάσιμες. Μοιάζει τόσο πολύ με τον ομώνυμο πρώτο τίτλο, που θα έλεγε κανείς ότι ήρθε από εκείνη την εποχή κατευθείαν εδώ. Όχι κάποιος απόγονός του, τρίτης ή τέταρτης γενιάς, αλλά αυτό το ίδιο, φορώντας τα ρούχα της εποχής μας, με ποιοτική παρουσίαση, πλήρες υλικό και μια ιδιαιτερότητα στο fighting στυλ του που είναι τόσο ξεχωριστή σήμερα όσο και τότε. Πάνω απ’ όλα όμως, εισάγει το πολύ ενδιαφέρον Dojo Mode με τα Asynchronous Battles και την αέναα εξελισσόμενη ΑΙ του, δίνοντας μια νέα πνοή στον online ανταγωνισμό και τα e-sports σαν σύνολο. Όμως, όπως και τότε, δεν απευθύνεται σε casuals, αλλά υπόσχεται μεγάλη ανταμοιβή μέσα από την εξάσκηση.

To review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.