Rune Factory 5 | Review

Για τον γράφοντα, τα sim παιχνίδια αποτελούν ένα σημείο γλυκιάς αδυναμίας. Από την εποχή του πρώτου Harvest Moon για το Gameboy και την πρώτη, ουσιαστικά, επαφή με το sim είδος, έχουν περάσει πολλές ώρες και πολλοί sim τίτλοι, αρκετοί για να κρατήσουν ζεστό το ενδιαφέρον και αστείρευτη την όρεξη για ένα νέο ρόλο, σε ένα προσομοιωμένο περιβάλλον. Τι και αν αυτός ο τίτλος είναι ένα The Sims, ή ένας τίτλος της σειράς Story of Seasons; Τι και αν πρέπει να αναλάβουμε τον ρόλο ενός αγρότη, αλχημιστή,

Αγαπάμε τους sim τίτλους, με όλα τα χαρακτηριστικά που μπορεί το είδος να ρίξει στον gaming δρόμο μας, χωρίς να νοιαζόμαστε αν θα βρούμε χρόνο να συλλέξουμε τις σοδειές, να ταΐσουμε τα ψηφιακά ζωντανά μας, να σφυρηλατήσουμε ένα νέο εργαλείο, να ανεβάσουμε τον χαρακτήρα μας ακόμα περισσότερο στα μάτια της ψηφιακής μας κοινότητας, να εξολοθρεύσουμε μια αρμάδα από εχθρικά πλάσματα του δάσους για να βρούμε ένα σπάνιο συστατικό, να…να… Χρόνος υπάρχει. Διάθεση πάντα αστείρευτη. Αρκεί, μόνο, να έχουμε να πάρουμε κάτι καινούριο από έναν τίτλο. Κάτι που να μας ξυπνήσει από την gaming limbo μας ή να μας τραβήξει από συγκεκριμένες gaming ατραπούς και να μας θυμίσει γιατί απολαμβάνουμε να επιστρέφουμε σε τίτλους τέτοιου είδους.

Ως εκ τούτου, δεν θα μπορούσε να μας ξεφύγει η σειρά Rune Factory, μια σειρά που δημιουργήθηκε ως spin-off του franchise Story of Seasons (Harvest Moon) και που, όπως πολλά επιτυχημένα spin-offs, ανδρώθηκε και απέκτησε τη δική της υπόσταση μέσα στα χρόνια. Τα παιχνίδια της σειράς Rune Factory παντρεύουν το RPG με το sim στοιχείο, δίνοντας κάτι νέο σε κάθε προσθήκη της σειράς. Η gameplay συνταγή εξελίχθηκε μέσα στα χρόνια, προσφέροντας στον παίκτη μια εικόνα για το τι μπορεί να του δώσει κάθε τίτλος, ενώ περιμένει να δει τι καινούριο στοιχείο μπορεί να διαφοροποιήσει την εμπειρία του.

Από τις πιο απλές καταβολές του είδους, τα Rune Factory άρχισαν σταδιακά να καλλιεργούν την κοινωνικοποίηση και τις διαπροσωπικές σχέσεις με άτομα της κοινότητας, τη σχέση με τα τέρατα και τους δράκους και το πώς ένας πρωταγωνιστής μπορεί να σχετιστεί μαζί τους, ακόμα και το πόσο σημαντικό μπορεί να γίνει για τον παίκτη η ολοκλήρωση των ημερήσιων αποστολών και στόχων του.

Με κάθε νέο παιχνίδι της σειράς να δίνει κάτι νέο, ήταν ασφαλές να περιμένουμε πως το Rune Factory 5 έρχεται να μας προσφέρει και αυτό κάτι νέο, κάτι μοναδικό, κάτι που θα δικαιολογήσει απόλυτα το χαρακτηρισμό του ως sequel. Αντί αυτού, το Rune Factory 5 έρχεται να μας προσφέρει μια απαράμιλλα ενοχλητική αίσθηση– αυτήν την αίσθηση προσμονής που μπορεί να έχει ένας παίκτης όταν προχωράει μέσα σε ένα παιχνίδι, ψάχνοντας να βρει αυτήν την καινοτομία, αυτό το φρέσκο στοιχείο στο gameplay, συνειδητοποιώντας εν τέλει πως καταλήγει στο να κάνει τα ίδια και τα ίδια που έκανε και στο προηγούμενο παιχνίδι της σειράς, ενώ η μοναδικότητα που αναζητά να παραμένει άπιαστο όνειρο.

Με μια πρώτη ανάγνωση, το Rune Factory 5 στήνει το σκηνικό και προσφέρει όλα όσα μπορεί ένας παίκτης να περιμένει από έναν τίτλο της σειράς. Για άλλη μια φορά έχουμε να κάνουμε με έναν αμνήμονα πρωταγωνιστή, ο οποίος μπορεί μεν να θυμηθεί το όνομά του (Ares), αλλά δεν μπορεί να θυμηθεί ούτε τις ρίζες του ούτε την αποστολή του στον κόσμο. Ευθύς αμέσως ο Ares θα προσεγγιστεί από μια κοινοτική οργάνωση, την SEED, η οποία στοχεύει στην ικανοποίηση των αιτημάτων των μελών της κοινότητας. Και κάπως έτσι, το παιχνίδι πετάει κατευθείαν τη μπάλα στον παίκτη, δίνοντάς του τις αρμοδιότητές του.

Η ιδιαίτερη σχέση του Ares με τη γη και τη φύση, του επιτρέπει να ξεκινήσει την καλλιέργεια προϊόντων. Οι ικανότητές του στη μάχη τον θέτουν υπεύθυνο της ασφάλειας, στέλνοντάς τον πολλές φορές στην περιοχή έξω από την πόλη, εξολοθρεύοντας πλάσματα, συλλέγοντας πολύτιμα υλικά, ακόμα και αιχμαλωτίζοντας πλάσματα για να τα χρησιμοποιήσει αργότερα στη μάχη. Παράλληλα, ως το νέο μέλος της κοινότητας, ο Ares οφείλει να συνάψει σχέσεις με τα μέλη της κοινότητας και να ανακαλύψει τι μπορεί ο κάθε κάτοικος ξεχωριστά να του προσφέρει για να γίνει ακόμα καλύτερος.

Επίσης, από όλα τα μέλη της SEED, ο Ares είναι εκείνος που ορίζεται υπεύθυνος για να ασχολείται με τις Αποστολές (Directives), τον μηχανισμό που του επιτρέπει να καταπιάνεται με μια γκάμα δραστηριοτήτων – από το μεγάλωμα του inventory, την έκδοση αδειών (licenses) για τους crafting μηχανισμούς, μέχρι και την οργάνωση των διαφόρων φεστιβάλ της κοινότητας. Με άλλα λόγια, όταν ο Ares δεν θα αιχμαλωτίζει και θα εξολοθρεύει τέρατα, στέλνοντάς τα στη διάστασή τους, θα πρέπει να κάνει παρέα με τους κατοίκους του Rigbarth, θα αποκτά πρόσβαση σε crafting συνταγές και θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να ολοκληρώσει τα requests των κατοίκων που αναρτώνται σε καθημερινή βάση.

Και αυτή ακριβώς είναι η δύναμη της σειράς: η απόλυτη ελευθερία από μεριάς παίκτη να προσεγγίσει την ημέρα όπως εκείνος αποφασίσει. Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν, όμως. Πολύ σύντομα, ο παίκτης θα αντιληφθεί ότι η καινοτομία του Rune Factory 5 είναι το deja-vu που οφείλεται σε στοιχεία και μηχανισμούς που ανάγονται στα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να προσφερθούν με μια πιο σύγχρονη ματιά. Ειλικρινά, η μετάβαση σε έναν πλήρως τρισδιάστατο κόσμο, με μοντέλα φυσικού μεγέθους, δεν ήταν αυτό που θα ανέβαζε τη σειρά ένα σκαλί παραπάνω.

Η απόφαση των δημιουργών να προσφέρουν ένα παιχνίδι που θα φάνταζε μια πιο βελτιωμένη εκδοχή του Rune Factory 4 είναι λυπηρή. Και αυτό είναι κρίμα, καθώς είναι παραπάνω από εμφανές πως έχουν γίνει προσπάθειες στον εκσυγχρονισμό του gameplay, με τον παίκτη να αποκτά περισσότερο έλεγχο στα όσα διαδραματίζονται στον κόσμο – για παράδειγμα, η καλλιέργεια και το μάζεμα της σοδειάς μπορεί να πραγματοποιηθεί πολύ πιο γρήγορα, η αναβάθμιση των skills γίνεται πολύ περισσότερο φυσικά και οργανικά, ενώ η πρόσβαση στο inventory μπορεί να πραγματοποιηθεί με το πάτημα ενός και μόνο πλήκτρου, μειώνοντας την αναγκαιότητα επιστροφής στο κεντρικό μενού.

To fast travel μπορεί να γίνει από την πρώτη στιγμή που αποκτάμε πρόσβαση στον χάρτη, χωρίς την απόκτηση συγκεκριμένων αδειών. Και δεν είναι λίγες οι φορές που το παιχνίδι δίνει κίνητρα στον παίκτη να ασχοληθεί με μια συγκεκριμένη δραστηριότητα κάποιες καθορισμένες μέρες σε κάθε εποχή (για παράδειγμα, το ψάρεμα ή το φύτεμα συγκεκριμένων καρπών κάποιες συγκεκριμένες μέρες), αποσπώντας τον από την γενικότερη, αόριστη αίσθηση της ολοκλήρωσης όσο το δυνατόν περισσότερων requests στο διάστημα μιας ημέρας.

Μακάρι, όμως, να μπορούσαμε να μιλήσουμε μόνο για βελτιώσεις στους τρέχοντες μηχανισμούς. Προβλήματα με το focus της κάμερας κατά την καλλιέργεια μπορούν να μας ενοχλήσουν, ενώ η μη δυνατότητα γρηγορότερων διεργασιών με όλον τον κηπευτικό εξοπλισμό μας μπορεί αρκετά γρήγορα να δυσαρεστήσει. Το UI του τίτλου, το οποίο θα μπορούσε να συμβάλει ακόμα περισσότερο στην ταχύτερη πρόσβαση σε αντικείμενα που έχουμε εξοπλίσει, μπορεί πολλές φορές να μπερδέψει τον παίκτη, παρά να τον βοηθήσει. Ακόμα και οι ίδιοι οι μηχανισμοί του crafting έχουν, ουσιαστικά, χάσει την αίγλη τους, τουλάχιστον όσον αφορά τα καθημερινά αντικείμενα.

Για παράδειγμα, επενδύσαμε περισσότερο στην αγορά Recipe Breads για την ενίσχυση των όπλων, παρά για τη βελτίωση της φθηνής τσάπας ή της αξίνας που λαμβάνουμε κατά την ολοκλήρωση του tutorial. Αυτά τα αντικείμενα, στη βασική τους πάντα μορφή, ήταν παραπάνω από αρκετά για να ολοκληρώσουμε τις αγροτικές μας δραστηριότητες, χωρίς να χρειαστεί να τα αναβαθμίσουμε. Ακόμα και το κομμάτι της κοινωνικοποίησης και των ρομαντικών σχέσεων εντός του παιχνιδιού καταλήγει εντελώς άνοστο. Τόσο η προσωπικότητα ορισμένων κατοίκων, που πάσχουν σε θέματα γραφής, όσο και ο ίδιος ο τρόπος με τον οποίο χτίζουμε (ή και διαλύουμε) τις σχέσεις μας είναι αποτελέσματα ενός πολύ πρόχειρου σχεδιασμού, που σε τίποτα δεν θυμίζει τον αντίστοιχο μηχανισμό του Rune Factory 4.

Το στοιχείο της μάχης ήταν μια από τις προσθήκες που απολαύσαμε σε προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Μπορούμε να πούμε πως συνεχίζουμε να περνάμε καλά μαζί του και στο Rune Factory 5. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως είναι και από τα στοιχεία που εκτελούνται με τον σωστό τρόπο.

Ο μηχανισμός της μάχης έρχεται σχεδόν αυτούσιος από το προηγούμενο παιχνίδι της σειράς, με όλα τα χαρακτηριστικά του να μην προκαλούν καμία έκπληξη στους πιο παλιούς παίκτες. Είτε προτιμούν τη μάχη σώμα με σώμα, είτε προτιμούν τη χρήση μαγείας, οι παίκτες έχουν αρκετές επιλογές ως προς το πώς θα προσεγγίσουν τη μάχη και πώς θα υπερνικήσουν τα τέρατα που λυμαίνονται τον κόσμο και τα dungeons.

Δεν γίνεται, όμως, να μην κρύψουμε την απογοήτευσή μας ως προς την εκτέλεσή της. Η χρήση επιθετικών ξορκιών, αναφορικά πάντα με τον χρόνο εκτέλεσης των ξορκιών και την αποδοτικότητά τους, μας δίνει την αίσθηση πως η μαγεία υπάρχει απλώς για να υπάρχει. Τα βασικά όπλα λειτούργησαν πολύ καλύτερα στο σύνολό τους, αν και θεωρούμε πως η ποικιλία στα όπλα δεν βοηθά και ιδιαίτερα το παιχνίδι. Για την ακρίβεια, κάνοντας χρήση των μικρών ξιφών, που προκαλούν γρήγορα χτυπήματα, καταφέραμε να νικήσουμε πολλά περισσότερα πλάσματα απ’ ό,τι, για παράδειγμα, κάνοντας χρήση των πιο μεγάλων και ογκωδέστερων όπλων. Αν, μάλιστα, οι παίκτες εκμεταλλεύονται τις διάφορες σχεδιαστικές αστοχίες που παρεμβάλλονται στο περιβάλλον της μάχης, μια μάχη ακόμα και με δυνατότερα πλάσματα μπορεί να ολοκληρωθεί ευχάριστα.

Η δυσκολία στη μάχη δεν είναι κάτι για το οποίο φημίζονται τα farm sim RPG παιχνίδια και το Rune Factory 5 δεν αποτελεί εξαίρεση. Εξ αρχής, όμως, το παιχνίδι μάς δίνει την αίσθηση ότι κανένας αντίπαλος δεν είναι ανίκητος – εκτός ίσως από κάποιους που όντως απαιτούν πιο ισχυρά όπλα και αρκετούς πόντους εμπειρίας στο αντίστοιχο skill. Το γεγονός, μάλιστα, πως το παιχνίδι μας επιτρέπει να εξερευνήσουμε σχεδόν όλο τον κόσμο έξω από τα τείχη του Rigbarth, ενώ παράλληλα αντιμετωπίζουμε κάθε λογής αντίπαλο, σημαίνει πως πολύ γρήγορα θα αποκτήσουμε την απαραίτητη εμπειρία στη μάχη, αποδυναμώνοντας εν μέρει τη σημασία της για το παιχνίδι.

Πιο πάνω επιχειρήσαμε να κάνουμε μια αναφορά στον κόσμο του παιχνιδιού. Επαναλαμβάνουμε για ακόμα μια φορά πως ένας πλήρης, τρισδιάστατος κόσμος δεν είναι απαραίτητο συστατικό για την επιτυχία ενός τίτλου. Δυστυχώς, η αίσθηση που μας δίνει το περιβάλλον είναι εκείνη ενός mobile τίτλου και όχι για το επόμενο, μεγάλο παιχνίδι μιας σημαντικής σειράς, σε σημείο που αναπολούσαμε αρκετά συχνά τον κόσμο του προκατόχου του.

Επιπλέον, ο τεχνικός τομέας του τίτλου πάσχει σημαντικά. Η μηχανή γραφικών Unity, ενώ σε άλλους τίτλους κάνει θαύματα, στο Rune Factory 5 έρχεται να αποδώσει έναν κόσμο με θαμπά textures, ελάχιστες λεπτομέρειες και αρκετό χρόνο καθυστέρησης στην εμφάνιση αντικειμένων επί της οθόνης (pop-in). Ο ρυθμός ανανέωσης των καρέ είναι εκνευριστικά χαμηλός, ανεξάρτητα από το πως επιλέγουμε να παίξουμε με το Switch. Υπάρχουν στιγμές, μάλιστα, όπου τα frames μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, ειδικά σε περιπτώσεις όπου μπαίνουμε και βγαίνουμε από κάποιο κτίριο, ή εισερχόμαστε σε μια νέα περιοχή.

Ο ίδιος ο κόσμος, μέσα και έξω από το χωριό, είναι μεγάλος και άδειος. Εκτός από τα dungeons, όπου έχει γίνει μια πιο τίμια προσπάθεια αναπαράστασης, ο overworld χάρτης απογοητεύει τόσο οπτικά, όσο και σχεδιαστικά. Τα animations των χαρακτήρων ανάγουν πολύ περισσότερο σε κάποιον mobile τίτλο, τα επαναχρησιμοποιούμενα assets ανάγουν σε έλλειψη σχεδιαστικών ικανοτήτων και έμπνευσης, ενώ η έλλειψη βασικών κινήσεων, όπως το dash, δεν προσδίδουν το απαραίτητο immersion με τα περιβάλλοντα του παιχνιδιού. Και όσο και αν θέλουμε να παραβλέψουμε αυτά τα ζητήματα, καθώς επικεντρωνόμαστε στις ημερήσιες εργασίες μας, αυτό είναι κάτι που δεν θα πετύχουμε, όσες ώρες και αν περάσουν.

Και κάπως έτσι έρχεται η συνειδητοποίηση πως το Rune Factory 5 δεν είναι ο τίτλος που περιμέναμε. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, λέει ο σοφός λαός. Στην περίπτωση του Rune Factory 5, ένα sequel δεν φέρνει την εξέλιξη, την πρόοδο, τη φρεσκάδα που χρειάζεται μια σειρά για να πάει παρακάτω. Το Rune Factory 5 είναι ένα παιχνίδι που ωχριά σε σύγκριση με τους αρχικούς ακόμα τίτλους της σειράς, και ειδικά με έναν εξαιρετικό προκάτοχο.

Τα gameplay χαρακτηριστικά που συντροφεύουν τα παιχνίδια της σειράς μάς υπενθυμίζουν ότι όντως έχουμε να κάνουμε με έναν τίτλο Rune Factory – όλα όσα περιμέναμε να βρούμε σε σχέση με την προϊστορία της σειράς, υπάρχουν. Όμως υπάρχουν προχειροφτιαγμένα και χωρίς νέα στοιχεία που θα κάνουν τη διαφορά. Πρόκειται για ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να είχε πετύχει πολλά, αλλά έχει υλοποιηθεί με μπόλικη μετριότητα, που φαίνεται από μίλια μακριά και που σε καμία περίπτωση δεν μας ανοίγει την όρεξη να ασχοληθούμε μαζί του όσο έχουμε με άλλα παιχνίδια της σειράς, αλλά και με τίτλους του είδους.

Όσα διορθωτικά patches και αν κυκλοφορήσουν, θεωρούμε πως το παιχνίδι δύσκολα θα βελτιωθεί και θα μας κάνει να αναθεωρήσουμε. Για την ώρα, μπορούμε να επιστρέψουμε ξανά στον προκάτοχό του, ελπίζοντας πως το Rune Factory 6 θα μπορέσει να επαναφέρει τη σειρά εκεί που πραγματικά της αξίζει να βρίσκεται.

Το Rune Factory 5 κυκλοφορεί από τις 25/3/22 για το Nintendo Switch. Το review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από τη CD Media.

The post Rune Factory 5 | Review appeared first on GameOver.