Pro Evolution Soccer 2019

Ωδή στη στρογγυλή θεά.

Πέρυσι, στην εισαγωγή του review για το PES 2018, εκτός από ατάκες του Γιώργου Θαναηλάκη, γράφαμε και για τον «Αυτοκράτορα» Adriano στα χρυσά χρόνια της Ίντερ και του θρυλικού 99 Shot Power, και η Konami τον έφερε στο PES 2019 ως Legend. Φέτος

θα γράψουμε για τον Γιώργο Καραγκούνη και θα περιμένουμε υπομονετικά. Make it happen, Konami. Κλείνουμε την παρένθεση και, αυτό που συνειδητοποιούμε φέτος περισσότερο από ποτέ, είναι ότι το PES έχει μια διαφορετική φιλοσοφία, μια διαφορετική προσέγγιση, την οποία ακολουθεί όλο και πιο πιστά κάθε χρόνο. Φέτος είναι πιο εμφανές, διότι το μεν gameplay είναι καλύτερο από ποτέ, το δε περιεχόμενο πιο στάσιμο από ό,τι περιμέναμε.

Ουσιαστικά οι διαφορές είναι μικρές και έχουν κυρίως να κάνουν με μικρές βελτιώσεις και πινελιές εδώ κι εκεί σε ένα ήδη συναρπαστικό gameplay. Και πράγματι, το gameplay του PES 2019... σπαρταράει. Δεν θα αναλύσουμε τεχνικές λεπτομέρειες που αναλύσαμε πέρυσι (γιατί είναι οι ίδιες), αλλά θα χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση που χρησιμοποιήσαμε και πέρυσι: “Έχει πανέμορφη ροή και αμεσότητα, είναι επιθετικό, έντονο και αντιδραστικό, είναι Ζωντανό με Ζ κεφαλαίο”. Η κίνηση των παικτών είναι αέρινη καθώς ξεχύνονται σε φλεγόμενες αντεπιθέσεις σε κάθε ευκαιρία. Μετά από μια ψηλή προωθημένη, η μπάλα «σβήνει» σχεδόν πάντα απολαυστικά στα πόδια του εξτρέμ, που ξεκινά την επέλασή του.

Οι εναέριες μονομαχίες είναι ωραίες και έντονες, η μπάλα έχει αποκτήσει τη χάρη και το νεύρο που της αξίζει. Κάθε κατεβασιά είναι συναρπαστική, σχεδόν εθιστική και οι πιθανές εξελίξεις της κάθε φάσης άπειρες. Δεν υπάρχουν μεμονωμένα γεγονότα, κάθε κίνηση είναι συνδεδεμένη με την προηγούμενη και την επόμενη. Με το που γίνει μια πάσα, ο παίκτης εκρήγνυται μπροστά στον κενό χώρο για να ελευθερωθεί. Με συνεχή κινητικότητα στηρίζουν και οι υπόλοιποι συμπαίκτες μας, και κάθε ματς θυμίζει ένα ντόμινο εξελίξεων, που ξεκινά με το πρώτο σφύριγμα και τελειώνει με το τελευταίο. Η εναλλαγή μεταξύ επίθεσης και άμυνας είναι άμεση και θυμίζει «χορό». Και φυσικά, τα τετ α τετ είναι πάντα γκολ.

Το PES ζει σε ένα ποδοσφαιρικό σύμπαν λίγο πιο ρομαντικό, όπου οι βαθιές μπαλιές γίνονται συνεχώς, τα τετ α τετ δεν χάνονται και ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος έχει ακόμη μακρύ μαλλί. Το PES «το ζει» λίγο παραπάνω, λίγο πιο έντονα. Τα γήπεδα είναι πάντα στολισμένα με κορεό στα ντέρμπι, το κοινό ωρύεται, τα δυνατά σουτ είναι υπερηχητικά, οι τερματοφύλακες κάνουν εντυπωσιακές εκτινάξεις ακόμη κι αν δεν χρειάζονται, τα τάκλιν είναι σκληρά, τα πλασέ παίρνουν μαγικά φάλτσα και τα ψαλιδάκια γίνονται συχνά. Στον κόσμο του, δεν υπάρχει ματς που να λήγει 0-0. Τώρα που το ξανασκεφτόμαστε, ίσως υπάρχει λόγος που δεν βάζουν το ελληνικό πρωτάθλημα... Το οποίο παρεμπιπτόντως εκπροσωπείται κλασικά από τους Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, με τις επίσημες φανέλες τους.

Για να γίνουν αυτά, όμως, θέλει τον παίκτη ελεύθερο και φιλόδοξο. Ένα παράδειγμα που έχουμε να δώσουμε λοιπόν, είναι ότι στο FIFA, αν ο παίκτης θελήσει να σουτάρει προς τις κερκίδες, το παιχνίδι -με βάση τη λογική- δεν το επιτρέπει και το δέχεται ως προσπάθεια για διώξιμο. Αντιθέτως, το PES δεν νιώθει την ανάγκη να λειτουργεί συνεχώς με τη λογική, δε ζητάει το λόγο από τον παίκτη γιατί κάνει ό,τι κάνει. Αν στοχεύσουμε τις κερκίδες πάνω από τη φυσούνα και “γεμίσουμε” το σουτ, θα εξαπολύσουμε ένα αψυχολόγητο καραμύτο προς κάποιον άτυχο φίλαθλο. Αδιάφορο, θα μας πείτε. Κι όμως, αυτή η φαινομενικά ανούσια λεπτομέρεια δείχνει μια πολύ σημαντική διαφορά.

Αν θελήσεις να σπάσεις τα μούτρα κάποιου στις κερκίδες, θα σπάσεις τα μούτρα κάποιου στις κερκίδες. Κι αν θέλεις να κάνεις ψαλιδάκια σε κάθε σέντρα, αυτό θα κάνεις. Κι εκείνη τη δύσκολη μακρινή σέντρα πίσω από την άμυνα που διστάζεις να βγάλεις; Δοκίμασέ την. Το PES θέλει να δίνει την εντύπωση ότι όλα είναι εφικτά, αρκεί να τα κυνηγήσεις. Αν θες να το κάνεις, κάνε το. Μπορεί να πετύχει, μπορεί και όχι, αλλά εκεί βρίσκεται η ομορφιά του ποδοσφαίρου εν τέλει. Στις λεπτομέρειες καθ' αυτές χωλαίνει, αλλά όλα όσα κάνει γενικότερα, ταιριάζουν άψογα στη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική εικόνα που θέλει να βγάλει προς τον παίκτη. Επίσης, η προσέγγιση των φάουλ και των σφυριγμάτων φέτος θυμίζει λίγο... «αν δεν μάτωσες, σήκω», με μονομαχίες που ως εκ θαύματος βγαίνουν αρτιμελείς οι ποδοσφαιριστές (χωρίς φάουλ εννοείται).

Βέβαια, υπάρχει ένα σκεπτικό εδώ: Οι βαρετές άμυνες είναι καλές όταν είσαι ο Μουρίνιο και κυνηγάς νίκη με μισό-μηδέν, όχι όταν είσαι ο Κώστας, έχεις γυρίσει από τη δουλειά και θες να αράξεις στον καναπέ για ένα τριωράκι με τη στρογγυλή θεά. Και έτσι, το PES προτιμά να κάνει και κάποιες στραβοκλωτσιές, από το να πάθει κάτι πολύ χειρότερο: να καταντήσει κουραστικό ή βαρετό. Η συζήτηση, λοιπόν, δεν είναι πλέον τι κάνει καλύτερα ή χειρότερα από το FIFA, αλλά τι κάνει διαφορετικά. Η διαφορά έχει να κάνει με τη φιλοσοφία του όσον αφορά στην απεικόνιση του αθλήματος, και αυτό αφορά άμεσα και τους παίκτες που θα το επιλέξουν. Δεν έχει χρόνο για τακτικές και λεπτομέρειες.

Άμυνα είπατε; Τα απολύτως βασικά, και το ίδιο το παιχνίδι βάζει συχνά τρικλοποδιές στους αμυντικούς στο βωμό του θεάματος ενώ η βοήθεια που καλούμε είναι φέτος το πιο καθοριστικό εργαλείο στην άμυνα. Η εμπειρία απογειώνεται λοιπόν –αναμενόμενα- όταν υπάρχει και δεύτερο άτομο να πάρει ένα χειριστήριο. Εξάλλου, θεωρούμε πως το PES παραμένει το ποδοσφαιράκι της παρέας χρόνια τώρα -παρά την άνοδο του FIFA- και η φετινή προσθήκη είναι πραγματικά στα καλύτερά της όταν υπάρχουν φίλοι. Τα παραπάνω σημαίνουν ότι το gameplay είναι άψογο; Φυσικά και όχι. Οι διαιτητικές αποφάσεις είναι ασταθείς, το πλεονέκτημα αγνοείται, κάποιες κόντρες είναι απρόβλεπτες και οι λάθος πάσες είναι πιο συχνές από πέρυσι χωρίς λόγο.

Επιθετικά φάουλ δίνονται πολύ εύκολα ενώ, για να προωθηθεί το επιθετικό παιχνίδι και το θέαμα, μοιράζονται κατά παραγγελία εγκεφαλικά ανευρύσματα στους αμυντικούς κάθε φορά που η μπάλα περνάει δίπλα ή από πάνω τους. Και φυσικά, αν κάποιος προέρχεται από το FIFA, οι πρώτες ώρες μέχρι να συνηθίσει (αν συνηθίσει) θα είναι σχεδόν οδυνηρές. Ταυτόχρονα, αυτή τη στιγμή το Online που συναντήσαμε είναι μια άμυαλη κλωτσοπατινάδα, με κακές συνδέσεις και lag, σε αντίθεση με το PES 2018. Και η Α.Ι. πέφτει συνεχώς σε ιπτάμενα δολοφονικά τάκλιν το κλάσμα του δευτερολέπτου που θα ανοίξουμε τη μπάλα λίγο παραπάνω. Παρεμπιπτόντως, τα τάκλιν στο PES φέτος είναι πιο άχρηστα κι από κοντρόλ του Λουκάκου. Μπορεί και όχι. Προχωράμε.

Όσον αφορά τον οπτικοακουστικό τομέα, η FOX Engine είναι ελαφρώς πιο καλογυαλισμένη. Το χορτάρι φέτος δείχνει πιο φυσικό, αφήνοντας πίσω την «πλαστική» αίσθηση, ενώ ο τρόπος που χρησιμοποιεί το φως είναι εντυπωσιακός. Αξίζει να αναφέρουμε ότι οι παίκτες είναι σε σημεία σχεδόν φωτορεαλιστικοί, κυρίως αυτοί των μεγαλύτερων ομάδων και ειδικά αυτοί των licenced ομάδων. Προβάλεται μια πιο «τραχιά» και συνάμα ρεαλιστική υφή στα πρόσωπα των παικτών, τα οποία γεμίζουν ιδρώτα και κομμάτια χορτάρι, ενώ και το μαλλί τους φαίνεται πιο ρεαλιστικό. Επίσης, το παιχνίδι έχει έναν τρόπο να δείχνει τα μεγάλα στάδια πιο επιβλητικά, με μεγαλύτερη αίσθηση κλίμακας και βάθους και πιο ζωντανό κοινό -αν και είναι αισθητά λιγότερα σε αριθμό από τον ανταγωνισμό. Είναι πάντως σε σημεία ό,τι πιο εντυπωσιακό έχουμε αντικρίσει, και αν το FIFA θέλει να το ξεπεράσει φέτος, θα πρέπει να δούμε εξωπραγματικά πράγματα. Από την άλλη, η περιγραφή του Χρήστου Σωτηρακόπουλου και του Γιώργου Θαναηλάκη κυμαίνεται στα γνωστά επίπεδα, με γνώριμες ατάκες, αλλά και ενδιαφέρουσες στιγμές όπως το πότε έγινε το πρώτο ντέμπι Ίντερ - Μίλαν.

Εκτός του γηπέδου και μακριά από τα φώτα και τα συνθήματα όμως, η κατάσταση όχι μόνο έχει μείνει στάσιμη, αλλά έκανε και μικρά βήματα πίσω. Το περιεχόμενο του PES 2019 είναι, με λίγα λόγια, απογοητευτικό. Και αυτό ισχύει είτε κάποιος ακολουθεί τη σειρά χρόνια και επομένως έχει βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια, είτε προέρχεται από το FIFA, και θα πάθει πολιτισμικό σοκ με την έλλειψη δικαιωμάτων και τα απαρχαιωμένα modes και μενού. Αντί να πάρει λοιπόν περισσότερα δικαιώματα, έχασε και αυτά των Champions League και Europa League, τα οποία πήγαν στο απέναντι στρατόπεδο, ενώ προφανώς παραμένουν οι MD WHITE, MAN BLUE και πάει λέγοντας.

Και είναι κρίμα, διότι στα επίσημα στάδια με τις επίσημες ομάδες, το παιχνίδι είναι χάρμα οφθαλμών. Όπως και πέρυσι βέβαια, για κατόχους PS4 και PC υπάρχουν έμμεσες λύσεις για αυτούς που θα τις ψάξουν. Δεν γνωρίζουμε τι θα μπορούσαν να κάνουν οι Ιάπωνες σε αυτόν τον τομέα, αλλά η αλήθεια είναι ότι και εκεί που μπορούσαν, δεν το έκαναν. Η Konami γυάλισε ακόμη περισσότερο το gameplay, τη στιγμή που και ίδιο να ήταν δεν θα είχαμε πρόβλημα. Το περιεχόμενο ήταν το πρόβλημα εξ αρχής. Πόσο Master League να παίξουμε πια; Εκτός και νομίζουν ότι λίγο καλύτερες διαπραγματεύσεις είναι αρκετές. Πόσο θα παίζουμε την ίδια Καριέρα; Για να μην κουράζουμε, το ίδιο ισχύει και με τα υπόλοιπα modes. Αυτό το gameplay με αυτά τα modes, είναι σαν μια Ferrari να τρέχει σε επαρχιακούς δρόμους. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με μια κυκλοφορία που εν τέλει έμεινε στάσιμη ενώ όσον αφορά τους τομείς που πραγματικά αιμορραγούσε, έγινε ακόμη πιο αδύναμη. Σε συνδυασμό με τις μέτριες μέχρι στιγμής πωλήσεις, εκτιμούμε πως πρόκειται για μια πολύ κρίσιμη περίοδο για τη σειρά της Konami, και έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε ποια θα είναι η κατεύθυνσή της πλέον.

Από τη μια, λοιπόν, έχουμε ένα παιχνίδι- γράμμα αγάπης στην άγρια ομορφιά του ποδοσφαίρου, με το πιο διασκεδαστικό και εθιστικό gameplay που έχουμε παίξει μέχρι σήμερα. Από την άλλη, είναι ουσιαστικά το ίδιο παιχνίδι με πέρυσι, και κάποια πράγματα έχουν αρχίσει πραγματικά να κουράζουν. Επειδή μας μπέρδεψε λοιπόν φέτος το PES 2019, θα κλείσουμε με λίγα λόγια δύο μεγάλων προσωπικοτήτων του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, τα οποία εκφράζουν κατά τη γνώμη μας απολύτως το Pro Evolution Soccer και το αγοραστικό κοινό στο οποίο απευθύνεται.

Ο πρώτος είναι ο μεγαλύτερος προπονητής στην ιστορία του ποδοσφαίρου, ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, όπως ακριβώς «κατσάδιαζε» τους παίκτες του στα αποδυτήρια του ημιχρόνου, όταν έπαιζαν χωρίς όρεξη: «Παιδιά, από πού να ξεκινήσω; Είναι βαρετό! Με φαντάζεστε εμένα, 72 χρονών, να βλέπω αυτό το ματς; Ενθουσιάστε με! Δοκιμάστε μια μπαλιά 40 μέτρων. Κάντε μια ντρίπλα, δεν με νοιάζει αν γίνει λάθος. Θέλω να κάθομαι στην άκρη της καρέκλας μου. Παρακαλώ ενθουσιάστε με. Και κάντε το παιχνίδι πιο γρήγορο». Ο δεύτερος είναι ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος, στο σχολιασμό του PES 2019: “Ο κόσμος πλήρωσε για να δει θέαμα”...

Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.

pcps4xbox one Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!