Omen of Sorrow

Τι μου θύμισες τώρα...

Ένας σαραντάρης κάθεται με το χέρι στο σαγόνι και κοιτάζει με βλοσυρό βλέμμα τον αντίπαλο που στέκεται απέναντί του. Το αίσθημα που κυριαρχεί είναι η απορία, αναμεμιγμένη με μια μικρή δόση έκπληξης. Πόσα χρόνια άραγε έχουν περάσει από τότε που συνάντησε τελευταία φορά έναν τέτοιον αντίπαλο; Δύσκολο να υπολογίσει πράγματι και στο μυαλό του έρχονται - σαν πετραδάκια που ξεκινούν μια χιονοστιβάδα - οι αναμνήσεις. “Πώς τους αντιμετωπίζαμε τότε αυτούς;” Περιμένει λίγο ακόμα... Δε βιάζεται, γιατί ξέρει ότι τα αρχικά ένστικτα θα φέρουν σταδιακά τις απαντήσεις. Περιμένει

Απέναντι, ο αντίπαλος στέκεται απαθής, ανέκφραστος. Η στάση του υπαινίσσεται αυτοπεποίθηση. Γνώθι σ’ εαυτόν, επίγνωση της κατάστασης και του ανταγωνισμού στον οποίο οικειοθελώς εισήλθε. Τόλμησε να εισέλθει, ακόμα καλύτερα, μιας και ο χώρος αυτός “κατοικείται” πλέον μόνο από λίγους θαμώνες. Παλαίμαχους, βετεράνους, πρωταθλητές, που απολαμβάνουν πλέον μια απόλυτη ισορροπία, ένα πολύεδρο που δε χαλάει. Δεν κατακρημνίζεται. Απέναντι από τον σαραντάρη, σταθερό και ακατάβλητο πάνω σε μια οθόνη γεμάτη μουντά και σκοτεινά χρώματα, στέκει ένα ολοκαίνουριο fighting παιχνίδι που λέγεται Omen of Sorrow.

Ολοκαίνουριο, fighting παιχνίδι... Οι λέξεις συνιστούν από μόνες τους, πλέον, ύβρη. Ένα νέο, αυθεντικό, παιχνίδι σ’ έναν χώρο που υπάρχουν πλέον - σαν ισοδύναμοι “ιππότες” σε μια αιματηρή, στρογγυλή, τράπεζα - ονόματα όπως Street Fighter, Mortal Kombat, Guilty Gear, Blazblue, Killer Instinct... Μεγαθήρια δεκαετιών, που έχοντας υποστεί ζυμώσεις και ωριμάνσεις στο gameplay τους, αποδίδουν πλέον καθαρή, απεσταγμένη, fighting εμπειρία στο gaming κοινό. Που έχουν αφήσει πίσω τους οποιαδήποτε παιδική ασθένεια του gameplay κι έχουν εξελιχθεί στο αντίστοιχο homo superior της κατηγορίας τους. Πώς να χωρέσει ο νεοφερμένος σε αυτό το περιβάλλον; Πόσες ελπίδες έχει για επιβίωση και πόσο μέλλον, άραγε;

Παρ’ όλα αυτά, το παιχνίδι περιμένει στωικά τον σαραντάρη να πατήσει το start και να βρει ο ίδιος τις απαντήσεις. Το θράσος αυτού του παλλόμενου, επιτακτικού, μηνύματος θυμίζει στο μεσήλικα παίκτη εποχές άλλες, χρυσές, μακρινές... Εποχές όπου τέτοιοι νεοφερμένοι έκαναν συχνά την εμφάνισή τους στο τότε ακριτικό αλλά ολοζώντανο χωριό της gaming άγριας δύσης. Εποχές όπου οι σημερινοί “γίγαντες” ήταν κι αυτοί νεοφερμένοι, φερέλπιδες, μαχητές κι έψαχναν το δικό τους χώρο στο fighting γίγνεσθαι. Τότε που ζυμώσεις ξεκίνησαν να γίνονται, με μια διαδικασία που έστελνε πολλούς από τους “ξένους” στο virtual νεκροταφείο, έξω στα ξερολίβαδα.

Σβήνοντας το εικονικό του πούρο στο χώμα, πατώντας το με το χιλιοφορεμένη μπότα του, ο παίκτης είναι έτοιμος να τραβήξει. Η ώρα έφτασε... Ο δισταγμός αντικαθίσταται από αναγκαία αποφασιστικότητα και το δημιούργημα της AOne games πρέπει να δείξει αν είναι φτιαγμένο από ίδιο υλικό με ονόματα όπως Shadow Fighter, Fighting Spirit, Power Instinct, Body Blows, Capital Punishment, Ninja Master’s, Rise of the Robots, Rage of the Dragons, Savage Warriors, Way of the Warrior, World Heroes - κι αν θα έχει την τύχη τους. Τι απέγιναν άραγε όλοι αυτοί οι πανέμορφοι τίτλοι; Τους κατάπιαν τα μεγάλα ψάρια που περιδιαβαίνουν το βυθό. Ο παίκτης πυροβολεί πατώντας το start...

...και ξεκινάει να βιώνει μια νέα εμπειρία βγαλμένη “από τα παλιά”. Ένα μικρό cinematic υπόσχεται την ύπαρξη σεναρίου και πλοκής και δηλώνει ότι οι σφαλιάρες δε θα πέφτουν για το τίποτα. Το κλίμα είναι αυτό που είθισται να χαρακτηρίζει την Ευρώπη των σκοτεινών χρόνων κι έπειτα. Ένα αόριστο κακό έφερε χάος σε μια ούτως ή άλλως καταδικασμένη γη και όλα πλέον είναι πιθανά. Μια ματιά στη λίστα των μαχητών του arcade mode αποκαλύπτει τους 11 πρωταγωνιστές κι επιβεβαιώνει ότι αποτελούν όλοι τους αντιπροσώπους των σκοτεινών θρύλων της εποχής εκείνης.

Λίγοι στον αριθμό, συγκριτικά με τα σημερινά δεδομένα, αλλά εξαιρετικής ποικιλομορφίας. Κάθε ένας είναι ξεχωριστός, με ιδιαίτερο στυλ μάχης και σε ορισμένες φορές, καινοτομίες. Υπάρχει ο κλασικός, all rounder, ονόματι Gabriel, μια θηλυκή αγγελική μορφή με στυλ μάχης που παραπέμπει στη Sonya Blade, ένας “μπρατσάς” που είναι στην ουσία το τέρας του Frankenstein... Εκπρόσωπος της μυϊκής ανωτερότητας είναι και ο Mr Hyde, αλλά αυτός βασίζεται σε potions που άλλοτε ενισχύουν τα δικά του χαρακτηριστικά, άλλοτε επηρεάζουν αρνητικά τον αντίπαλο - και με αυτόν ξεκινάει η εισαγωγή των ιδιαίτερων χαρακτήρων.

Η Radegoda, gargoyle-δαίμονας, πετάει ελεύθερα και επιτίθεται σχεδόν χωρίς περιορισμό από τον αέρα. Ο Imhotep χωρίζει το σώμα του, αντί να πηδάει εύκολα στον αέρα, και επιμηκύνει τά άκρα του (σαν τον Dalshim, αλλά όχι ακριβώς). Ο Quasimodo χρησιμοποιεί το παράξενο σώμα του για να αποφεύγει τα χτυπήματα των αντιπάλων του, κινούμενος αιφνιδιαστικά κι εύστοχα, ενώ ο Vladislav III βασίζεται στην ταχύτητα και τις απρόβλεπτες επιθέσεις. Η δε Erszebet, κινείται ελάχιστα, καλώντας μαγικές δυνάμεις να παλεύουν για λογαριασμό της. Οι δύο τελευταίοι που απομένουν, παραμένουν κρυφοί για να αποφευχθούν τα spoilers.

Το μεγάλο ερώτημα εδώ είναι κατά πόσο όλα αυτά τα διαφορετικά στυλ μάχης αλληλεπιδρούν μεταξύ τους κι ακόμα περισσότερο, κατά πόσο επιτυγχάνεται ισορροπία. Μέχρι στιγμής, με τις όσες ώρες έβαλε ο γράφων στο ενεργητικό του, η ισορροπία υφίσταται κι έγκειται απλά στον κάθε παίκτη να ανακαλύψει ποιο στυλ του ταιριάζει. Η προσέγγιση αυτή θυμίζει Blazblue, όπου λίγοι αλλά διαφορετικοί χαρακτήρες προσέφεραν στυλ για όλα τα γούστα και είναι εξίσου επιτυχημένη. Τα movesets δεν είναι ιδιαίτερα πλούσια, κάτι που πάει να πει ότι οι διατιθέμενες κινήσεις ανέρχονται στις μερικές δεκάδες για κάθε παίκτη και οι special moves κρατούν το πρότυπο του Street Fighter, όπως και το block.

Τα πλήκτρα επίθεσης είναι τέσσερα, που ορίζονται από Low και Heavy Punches και Kicks αντίστοιχα. Υπάρχει ξεχωριστό πλήκτρο και για το block. Πέραν τούτου, ως “αλατοπίπερο” στη μάχη, υπάρχει μια διπλή EX μπάρα για ειδικές κινήσεις (με αντίστοιχο πλήκτρο) και μια καινοτόμος καμπύλη που έχει δύο άκρα: το Fate και το Fortune. Όταν ένας παίκτης παίζει αμυντικά, μπλοκάρει συχνά και δέχεται χτυπήματα, η μπάρα πλησιάζει το Fate άκρο. Εκεί, ο χαρακτήρας γίνεται doomed, δηλαδή μεταβαίνει σε μια κατάσταση όπου δε μπορεί να μπλοκάρει ή να αποφύγει συγκεκριμένες επιθέσεις. Αντίθετα, το επιθετικό παίξιμο καταλήγει στο Fortune, όπου ο χαρακτήρας μεταβαίνει σε μια ανώτερη κατάσταση με σημαντικά buffs στις επιδόσεις του.

Σαν σύστημα δουλεύει ικανοποιητικά και ευνοεί ολοφάνερα την επιθετική προσέγγιση στη μάχη. Υπάρχουν και άλλοι ορισμοί, όπως bold attacks και bold cancels που δεν επεξηγούνται πουθενά, καθώς δεν υφίσταται tutorial στο παιχνίδι. Καταπιανόμενοι με τα αρνητικά, πρέπει να αναφέρουμε ότι η ΑΙ δεν προβάλλει καμιά ιδιαίτερη αντίσταση, κάτι που ίσως κλείνει το μάτι στους αρχάριους αλλά δημιουργεί το παρακάτω πρόβλημα: το επιθετικό παιχνίδι, σε συνδυασμό με τη μη ύπαρξη tutorials και τη χαμηλή πρόκληση στη μάχη, οδηγεί στο button mashing. Είναι μια τακτική που φέρνει καρπούς και γενικά αδικεί το βάθος και την ποιότητα του συστήματος μάχης του παιχνιδιού, χωρίς όμως να το βλάπτει σημαντικά.

Έτσι, arcade και survival αποτελούν αρκετά εύκολες και απολαυστικές ενασχολήσεις, αλλά αποτελούν στην ουσία δορυφόρους του story mode, του πυρήνα του παιχνιδιού. Αυτό είναι ιδιαίτερα εκτενές και χωρίζεται σε τρία κεφάλαια, αρκετά ευμεγέθη. Καταπιάνονται όλα τους με την αόριστη ιστορία του “μεγάλου κακού” που αφέθηκε στον κόσμο και προκαλεί χάος. Αυτά εκφράζονται με μια θηλυκή ύπαρξη, μια φασματική πανοπλία κι ένα βιβλίο. Είναι τόσο αόριστα δοσμένη, που δεν καταλαβαίνει πότε ο παίκτης τι ακριβώς έχει συμβεί. Η δε αφήγηση είναι φτωχή, επιτηδευμένα ποιητική και οριακά επαρκής, αν όχι κουραστική.

Έτσι ολοκληρώνεται το σύνολο των single player προκλήσεων, για να μεταβούμε στο online τμήμα που είναι ανέλπιστα υγιές! Παρότι σπαρτιάτικο, λειτουργεί ομαλά και χωρίς να προβληματίζει. Τα βασικά ranked, casual και lobby προσφέρουν μια εμπειρία απαλλαγμένη από lags, αποσυνδέσεις και τα συναφή, με καλό πλήθος παικτών που αναπληρώνουν το κενό της “φιλικής” ΑΙ και προάγουν το σύστημα μάχης. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο να μιλάει κανείς για ποιοτικό online σε έναν indie τίτλο, έναν νεοφερμένο στον online-heavy κόσμο του σύγχρονου fighting genre.

Ο δε τομέας της παρουσίασης βασίζεται στην Unreal Engine 4 και θυμίζει Killer Instinct στο σχεδιασμό των χαρακτήρων. Είναι λεπτομερής, αλλά δεν παράγει αποτελέσματα αντάξια των “μεγάλων” του είδους. Το animation είναι απλά τυπικό ενώ τα backgrounds κυμαίνονται από εντυπωσιακά εώς βαρετά. Τα ίδια ισχύουν και για τον ήχο, όπου σχεδόν κάθε κίνηση συνοδεύεται από την αντίστοιχη κραυγή ή ατάκα, ενώ τα μουσικά θέματα ακολουθούν το... παράδειγμα των backgrounds: πότε εξιτάρουν, πότε χάνονται στην αφάνεια. Σε καμία περίπτωση πάντως, κανένα από τα παραπάνω δεν αρκεί για να ζημιώσει την εικόνα του παιχνιδιού σημαντικά.

Η σκόνη κι ο καπνός καταλάγιασαν και ο μεσήλικας gamer επιτρέπει στον εαυτό του ένα στραβό χαμόγελο αναγνώρισης και ικανοποίησης. Το Omen of Sorrow έφερε αναμνήσεις από παλιές εποχές και το θράσος με το οποίο εισήλθε στον σταθεροποιημένο κόσμο του σημερινού fighting genre, με τους μεγάλους νικητές των ένδοξων μαχών τους παρελθόντος, του χαρίζουν αρκετούς πόντους. Δείχνει ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει αμετάκλητα κι ότι υπάρχει ακόμα χώρος και δυνατότητα για νέες, τολμηρές προτάσεις στο χώρο, από fighting games που είναι στιβαρά, αξιοπρεπή και που πατούν γερά στα πόδια τους - ακριβώς όπως αυτό.