Hellboy: Web of Wyrd | Review

Ο Hellboy, που φέτος κλείνει 30 χρόνια από την πρώτη του εμφάνιση, είναι ένας εν γένει υποτιμημένος χαρακτήρας comic σε σχέση με την ιστορία που “κουβαλάει” πίσω του. Έχοντας αρχικά κληθεί στη Γη από Ναζί αποκρυφιστές ως όπλο κατά της ανθρωπότητας, ο Hellboy είναι ενας Δαίμονας λίγο διαφορετικός από τους άλλους. Καλοπροαίρετος αλλά με εξαιρετική δύναμη, βοηθάει την ομάδα του United States Bureau for Paranormal Research and Defense (B.P.R.D.) μια διεθνή μη κυβερνητική υπηρεσία ενάντια

Η αξία του ως comic έγκειται στο γεγονός ότι ενώ πολλοί ίσως περίμεναν να έχει τα χαρακτηριστικά ενός αντι-ήρωα λόγω της δαιμονικής του φύσης, εκείνος χαρακτηρίζεται από ευγένεια, ενσυναίσθηση και έντονο αυτοσαρκασμό, δημιουργώντας έναν ενδιαφέροντα καμβά χιουμοριστικής action horror αισθητικής για τις ιστορίες που διηγείται το ομώνυμο comic.

Συνεπώς ένα videogame βασισμένο σε έναν τέτοιο χαρακτήρα, σίγουρα θεωρείται ελκυστική πρόταση για οποιονδήποτε φίλο της 9ης τέχνης, αλλά και γενικότερα για όποιον ψάχνει μια καλή ιστορία -ειδικά συνυπολογίζοντας τις πενιχρές παρόμοιες προσπάθειες πάνω στο συγκεκριμένο franchise. Το Hellboy: Web of Wyd έρχεται από μια μικρή ανεξάρτητη ομάδα, την Upstream Arcade, και είναι πρακτικά ενα 3rd person beat ’em up σε roguelike format, με βασικό concept την εξερεύνηση τυχαία δημιουργούμενων επιπέδων και στόχο την κατατρόπωση εχθρών και τη συλλογή power ups σε κάθε section που θα περιηγηθείτε.

Η ιστορία του καταπιάνεται με την αρχική εξαφάνιση ενος μελους της ομαδας BPRD στην ενναλακτική αποκρυφιστική διάσταση Wyrd και την προσπάθεια διάσωσης του από τον Hellboy.

Το βασικό προσόν που “πουλάει” το Hellboy είναι η μάχη του. Κυρίως melee με ορισμένα στοιχεία ranged, υιοθετεί μια απλοϊκή μορφη του soulsborne συστήματος “χτύπημα-αποφυγή” με lock στον εχθρό και δυνατότητα άμυνας και “σταναρίσματος”. Η επίθεση είναι μόνο μια, με μόνη διαφοροποίηση τη heavy παραλλαγή της με κρατημένο το κουμπί της.

Δυστυχώς, το σύστημα αποτυγχάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ο λόγος είναι τα υπερβολικά “tanky” controls, που κάνουν τον χαρακτήρα δυσκίνητο και τα dodges του αργά και ασυγχρόνιστα. Η κάμερα, η οποία ακολουθεί τον χαρακτήρα ακριβώς πάνω από τον ώμο, δεν βοηθά στην καλύτερη εποπτεία των στενών δωματίων, που πλημμυρίζονται συχνά από mobs, ενώ ο κάπως απρόσεκτος σχεδιασμός δημιουργεί αόρατα εμπόδια στην κίνησή μας. Εκτός αυτού, για κάποιον ακατανόητο λόγο, το παιχνίδι μάς αφήνει να κλειδώνουμε τον στόχο επάνω σε συγκεκριμένους εχθρούς και όχι σε όλα τα mobs, γεγονός που αυτονόητα προξενεί προβλήματα και εκνευριστικές δυσλειτουργίες.

Εκτός της απλοϊκότητας του συστήματος μάχης, ένα σημαντικό μειονέκτημά της είναι η ευκολία του τίτλου. Πραγματικά, είναι από τα ελάχιστα roguelike παιχνίδια που ο γράφων έφτασε τόσο μακριά στο πρώτο του κιόλας run. Η υγεία του χαρακτήρα είναι πραγματικά τεράστια, οι εχθροί αρκετά αδύναμοι, αργοί και προβλέψιμοι, με την κινησεολογία τους να περιορίζεται σε 2-3 επιθέσεις.

Αυτόματα, οι αναβαθμίσεις που βρίσκουμε κατά τη διάρκεια των runs μας, μετατρέπονται σε αδιάφορα διαδικαστικά gimmicks, καθώς ποτέ δεν τα έχουμε πραγματική ανάγκη. Αμέτρητες φορές κατά τη διάρκεια μια προσπάθειας, βρήκαμε health recover αντικείμενο που δεν μπορέσαμε να χρησιμοποιήσουμε λόγω του ότι δεν το χρειαζόμασταν.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Hellboy διαθέτει και έναν μετρητή οργής, που γεμίζει από τους εχθρούς που νικάμε, ο οποίος άπαξ και γεμίσει, εξαπολύει μια σαρωτική επίθεση που είτε καθαρίζει το δωμάτιο από εχθρούς είτε αδειάζει ένα μεγάλο κομματι της υγείας καποιου boss, γλυτώνοντας μας (δυστυχώς) από λίγο πιο απαιτητικές και δύσκολες καταστάσεις.

Δυστυχώς, αν το παιχνίδι, έπρεπε να χαρακτηριστεί με μια λέξη, αυτή θα ήταν η “ρηχότητα”, αφού ακόμα και στον τομέα που φαίνεται να κρατάει το πιο δυνατό του χαρτί, δηλαδή στον εικαστικό, τα πάει καλά μέχρι ενός σημείου. Η cel shaded αισθητική του είναι πράγματι εξαιρετική και μεταφέρει ακριβώς την αίσθηση του comic που θα περίμενε ενας φίλος της σειράς. Ωστόσο, η κραυγαλέα επανάληψη περιβαλλόντων και εχθρών είναι οριακά αποπνικτική.

Ακόμα και η χρωματική παλέτα είναι λες και έχει κολλήσει σε ενα συγκεκριμένο φάσμα του καφέ χρώματος. Ο τομέας αυτός ίσως αποτελεί και τη μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία της ομάδας, καθώς με λίγη δουλειά και έμπνευση παραπάνω θα δημιουργούσε ένα αληθινά ιδιαίτερο αποτέλεσμα αξιο αναφοράς.

Με τον ηχητικό τομέα να κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα μετριότητας και τα θέματα να εναλλάσσονται μεταξύ ζοφερών μουσικών χαλιών και metal riffs για τις action σκηνές, μόνη υποσημείωση που αξίζει προσοχής είναι το γεγονός ότι τη φωνή του Hellboy δανείζει ο (εκλιπών πλεον) Lance Reddick στο τελευταίο του videogame voiceover.

Τέλος, η ιστορία του τίτλου δίνει κάποιες νότες αισιοδοξίας, καθώς η γραφή θυμίζει σε κάποιο βαθμό μια κλασική ιστορία comic, αλλά “σκουντουφλάει” στο ρυθμό που επιβάλει η roguelike φύση του τίτλου.

Αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για μια σύντομη σχετικά κριτική videgame, αλλά ειλικρινά λίγα είναι και αυτά που μας δίνει το Hellboy: Web of Wyrd να συζητήσουμε στη συνολικά δεκάωρη διάρκειά του. Σχεδόν καμία φρέσκια gameplay ιδέα, αρκετά προχειροφτιαγμένοι μηχανισμοί και πληθώρα ανεκμετάλλευτων αξιοποιήσιμων στοιχείων του κόσμου και του lore της σειράς. Δημιουργεί ορισμένες όμορφες εικόνες, λόγω του άρτιου οπτικού σχεδιασμού του, αλλά μένει σε υπερβολικά στάσιμα νερά για να προξενήσει το οποιοδήποτε ενδιαφέρον.

To Hellboy: Web of Wyrd κυκλοφορεί από τις 18/10/23 για PS5, PS4, PC, Switch, Xbox Series και Xbox One. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για PC, με review code που λάβαμε από τη Good Shepherd Entertainment.

The post Hellboy: Web of Wyrd | Review first appeared on GameOver.

The post Hellboy: Web of Wyrd | Review appeared first on GameOver.