GO Talks: “Οι μέχρι στιγμής εντυπώσεις μου από τη νέα γενιά”

Η συντακτική ομάδα γράφει για την εμπειρία της με τις νέες κονσόλες.

Μετά από μια μακρά περίοδο “νάρκης”, μια από τις πλέον αγαπημένες στήλες της συντακτικής ομάδας του GameOver.gr επιστρέφει. Για το πρώτο GO Talks που δημοσιεύεται στη νέα μορφή του site δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστό θέμα από τις εντυπώσεις που έχουν τα παιδιά από τη νέα

Παρακάτω θα βρείτε, στο γνωστό ύφος της στήλης “GO Talks“, ένα σύντομο κείμενο από τα περισσότερα εκ των μελών της συντακτικής ομάδας του GameOver, όμως θέλουμε και τις δικές σας απόψεις, τις δικές σας μέχρι σήμερα εμπειρίες, τι σας άρεσε και τι όχι, τι περιμένατε και, εν τέλει, τι έχετε λάβει μέχρι στιγμής από τη νέα εποχή του gaming. Ας ξεκινήσουμε.

Κάθε ξεκίνημα νέας γενιάς με έβρισκε – από αυτό εδώ το πόστο – χαρακτηριστικά σκεπτικό και κυνικό. “Τα χρειαζόμαστε τα νέα μηχανήματα;” ή “Τι καινούριο προσφέρουν”, όπως επίσης “Πρόκειται όντως για αλλαγή γενιάς” εώς και το “ Είναι ακόμα ασφαλές να επενδύσω;”. Αυτά είναι κάμποσα από τα ερωτήματα που έθετα και σίγουρα τα έχετε ακούσει κι αλλού. Γενιά με τη γενιά (ίσως επειδή αύξανε η ηλικία και η παραξενιά) τα ερωτήματα γινόντουσαν πιο έντονα και η διστακτικότητα κέρδιζε χώρο απέναντι στον ενθουσιασμό.

Τώρα δεν έχουν αλλάξει πολλά. Τα δύο μηχανήματα (η Nintendo φαίνεται ότι ακολουθεί το δικό της δρόμο) φαντάζουν υπέροχα! Είναι δυνατά, είναι σύγχρονα, είναι όμορφα (γκουχ γκουχ…), έχουν κάποιες ενδιαφέρουσες προτάσεις (παραδείγματος χάριν το DualSense) που τα συνοδεύουν… αλλά μέχρι εκεί. Θα μου ήταν πολύ δύσκολο να φέρω ένα μηχάνημα πεντακοσίων ευρώ στο σπίτι, αγορασμένο σε πείσμα του οικογενειακού προϋπολογισμού, και να μην είχα τουλάχιστον κατιτίς εντυπωσιακό να το μοστράρω. Να γλιτώσω το χάραγμα “No 37” στο κούτελο…

Πολύ λίγα παιχνίδια βρε παιδιά… Πολύ λίγα. Από Sony, μόνος πόθος το Demon’s Souls. Κανένα Spiderman και φυσικά επ’ ουδενί το Godfall, δεν πρόκειται να με πείσουν να σκάσω το πεντακοσάρικο. Από Microsoft μεριά; Τίποτε απολύτως! Ναι, υπάρχει το Gamepass με πάρα πολλούς τίτλους, αλλά αν δεν έχω ένα καινούριο παιχνίδι, να δω τι κάνει το καινούργιο μηχάνημα που πήρα, τότε γιατί το πήρα. Για να ξαναπαίξω το (εξαιρετικό) Forza Horizon αλλά με καλύτερες επιδόσεις; Για να παίξω παλιά παιχνίδια, όμως αναβαθμισμένα;

Κοντολογίς, η νέα γένια δε με έχει πείσει (ακόμη). Πείτε το παραξενιά, πείτε ότι φταίει η ηλικία, αλλά μου φαντάζει – προς το παρόν – περισσότερο update της προηγούμενης από οποιαδήποτε άλλη. Στην ουσία αυτό μου μεταφέρουν οι εταιρείες με τις ελλείψεις τίτλων στο launch. Δώσε πεντακόσια ευρώ για έναν SSD και λίγα παραπάνω frames (ειδικά αν κάποιος δε διαθέτει 4Κ τηλεόραση). Αξίζει τον κόπο; Αξίζει η επένδυση για να ξαναπαίξω το Demon’s Souls που κυκλοφόρησε δύο γενιές πριν;

Η απάντηση – για μένα – είναι όχι. Όσο κι αν τα αγαπώ αυτά τα παλιά παιχνίδια, δε μου αρκούν για να κάνω την αλλαγή. Χρειάζονται καινούργια. Θα ισχυριστεί κανείς ότι κάπως έτσι ήταν και η προηγούμενη. Δεκτό! Αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Όταν τα νέα μηχανήματα αρχίσουν να δείχνουν τα δόντια τους, τότε θα σκεφτώ σοβαρά να επενδύσω, γιατί για μένα τότε αλλάζει μια γενιά. Ο καθένας, βέβαια, είναι διαφορετικός άνθρωπος και αποφασίζει όπως κρίνει καλύτερα. Καλορίζικα λοιπόν τα νέα μηχανήματα για όσους τα απέκτησαν και καλή τους διασκέδαση!

Καταρχήν να ευχηθώ καλορίζικες σε όσους κατάφεραν να παραλάβουν τις καινούργιες τους κονσόλες. Ως κάτοχος πλέον του PlayStation 5 θα προσπαθήσω όσο γίνεται μέσω του γραπτού λόγου να σας μεταφέρω τις πρώτες μου εντυπώσεις από το νέο μηχάνημα της Sony. Και γράφω «όσο γίνεται» γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο να περιγράψω την αίσθηση που σου αφήνει το DualSense και το haptic feedback που διαθέτει.

Στο Call of Duty Black Ops Cold War οι σκανδάλες του DualSense με πήγαν πίσω στην περίοδο της στρατιωτικής θητείας, αφού μου θύμισαν έντονα την αίσθηση που είχα στο trigger finger όταν κάναμε βολές με όπλα. Στο Astro’s Playground ένιωθα τους παφλασμούς του νερού ή το περπάτημα σε άμμο στα palm grips, μακάρι η Sony να δώσει πράσινο φως στην δημιουργία ενός full length τίτλου, γιατί η ομάδα ανάπτυξης του έχει απίστευτη δημιουργικότητα και τεράστιο ταλέντο.

Όσον αφορά το ίδιο το PlayStation 5 μέχρι στιγμής είναι σχεδόν αθόρυβο, δεν ζεσταίνεται, γεγονός αναμενόμενο αφού ακόμα δεν έχουν βγει απαιτητικοί next gen τίτλοι, και πρέπει κάποιος να το δει από κοντά για να καταλάβει πόσο πραγματικά μεγαλύτερο είναι συγκριτικά με το PlayStation 4. Τα μόνο παράπονα που έχω αφορούν το software και κυρίως κάποιες ελλείψεις, όπως η μη ύπαρξη επιλογής αφαίρεσης του visual notification όταν τραβάω ένα screenshot, γεγονός που δυσκολεύει την λήψη φωτογραφιών για τα reviews.

Στα θετικά το UI είναι εύκολο, γρήγορο, με το loading των τίτλων να γίνεται αστραπιαία. Κλείνοντας, το PlayStation 5 μου έχει αφήσει άκρως θετικές εντυπώσεις όλο αυτό το πρώτο διάστημα, και εύχομαι οι developers να εκμεταλλευτούν πλήρως το DualSense και το Tempest 3D Audio, ώστε να αναβαθμιστεί και με άλλους τρόπους η εμπειρία του gaming πέρα από τα γραφικά.

Αν και στο 99.9% των περιπτώσεων είμαι κατά της D1 αγοράς, ένας συνδυασμός πολύ βολικών εκπτώσεων, κουπονιών και διαφόρων συγκυριών βοήθησαν στο να μπορώ να πάρω και τις δύο κονσόλες σε σχεδόν την τιμή της μίας. Αν και με τρελαίνει λίγο το ρίσκο και η ψυχολογία του πειραματόζωου που έβαλα τον εαυτό μου, για μια φορά είπα και εγώ να ρισκάρω και θα δείξει πως θα πάει. Για την ώρα τουλάχιστον, τα θεματάκια είναι τα software αναμενόμενα και δεν έχω (φτου φτου φτου) συναντήσει κάτι άλλο! Ως κάτοχος του απλού PS4 ως τώρα, η αναβάθμιση στην νέα γενιά ήταν πιο όμορφη αίσθηση και από την αγορά ενός νέου PC.

Και οι δύο κονσόλες είναι τοσο μα τόσο γρήγορες και τόσο εντυπωσιακές τεχνικά που έχουν μετατρέψει ένα σωστό παιχνίδια από γολγοθά σε απόλαυση. Είναι τρομερό να βλέπεις το Demon Souls να κάνει load μεσα σε λίγα δευτερόλεπτα την κάθε περιοχή, μειώνει σε μεγάλο βαθμό τον τεράστιο εκνευρισμό του τρεξίματος άλλη μια φορά ως το boss. Είναι φοβερή η γλύκα να γεμίζεις όλο τον σκληρό σου με παιχνίδια σε μια μέρα με το gamepass και μετά να λιώνεις σε ένα οργασμικό Σαββατοκύριακο gaming.

Ναι, υπάρχουν θέματα. Στο Xbox είναι gamepass time machine και απουσιάζουν οι νέοι κράχτες που θα δείξουν την ισχύ τους. Ενώ από την άλλη, για ένα μηχάνημα που είναι το ισχυρότερο τεχνολογικά (στα χαρτιά), το ότι μένει πίσω στα multiplatforms δείχνει ότι η MS έχει να κάνει δουλειά στο software, πολύ δουλειά. Στο PS5 από την άλλη, το UI είναι ξεκάθαρα μια βιαστική κυκλοφορία. Πέρα από crashes και κολλήματα, ο σχεδιασμός του για διάφορα features είναι τρομερά αντιεργονομικός και έχει αυξήσει τα κλικ και τα μενού για πολλές βασικές ανάγκες. Όπως προείπα, software ζητήματα που θεωρώ πως όλα θα λυθούν αργά ή γρήγορα, όσο τα ποντίκια στον early access λαβύρινθο τα ανακαλύπτουμε.

Για την ώρα όμως, οι πρώτες εντυπώσεις είναι γαργαλιστικά ωραίες. Συνεχές λιώσιμο, υπέροχες επιδόσεις, αθόρυβες και κρύες κονσόλες, ωραία controllers. Η αρχή είναι σίγουρα πολύ πιο ωραία απότι ήταν αυτή για τα One/PS4, ας ελπίζουμε ότι θα συνεχίσει έτσι.

Ο γράφων βρίσκεται σε περίεργη θέση, καθώς δεν έχει στα χέρια του ακόμα κάποιο από τα νέα μηχανήματα. Ένα PS5 έχει παραγγελθεί, αλλά το πρώτο κύμα προπαραγγελιών χάθηκε στο τσακ και έχει απομείνει η ελπίδα το μαγικό κουτί να προλάβει να βρεθεί κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Οπότε εδώ θα καταγραφούν οι πρώτες εντυπώσεις από απόσταση, από βίντεο και από τις αφηγήσεις των τυχερών που τις κατέχουν.

Φαίνεται πως και οι δύο κονσόλες στα χαρτιά τουλάχιστον είναι πολύ ισχυρές, πετυχαίνουν μεγαλύτερο άλμα σε σχέση με αυτό που είχαμε στη μετάβαση από PS3/X360 σε PS4/X1 και προσφέρονται σε μια εξαιρετική τιμή. Επίσης τα μεγάλα loading times και η συχνότερα του επιθυμητού αδυναμία επίτευξης των 60fps ακόμα και στα 1080p θα ανήκουν πλέον στο παρελθόν.

Από κει και πέρα η μεν MS ποντάρει στο μεγαθήριο που λέγεται Gamepass, (έστω και αν δεν είναι όλα ρόδινα, καθώς τα παιχνίδια δεν ανήκουν στον παίκτη, πράγμα που σίγουρα κάποιους τους ενοχλεί) και στο backward compatibility, ενώ η Sony μάλλον στηρίζεται στην αναγνωρισιμότητα των franchises της και στη δίψα του κοινού να παίξει το επόμενο παιχνίδι της Naughty Dog ή το επόμενο God of War. Ας μην ξεχνάμε ότι η πίεση του Gamepass την ανάγκασε και να υιοθετήσει και αυτή το BC, έστω κι αν περιορίζεται στα PS4 games.

Δυστυχώς, εδώ θα πρέπει να περιμένουμε, καθώς οι διθυραμβικές πρώτες ανακοινώσεις έδωσαν τη θέση τους σε μισόλογα και εξέταση μία προς μία των περιπτώσεων και των βελτιώσεων που θα λάβει, δωρεάν ή μη, κάθε παιχνίδι. Κοντολογίς, η νέα γενιά είναι εδώ και είναι άκρως υποσχόμενη. Τα μηχανήματα είναι δυνατά, είναι σχετικά οικονομικά, είναι σίγουρα προσανατολισμένα στο gaming και όχι σε παράπλευρες ασχολίες και μένει να δούμε αν οι τίτλοι που θα απολαύσουμε στο μέλλον θα μας δώσουν τόσο δυνατές ή και δυνατότερες εμπειρίες με την εξαιρετική γενιά PS4/X1.

Όντας «προσανατολισμένος» προς το μπλε στρατόπεδο, δεν θα μπορούσα να σκεφτώ άλλη κονσόλα για εμένα πέρα από το PlayStation 5 – τουλάχιστον σε πρώτη φάση, γιατί τα γλυκά και δελεαστικά βλέμματα του Game Pass βάζουν τον καθένα μας πανεύκολα σε σκέψεις. Και για πρώτη φορά στην ιστορία των χειριστηρίων, έρχεται η Sony με το DualSense και τις νέες λειτουργίες Haptic Feedback & Adaptive Triggers που ενσωματώνει σε αυτό και συνειδητοποιείς πως και ο ρόλος του χειριστηρίου, εκεί που είχες κάποια ευνόητα στάνταρ για το πόσο και πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί (πέρα από όρους εργονομίας και πόσο καλά «κάθεται» στο χέρι), έχει σημαντικά μεγαλύτερη βαρύτητα και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της αναβάθμισης, καθώς ο χαρακτηρισμός “νέα” γενιά δεν περιορίζεται, πλέον, μόνο γύρω από την κονσόλα, προσφέροντας στα μάτια της κοινότητας μια πληρέστερη από κάθε άλλη νέα γενιά.

Όπως δηλαδή θα ανυπομονούσε κανείς για την πρώτη του επαφή με την κονσόλα, η ίδια ανυπομονησία υπάρχει και ως προς το ίδιο το χειριστήριο, περιμένοντας να σου προσφέρει το επόμενο επίπεδο στην αίσθηση του παιχνιδιού και όχι μόνο στην όψη του, γύρω από εκεί που περιορίζεται η κονσόλα. Το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε για αυτό, είναι να λάβει από τους δημιουργούς την απαραίτητη αξιοποίηση που του αρμόζει, και να μην μείνει σε επίπεδα βιτρίνας και tech demos.

Συμπεριλαμβανόμενος κι εγώ στην μερίδα της κοινότητας που δεν έχει στα χέρια της αυτήν τη στιγμή κάποια κονσόλα νέας γενιάς, μπορώ να πω ότι ο ενθουσιασμός είναι αρκετά μεγαλύτερος συγκριτικά με τις παλιότερες γενιές. Αν και η αίσθηση από την προηγούμενη μετάβαση προς την τότε νέα γενιά (από PS3/ Xbox 360 προς PS4/ Xbox One) σίγουρα δεν ήταν εφάμιλλη με παλαιότερες (όπως εκείνη του PS2/ Xbox προς PS3/ Xbox 360), βάζοντας και τα νέα μηχανήματα στην εξίσωση μπορούμε να πούμε πως μιλάμε για μια πολύ δυνατή νέα γενιά.

Και εκτός από το τυπικό των πραγμάτων, όσον αφορά στις προβλεπόμενες αναβαθμίσεις, περί υψηλότερες native αναλύσεις, ομαλότερους ρυθμούς ανανέωσης, Ray Tracing,  κλπ. στην εξίσωση μπαίνει πλέον και ο SSD. Που όχι μόνο θα εξαλείψει σημαντικά τα loading screens με τους χρόνους φόρτωσης -έπειτα από μια γενιά με χαρακτηριστικά παραδείγματα που κούραζαν αρκετά σε αυτό το θέμα, αλλά πρόκειται να ευνοήσει εξίσου σημαντικά και τους developers, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να επεκτείνουν περαιτέρω τα οράματά τους και να τα ενσωματώνουν στα παιχνίδια με μεγαλύτερη ελευθερία και πλούτο υλικού και επιλογών.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η σχεδίαση πιο πλούσιων κόσμων από κάθε άποψη, που θα δούμε σε επερχόμενα παιχνίδια, με μεγαλύτερα, λεπτομερέστερα και πιο ζωντανά  περιβάλλοντα. Το σίγουρο είναι ότι μάς περιμένουν εκπληκτικά, νέα πράγματα και ανυπομονώ να δω το αποτέλεσμα από ένα νέο project που θα έχει σχεδιαστεί πλήρως με βάση τις δυνατότητες των νέων μηχανημάτων, και ειδικότερα από μεγάλα ονόματα της βιομηχανίας όπως Naughty Dog, Santa Monica, Rockstar, CD Projekt Red κλπ.

10 Νοεμβρίου 2020. Αυτή είναι και η ημερομηνία-ορόσημο της μετάβασής μου στη νέα γενιά κονσολών. Σημαντική και ιδιαίτερη για διάφορους λόγους. Αρχικά γιατί είναι η πρώτη φορά που αγοράζω non-Nintendo κονσόλα την ημέρα λανσαρίσματος. Επιπλέον γιατί επέλεξα να μπω στη νέα γενιά ακολουθώντας το στρατόπεδο της Microsoft, επιλέγοντας για πρώτη φορά κονσόλα που δεν δημιουργήθηκε στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Το Game Pass ήταν ο πιο σημαντικός λόγος που με έσπρωξε σε αυτήν την κατεύθυνση.

Ως gamer έχω ξοδέψει πολλά, πολλά χρήματα σε παιχνίδια – και η δυνατότητα να πληρώνεις μια μηνιαία συνδρομή και να έχεις μια αρκετά μεγάλη βιβλιοθήκη τίτλων διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή ακούγεται κάτι παραπάνω από θελκτική. Το γεγονός ότι μεγάλοι τίτλοι της Microsoft, που αναμένεται να κυκλοφορήσουν στο ερχόμενο διάστημα και μπορεί να μην υποστηρίζονται αξιοπρεπώς από τον υπολογιστή μου ήταν ένα εξίσου μεγάλο κίνητρο να στραφώ προς τα εκεί.

Ποιες, όμως, είναι οι αλλαγές και τα χαρακτηριστικά που χαρακτηρίζουν και διαφοροποιούν τη νέα γενιά; Η πιο σημαντική αλλαγή για μένα είναι η προσθήκη SSD. Τίτλοι που απαιτούσαν τεράστιο χρόνο φορτώματος, τώρα είναι έτοιμοι σε δευτερόλεπτα που μετράμε με τα δάχτυλα του ενός χεριού. Το σοκ που έπαθα ξεκινώντας το Witcher 3 με χαροποίησε πολύ ευχάριστα. Αμέσως μετά έρχεται και ο αυξημένος ρυθμός ανανέωσης της οθόνης, που έχει σημασία για ορισμένα παιχνίδια. Αυτά είναι game changing – όχι η υποστήριξη ray tracing ή οι υπερβολικά μεγάλες αναλύσεις.

Εξού και η επιλογή της κονσόλας: Xbox Series S. Εκτός από το χαμηλότερο κόστος, το γεγονός ότι δεν έχω την κατάλληλη τηλεόραση που θα υποστήριζε καλύτερα την αγορά του πιο δυνατού Series X, έστρεψαν και την πλάστιγγα προς αυτή τη μεριά.
Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε: επί της ουσίας, νέα γενιά δεν έχει έρθει ακόμα για την Microsoft. Ακόμα περιμένουμε την έλευση των τίτλων που θα έρθουν για τις νέες κονσόλες και τότε θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε τις πραγματικές δυνατότητες των Series κονσολών, καθώς το PlayStation 5 ήδη έχει αρχίσει να δείχνει τα δόντια του.

Όμως αυτή η κονσόλα μου επιτρέπει να εξερευνήσω τον πλούτο που κρύβει η βιβλιοθήκη του One αλλά και του 360, τίτλους που δεν είχα την ευκαιρία να δω στην εποχή τους. Τίτλους που περίμενα να κυκλοφορήσουν και σε υπολογιστές, ή πρόσθετο περιεχόμενο που προσδοκούσα ότι δεν θα είναι για πάντα αποκλειστικότητα της Microsoft και του Xbox. Αυτό το «εμπρός-πίσω» κατάφερε να δημιουργήσει κάτι νέο για μένα. Έτσι, καθώς περιμένω το νέο Fable, δεν με ενοχλεί να ανακαλύψω το Fable 2, αλλά και τόσα άλλα που αγνοούσα- και, ίσως, συνεχίζω να αγνοώ.

Η νέα γενιά είναι «νέα» με τρόπους που δεν συνάδουν με αυτό που παραδοσιακά μάθαμε να περιμένουμε από μια νέα γενιά σαν gamers. Εκεί που στα PS3/X360 το τεχνολογικό άλμα ήταν οργασμικό, τώρα θεωρώ ότι οι αλλαγές είναι άλλης φύσεως. Πλοηγήθηκα αέρινος στα μενού. Το scroll down στους τίτλους του Game Pass μου φάνηκε σαν αιωνιότητα. Γέλασα δυνατά όταν είδα (σε βίντεο) το loading στο Miles Morales, το ίδιο και στο NBA 2K21 (από κοντά).

Τράβηξα βίντεο τον Curry να τα «στάζει» και το είδα ενώ το παιχνίδι έτρεχε, ανέβηκε στο Live και το έδειξα στο κινητό σε φίλους το απόγευμα. Ένιωσα με αυτά όπως όταν είδα για πρώτη φορά το πούρο του Captain Price να φουντώνει σε μια βροχερή νύχτα κάπου στον Ειρηνικό, για πρώτη φορά σε Full HD οθόνη, το μακρινό 2008. Για μένα αυτό είναι που έρχεται με τη νέα γενιά, που με βρήκε με το υπέροχο μαύρο κουτί του Xbox Series X στα χέρια, έχοντας «πηδήξει» τα του Xbox One.

Θεωρώ ότι η νέα αυτή γενιά λοιπόν, είναι το ώριμο πλέον console gaming. Είναι ίσως η συνειδητοποίηση του τι εστί κονσόλα, ένα Coming of Age που λέμε και στο χωριό μου. Εύκολο, γρήγορο, προσβάσιμο gaming, χωρίς φανφάρες. Κλεφτές ματιές στο μέλλον, με γερό πάτημα στο παρόν και κυρίως, στο παρελθόν. Το backwards compatibility ήταν ανέκαθεν απαραίτητο, σχεδόν υποχρεωτικό. Γράφω κλεφτές ματιές στο μέλλον. Τι θα θεωρούσα εγώ πραγματικά Next-Gen τεχνολογικά; Αδιαπραγμάτευτο 4K/60fps. Και αν ακούγομαι απαιτητικός (και πρέπει να είμαι), ας μην είναι 4Κ, αλλά τα 60fps είναι πλέον απαραίτητα ΠΑΝΤΟΥ. Και στο Peggle, διάολε. Η απόδοση των κονσολών όμως δεν είναι αγώνας δρόμου, αλλά μαραθώνιος.

Για μένα το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα των κονσολών, ο λόγος ύπαρξής τους ήταν πάντα το Plug n’ Play. Το Couch Gaming, το «ιμέρζιο». Πάντα θα μπορείτε να μου λέτε για τα κρυφά settings, τα resolutions, τα mods, τα κόλπα, το optimization των PC και τι κάρτα να πάρω φέτος ώστε σε 6 μήνες να ανακοινωθεί η καινούρια σειρά και να πουλήσουν το stock και να πέσει η τιμή της πατάτας στην Κολομβία ώστε να πάρω 30% πιο φθηνή την Rtx3070 που βγάζει 25% καλύτερη απόδοση στο 3DMark με τους νέους drivers και κολοκύθια με ρίγανη. Και πάντα θα σας λέω ότι όσο μου τα περιγράφατε αυτά εγώ βούλιαξα στην πολυθρόνα, πάτησα ένα κουμπί και έκανα αυτό που θέλω: να παίξω. Όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ ότι πράγματι, ο χρόνος είναι ανεκτίμητος.

Το πιο αξιοπερίεργο από όλα είναι το πόσο φυσικά ήρθε και έκατσε το Series S στο σαλόνι. Δε θυμάμαι να έχει ξανασυμβεί με κονσόλα. Σαν να περίμενε να πάρει τη θέση του από πάντα και απλά ήρθε και κάθισε, εκεί, στη γωνία του επίπλου, μικρό, κομψό και απόλυτα αθόρυβο. Προφανώς διάφοροι παράγοντες λειτούργησαν ώστε η οικονομική πλην τίμια πρόταση της Microsoft να πάρει τόσο ομαλά τη σκυτάλη, ύστερα από δεκαετίες κατάληψης του σαλονιού από τη Sony.

Οι αναιμικές και διάσπαρτες λόγω Κόβιντ καμπάνιες προώθησης δύσκολα με κρατούσαν ζεστό. Το αδιάφορο επί της παρούσης 4Κ λόγω μη συμβατής τηλεόρασης, το υψηλότερο κίνητρο του Game Pass εν μέσω οικονομικής αστάθειας και η τιμή της κονσόλας, η πλάστιγγα που έγερνε συντριπτικά προς τις ψηφιακές αγορές σε σύνολο 200 περίπου τίτλων στο PS4 (ζήτημα δέκα να έχω retail), το Cyberpunk 2077 που απλά δε γινόταν να μη το παίξω σε καλύτερο μηχάνημα.

Εκείνο που δε βαριέμαι ποτέ και συνεχίζει να προκαλεί εντύπωση είναι η ταχύτητα. Πατάς μεσαίο «Χ», «Απενεργοποίηση κονσόλας», τέλος. Ακόμα καλύτερα, ξαναπατάς μεσαίο «Χ», ανοίγει η κονσόλα και η τηλεόραση σε hdmi, πατάς στο παιχνίδι που έπαιζες και αυτό απλά συνεχίζει στο σημείο που το άφησες απενεργοποιώντας την κονσόλα, χάρη στο quick resume.

Προφανώς έρχομαι σε επαφή με τίτλους που δεν είχα την άνεση και ευχέρεια να δω, λέγοντας Gears, Forza και λοιπούς συγγενείς, παλιούς και νέους, και σαφέστατα εκμεταλλεύομαι το γεγονός της παροχής τίτλων μέσω Pass, τίτλων που είτε κινούσαν το ενδιαφέρον αλλά δεν αποτελούσαν προτεραιότητα (δεν υπάρχει ατελείωτο budget για games), ή τίτλων που ακριβώς επειδή μου δίνεται η δυνατότητα να κατεβάσω, το κάνω για να δω περί τίνος πρόκειται.

Μου αρέσουν και χρησιμοποιώ τα εξελληνισμένα μενού, βρίσκω πολύ βολικές τις βασικές λειτουργίες συμμαζεμένες στα tabs του quick menu, μου λείπει όμως το «ντύσιμο» με dynamic themes από τίτλους παιχνιδιών – και όχι μόνο, που έκανα στο PS4. Συνολικά δηλώνω απόλυτα ικανοποιημένος και απλά περιμένω νέους, φρέσκους τίτλους να κοσμήσουν την κονσόλα, αρχής γενομένης με Cyberpunk 2077.

Πριν περάσουμε στις εντυπώσεις, όμως, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω και να υπερτονίσω, ότι μιλάμε για (πολύ) πρώιμες εντυπώσεις. Συμπεράσματα δεν μπορούν να βγουν από τον πρώτο μήνα ζωής μιας κονσόλας -ούτε καν από τον πρώτο χρόνο δεν μπορούν-, αλλά ας γράψουμε δυο πράγματα, περισσότερο για να συζητήσουμε και να μοιραστούμε ο ένας την χαρά του άλλου. Άλλωστε, αυτή είναι μια πολύ περίεργη μετάβαση. Κανείς μας δεν έχει ξαναζήσει πανδημία, ούτε ως gamer, και πόσο μάλλον από την πλευρά της παραγωγής, που έδειξε ξεκάθαρα ότι δεν ήταν ο σωστός χρόνος για αυτή την κυκλοφορία.

Σοβαρά προβλήματα δεν έχουν παρουσιαστεί ακόμα βέβαια, οπότε δεν είναι ότι θα γκρινιάζω κιόλας γι’ αυτό, αλλά τα σημάδια της βιασύνης υπάρχουν διάσπαρτα. Από τα απλά, με το UI του PS5, που δείχνει ότι μέχρι τελευταία στιγμή το έστηναν και συνεχίζουν, μέχρι τα πιο σημαντικά, την κυκλοφορία των Series χωρίς αποκλειστικό τίτλο -έστω και αυτούς τους μέτριους προς κακούς launch τίτλους.

Και δεν θα μπω καν στην διαδικασία να αναλογιστώ ότι η Microsoft αποστασιοποιείται από τον όρο “αλλαγή γενιάς”. Αυτό που προσωπικά βλέπω, όμως, και με χαροποιεί, είναι specs και αποδόσεις που επιτέλους θα κάνουν άλμα σε αυτό που βλέπουμε και παίζουμε, έστω και αν ήρθαν μια γενιά αργότερα από ότι μας έταζαν. Βλέπω ταχύτητες που δεν φανταζόμασταν μέχρι πριν λίγους μήνες. Και μην τα παίρνεται ελαφρά την καρδία αυτά, έτσι; Βάλτε ένα παιχνίδι προηγούμενης γενιάς και θα καταλάβετε Και το σημαντικότερο όλων, όπως πάντα, τα ίδια τα παιχνίδια.

Εν αναμονή των γνωστών exclusive της Sony, όπου φανταζόμαστε τις νέες αποδώσεις σε τίτλους που ξέρει καλά η Sony να βγάζει και να κλέβει την παράσταση, και από την άλλη το Game Pass της Micosoft, όπου ανοίγεις την νέα κονσόλα, και μπροστά σου έρχονται όλες οι μνήμες των παλιών κονσολών. Ταξιδέψτε λίγο μαζί μου τώρα παρακαλώ, και πάμε αρκετά χρόνια πίσω. Θυμάστε όταν αγόραζες για παράδειγμα το Mega Drive ή το N64, και η πίσω όψη του κουτιού ήταν γεμάτη με εικόνες από τα παιχνίδια της κονσόλας; Ε, αυτό το συναίσθημα είναι το game pass.

Επιτέλους 2020, επιτέλους παίζουμε σαν άνθρωποι. Μετά από περίπου δύο εβδομάδες με το PS5 μπορούμε και επίσημα να πούμε πως τέλος τα «αφήνω το παιχνίδι να φορτώσει, φτιάχνω τοστ και πάω τουαλέτα» loading times, τέλος τα framerates που πάσχιζαν να μείνουν σταθερά στα 30.

Αυτό είναι και το πράγμα που ευχαριστήθηκα περισσότερο τις δύο εβδομάδες συγκατοίκησης με τη νέα κονσόλα της Sony. Ελλείψει κάποιου next gen τίτλου που θα με κάνει να πω “Shut up and take my €80” και όντας απογοητευμένος από το μέτριο Dirt 5, οι εβδομάδες πέρασαν με παιχνίδια που ακροβατούσαν στα όρια του playable στο απλό PS4. Το Sekiro έδειχνε πιο απολαυστικό από ποτέ καρφωμένο στα 60fps, ενώ μέχρι και το βαρύ και ασήκωτο Assetto Corsa Competizione κατάφερε και έπιασε το εξηντάρι. Αναφορά πρέπει να γίνει και στο DualSense το οποίο πέρα από τις -εντυπωσιακές- νέες λειτουργίες που απολαύσαμε στο Astrobot, δείχνει να κουμπώνει όπως πρέπει στα χέρια μας, έχοντας το ιδανικό σχήμα και βάρος. Κερασάκι στην τούρτα ο θόρυβος της κονσόλας ή καλύτερα η απουσία του.

Είναι όλα τέλεια; Φυσικά και όχι. Το στήσιμο του PSN και του πως διαχειρίζεται η βάση της Sony τα διαφορετικά SKUs των παιχνιδιών συνεχίζουν να δημιουργούν μικρές παραφωνίες. Το μενού της κονσόλας παρότι έχει ταχύτητα Formula 1, έχει και την πολυπλοκότητα ενός τιμονιού μονοθεσίου. PlayStation φίλοι κρυμμένοι σε υπο-μενού, λίστα trophies που εμφανίζεται οριζοντίως, καταπατώντας κάθε αρχή φιλικής προς τον χρήστη σχεδίασης , ενώ το χαζό νέο σύστημα των parties παραμένει. Την ίδια ώρα η Sony δεν βγάζει άχνα για πολυπόθητα next gen upgrades σε τίτλους όπως το The Last of Us 2, ενώ το Spider Man που είχα φυλάξει για να παίξω στο PS5 θέλει… να το ξανά-αγοράσω στα €80.

Μεγαλύτερο παράπονο; Η απουσία κάποιου next gen τίτλου στα γούστα μου. Ένα παιχνίδι που θα το πάρεις μαζί με την κονσόλα, θα το βάλεις να τρέξει μόλις γυρίσεις σπίτι και 15 χρόνια θα θυμάσαι ότι πήρες PlayStation 5 μαζί με το Χ. Για να μην παρεξηγηθώ, το Demon’s Souls δείχνει τρομερό, αλλά €80 για remake, όπως και το κάνουμε είναι… βαρύ. Το Cyberpunk θα μπορούσε να παίξει αυτόν τον ρόλο αλλά η καθυστέρηση που το έδιωξε από το launch day μαζί με την μη ταυτόχρονη κυκλοφορία της next gen version, μας το χάλασαν.

Gran Turismo 7, αργείς;

Τι σόι νέα γενιά είναι αυτή που μας έχει ρίξει σε παιχνίδια 7ετίας δεν έχω καταλάβει ακόμα. Νέα γενιά λέγαμε, αλλά στη δικιά μου οθόνη έχει κολλήσει το GoW3, το Blacklist, το Fable 2 και το Halo Reach. Και αλήθεια τώρα, το μόνο που έχει καταφέρει να μου προκαλέσει το Series X μέχρι τώρα, είναι υπαρξιακό πρόβλημα. ΤΟΣΑ. ΠΟΛΛΑ. ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ. Το πακέτο του Game Pass προκαλεί σχεδόν αμηχανία.

Η πλειοψηφία των παιχνιδιών τρέχει αισθητά καλύτερα, και ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν αξιοσημείωτες τεχνικές βελτιώσεις, υπάρχει η τρομακτική διαφορά στα loading times που αλλάζει την ποιότητα της εμπειρίας. Με μεγάλη δόση αυθαιρεσίας καθώς είμαστε ακόμα στην αρχή, το Series X κάνει τον παίκτη να μη θέλει να ξαναγυρίσει στα αργά loadings και στο καρφωμένο στα 30 fps. Αυτό δηλαδή που προκαλούσε τόσα χρόνια το PC Gaming, τώρα το προκαλούν οι ίδιες οι κονσόλες.

Το περιτύλιγμα ίσως να φαντάζει προβληματικό. Δεν υπάρχουν τα αποκλειστικά που θα θέλαμε (άποψη προσωπική είναι ότι ούτως ή άλλως αυτό πάντα συνέβαινε) και το μπέρδεμα για το πού θα κατασταλάξει ο gamer σε ό,τι αφορά την οθόνη, είναι μεγάλη. Στην ουσία οι νέες κονσόλες (γιατί κάτι παρόμοιο ισχύει και για το PS5) προσφέρουν τεράστια γκάμα από features τα οποία όμως δεν είναι δυνατό να απολαύσει κανείς ταυτόχρονα. Επομένως να το κάνω τι ακριβώς το πολυθρύλητο Ray Tracing αν η λειτουργία του με περιορίζει στα 30 fps;

Να κάτσουμε δηλαδή κάποια στιγμή και να αποφασίσουμε ποια είναι τα ουσιώδη features. Δύο gamers που παίζουν το ίδιο παιχνίδι με ray tracing οn και off αντίστοιχα, κάνουν ακριβώς το ίδιο παιχνίδι. Δύο gamers όμως που παίζουν στα 30 και 60 fps ΔΕΝ παίζουν το ίδιο παιχνίδι. Η εμπειρία του ενός είναι σαφώς κατώτερη και τα Ray Tracing και τις τρελές αναλύσεις, ας τις αφήσουμε στην άκρη. Μπορούμε να συζητούμε με τις ώρες για το τι είναι πιο όμορφο, αλλά η συζήτηση περί λειτουργικότητας και ποιότητας της εμπειρίας με 60 fps και γρήγορα loading times θα τελειώσει σε μισό λεπτό.

Το Series X όταν με το καλό ξεκινήσουν τα μεγάλα παιχνίδια της γενιάς (με αρχή το Cyberpunk και ακολούθως ελπίζουμε και αρκετά της MS) θα είναι προσφέρει μία εμπειρία την οποία δύσκολα θα μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι απεκόμισε αντίστοιχα σε άλλες γενιές. Πολύ απλά διότι αυτό δε συνέβη. Το άλμα στη συνολική εικόνα, θυμίζει το άλμα από το OG Xbox στο 360. Είναι τόσο μεγάλο κι ας παίζουμε ακόμα το RDR σε καλύτερη ανάλυση και εκπληκτική απόδοση.

Το σημαντικότερο είναι ότι σε μία εποχή που το μπουρδούκλωμα με τις κάρτες, τις αποδόσεις, τις οθόνες και τον προσανατολισμό εν γένει της βιομηχανίας πάει σύννεφο, το SX (και εννοείται και το PS5 με την εικόνα που δίνει σήμερα) μας γεμίζει με αισιοδοξία ότι θα συνεχίσουμε απρόσκοπτα να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε με τις κονσόλες μας. Το μηχάνημα έχει τις δυνατότητες, το Pass προκαλεί ζαλάδες και η MS έχει δείξει τις προθέσεις της (και ώρα να κάνει και πράξεις). Μια χαρά.

Για την αρχή αυτής της γενιάς επέλεξα να αποκτήσω το Xbox Series X, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι σε βάθος χρόνου και τον ερχομό περισσότερων αποκλειστικών η απόκτηση του PlayStation 5 θα είναι απλά μονόδρομος. Δύο βασικά στοιχεία όμως τελικά έγειραν την παλάντζα προς το Series X, η πληθώρα επιλογών του Game Pass καθώς και το εκτενές backwards compatibility. Σε αυτές τις πρώτες εβδομάδες εμπειρίας με τη νέα κονσόλα της Microsoft μπορώ να πω ότι κατάφερε να δικαιώσει το αναμενόμενο hype που δημιουργεί ο ερχομός μίας νέας γενιάς.

Το Game Pass μου έδωσε την ευκαιρία να νοιώσω σαν μικρό παιδί που μπαίνει σε ένα πολυκατάστημα γεμάτο με βιντεοπαιχνίδια, θέλοντας να κατεβάσω όλα τα ράφια στο καλάθι μου ενώ και το backwards compatibility μου επέτρεψε να επιστρέψω σε διάφορες αναμνήσεις μου, με τις αυτοματοποιημένες οπτικές αναβαθμίσεις να επιτρέπουν πλειάδα τίτλων να λάμψουν εκ νέου. Είναι στοιχεία που αντισταθμίζουν εν μέρει την ολική απουσία αποκλειστικών ή παιχνιδιών βιτρίνας των νέων δυνατοτήτων, ένα αντιστάθμισμα βέβαια που θα είναι αποδεκτό εάν και εφόσον αυτή η ξηρασία δεν επεκταθεί για ατέλειωτους μήνες.

Πέραν των παιχνιδιών αυτών καθ’ αυτών η ίδια η εμπειρία με το Series X κατάφερε να μου μεταφέρει πέρα ως πέρα τον ενθουσιασμό της ενασχόλησης με μία ολοκαίνουρια γενιά. Πολλά έχουν ειπωθεί σχετικά με την ολοένα μεγαλύτερη ομογενοποίηση μεταξύ κονσολών και υπολογιστών, κάτι που όποτε άκουγα πάντα μου έδινε την εντύπωση ότι τις χαρακτήριζε ως των φτωχό συγγενή των PC. Η εμπειρία μου με το Series X (και είμαι σίγουρος ότι κάτι ανάλογο θα συμβαίνει και με το PS5) μου δείχνει το ακριβώς αντίθετο ότι δηλαδή ερχόμαστε σε μία γενιά που δείχνει σαφέστατα πιο… “κονσολάδικη”, ιδίως σε σχέση με την περασμένη γενιά.

Η τεράστια αναβάθμιση που φέρνει ο SSD βοηθάει στα μέγιστα προς αυτήν την αίσθηση, που ιδίως σε συνδυασμό με το λεγόμενο quick resume, μου επιτρέπει να επιστρέψω σε οποιοδήποτε παιχνίδι μέσα σε δευτερόλεπτα από τη στιγμή που θα πατήσω το power. Και αυτός ο SSD, μαζί με τις αναμενόμενες τεχνικές βελτιώσεις, είναι αυτός που τελικά καταφέρνει να μας πείσει ότι μετά από δύο γενιές βρισκόμαστε σε ένα ουσιαστικό άλμα σε μία νέα εποχή στον κόσμο των κονσολών.

The post GO Talks: “Οι μέχρι στιγμής εντυπώσεις μου από τη νέα γενιά” appeared first on GameOver.