GO Talks | 20 χρόνια Xbox

Ένα άρθρο για τα “20 χρόνια του Xbox” θα έπρεπε να λειτουργήσει περισσότερο ως ένα “retrospective”, μια ματιά/ ανάλυση στην πορεία του brand. Αλλά το GO Talks | 20δεν έχει αυτόν τον ρόλο (για κάτι τέτοιο -κάποια στιγμή- θα συνεχιστεί η σειρά History of Consoles, που εδώ και καιρό έχει κολλήσει στο αρχικό Xbox…). Το νέο μας GO Talks είναι περισσότερο μια απλή αναδρομή στα 20 χρόνια του brand και σε ό,τι εκτιμά ο κάθε ένας από τους συντάκτες της ομάδας που συμμετείχε στο άρθρο, ότι του άφησε. Αυτά που του

Ναι, οι καινοτομίες του brand Xbox είναι αρκετές και πρέπει να αναφερθούν (το online gaming έγινε mainstream στις κονσόλες με το Xbox Live, το ίδιο και τα FPS με τη σειρά Halo, το ίδιο και τα 3rd person shooters με τη σειρά Gears, ενώ τα χειριστήρια της Microsoft βρίσκονται στην κορυφή εδώ και χρόνια), αλλά υπάρχουν και άλλα πράγματα, ίδιας σημασίας, που πρέπει να αναφερθούν.

Προσωπικά δεν θα αναφερθώ ιδιαίτερα στο πρώτο Xbox. Ήταν άσχημο, ήταν πρωτόλειο, δεν είχε μεγάλη υποστήριξη από Ιαπωνία (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το σχετικό software), είχε απαράδεκτο χειριστήριο (το πρώτο). Αλλά όλοι από κάπου ξεκινάνε, και αυτό ήταν το πρώτο βήμα, η δοκιμή των υδάτων από τη Microsoft.

Και αφού τα δοκίμασε τα νερά ο κολοσσός του Redmond, για το Xbox 360 έδωσε τα ηνία στον J Allard και τον Peter Moore. Είχα την τύχη να τους γνωρίσω από κοντά, να μιλήσω πολύ μαζί τους και να διαπιστώσω από κοντά το πάθος και το όραμα της ομάδας αυτής που ηγείτο του brand Xbox εκείνη την περίοδο. Ένα όραμα που ήταν ζωντανό και στην ομάδα του Xbox στην Ελλάδα, υπό την καθοδήγηση της υπεύθυνης του brand εκείνη την εποχή, της Ελένης Σπέντζου, που είχε μια dream team που γνώριζε και αγαπούσε το αντικείμενο, αποτελούμενη από παιδιά με πάθος, τους Στέφανο Παπιλίδη, Βιολέτα Ξανθούλη, Σωτήρη Παπαχρηστόπουλο και Ειρήνη Γιάννου. Η ομάδα αυτή είχε το δύσκολο έργο να απλώσει το όραμα του Xbox 360 στην Ελλάδα, και να φέρει στη χώρα μας το Xbox Live. Και τα κατάφερε.

Θα μείνω στο Xbox 360, την κονσόλα που ανάτρεψε τα δεδομένα, ταρακούνησε τη Sony, την έκανε να αντιμετωπίζει πια τη Microsoft ως σοβαρό αντίπαλο και, ως συνέπεια, να ανεβάσει τον ρυθμό της. Και μαντέψτε, από αυτόν τον φρενήρη ρυθμό, τα κορυφαία exclusives, την εξαγορά studios, τα μεγάλα budgets, το άνοιγμα και των δύο προς την indie σκηνή, ποιος βγήκε τελικά κερδισμένος. Ναι, εμείς. Με τις επιλογές που έκαναν αυτοί οι άνθρωποι, στο μυαλό μου τo Xbox 360 ήταν το PlayStation 2 των “mid-late 00s”. Και μετά ήρθε ο Don Mattrick…

Ο εν λόγω κύριος πήρε ΟΛΑ όσα έκανε καλά η προηγούμενη ηγεσία του brand και τα γύρισε τούμπα, θέλοντας να κάνει το Xbox One ένα media hub για να βλέπουμε… NFL και να χοροπηδάμε με το Kinect. Η κοινότητα του απάντησε καταλλήλως. Πλέον, ο Phil Spencer και η νέα ομάδα (που θυμίζει έντονα στο ύφος και το mentality την αντίστοιχη του Xbox 360) ακολουθεί άλλη πορεία. Το πού θα οδηγήσει το brand αυτή η πορεία και αν θα καταγράψει ακόμα είκοσι χρόνια, ο χρόνος θα το δείξει. Για την ώρα, τα έχουμε ξαναπεί, ένα δυνατό Xbox θα οδηγήσει σε ένα δυνατό PlayStation (και το αντίθετο).

Γιώργος Καλλίφας

Θυμάμαι όταν ανακοινώθηκε για πρώτη φορά ότι η Microsoft θα μπει και αυτή στην αγορά κονσολών με τη δική της παιχνιδομηχανή. Τότε μου είχε φανεί πιο φυσικό από την είσοδο της Sony. Άλλωστε, η Microsoft είχε παράδοση στο game design και φυσικά στους υπολογιστές. Θυμάμαι επίσης πόσο μοντέρνο, στιβαρό και εντυπωσιακό μου είχε φανεί το πρώτο XBOX που είχα πρωτοδεί στο σπίτι ενός φίλου μου, όσο αυτός πάλευε με ένα Κθουλικό boss στο Ninja Gaiden. Δυστυχώς, η τύχη και η έλλειψη χρόνου δεν μου το επέτρεψε να αγοράσω μέχρι στιγμής κανένα από τα XBOX που κυκλοφόρησαν έκτοτε.

Όλα τους όμως μου γέμιζαν το μάτι και ζήλευα το design τους, τα εντυπωσιακά τους controllers και φυσικά κάποια exclusives όπως το Alan Wake, τη σειρά Halo και άλλα πιο niche όπως το Killer Instinct. Tι να πρωτοθυμηθεί κανείς, το XBOX 360, που έβαλε το gaming σε εκατομμύρια σπίτια, το ΧΒΟΧ One με τις απίστευτες για την εποχή επιδόσεις από τη μία και τον μπερδεμένο προσανατολισμό και τα αλλοπρόσαλλα marketing μυνήματα από την άλλη που αποδείχθηκαν τροχοπέδη για την πορεία του, ή το νεότερο μέλος της οικογένειας, το Series X (και S) που έχει όλα τα φόντα να πρωταγωνιστήσει.

Δε γίνεται φυσικά να μην αναφερθούμε και στο Gamepass, μια υπηρεσία που άλλαξε τα πάντα στη διανομή των games και δίνει στους παίκτες τη δυνατότητα να ασχοληθούν με πάρα πολλά παιχνίδια σε μια λογική τιμή, αν δεν ενδιαφέρονται για retail αγορές. Τέλος, μόνο μπράβο οφείλει να πει κανείς στην επιμονή της Microsoft να στηρίζει με τόση θέρμη το backward compatibility και να φέρνει στο σήμερα τους καλύτερους τίτλους από τις προηγούμενες γενιές των μηχανημάτων της, βελτιωμένους και τεχνικά αναβαθμισμένους.

Το παρόν κειμενάκι θα κλείσει με τη “γεύση” που έχει αφήσει στο γράφοντα η ίδια η παρουσία του XBOX brand στην αγορά. Μπορεί λοιπόν να μην του ασκεί τη γοητεία και τη μαγεία της Nintendo, ούτε να ανταγωνίζεται τη Sony σε αριθμό exclusives (γιατί σε ποιότητα το συζητάμε), αλλά ο ανταγωνισμός της Microsoft με τη Sony (γιατί η Nintendo μάλλον ακολουθεί εδώ και χρόνια μια ανεξάρτητη πορεία) βελτίωσε την ίδια και πίεσε τη δεύτερη να δίνει το 100% των δυνάμεών της για να κρατηθεί στη μάχη.

Αυτή η Τιτανομαχία ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί για την πρόοδο του gaming. Όσο για το μέλλον, αν τα exclusives αυξηθούν με τις εξαγορές εταιριών όπως η Bethesda και η Double Fine, τότε μάλλον σύντομα ένα Series X θα λάβει τη θέση του κάτω από την τηλεόραση μας. Χρόνια πολλά XBOX, να τα εκατοστήσεις και ευχόμαστε να συνεχίσεις να προσφέρεις στο οικοδόμημα του gaming, όπως κάνεις 20 χρόνια τώρα.

Μιχάλης Χασάπης

Να που σκάνε μερικές φορές τέτοια θεματάκια προς συζήτηση και μας καταλαμβάνουν εξαπίνης, χωρίς καν να το θέλουμε. Καλώς ή κακώς, στην ομάδα του GameOver υπάρχουν πολύ πιο κατάλληλα άτομα για να εκφέρουν άποψη για τη Microsoft και το Xbox. 20 χρόνια, άλλωστε, δεν είναι και λίγα. Μέσα σε 20 χρόνια πολλές εταιρείες προσπάθησαν να πάρουν κομμάτι από την πίτα, με αποτέλεσμα ωστόσο να κατακρημνιστούν οι οποιεσδήποτε ελπίδες για να εδραιωθούν. Σε 20 χρόνια πολλές τάσεις στο gaming εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν, ως διάττοντες αστέρες, πολλές φιλόδοξες εταιρείες προσπάθησαν να αντιπαραβάλλουν τις δικές τους πλατφόρμες, αλλά εν τέλει όλες υπέκυψαν στις ισχυρές του χώρου: την κραταιά Nintendo και την ταχύτατα (εξ)ελισσόμενη Sony.

Προσωπικά αναγνωρίζω στη Microsoft την προσπάθεια και τα χρήματα που κατέβαλε για να καταφέρει να εδραιώσει στην αγορά και τη συνείδηση των παικτών το Xbox brand. Ακόμα και αν λόγω της παντοτινής και αιώνιας αγάπης μου με τη Nintendo εθελοτυφλούσα -για να μην πω αδιαφορούσα για τις υπόλοιπες κονσόλες. Κατάφερα να αγαπήσω τίτλους όπως το Fable, που κυκλοφόρησε για το πρώτο κουτί και εν συνεχεία κυκλοφόρησε και στους υπολογιστές.

Το 360 κατάφερε να με ξεκολλήσει από τον “Kυοτικό” μικρόκοσμό μου και να με κάνει να το αναγνωρίσω ακόμα περισσότερο, παραβάλλοντάς το ισότιμα μπροστά στα PlayStation 3 και GameCube/ Wii. Δεν θα κρύψω, όμως, πως το μίσησα με την ίδια ένταση. Μίσησα τη δυνατότητα να κυκλοφορούν αποκλειστικοί τίτλοι που δεν ήρθαν ποτέ σε υπολογιστές (Fable 2), όπως επίσης μίσησα και τη δυνατότητα να κυκλοφορεί πρόσθετο περιεχόμενο σε αγαπημένα μου παιχνίδια που επίσης δεν θα μπορούσα να αποκτήσω στους υπολογιστές (τα δύο κεφάλαια του Tomb Raider Underworld εξακολουθούν να μου κλείνουν το μάτι κάθε φορά που το κοιτάζω στο Store).

Γέλασα επίσης χαιρέκακα με τις άθλιες πολιτικές της εταιρείας που υπονόμευαν ξεκάθαρα το συμφέρον και τη νοημοσύνη των παικτών στο λανσάρισμα του One. Ίσως, ενδόμυχα, περίμενα να έρθει και το τέλος. Το τέλος, όμως, δεν ήρθε. Αντί αυτού, ήρθε μια ώριμη συνειδητοποίηση από μεριάς Redmond ότι κάπου έχασαν το τρένο. Έτσι, αγκάλιασα τις προσπάθειες επαναπροσδιορισμού του brand κι έφτασα στο σημείο να κάνω το preorder το Series S, της πρώτης κονσόλας που το καταφέρνει αυτό και δεν ανήκει στο House of Mario.

Αυτό ακριβώς αντιπροσωπεύει και για εμένα το όνομα Xbox, τώρα που γιορτάζουμε τα 20 χρόνια του. Ένα γεφύρωμα παλαιών και νέων εμπειριών με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μέσα από μια ιστορία που διαρκεί χρόνια και μεστώνει, ωριμάζει σαν το παλιό, κρασί. Σε καμία περίπτωση δεν έρχομαι να απαρνηθώ τις αληθινές μου συμπάθειες. Όμως η Microsoft κατάφερε να μου ανοίξει ένα νέο παράθυρο στο gaming, που ήταν επίμονα κλειστό. Και όσο υπάρχει ένα Game Pass, όσο τρέχουν λειτουργίες όπως το FPS Boost και βελτιώνουν σημαντικά την εμπειρία μου, το Xbox θα έχει εξασφαλισμένο έναν καλό οπαδό.

Κώστας Παπαμήτρου

Ποτέ δεν ήμουν ο μεγαλύτερος fan της MS. Θυμάμαι τον εαυτό μου, στα αρκετά πρώιμα gaming χρόνια μου, να σνομπάρω εντόνως την original «πράσινη» κονσόλα, κρατώντας καρφωμένο το βλέμμα και διεσταλμένες τις κόρες των ματιών μου στην κομψότητα του «μπλε» ανταγωνιστή της από την Ανατολή και στα πρωτοποριακά exclusives του. Στην αντεπίθεση του 360, αντιμετώπισα με απάθεια και επιφυλακτικότητα την μεταστροφή του τοπίου, εναποθέτοντας τις ελπίδες μου στην πίστη που ακόμα είχα στην Sony, παρά τα αρχικά στραβοπατήματα του PS3.

Στην επόμενη γενιά, εισήλθα με το PS4, σχεδόν από κεκτημένη ταχύτητα, και μέχρι τη μέση περίπου της γενιάς, το Xbox παρέμενε για εμένα ένας άγνωστος που δεν καιγόμουν ιδιαίτερα να γνωρίσω. Ωστόσο, τα δεδομένα γύρω είχαν αλλάξει και η σκέψη είχε ωριμάσει αρκετά, για να μην παραδεχθεί το πόσο ελκυστικό είχε γίνει πλέον το Xbox One.

Η Microsoft «πυροβολούσε» ασταμάτητα με δωρεάν τίτλους, έχοντας το gamepass πλέον σε full effect, οι custom πανέμορφες συλλεκτικές εκδόσεις των κόνσολών και των gamepads της εταιρείας έδιναν και έπαιρναν ενώ παρά τα λίγα σε αριθμό exclusives της σειράς για την γενιά, ανάμεσα σε αυτά συγκαταλέγονταν τίτλοι για τους οποίους τα σάλια που μου έτρεχαν έφταναν μέχρι τις κάλτσες (Sunset Overdrive, Quantum Break κ.α.).

Η μετάβαση έγινε, λοιπόν, και αφού ο τοίχος είχε πλέον σπάσει, σιγά σιγά τα βήματα μου με έφεραν να γνωρίσω καλύτερα την εταιρεία, παίζοντας τις κλασικές της σειρές (HALO, Gears κλπ.), εμβαθύνοντας στα διαμάντια προηγούμενων γενιών (Alan Wake), ανακαλύπτοντας χαμένους θησαυρούς (Ninja Gaiden, Crimson Sea κ.α.) και, εν τέλει, περνώντας στην τωρινή γενιά κόνσολών υπό τη σημαία του « X».

Δεν είναι ότι η Microsoft είναι η αγαπημένη μου εταιρεία, ούτε ότι δεν έχει υποπέσει σε τραγικά λάθη παλαιότερα. Έχει προβλήματα και μάλιστα μερικά εκ των οποίων πρέπει να λυθούν άμεσα, αν θέλει να μείνει σε τροχιά «τίτλου». Αλλά την εκτιμώ και αναδρομικά αναγνωρίζω την τεράστια συνεισφορά της στη βιομηχανία. Την εκτιμώ γιατί είναι μια εταιρεία που δείχνει να μαθαίνει από τα λάθη της, να επενδύει στον τομέα και να αφουγκράζεται το feedback του κοινού της και τα παραπάνω όσο τετριμμένα και cringy και να ακούγονται, η ιστορία αποδεικνύει σε μόνιμη βάση ότι μπορούν να κάνουν την διαφορά. A toast to that and happy birthday X!!

Δημήτρης Αγγέλου

Δε ντρέπομαι να το πω αλλά κατά την περίοδο του πρώτου Xbox αδιαφορούσα εντελώς για την κονσόλα της Microsoft. PC gamer από αρχαιοτάτων χρόνων, γενικά οι κονσόλες είχαν χάσει την μεγάλη αίγλη τους στα μάτια μου μετά την 16 bit εποχή, και αν και περνούσαν διάφορες κονσόλες από τα χέρια μου (κυρίως για JRPGs αλλά και ορισμένα exclusives), ούτε το χρήμα είχα για να τις αποκτήσω όλες, ούτε και τη διάθεση για να λέμε την αλήθεια, καθώς ακόμα και τότε υπήρχε πολύ έντονος διαχωρισμός στο τι παιχνίδι θα βγει στο PC και τι σε κονσόλα.

Υπήρχε ένα PS2 που έλιωνε συνεχώς για «γιαπωνεζιές», ένα GameCube για Rogue Squadron, Batten Kaitos, Windwaker, Prime και λίγα ακόμα, αλλά και ένα PC που έβλεπε ντουζίνες παιχνιδιών κάθε μήνα, στα χρυσά εκείνα χρόνια που ήμασταν φοιτητές και ο χρόνος ήταν ατελείωτος. Xbox δεν χωρούσε στο budget αλλά και στο μυαλό μου, και ενώ μπορεί το Halo, το Conker και ορισμένα αλλά παιχνίδια να ήταν ωραία, αλλά και πάλι το PC με τραβούσε πίσω.

Μέχρις ότου που εμφανίστηκε το Gears of War και το Xbox 360. Δεν είχα κανέναν κομπλεξισμό να πάρω Sony επειδή είχα παίξει πολύ στο PS2, ούτε γενικά είχα στο πρόγραμμα να πάρω κονσόλα για να λέμε την αλήθεια, καθώς ο χρόνος λιγόστευε και το PC συνέχιζε να μου δίνει πάρα μα πάρα πολύ υλικό. Αλλά αυτό το ρημάδι το Gears… Δεν νομίζω να έχω παίξει περισσότερο split screen απ’ ό,τι έπαιξα σε αυτό. Ανέβαινε όλη η παρέα στο σπίτι μου όσο πιο συχνά μπορούσε και απλά λιώναμε ξανά και ξανά. Μεγάλη εμπειρία.

Και με control-αρα κιόλας, μεγάλη βελτίωση σε σχέση με το dualshock που μόνιμα χτυπούσα τα δάχτυλά μου. Και δώστου μετά το Xbox Arcade και σκάει ο βομβαρδισμός από τα πρώτα indies. Και πάρε και στιβαρό online, ωραία μενού, πάρε και ένα Halo 3 που ακόμα ονειρεύομαι, πάρε τo JRPG της γενιάς με το Lost Odyssey, ε οκ με είχε γραπώσει. Ήμουν βέβαια τυχερός ότι με 360 πρώτης χρονιάς, ουδέποτε είδα RRoD. Και όταν με το καλό άλλαξα σε Elite για HDMI σύνδεση, επίσης!

Και αν και είχα τελικά και PS3 και Wii, το 360 ήταν με διαφορά η πιο αγαπημένη μου κονσόλα για τη γενιά, σε όλα τα επίπεδα πλην του εκνευριστικά χλιαρού σβησίματός της στα τελευταία 1-2 χρόνια. Να πω βέβαια ότι ακόμα και με το Kinect πέρασα πολύ καλά (το να δίνω εντολές στο party στο Mass Effect 3 παραμένει μεγάλη χαρά!), παρά τις προσπάθειες του σατανικού Γιώργου Καλλίφα να το μισήσω μέσω reviews για fitness classes και dance games!

Στο Xbox One βέβαια, η MS τα θαλάσσωσε από παντού. Χάλια μενού, ακριβότερη, πιο αδύναμη, ανακύκλωση υλικού, ελάχιστα παιχνίδια, τραγικό μάρκετινγκ. Την πήραμε, χαρήκαμε το φοβερό controller της, παίξαμε τα 4-5-6 exclusives της και με το που άρχισε να τα βγάζει και σε PC, πουλήθηκε η κονσόλα και κρατήθηκε μόνο το gamepad, δίχως σκέψη και τύψεις! Γιαυτό, είμαι πολύ χαρούμενος με το Series X. Μπορεί να μην υπάρχουν exclusives ακόμα, αλλά ως στήσιμο, λογική, σχέδιο, προώθηση αλλά και λειτουργία, η κονσόλα «στάζει» 360.

Δε μπορώ να εξηγήσω το γιατί, απλά νιώθω ότι μπορεί και πρέπει να αλλάξει την κατάσταση. Δεν είναι μόνο λόγω του Gamepass (το οποίο είναι μια τρομερή υπηρεσία). Είναι με τα μενού του και την ευελιξία που έχουν, τις πολύ περισσότερες δυνατότητες ήχου, την μεγαλύτερη παραμετροποίηση κ.λπ. Είναι γιατί μου αρέσει πλέον το μήνυμα που προσπαθούν να περάσουν, δείχνει εντελώς άλλη γραμμή απ’ ό,τι το Xbox One. Και κυρίως είναι γιατί μια δυνατή MS θα ζορίσει και την Sony να κάνει περισσότερα πράγματα. Γιατί χίλιες φορές να ξαναδώ επίπεδο ανταγωνισμού και ποιότητας που είδαμε επί 360/ PS3, παρά τη slow motion επικράτηση του PS4. Ακόμα και το πιο σκληροπυρηνικο fanboy οφείλει να αναγνωρίζει ότι ο ισχυρός ανταγωνισμός μόνο προς όφελός μας είναι, ό,τι «χρώμα» και αν βαφτεί κανείς.

Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος

Φέτος είναι μια χρονιά ορόσημο για την Microsoft, καθώς συμπληρώνονται 20 χρονιά από τη στιγμή που αποφάσισε να κάνει την είσοδό της στη βιομηχανία των video games, με την κυκλοφορία του πρώτου Xbox, το 2001. Μέσα σε αυτά τα είκοσι χρόνια η Microsoft πήρε αρκετές αποφάσεις, άλλοτε σωστές (Xbox Game Pass) και άλλοτε λανθασμένες (παρουσίαση του Xbox One στην Ε3 2013), που την ακολούθησαν μέσα στα χρόνια.

Προσωπικά, θεωρώ ότι η “καλύτερη κίνηση” της Microsoft ήταν η κυκλοφορία του Xbox 360 το 2005, όπου είχαμε την μεταμόρφωση της πρώτης ογκώδους κονσόλας σε ένα πιο κομψό, λευκό μοντέλο. Κατά τη διάρκεια της ζωής του Xbox 360 είχαμε το εκπληκτικό Halo 3, τη διάθεση μερικών πολύ εθιστικών τίτλων όπως το Left 4 Dead (με μερικούς από εμάς να έχουν χαραμίσει πολλές μέρες από τη ζωή τους με αυτό) καθώς και εκτεταμένες μυστικιστικές περιπέτειες όπως το Fable II, όπου είχαμε διαθέσιμες μια σειρά από ηθικές επιλογές στην ιστορία του, καθώς και πολλές ενδιαφέρουσες επιλογές όσον αφορά την ιστορία του χαρακτήρα, την οικογενειακή ζωή και τις σχέσεις.

Στην πορεία το Xbox 360 αποτέλεσε ένα σκαλοπάτι για μεγαλύτερα πράγματα για τη Microsoft, με τα μετέπειτα μοντέλα να προσφέρουν στους παίκτες μεγαλύτερους σκληρούς δίσκους και τη δυνατότητα για cloud αποθήκευση. Επιπλέον είχαμε την δυνατότητα -μέσω του Xbox Live- να είμαστε σε επαφή με τους φίλους μας σε online περιβάλλον, αλλά να βρούμε νέα παιχνίδια arcade από μικρότερους προγραμματιστές μέσα στο marketplace της κονσόλας.

Τέλος ακολουθώντας την τότε μόδα των motion capture, η Microsoft εισήγαγε το Kinect για το Xbox 360 το 2010, μια motion sensing κάμερα που μας επέτρεπε να χρησιμοποιούμε το σώμα και τις φωνές μας μέσα στα παιχνίδια. Η αλήθεια είναι ότι το περιφερειακό δεν μπόρεσε να “πραγματοποιήσει” όλα αυτά που μας υποσχόταν η Microsoft. Κάπου εδώ θα πρέπει να σταματήσω να γράφω, γιατί αν συνεχίσω, μπορώ να γράφω για ώρες. Για κλείσιμο, να ευχηθώ ο Θεός να έχει καλά τον θείο Phil Spencer, που κατάφερε να ανεβάσει το Xbox brand στην κορυφή.

Άγγελος Ζλατινούδης

Μερικές από τις καλύτερες αναμνήσεις μου συνοδεύουν την απόκτηση του πρώτου Xbox. Μόλις μισό χρόνο μετά την κυκλοφορία της κονσόλας και αφού είχα ήδη χτίσει τεράστιο hype για τις δυνατότητές της (ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι θα έπρεπε), το πρώτο Xbox έφτασε στα χέρια μου το καλοκαίρι του 2002 ως δώρο από τον αδελφό μου για την επιτυχία της εισαγωγής στο Μαθηματικό. Τι καλύτερη στιγμή για την απόκτηση μίας καινούριας κονσόλας παράλληλα με τη γερή δόση ανεξαρτησίας και άπλετου χρόνου που έρχεται με τα φοιτητικά χρόνια;

Πρώτος τίτλος φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από το Halo, αποτελώντας το πλέον κατάλληλο πρώτο δείγμα για το πέρασμα σε αυτήν τη γενιά κονσολών, την ιδιοσυγκρασία της ίδιας της κονσόλας αλλά και τη διάθεσή της να εισέλθει με σοβαρές προθέσεις στον κόσμο του gaming. Splinter Cell, Fable, Project Gotham Racing, Crimson Skies και πολλά άλλα παιχνίδια ήρθαν για να προσφέρουν αλησμόνητες εμπειρίες, δίνοντας το στίγμα της εξέλιξης του μέσου σε όλους τους τομείς. Εάν το πρώτο Xbox επαναπροσδιόρισε το ενδιαφέρον μου για την εδραιωμένη –πλέον- εποχή της τρισδιάστατης τεχνολογίας, το Xbox 360 ήρθε αργότερα για να εκτινάξει στα ύψη την αγάπη μου με αυτό το χόμπι.

Το Xbox 360 αναμφίβολα θα παραμείνει ως μία από τις πλέον αγαπημένες κονσόλες, πλάι στο Dreamcast, το SNES και το PSX. Μέχρι στιγμής η εποχή του Xbox 360, ακόμα και με τα RROD προβλήματα, προσωπικά παραμένει ξεκάθαρα η χρυσή στιγμή της Microsoft, αποτελώντας αναντικατάστατο γρανάζι μίας γενιάς κονσολών που έφερνε την όγδοη τέχνη σε ένα peak δημιουργικότητας και παραγωγικότητας. Μία γενιά που ακόμα τα horse armor φάνταζαν ως ανέκδοτο και ένα από τα βασικότερα άγχη μας ήταν να μην μπει εμβόλιμο κάποιο multiplayer mode που θα αλλοίωνε εν μέρει την εμπειρία. Αφελές άγχος σε μία εποχή που ακόμα μόνο αμυδρά προμήνυε για την πραγματική αλλοίωση που έχουν υποστεί διάφορα ΑΑΑ εγχειρήματα.

Ήταν μία γενιά όπου η Microsoft έδειξε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ότι αφήνει πίσω τα συγκρατημένα βήματα του πρώτου Xbox, ως μία δευτερεύουσα κονσόλα δίπλα από τα άλλα δύο μεγαθήρια, παγιώνοντας πλέον τον ρόλο της ως ένα σημαντικό και αναγκαίο κομμάτι για την ανταγωνιστικότητα της βιομηχανίας, με δική του ταυτότητα και παρακαταθήκη στο μέσο.

Σημαντικότατα franchises γεννήθηκαν και έμειναν εντυπωμένα ως κορυφαίες στιγμές του μέσου, η multiplatform υποστήριξη ήταν εξαιρετική και η εισαγωγή και ενσωμάτωση του αναπόσπαστου πλέον dashboard είχε υλοποιηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μας εισάγει ιδανικά στη μοντέρνα φιλοσοφία των κονσολών. Επιπλέον, έθεσε γερές βάσεις στο online τμήμα και βέβαια, μέσω του Xbox Live Arcade, αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα προπύργια για την εκτίναξη της δημοσιότητας των indie παραγωγών.

Στις κονσόλες βέβαια δεν (θα έπρεπε να) χωράνε οπαδισμοί. Ως εκ τούτου στην αναπόληση των 20 χρόνων του Xbox δεν γίνεται και δεν πρέπει να μένει εκτός συζήτησης το τεράστιο στραβοπάτημα του Xbox One, μία απογοήτευση ήδη από τις πρώτες μέρες της παρουσίασής του, που κατάφερε με γοργά βήματα να γκρεμίσει την ταυτότητα του Xbox. Θέλω να πιστεύω ότι η αλλαγή της ρότας και οι σωστές κινήσεις που γίνονται συνεχώς τα τελευταία χρόνια από πλευράς Microsoft, να αναβιώσουν πλήρως τις εποχές του Xbox 360, επαναφέροντας ένα σύστημα πλήρως επικεντρωμένο στο ποιοτικό και παραγωγικό gaming, και επιτρέποντας εκ νέου να ωθήσει και τους τρεις μεγάλους παίκτες της βιομηχανίας σε συνεχείς εξελίξεις προς όφελός μας.

Νικόλας Μαρκόγλου

Πέρασαν κιόλας είκοσι χρόνια. Είκοσι χρόνια από την νύχτα που ο Billy Gates παρέδιδε σε εκείνον τον νεαρό με το καπέλο, την πρώτη κονσόλα Xbox που βγήκε στην αγορά. Άραγε να παίζει ακόμα video games αυτός ο τύπος ή να φωνάζει στα παιδιά του να σταματήσουν να παίζουν γιατί θα χαλάσουν τα μάτια τους; Θα ήθελα να μάθω περισσότερα πάνω στο θέμα. Είκοσι χρόνια λοιπόν, με τα πάνω τους και τα κάτω τους. Γιατί αν έχουμε μάθει κάτι από την ιστορία του gaming, είναι ότι δεν υπάρχει σίγουρο μέλλον, ούτε συμβόλαιο με την επιτυχία. Ακόμα κι αν το Xbox έχει πάντα το δίχτυ ασφαλείας της μαμάς Microsoft, μπορούμε να πούμε ότι ακολούθησε σωστά την πορεία που όφειλε. Και όπως και να το κάνουμε, όλοι αγαπάμε μια underdog ιστορία με happy end.

“Underdog ιστορία με τη Microsoft από πίσω;” θα πει κάποιος εύλογα. Κι όμως, έτσι ξεκίνησε το Xbox. Δεν βγήκε στην αγορά για να τη σαρώσει, βγήκε για να δοκιμάσει τα νερά και να πει ότι είμαστε και εμείς εδώ τώρα, δοκιμάστε μας. Και πράγματι, είχε πολλά καλά πράγματα να επιδείξει και δεν τα πήγε κι άσχημα για rookie season. Και μετά ήρθε το 360. Με καινοτομίες, προτερήματα, αρετές και παιχνίδια που μνημονεύουμε για χρόνια.

Και επειδή όπως είπαμε προηγουμένως, στο gaming δεν υπάρχει συμβόλαιο με την επιτυχία, φτάσαμε στο Xbox One. Μια κονσόλα, μάθημα για όλους στην βιομηχανία: Πως μια κακή παρουσίαση, μπορεί να σου στερήσει ολόκληρη τη γενιά. Με το One να πληρώνει για όλη του τη διάρκεια, αυτά που ξεστόμισε ένα βράδυ ο Don Mattrick, παρότι ελάχιστα από αυτά πραγματικά υλοποιήθηκαν.

Και φτάνουμε στο σήμερα, με το Series X/S, που δείχνει να τα πηγαίνει εξαίρετα, κάνοντας σταδιακό damage control, αλλά έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας. Αρχίζω να συμπεραίνω πάντως, ότι ίσως τους ταιριάζει τελικά το στιλ του outsider. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να παρακολουθήσει κάποιος την ιστορία μιας κονσόλας. Υπάρχουν αυτοί που παρακολουθούν μέρα με τη μέρα τα οικονομικά και εταιρικά της πάρε-δώσε, αλλά προσωπικά το βρίσκω αφόρητα βαρετό και άχρωμο.

Για εμένα, η ιστορία μιας κονσόλας βρίσκεται στις μικρές παράξενες ιστορίες της, πίσω από τους συντελεστές, καθώς και στη συνολική εικόνα της πορείας που ακολούθησε μέσα στα χρόνια. Και το Xbox, μέσα σε αυτή την εικοσαετία, έχει πολλές τέτοιες να δώσει. Και όποια και αν είναι η συνέχεια, σημασία για κάθε gamer έχουν οι καινοτομίες και υπέροχες εμπειρίες των παιχνιδιού που μας έχει χαρίσει, μαζί με τους άλλους δύο της τωρινής παρέας, Sony και Nintendo. Τους αγαπάμε όλους και τους χρειαζόμαστε όλους, Καλά να είμαστε όλοι λοιπόν, να παίζουμε για άλλα είκοσι χρόνια.

Λάμπρος Δημακόπουλος

Είναι ελαφρώς αστείος και αφελής ο τρόπος με τον οποίο διαχωρίζουμε και ξεχωρίζουμε τμήματα της gaming κοινότητας σύμφωνα με την επιλογή «πλατφόρμας» και «βιότοπου» για την εξάσκηση της αγαπημένης ενασχόλησης. PC gamers, Νιντεντάκηδες, Σονάκηδες, Εξμποτς κ.λπ. Λες και ενδιάμεσες καταστάσεις δεν υπάρχουν, λες και δεν ανακύπτουν ανάγκες οι οποίες εξυπηρετούνται με… υβριδικούς τρόπους. Αν σκεφτείτε το πώς καταλήγει κανείς στην κονσόλα ή πλατφόρμα εκλογής, θα διαπιστώσετε ότι ένα συντριπτικό ποσοστό συνδέει την επιλογή με την «πρώτη κονσόλα», το πρώτο δώρο από τους γονείς, αυτό που θυμάται από την παιδική ηλικία κτλ.

Το πρώτο Xbox σαφώς και απευθυνόταν και σε τέτοιο κοινό, αλλά η αλήθεια είναι ότι το εγχείρημα να διεμβολίσει μία αγορά στην οποία κυριαρχούσαν οι Ιάπωνες ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Γι’ αυτό απευθύνθηκε και σε ένα ενδιάμεσο κοινό, ένα κοινό που δεν είχε διαλέξει αυστηρά στρατόπεδο. Και η ροή των τίτλων είναι ενδεικτική της προσέγγισης αυτής. Το Xbox ήταν η κονσόλα που θα μπορούσε να διαλέξει ένας gamer με… PC τάσεις. To PC gaming σαφώς δεν ήταν niche, αλλά ήταν πολύ πιο καθαρά διαχωρισμένο από το console gaming.

Ήταν άλλα πράγματα το 2001. Και το Xbox γεφύρωνε αυτό το κενό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Best of both worlds. Αυτή τουλάχιστο ήταν η συμβουλή του Πλωμαριτέλη όταν ψάχναμε για κονσόλα που δε θα μας κάνει να μοιάζουμε πιτσιρίκια. Και οι πρώτες επιλογές σε παιχνίδια (Deus Ex Invisible War, Hitman, Mafia, Doom 3), δείχνουν αυτό ακριβώς. Το Xbox ήταν η χαρά του gamer που δε μπορούσε να έχει PC της προκοπής για να παίξει όλα αυτά τα διαμάντια. Και ναι, ήθελε κτήνος PC για να παίξεις Doom 3.

Και όχι, δεν είναι καθόλου εύκολο κάποιος που ασχολείται με CRPG, με RT ή TB Strategy, με point and click adventures και FPS, να βουτήξει με μιάς στον ωκεανό τους PS ή της Nintendo. Λίγοι (όσοι κάνατε το transtition) καταλαβαίνετε πόσο περίεργη είναι η μετάβαση από το PC gaming του 2001 στο περιβάλλον της κονσόλας (και μάλιστα αποκλειστικά). Ε, το Xbox έκανε αυτή τη μετάβαση όσο πιο ομαλή γινόταν και δημιούργησε μία νέα αγάπη που δεν περιοριζόταν από τον τρόπο χειρισμού ή την γραφική απεικόνιση αλλά από το περιεχόμενο και την ουσία. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Είναι αξιοθαύμαστο το πόσα προσέφερε το μαύρο κουτί στον πολύ σύντομο βίο του που με χαρακτηριστικό τρόπο τερμάτισε η MS το 2005 (πραγματικά δεν κυκλοφορούσε ΤΙΠΟΤΑ. 2-3 κυκλοφορίες της προκοπής με το ζόρι). Το βασικότερο για τον γράφοντα ήταν η μετατροπή του gaming σύμπαντος σε κάτι ενιαίο. Πόσο μάλλον όταν αυτή η μετατροπή διευκολύνονταν από την ικανοποιητική ισχύ της μαύρης κονσόλας που πετύχαινε να ρικνώσει το χάσμα στον τομέα της απεικόνισης μεταξύ κονσολών και PC. Όσοι παίξατε το Half Life 2 ντέι ουάν στο Xbox το ξέρετε καλά.

Και αν το Xbox μετέτρεψε σε ενιαίο το σύμπαν του gaming στο μυαλό του γράφοντος, το Xbox 360 έκανε την υπέρβαση, σπάζοντας αποκλειστικότητες και οδηγώντας τις εξελίξεις ώστε σήμερα να θεωρούμε δεδομένο ότι τα μεγάλα IPs θα τα παίζουμε παντού και να κατσουφιάζουμε όταν κάτι λαοφιλές γίνεται και πάλι με βίαιο τρόπο «αποκλειστικό». Όχι, δε θέλω το επόμενο Elder Scrolls να είναι «αποκλειστικό». Aς βγάλει όσα νέα IPs θέλει η Bethesda στο Series X και PC. Αυτά που ο κόσμος γνωρίζει ως multiplatform πρέπει να μείνουν τέτοια. H σιγουριά του gamer ότι η πλατφόρμα εκλογής του θα φιλοξενήσει τα σημαντικότερα παιχνίδια είναι αξία ανεκτίμητη και μπορείτε να ρωτήσετε όσους μάθαιναν για πρώτη φορά ότι το RE5 ή το GTAIV ή το FFXIII θα είναι ταυτόχρονα διαθέσιμα και στο PS3 και στο 360.

Η εξέλιξη των πραγμάτων με το One είναι αρκετά πρόσφατη ώστε να μιλάμε για «ανασκόπηση». Είναι όμως case study για το πώς οι κεντρικές λάθος επιλογές οδηγούν σε εκτροχιασμό και χάσιμο μίας ολόκληρης γενιάς. Ευτυχώς τα πράγματα φαίνεται ότι αποκαθίστανται. Χρωστάμε ένα καλό αφιέρωμα στο Μαύρο Κτήνος και φοβάμαι πολύ ότι πέρασαν αρκετά χρόνια ώστε να σηκώνει ένα αφιέρωμα σε στυλ αναπόλησης και το Xbox 360.

Καλό θα ήταν η προσπάθεια της MS να μη μείνει μισοτελειωμένη και να δούμε και άλλους τίτλους στην BC λίστα, ώστε το οικοσύστημα αυτών των αγαπημένων κονσολών να είναι πάντα στη διάθεσή μας. Θα μείνουμε με την υπόσχεση για ένα εκτενές αφιέρωμα στο πρώτο Xbox και στην αναζήτηση (ακόμα) ενός αξιοπρεπούς τρόπους να παιχτούν παιχνίδια του από την original πηγή σε μία νέα τηλεόραση. Ή να βρεθεί μία καλή παλιά CRT τηλεόραση (χλώμό).

Σάββας Καζαντζίδης

The post GO Talks | 20 χρόνια Xbox appeared first on GameOver.