GO Talks - "Tο remake που θέλω να δω"

Τρίβοντας το λυχνάρι.

Στο Webcast #424, της Δευτέρας 25 Μαΐου, ένα από τα πολλά θέματα που συζητήθηκαν ήταν αυτό των remakes, και συγκεκριμένα το ποια παιχνίδια του παρελθόντος, που έχουν γεράσει άσχημα και δύσκολα μπορεί κάποιος να τα παίξει σήμερα, θα θέλαμε να δούμε να υλοποιούνται και να έρθουν σε σύγχρονα συστήματα. Παιχνίδια κλασικά, που θα θέλαμε να τους δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία, να τα απολαύσουμε ξανά, με σύγχρονους μηχανισμούς και ανανεωμένα γραφικά, ώστε να συστηθούν εκ νέου σε εμάς, αλλά και σε νεότερες γενιές

Και ενώ στη δική μου περίπτωση η επιλογή θα ήταν η προφανής (δηλαδή κάτι μεταξύ των Silent Hill, ή Knights of the Old Republic), μια συζήτηση με τη σύζυγό μου πριν από λίγες ημέρες τράβηξε από την σκουριασμένη database του μυαλού μου ένα αγαπημένο παιχνίδι από το 2002, που σχεδόν είχα ξεχάσει, αλλά που μόλις "ξεσκόνισα" από τη μνήμη μου, θυμήθηκα πόσο εντυπωσιακό, πρωτότυπο και ατμοσφαιρικό ήταν. Ο λόγος για το Shadow of Memories, ένα παιχνίδι της Konami (μιας Konami που τότε ήταν σχεδόν υπόδειγμα publisher/ developer), γραμμένο και σκηνοθετημένο από την Junko Kawano, μια δημιουργό που εργάζονταν χρόνια στην Konami και είχε στήσει -μαζί με άλλα στελέχη της εταιρείας- τη σειρά Suikoden.

Με το Shadow of Memories, ωστόσο, η Kawano επιχείρησε κάτι διαφορετικό. Επρόκειτο για ένα adventure παιχνίδι, που λάμβανε χώρα σε ένα απομονωμένο γερμανικό χωριό. Ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού, ο Eike, δολοφονείται στα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού από μια μυστηριώδη φιγούρα και η ψυχή του πηγαίνει στη λήθη. Εκεί τον περιμένει ένα δαιμόνιο, ο Homunculus, ο οποίος του δίνει μια συσκευή, μέσω της οποίας ο Eike μπορεί να ταξιδέψει στο χρόνο. Έτσι θα μπορέσει να αλλάξει τον ρου της ιστορίας σε διάφορα σημεία της, με απώτερο στόχο την αποτροπή της δολοφονίας του. Και κάπως έτσι ξεκινάει ένα γαϊτανάκι ταξιδιού στο χρόνο, επικοινωνίας με τους κατοίκους του χωριού σε διάφορες χρονικές περιόδους (από το 1500 μέχρι το σήμερα) και μια παράξενη περιπέτεια, με οκτώ διαφορετικά τέλη, αγωνία, γρίφους και μιας από τις πιο ιδιαίτερες ατμόσφαιρες που έχω δει ποτέ σε παιχνίδι.

Ωστόσο, όντας παιχνίδι του 2002, και αναπτυγμένο για το PlayStation 2 (με μεταφορά του λίγο αργότερα σε Xbox και PC), το Shadow of Memories δύσκολα παίζεται σήμερα. Κακό animation και δύστροπος έλεγχος του χαρακτήρα, παρωχημένα ηχητικά εφέ, γραφικά από άλλη εποχή. Όμως η γοητεία του είναι εκεί, ακόμα και σήμερα, και ένα remake θα έδινε μια νέα υπόσταση σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο εγχείρημα. Γνωρίζω πολύ καλά ότι η σημερινή Konami όχι πλάνα για remake δεν έχει, αλλά μάλλον δεν ξέρει ότι κατέχει τα δικαιώματα του συγκεκριμένου IP, αλλά όσο ζω ελπίζω.

Γράψτε μας στα σχόλια το δικό σας... ευχολόγιο για αγαπημένα παιχνίδια που έχουν γεράσει και θα θέλατε να τα δείτε καλωπισμένα και φροντισμένα έτσι ώστε να τους δοθεί μια δεύτερη ζωή.

Γιώργος Καλλίφας

Τέτοιου είδους θέματα αποτελούν μια καλή αφορμή για να κάνω μια μικρή αναδρομή σε παλιούς τίτλους που κέρδισαν μια θέση μέσα μου ανά τα χρόνια, για τον α ή β λόγο. Στον νου μου έρχονται απευθείας πολλά ονόματα τα οποία θα ήθελα να γίνουν remake, που είχαν είτε μεγάλη είτε μικρή επιτυχία εμπορικά, όπως Final Fantasy VIII, Star Wars Jedi Knight: Dark Forces II, Jedi Knight II: Jedi Outcast, Knights of the Old Republic 1 & 2, X-Wing Alliance, Parasite Eve, Xenogears, Vagrant Story, και ένα κάρο άλλα που δεν γίνεται να αναφερθούν έτσι απλά σε λίγες γραμμές. Οι τίτλοι όμως στους οποίους θα εστιάσω σήμερα είναι τα Max Payne και Max Payne 2: The Fall of Max Payne.

Η noir ατμόσφαιρα, το εξαιρετικό gameplay για τα δεδομένα της εποχής και το σενάριο του Sam Lake, έκαναν τους δύο αυτούς τίτλους να ξεχωρίσουν στην κατηγορία των third-person shooters, και να επηρεάσουν, είτε λιγότερο είτε περισσότερο, πολλά μελλοντικά παιχνίδια του είδους. Όπως είναι αναμενόμενο, τα γραφικά και η παρουσίαση δεν έχουν καταφέρει να αντέξουν το test του χρόνου, αφού τα Max Payne 1 & 2 κυκλοφόρησαν το 2001 και 2003 αντίστοιχα. Μακάρι κάποια στιγμή η Rockstar να αποφασίσει να βγάλει από τον λήθαργο αυτό το ιστορικό franchise, και να μας δώσει τα remakes αυτών των δύο τόσο σημαντικών τίτλων για το είδος, αλλά και γενικότερα για το gaming.

Χρήστος Ντίνος

Πλησιάζοντας πλέον στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου, μπροστά από τα ματιά μου έχουν περάσει αρκετοί τίτλοι, άλλοι πραγματικά καλοί, άλλοι μέτριοι και φυσικά αρκετό σκουπιδαριό... Από αυτούς κάποιοι -όπως τα Onimusha: Warlords, Parasite Eve, Lost Odyssey, Need for Speed: Underground, Deus Ex Human Revolution- κάτι είχαν και μου έκαναν το κλικ για να χαραχτούν για πάντα στην καρδιά μου. Τα τελευταία χρονιά, με τη μόδα των remaster και remakes, έχω πιάσει αρκετές φόρες τον εαυτό μου να εύχεται για κάποια επανακυκλοφορία κάποιων από των παραπάνω ονομάτων. Βέβαια, τώρα που το μυαλό μου κάνει μια γρήγορη ιστορική αναδρομή σε παλαιότερους τίτλους, εύχομαι πραγματικά να υπάρξει ένα remaκe, φέρνοντας στα τωρινά δεδομένα της βιομηχανίας έναν τίτλο που κυκλοφόρησε πίσω στο μακρινό 1997 για την τότε οικιακή κονσόλα της Nintendo, το N64, από την τότε κραταιά Rare Ltd., μιλάω για το Blast Corps.

Για όσους ήταν τότε σε μικρή ηλικία ή δεν θυμούνται, το Blast Corps ήταν ένα puzzle παιχνίδι, όπου αναλαμβάναμε τον ρόλο ενός οδηγό που χρησιμοποιούσε διάφορα οχήματα (από μπουλντόζες και περιπολικά μέχρι γιγάντια ρομπότ), στην προσπάθειά μας να ισοπεδώσουμε κάθε κτίριο που στεκόταν εμπόδιο στην πορεία ενός φορτηγού φορτωμένου με πυρηνικές κεφαλές. Ο τίτλος περιείχε μερικά εξαιρετικά δύσκολα επίπεδα που δεν ήταν σχεδιασμένα να είναι τόσο δύσκολα στην πράξη. Αντίθετα, ήταν ο δύστροπος χειρισμός του παιχνιδιού και η κάμερα που μερικές φορές λειτουργούσαν ως τα πιο διαβόητα εμπόδια του τίτλου. Τέλος για όσους θέλουν να ξαναζήσουν τις στιγμές γεμάτες ένταση του Blast Corps, μπορούν να το δοκιμάσουν, μέσα από το Rare Replay για το Xbox One.

Άγγελος Ζλατινούδης

Δύσκολη η τοποθέτηση σε αυτό το ερώτημα, ειδικά αν αναλογιστούμε την εξέλιξη που είχαν ορισμένες σειρές μέσα στο χρόνο. Πολύ θα ήθελα, για παράδειγμα, να δω ένα remake των τίτλων Prince of Persia που πραγματεύονται το ταξίδι του Πρίγκηπα ενάντια στον χρόνο, τον Dahaka και τον Βεζίρη. Ωστόσο, ένας είναι ο τίτλος που θα έδινα κυριολεκτικά τα πάντα για να δω να επιστρέφει ως remake. Αυτός είναι το Tomb Raider: Angel of Darkness. Ο έρωτας μου για τη Λάρα ξεκινά στο μακρινό 1996, χωρίς ακόμα να σβήσει. Η μετάβαση, όμως, από το PS1 στο PS2 έφερε και έναν τίτλο που είχε υποσχέσεις για κάτι δυναμικό. Μια περιπέτεια σε αστικά περιβάλλοντα, με κανονικούς και υπερφυσικούς αντιπάλους, υπέροχη, σκοτεινή ατμόσφαιρα και ένα εξαιρετικότατο soundtrack που με κάνει να ανατριχιάζω ακόμα και σήμερα, ήταν η απόλυτη εκπλήρωση των πόθων μου να δω τη δεσποινίδα Croft σε κάτι καινούριο, που θα της ταίριαζε γάντι.

Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι λέει ο θυμόσοφος λαός ωστόσο, και έχει απόλυτο δίκιο. Όσο και αν μου άρεσε το παιχνίδι, όσες φορές και αν έχω καταφέρει να το ολοκληρώσω μέχρι και σήμερα, δεν παύει να είναι από τους τίτλους που έχουν τόσα πολλά θέματα, που μόνο ένα ολικό remake θα το άλλαζε. Η σειρά Tomb Raider έχει προχωρήσει σε άλλες ατραπούς, πολύ πιθανόν ανοπαίες, αλλά σίγουρα ολοκληρώνουν το στόχο της. Δεν παύω να ελπίζω όμως για τον ερχομό της μέρας που θα ανακοινωθεί ένα remake αυτού του τίτλου, με διορθωμένα τα προβλήματα ελέγχου, κάμερας και shooting, ολόκληρο το κομμένο υλικό, μαζί με τα segments που σχεδιάζονταν για τα επόμενα παιχνίδια της τριλογίας, να επιστρέφουν σε ένα μεγάλο παιχνίδι για τους οπαδούς που περίμεναν αυτή την υπόσχεση πριν από περίπου 20 χρόνια. Παρακαλώ πολύ να το σκεφτείτε, αγαπητές SE και CD.

Κώστας Παπαμήτρου

SSX μου λείπεις! Γύρνα πίσω (ή έστω τηλεφώνα)...
Θυμάσαι πως γνωριστήκαμε; Ήσουν από τα πρώτα παιχνίδια που αγόρασα στο PS2 μου, αλλά ξεχώρισες αμέσως από όλα τα υπόλοιπα. Δεν ήσουν απλά ένα extreme sports sim, ήσουν ένα ξέφρενο racing game, βουτηγμένο σε αγνή τρέλα και καγκουριά. Με τους αξεπέραστους gaming μηχανισμούς σου για τα tricks, που αψηφούσαν κάθε κανόνα της λογικής και νόμο της φύσης, με τους σουρεαλιστικούς χαρακτήρες σου, βγαλμένους κατευθείαν από τις πιο urban φαντασιώσεις των 90s, με τις αλλόκοτες πίστες σου γεμάτες με τους πιο κουλούς συνδυασμούς περιβαλλόντων (Metro-City