FIFA 18

The beautiful game.

Η συζήτηση για τις ετήσιες κυκλοφορίες αθλητικών τίτλων είναι μεγάλη, πολύπλοκη, και συχνά παραλείπει να ασχοληθεί με κάτι πολύ σημαντικό, κάτι το οποίο αντιπροσωπεύεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από τη σειρά FIFA της EA Sports (και την 2Κ για το NBA). Τα παιχνίδια αυτά έχουν καταφέρει να αποτελούν έναν κόσμο που τρέχει παράλληλα με τον πραγματικό

κόσμο του ποδοσφαίρου. Φυσικά και η κατηγορία αποτελεί την χρυσή αγελάδα για τις εταιρίες αυτές, αλλά οι αγοραστές, αποκτώντας τον τίτλο τους, αποκτούν ένα «εισιτήριο» για να συμμετέχουν και αυτοί στην παράλληλη, ψηφιακή ποδοσφαιρική σεζόν που «τρέχει» στις κονσόλες ή τους υπολογιστές τους, και αντικατοπτρίζει/ συνδέεται άμεσα με τις πραγματικές εξελίξεις του χώρου. Όπως προαναφέραμε και θα αναλύσουμε παρακάτω, αυτό είναι το δυνατό χαρτί του FIFA, και περισσότερο από ποτέ της φετινής έκδοσης.

Εδώ και καιρό η EA φαίνεται ότι έχει πλάνο για τη σειρά, ως μια σωστή άλλωστε επαγγελματίας/ επιχειρηματίας του χώρου. Πλάνο ξεκάθαρο και οργανωμένο σε βάθος χρόνου. Δεν υπάρχουν πειράματα της στιγμής, δεν υπάρχουν βραχυπρόθεσμες τακτικές. Η μηχανή γραφικών Frostbite ήρθε για να μείνει (και καλά κάνει), το The Journey εμβαθύνεται και η συνεργασία με τη FIFA για τα δικαιώματα κυριολεκτικά ξεζουμίζεται. Το εγχείρημα χρόνο με το χρόνο γιγαντώνεται, εξελίσσεται και γίνεται πιο παραγωγικό, με μικρά αλλά στιβαρά, μελετημένα βήματα. Κατά κάποιο παράξενο τρόπο λοιπόν, αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο φέτος δεν είναι τόσο η στρογγυλή θεά (όπως στο PES), όσο όλα όσα την περιτριγυρίζουν, και μέσα στο γήπεδο και εκτός. Όχι ότι έχει κακό ή καν μέτριο gameplay, αλλά νιώθουμε ότι το FIFA 18 είναι κυρίως μια γιορτή που αφορά το όλο οικοδόμημα του ποδοσφαίρου.

Ξεκινώντας από τα τεκταινόμενα στο γρασίδι, δεν υπάρχουν μεγάλες προσθήκες και βαρύγδουπα νέα features (και τα PR κόλπα με τις cool ονομασίες του παρελθόντος λείπουν). Οι επεμβάσεις της EA στο κομμάτι αυτό είναι σε γενικές γραμμές λεπτές, αφού οι μεγάλες αλλαγές έγιναν πέρυσι. Η μπάλα συνεχίζει να έχει απαράμιλλη αίσθηση βάρους και φυσικότητας, η αλληλεπίδραση των παικτών με την μπάλα και μεταξύ τους βρίσκεται σε κορυφαίο επίπεδο, ενώ γενικά βρίθει από λεπτομέρειες σε κάθε σημείο του γηπέδου. Ωστόσο, η αισθητή διαφορά φέτος έχει να κάνει με την ταχύτητα, την αμεσότητα και την έμφαση στο επιθετικό παιχνίδι.

Φέτος το FIFA είναι λίγο πιο γρήγορο στο ρυθμό, και αισθητά πιο άμεσο στις πάσες και τα σουτ, επιζητώντας μια πιο συναρπαστική απεικόνιση του αθλήματος, που σε μεγάλο βαθμό πετυχαίνει. Δίνει περισσότερα «εργαλεία» στην επίθεση, αλλά όχι στην άμυνα. Είναι πολύ πιο άνετη και άμεση η ανάπτυξη του επιθετικού παιχνιδιού, τα ένα-δυο βγαίνουν αβίαστα, οι πάσες βρίσκουν στόχο πιο εύκολα χωρίς απαραίτητα κοντρόλ, ενώ και τα σουτ γίνονται πιο δυνατά και αποτελεσματικά. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι η αύξηση της συχνότητας των γκολ στα ματς, τόσο δικά μας όσο και των αντιπάλων. Βέβαια, σε αυτό βοηθά και η αποδυνάμωση της άμυνας, κάτι για το οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω αφού είναι δίκοπο μαχαίρι. Παρόμοια κατάσταση στο physical play, το οποίο είναι εντυπωσιακό αλλά θα ωφελούταν από μια λίγο πιο αυστηρή διαιτησία.

Βρήκαμε, συγκεκριμένα, ενοχλητική την ευκολία και τη συχνότητα με την οποία η Α.Ι. τη στιγμή που πλησιάζει τον παίκτη μας, δεν πηγαίνει καν για μπάλα, απλά συνεχώς μας σπρώχνει, με αποτέλεσμα να χάνουμε την κατοχή. Το FIFA 18 είναι εν τέλει ένα πιο διασκεδαστικό παιχνίδι από το περσινό, και σαφώς βελτιωμένο σε πολλούς τομείς με διακριτικές πινελιές και μπόλικο polishing σε σημεία όπως οι γρήγορες αλλαγές, χωρίς να κάνουμε pause (Quick Subs) και τα στημένα (ειδικά τα πέναλτι). Πάσχει όμως από δύο μεγάλα προβλήματα, τα οποία συγκρούονται μεταξύ τους και επισκιάζουν μια κατά τα άλλα εξαιρετική εμπειρία: η Α.Ι και η αμυντική λειτουργία. Τα παράπονα για την Α.Ι τα είχαμε σε μικρότερο βαθμό και σε προηγούμενες εκδόσεις, αλλά φέτος έρχονται στην επιφάνεια λόγω της διευκόλυνσης του επιθετικού παιχνιδιού.

Επίσης, περιμέναμε και θέλαμε πολύ φέτος να δούμε ξεχωριστά στυλ παιχνιδιού ανά ομάδα με διαφορετικό πλάνο. Αν και διαφημίστηκε, δεν βλέπουμε αισθητές αλλαγές σε αυτόν τον τομέα δυστυχώς. Η A.I. συνεχίζει να μην έχει προσωπικότητα, και απλά κυρίως αντιδρά στις κινήσεις του παίκτη, είτε είναι η Μπαρτσελόνα είτε είναι η Κοπεγχάγη. Αυτό σημαίνει ότι στα χέρια της Α.Ι., ειδικά στα υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας που ασχολούνται οι βετεράνοι της σειράς, μια μέτρια ομάδα ξεδιπλώνεται στο γήπεδο σαν τους...galacticos. Σε συνδυασμό με την αποδυνάμωση της άμυνας, η Α.Ι. εξελίσσεται σε πραγματικό πρόβλημα. Βάζει πολύ συχνά γκολ, που δεν έχει κανένα δικαίωμα να βάλει, χωρίς καμία λογική συνέχεια και κόντρα στη ροή του αγώνα ή την ποιότητα των παικτών που διαθέτει. Δημιουργεί φάσεις από το πουθενά και ακυρώνει την υπερπροσπάθειά μας στην άμυνα.

Αν το πάρει απόφαση ο υπολογιστής, οι επιθέσεις θυμίζουν... «φλιπεράκι», όπου όσο κι αν προσπαθούμε να τοποθετήσουμε καλά τους παίκτες μας, η σέντρα θα περάσει. Η κατοχή και ανάπτυξη της Α.Ι. είναι κουραστικά άψογη, ενώ αν κάνουμε το λάθος να προηγούμαστε για ένα γκολ στα τελευταία λεπτά, μπαίνει σε... “beast mode” με αλλεπάλληλες επιθέσεις και την κατοχή της μπάλας να καταλήγει μαγικά στους αντιπάλους μετά από κάθε κόντρα. Ταυτόχρονα, οι αμυντικοί μας παρακολουθούν συχνά απαθείς το επιθετικό ρεσιτάλ των αντιπάλων, η αλληλοκάλυψη λάμπει δια της απουσίας της, το βοηθητικό μαρκάρισμα (πατώντας το R1) φαίνεται περισσότερο να δημιουργεί κενά παρά να βοηθά, και δεν ακολουθούν αποτελεσματικά τα τρεξίματα, σε αντίθεση με τους αντιπάλους όταν επιτιθέμαστε.

Με λίγα λόγια, οι στιβαρές άμυνες του παρελθόντος λείπουν, με τις φετινές να θυμίζουν περισσότερο αμυντικές συνεργασίες επιπέδου Μποτία – Ντα Κόστα. Η άμυνα δεν αποτελεί μόνο κάτι που έχει καμπύλη εκμάθησης ή δυσκολεύει τον παίκτη μέχρι να την συνηθίσει. Αντιθέτως, πολύ συχνά δεν δίνεται καν η ευκαιρία αντίδρασης. Εκεί που το διασκεδάζουμε με την ψυχή μας, μας αρπάζει το παγωτό χωνάκι από το χέρι και τρώμε δυο δυνατές σφαλιάρες πριν καν καταλάβουμε τι συνέβη. Και το PES βάζει τρικλοποδιές φέτος στην αμυντική λειτουργία, αλλά καταφέρνει να το κάνει με τρόπο λειτουργικό και να το παρουσιάζει όμορφα.

Άποψη για την έκδοση του Nintendo Switch από τον Κώστα Παπαμήτρου

Φορητά βήματα μπροστά...

Η αλήθεια είναι πως η έκδοση FIFA 18 για το Nintendo Switch είναι κάτι αρκετά δύσκολο να κρίνουμε. Είναι ένα παιχνίδι που απέχει πολύ μακριά από τις εκδόσεις των κονσολών υφιστάμενης γενιάς και των εκδόσεων για υπολογιστές. Η ΕΑ προώθησε το παιχνίδι ως «η πιο κοινωνική εκδοχή» του παιχνιδιού, ένας χαρακτηρισμός που μάλλον πέφτει έξω – και θα εξηγήσουμε το γιατί παρακάτω. Όμως, το FIFA 18 καταφέρνει να είναι η καλύτερη επιλογή για κάποιον που επιδιώκει τη φορητότητα, καθώς απέχει μακράν από το FIFA 15, την τελευταία έκδοση που έγινε διαθέσιμη για φορητές κονσόλες όπως το Nintendo 3DS και PlayStation VITA, καθώς και για τις συσκευές που τρέχουν λειτουργικό iOS και Android.

Η ποιότητα των γραφικών δεν θυμίζει την ποιότητα των εκδόσεων για οικιακές κονσόλες και υπολογιστές, καθώς το Switch δεν υποστηρίζει τη μηχανή Frostbite, με ό,τι και αν αυτό συνεπάγει. Ωστόσο, ακόμα και έτσι, το παιχνίδι δείχνει όμορφο. Σε handheld mode το FIFA 18 τρέχει σε ανάλυση 720p, ενώ σε docked mode σε 1080p, με τα 60 καρέ ανα δευτερόλεπτο να αποτελούν το σταθερό ρυθμό ανανέωσης και στα δυο modes. Ομολογουμένως ορισμένα animations κατά τη διάρκεια των cutscenes θα ήθελαν λίγη ακόμα δουλειά, ενώ και το πλήθος στις κερκίδες θα μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα, αλλά η ροή του παιχνιδιού είναι εξαιρετική, καλύτερη απ’ όσο θα περιμέναμε για μια έκδοση αμιγώς φορητής κονσόλας. Η κίνηση των παικτών στο γήπεδο φαίνεται εξαιρετικά ομαλή, ακόμα και όταν παίζουμε σε handheld mode, αποδίδοντας στο Switch μια αυθεντική εμπειρία FIFA, εφάμιλλη των εκδόσεων για κονσόλες και υπολογιστές.

Ο χειρισμός είναι επίσης ένα από τα σημεία όπου θέλουμε να δώσουμε τα εύσημα στους developers. H μετάβαση από τις μεγάλες κονσόλες στο Switch έχει γίνει τόσο καλά, που μας φαίνεται δύσκολο να συγκρίνουμε το χειρισμό από προηγούμενες φορητές εκδόσεις με αυτήν την έκδοση. Οι αναλογικοί μοχλοί λειτουργούν με ακρίβεια, ενώ οι περισσότερες ενέργειες εκτελούνται απλά με το ελαφρό πάτημα των περισσότερων πλήκτρων. Όπως και με το χειρισμό των κονσολών, τα πίσω πλήκτρα της κονσόλας χρησιμοποιούνται για λειτουργίες όπως το κοντρόλ, ο έλεγχος της ταχύτητας και η αλλαγή ελεγχόμενου πάικτη και η χρήση τους γίνεται το ίδιο φυσικά και εύκολα όπως και στις κονσόλες.

Επιπλέον, με τον έλεγχο κάθε παίκτη, στην οθόνη εμφανίζονται και οι συνδυασμοί πλήκτρων που οδηγούν στην καταλληλότερη για την περίσταση ενέργεια, κάτι που μπορεί να βοηθήσει αρκετά όσους δεν έχουν την ανάλογη εμπειρία με τη σειρά. Και αν οι βετεράνοι παίκτες ενοχληθούν με αυτήν την προσθήκη, η απενεργοποίησή της γίνεται πολύ εύκολα και κατά τη διάρκεια του αγώνα, χωρίς να υπάρχει η ανάγκη να μπούμε σε κάποιο μενού για να το απενεργοποιήσουμε και χωρίς να δημιουργείται η οποιαδήποτε μορφή γκρίνιας για το συγκεκριμένο feature. Επομένως, αφού όλα φαίνονται ρόδινα στα πράσινα, ψηφιακά γήπεδα της ΕΑ, που είναι το πρόβλημα; Δυστυχώς, το παιχνίδι έρχεται ελλιπές σε σύγκριση με την έκδοση για τις κονσόλες.

Πιο συγκεκριμένα, η έκδοση για το Switch δεν περιλαμβάνει δυο δημοφιλή modes: το The Journey και τα Pro Clubs. Ειδικά η απουσία του The Journey είναι παραπάνω από εμφανής, καθώς ένα βασικό κομμάτι για όσους επικεντρώνονται στο single player, το οποίο και θα μπορούσε κάλλιστα να τους κρατά απασχολημένους για πολύ καιρό, λάμπει δια της απουσίας του. Αντί αυτού, η έκδοση για Switch έρχεται πακέτο με το FIFA Ultimate Mode, το Career Mode, το mode που περιλαμβάνει τις γυναικείες εθνικές ομάδες, το παραδοσιακό Kick-off και, φυσικά, το Switch Kick-off mode. Το FIFA Ultimate Team Mode, το mode που λειτουργεί με εικονικές trading cards, είναι μια πολύ καλή προσθήκη στο παιχνίδι και λειτουργεί σχεδόν παρόμοια με εκείνη των κονσολών.

Το Career Mode, το οποίο περιλαμβάνει εξομοιωτές εξέλιξης παικτών και προπονητών λειτουργεί ικανοποιητικά, αλλά θυμίζει περισσότερο ένα απλουστευμένο mode της περσινής και της προπέρσινης έκδοσης παρά της φετινής. Για αυτό θα μπορούσε να ευθύνεται η έλλειψη υποστήριξης της καταλληλότερης μηχανής γραφικών, κάτι που σημαίνει ότι η ΕΑ αναγκάστηκε να κάνει «εκπτώσεις» στην ολοκληρωτική ανάπτυξη του εν λόγω mode. Σκεπτόμενοι, ωστόσο, ότι το FIFA 18 είναι ένα από τα μεγαλύτερα σε χωρητικότητα παιχνίδια του Nintendo Switch, θα θέλαμε να είχαμε ένα καλύτερο αποτέλεσμα, ειδικά λόγω της απουσίας άλλων, σπουδαίων modes.

Ένα άλλο mode, το οποίο είναι και μοναδικό για την έκδοση Switch, είναι το Switch Kick-off mode. Στην ουσία, πρόκειται για εκείνο το mode που επιτρέπει σε δυο παίκτες να πάρει ο καθένας τον έλεγχο ενός Joy-con και να αναμετρηθούν μεταξύ τους. Η φορητή φύση του Nintendo Switch ταιριάζει γάντι με αυτό το mode, καθώς δυο παίκτες μπορούν να διασκεδάσουν επί ίσοις όροις, απολαμβάνοντας μια αυθεντική εμπειρία FIFA. Ωστόσο, ο έλεγχος ενός Joy-con σημαίνει αυτόματα την αναγκαστική υιοθέτηση ενός συγκεκριμένου τρόπου χειρισμού, ο οποίος δεν είναι και ο πιο βολικός. Λιγότερα πίσω πλήκτρα και ένας αναλογικός μοχλός θα δυσκολέψουν τους παίκτες που έχουν συνηθίσει στον παραδοσιακό χειρισμό, παρά τα όποια τρικ της ΕΑ να αντισταθμίσει την έλλειψη αυτών των πλήκτρων.

Οπότε, επιστρέφοντας στο παίξιμο με τα δυο χειριστήρια συνδεδεμένα στην κονσόλα ή στο Joy-con grip, ο παίκτης που έχει ασχοληθεί με όλα τα διαθέσιμα single player modes, θα καταφύγει σε εκείνο το mode που η σειρά FIFA ξέρει πολύ καλά – τις online αναμετρήσεις. Κατά τη διάρκεια των online αναμετρήσεών μας, η ροή του παιχνιδιού υπήρξε πολύ καλή, χωρίς προβλήματα συνδεσιμότητας. Ωστόσο, και σε αντίθεση με άλλα παιχνίδια που κυκλοφορούν ήδη για το Switch, το online multiplayer δεν επιτρέπει την αναμέτρηση μεταξύ μελών της Friend List της κονσόλας. Κάθε φορά, η αναμέτρηση είχε να κάνει με ξένους προς εμάς παίκτες. Φυσικά, αυτό δεν ήταν κάτι που μας αποθάρρυνε, αλλά μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά για μια μερίδα παικτών που επιθυμούν να αναμετρηθούν από την απόσταση που επιτρέπει το Ίντερνετ και όχι μέσω τοπικών αναμετρήσεων.

Το συμπέρασμα είναι πως η ΕΑ, με την έκδοση του Switch, άρχισε και πάλι να κάνει μικρά και σταθερά βήματα προς ένα φορητό μέλλον της σειράς, τα οποία και είχε εγκαταλείψει όταν σταμάτησε να ασχολείται με τις φορητές κονσόλες. Υπάρχουν ελλείψεις που θα απογοητεύσουν σίγουρα όλους όσους περίμεναν μια (σχεδόν) πανομοιότυπη έκδοση με αυτές των κονσολών, οι οποίες απλά θα αρκούνταν σε ένα downgrade του οπτικού τομέα. Υπάρχει σαφέστατα έκπτωση στα γραφικά και ελλείψεις που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε, αλλά μπορούμε να παραβλέψουμε και να απολαύσουμε ένα παιχνίδι φτιαγμένο για φορητή κονσόλα, που μπορεί παράλληλα να παιχτεί άνετα και στο σαλόνι του σπιτιού μας. Το FIFA 18 για το Switch είναι ένα γνήσιο παιχνίδι της σειράς και αποτελεί ακόμα μια καλή επιλογή για τους ενδιαφερόμενους λάτρεις των ποδοσφαιρικών simulators.

Τέλος του ένθετου κειμένου για την έκδοση Nintendo Switch

Φανταστείτε τις παραπάνω αλληλουχίες να συμβαίνουν σε αγώνα που κρίνεται πρωτάθλημα ή τα πολύτιμα χρήματα από τουρνουά του Ultimate Team, για τα οποία χύσαμε ιδρώτα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι το FIFA 18 χάνει σε μεγάλο βαθμό την πολύτιμη αίσθηση τακτικής που προσέδιδε παλιότερα γοητεία στη σειρά. Και πού καταλήγουμε; Ότι το gameplay είναι πιθανότατα το καλύτερο της σειράς και γεμάτο εντυπωσιακές λεπτομέρειες που δεν υπάρχουν αλλού, αλλά τρώει τρικλοποδιά από δυο συγκοινωνούντα δοχεία, την κουραστική Α.Ι. και την προβληματική αμυντική λειτουργία, οι οποίες αφαιρούν πόντους από την διασκέδαση που δύναται να προσφέρει.

Φτάνοντας στο οπτικό και παρουσιαστικό του θέματος, έχουμε την μηχανή Frostbite, η οποία μετά την περσινή μετάβαση, φέτος δείχνει πραγματικά προσαρμοσμένη, καλογυαλισμένη και έτοιμη να δείξει τις δυνατότητές της. Εντυπωσιακοί φωτισμοί τόσο στον αγωνιστικό χώρο όσο και στα μοντέλα των παικτών, τα οποία είναι πιο αληθοφανή ειδικά σε κοντινά πλάνα με ιδρώτα να κυλά και φανέλες να λερώνονται. Όσον αφορά τους παίκτες, το φετινό motion capture εγγυάται πως τόσο οπτικά όσο και παικτικά είναι πιο ρεαλιστικοί από ποτέ, το οποίο ισχύει κυρίως για τους πιο αναγνωρίσιμους παίκτες. Πλούσια χρωματική παλέτα με φυσικά χρώματα τα οποία δεν θυμίζουν πια τα «πλαστικά» παλιότερων παιχνιδιών και πιο ζωντανό πλήθος, με θεατές να τρέχουν από τις κερκίδες προς τον αγωνιστικό χώρο να αγκαλιάσουν τους παίκτες στους πανηγυρισμούς. Ο συνδυασμός της παντοδύναμης Frostbite με την αυθεντικότητα σήμα-κατατεθέν της σειράς, δημιουργούν ένα δίδυμο που «σκοτώνει».

Και όχι, η επίσημη παρουσίαση και τα δικαιώματα δεν είναι εφέ, δεν είναι απλά οπτικά εδέσματα. Είναι κάτι πραγματικό, γοητευτικό και απολύτως ουσιαστικό για τους φίλους του ποδοσφαίρου. Η αυθεντικότητα που αναδύεται από κάθε πτυχή του FIFA 18 είναι πραγματική απόλαυση, με συναρπαστικές λεπτομέρειες σε όλο του το εύρος. Περισσότερα από 30 πρωταθλήματα και 700 ομάδες, 75 στάδια εκ των οποίων τα 50 πραγματικά, και με κάθε επισημότητα και τα δικά τους γραφήματα εμφανίζονται οι Premier League, La Liga, Bundesliga, Major League Soccer. Πλούσια και ποικίλα πλάνα σε κάθε γωνιά κάθε γηπέδου και κοντινά σε κάθε τι το αυθεντικό, από τις ραφές στα σήματα της φανέλας, τους χορηγούς, τους προπονητές όπως ο Αντόνιο Κόντε μέχρι και τα παπούτσια, όλα απεικονίζονται όσο πιο κοντά γίνεται στο αληθινό αντίστοιχό τους. Από το φαντεζί El Clasico, στις σκληρές μάχες στην τρίτη κατηγορία της Αγγλίας.

Ποιοτικότατος σχολιασμός από Martin Tyler και Alan Smith, ο οποίος μεταξύ άλλων συχνά προσαρμόζεται στα πραγματικά δεδομένα του ποδοσφαιρικού κόσμου αλλά και την πραγματική βαθμολογία τη στιγμή που παίζουμε. Πλούσια γραφήματα με ενδιαφέρουσες πληροφορίες την ώρα του ματς. Όλο αυτό επεκτείνεται και στην τακτοποιημένη δομή και την καθαρή αισθητική των μενού, η περιήγηση στα οποία είναι απολαυστική (μάλλον φτωχό soundtrack φέτος με κυρίως indie ακούσματα), με βίντεο να δείχνουν ποδοσφαιρικές φάσεις της εβδομάδας. Υπάρχει μια καλοδουλεμένη σύνδεση του πραγματικού αθλήματος, των εξελίξεων και της κουλτούρας του, με την ψηφιακή του έκδοση. Γενικά, σε αυτό τον τομέα η EA έχει αφήσει τόσο πίσω τον ανταγωνισμό, που αχνοφαίνεται κάπου στον ορίζοντα.

Όλα τα παραπάνω «πατάνε» επάνω σε μια μεγάλη ποικιλία από modes, τα οποία είναι ανανεωμένα και ουσιαστικά, με μπόλικο βάθος. Πολύ καλό παράδειγμα είναι η Καριέρα, στην οποία έχει προστεθεί η πραγματικά φοβερή δυνατότητα real-time διαπραγματεύσεων με πιο πολύπλοκα συμβόλαια και περισσότερες επιλογές. Όμορφα μενού διευκολύνουν την εμπειρία, ενώ ακόμα και οι κατώτερες κατηγορίες δεν εμφανίζονται ξεχασμένες από τους δημιουργούς, με πληροφορίες για κάθε σύλλογο και πολλές λεπτομέρειες για καλύτερη διαχείριση. Έτσι προσδίδει μεγαλύτερη γοητεία σε όσους θέλουν να ξεκινήσουν με μικρούς συλλόγους και να φτάσουν ψηλά.

Από την άλλη, το The Journey 2 είναι ο ορισμός του “Bigger and better”, και δείχνει ότι η ΕΑ δεν κάνει τυχαίες κινήσεις. Δεν είναι μόνο η μεγαλύτερη διάρκεια και οι ενδιαφέρουσες ιδέες, όπως το Strike Partnership, η δική μας δηλαδή έκδοση του MSN, και η έξυπνη πάσα στο γυναικείο ποδόσφαιρο. Είναι η πιο ώριμη ιστορία που έχει πράγματι κάτι να πει, είναι η σκηνοθεσία, οι καλογραμμένοι χαρακτήρες και τα υψηλά production values. Είναι η παρέλαση από ονόματα που θυμίζει NBA 2K, όπως οι Rio Ferdinand, Cristiano Ronaldo, Thierry Henry, ακόμα και ο NBAer James Harden. Είναι η προσπάθεια να παρουσιάσει/ αγγίξει όλο και περισσότερα επίκαιρα θέματα, όπως ανερχόμενα πρωταθλήματα (MLS) και τον φάκελο “Loyalty” των νεαρών παικτών, που φεύγουν και υπογράφουν σε μεγάλες ομάδες. Δεν είμαστε σίγουροι για το πώς θα συνεχίσει, και σίγουρα μπορεί να γίνει πολύ καλύτερο. Ίσως το μέλλον του κάποια στιγμή να κρύβεται στην ενσωμάτωση με την Καριέρα, κάτι το οποίο φαντάζει πολύ φιλόδοξο. Αυτή τη στιγμή πάντως, έχουμε ένα καλοδουλεμένο Story mode με πραγματικό λόγο ύπαρξης.

Και μεταξύ άλλων, έχουμε και το Ultimate Team. Για όσους δεν το γνωρίζουν, το Ultimate Team είναι το όνειρο όσων μεγάλωσαν με αυτοκόλλητα Panini, και έχει γιγαντωθεί πλέον τόσο πολύ που αποτελεί ένα ξεχωριστό παιχνίδι από μόνο του (και σημαντική πηγή εσόδων για την ΕΑ προφανώς). Οι in-form κάρτες του εβδομαδιαίου Team of the Week προκαλούν παροξισμό ενώ η δημιουργία της ομάδας των ονείρων μας με σωστή χημεία αποτελεί μόνιμο πονοκέφαλο. Ώρες επί ωρών μελέτης πιθανών συνδυασμών, ψύχωση με την επιλογή του σωστού παίκτη για τη σωστή θέση, και απόλυτη απόλαυση όταν ο Alexis Sanchez, που πασχίσαμε να αποκτήσουμε, πατάει γήπεδο και αρχίζει να διαλύει online τις αντίπαλες άμυνες παρέα με τον Christian Eriksen με τα ένα-δυο που σχεδιάζαμε επί χάρτου.

Και πάνω σε όλα αυτά, έχουν προστεθεί Icons (θρυλικοί παίκτες), νέα τουρνουά, Squad Battles, ημερήσιες/εβδομαδιαίες προκλήσεις και άλλα πολλά. Με λίγα λόγια, το Ultimate Team είναι ικανό να καταπιεί ολόκληρες εβδομάδες από τη ζωή σας χωρίς να το καταλάβετε. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε και το εξαιρετικό app που συνοδεύει το UT, και μας αναγκάζει να κάνουμε... αγοραπωλησίες καρτών την ώρα που έχουμε βγει καφέ.

Κλείνοντας, πράγματι εκτιμούμε το γεγονός ότι πλέον η σειρά δεν κάνει βήματα πίσω παρά μόνο μπροστά αν και όχι τόσο μεγάλα. Δυστυχώς, η εξαιρετική εμπειρία που προσφέρει αμαυρώνεται σε σημεία από μια ενοχλητική Α.Ι και μέτρια αμυντική λειτουργία, αλλά το FIFA 18 συνεχίζει να έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά για το οποία το προτιμά μεγάλη μερίδα του αγοραστικού κοινού τα τελευταία πέντε περίπου χρόνια. Μάλλον δεν αποτελεί την καλύτερη απεικόνιση του παιχνιδιού καθ' αυτού, αλλά χωρίς καμία αμφισβήτηση αποτελεί την καλύτερη απεικόνιση του κόσμου και της κουλτούρας του ποδοσφαίρου που έχουμε δει μέχρι σήμερα στο χώρο των βιντεοπαιχνιδιών.

Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.

pcps4xbox oneswitch