Cine-TV: Τα καλύτερα Stand-Up Specials του 2018

Just for laughs.

Το Stand-Up comedy αποτελεί μια πολύ ξεχωριστή αλλά και ιδιαίτερα παρεξηγημένη μορφή τέχνης για τη χώρα μας. Είναι λογικό, βέβαια, καθώς μέχρι πριν μερικά χρόνια ο τρόπος να το γνωρίσεις ήταν υπερβολικά δύσκολος και περιορισμένος. Έχοντας φτάσει πλέον, όμως, σε μία εποχή που τα πάντα δείχνουν όλο και πιο κοντά μας, ενώ παράλληλα το κοινό του αυξάνεται διαρκώς στη χώρα μας, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα σε αυτό. Γιατί αν χρειαζόμαστε κάτι όλοι εμείς εδώ στο GameOver, με τα αμέτρητα παιχνίδια και

Η βασική και επικρατούσα άποψη του αμύητου στην κωμωδία κοινού είναι το “δεν μου αρέσει αυτό το είδος”. Υπάρχει δηλαδή μια εντύπωση πως το Stand-Up είναι κάτι που είτε σου αρέσει είτε όχι. Η αλήθεια, όμως, είναι πως υπάρχει Stand-Up comedy για όλους, εφόσον κάποιος εξοικειωθεί μαζί του. Για όλες τις κατηγορίες και τα είδη χιούμορ. Αρκεί ο καθένας να βρει ποιοι είναι οι κωμικοί και ποια τα είδη που ταιριάζουν σε αυτόν. Εκτός βέβαια, αν υπάρχει κάποιος άνθρωπος που δηλώνει ρητά ότι δεν γελάει ποτέ του και ούτε σκοπεύει να αρχίσει τώρα (δεν είναι κακό, και οι λογιστές άνθρωποι είναι και τους χρειαζόμαστε στη ζωή μας). Ίσως κάποια στιγμή να κάνουμε κι ένα αφιέρωμα για τα ξεχωριστά είδη κωμωδίας που μπορεί να βοηθήσει κάποιον να βρει αυτό που του ταιριάζει. Προς το παρόν, όμως, ας δούμε ποιοι κωμικοί ξεχώρισαν με τις special παραστάσεις τους για το 2018.

10. Pete Holms: Dirty Clean

Ο Pete Holms είναι από αυτούς τους κωμικούς που δεν συμπαθείς εύκολα με την πρώτη (κάτι έχει να κάνει με το παρουσιαστικό τους μάλλον), αλλά σε κερδίζουν στην πορεία και αφού τους έχεις αφιερώσει τον ανάλογο χρόνο. Συνήθως αυτοί είναι που έχουν δουλέψει και περισσότερο, και πρέπει να τους το αναγνωρίζουμε. Στο περσινό Dirty Clean καταφέρνει να βγάλει εξαιρετική ενέργεια και γέλιο στη σκηνή νιώθοντας ταυτόχρονα την αίσθηση της παρέας. Χωρίς να δοκιμάζει κάτι φρέσκο η θαρραλέο σε κείμενο και φόρμα, είναι από αυτά τα σπέσιαλ που μπορεί να μην θυμάσαι τα περισσότερα αστεία τους, αλλά ξέρεις ότι πέρασες καλά βλέποντας τα. Κάτι που δεν είναι ούτε αμελητέο, ούτε εύκολο.

9. John Mulaney: Kid Gorgeous

Παρότι το Kid Gorgeous φιγουράρει στις περισσότερες λίστες με τα καλύτερα τους έτους, και μάλιστα σε πολλές εξ αυτών ως το νούμερο ένα, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Mulaney δείχνει κάπου να έκοψε ταχύτητα τον τελευταίο χρόνο. Όντας το πιο καυτό όνομα στην κωμωδία τα τελευταία χρόνια, το εξαργυρώνει αυτό μέσα από τον αέρα και την αυτοπεποίθηση που βγάζει στη σκηνή, με το κείμενο του, όμως, να δείχνει λίγο πιο συμβατικό και άνευρο απ' ό,τι θα περιμέναμε. Αυτό βέβαια δεν δείχνει να στερεί και πολλά από την συνολική ποιότητα, καθώς όταν είσαι τόσο ταλαντούχος, είναι δύσκολο να αποτύχεις.

8. Jim Gaffigan: Noble Ape

Το Noble Ape είναι ό,τι ακριβώς θα περίμενε κάποιος που γνωρίζει την πορεία του Gaffigan, να είναι. Η συνηθισμένη βάση αστείων, στο γνωστό ύφος με την ίδια απόδοση. Υπάρχει η μία όψη, που μπορεί να τον χαρακτηρίσει στάσιμο και άτολμο, υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά, που δείχνει ότι είναι ένας συνεπής, παραγωγικός και πολύ ταλαντούχος κωμικός. O Gaffigan άλλωστε θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, καθώς πέρυσι έγινε και ο πρώτος μεγάλος διεθνής κωμικός που παρουσίασε πλήρες πρόγραμμά στη χώρα μας. Και προς μεγάλη μας έκπληξη, κανένα σημείο του Noble Ape δεν υπήρχε στην εδώ παράσταση. Κάτι που αποδεικνύει ακόμη περισσότερο το πόσο πολύ δουλεύει και με τι ρυθμό παράγει καλό νέο υλικό.

7. Hari Kondabolou: Warn Your Relatives

Αν κάποιος είναι φίλος των Simpsons (όπως ο γράφων), η σχέση του με τον Kondabolou δύσκολα θα έχει ξεκινήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Καθώς ο συγκεκριμένος κωμικός έγινε ευρύτερα γνωστός με το The Problem With Apu. Ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ όπου ζητούσε να αφαιρεθεί ένας αγαπημένος χαρακτήρας 30 χρόνων από τη σειρά για τη στερεοτυπική του απεικόνιση. Όλη η ταινία σηκώνει μεγάλη κουβέντα, αλλά δεν είναι της παρούσης. Όταν λίγο μετά, μάλιστα, βλέπεις ότι αποκτά και δικό του Special στο Netflix, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο καχύποπτα και δεν ξέρεις αν θέλεις να το παρακολουθήσεις. Το ότι κατάφερε, λοιπόν, να μπει σε αυτή τη λίστα, αποτελεί περίτρανα ότι κάτι κάνει πολύ καλά ο Kondabolou. Ακόμη και να υστερεί μερικώς σε απόδοση, ό,τι χάνει εκεί, το κερδίζει με το έξυπνο χιούμορ του. Μπορεί κάποιες φορές να βλέπεις το punch line να έρχεται, αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι επιλέγει εύκολες λύσεις, και αυτό είναι που μετράει. Το αστείο με τον Tracy Morgan άλλωστε το επιβεβαιώνει περίτρανα.

6. Iliza Shlesinger: Elder Millenial

Στο τρίτο της Special για το Netflix τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η Iliza δείχνει να ακολουθεί με ακρίβεια την πορεία ενός ανθρώπου που δουλεύει πολύ και συστηματικά. Γιατί η αλήθεια είναι πως ο εργατικός κωμικός ξεχωρίζει από τον απλά “αστείο τύπο”. Η πορεία της αυτή, λοιπόν, είναι σταθερά ανοδική και καλά μελετημένη. Ξέροντας τι να κρατήσει και τι να αφήσει, που να πατήσει γκάζι και που φρένο, πάντα με συνέπεια στον πυρήνα της κωμωδίας της. Το Elder Millenial αποτελεί ένα επιστέγασμα της έως τώρα πορείας της, αποδίδοντας καλύτερα αυτά που ήταν πάντα τα δυνατά της χαρτιά. Μιλώντας για τα πάντα, αλλά με έμφαση στο γυναικείο κοινό με τον πιο απενοχοποιημένο και ακομπλεξάριστο τρόπο, χωρίς να χάνει στιγμή την αστείρευτη ενέργειά της.

5. Adam Sandler:100% Fresh

Υπάρχει ένας άγραφος νόμος στην κωμωδία, που βρίσκει εφαρμογή σχεδόν πάντα και υπάρχει εξήγηση γι' αυτό: Το Stand-Up, αν το αφήσεις, σε αφήνει. Είναι κάτι που απαιτεί διαρκή εξάσκηση και μεγάλη αφοσίωση. Είναι κάπως σαν το αθλητισμό. Γι' αυτό άλλωστε και τα δύο τους (Stand-Up και αθλητισμός) είναι από τα πιο δίκαια πράγματα στα οποία μπορεί κάποιος να κάνει δημόσια καριέρα. Οι περισσότεροι, λοιπόν, που ξεκίνησαν από το Stand-Up και μετά καταξιώθηκαν ως κωμικοί στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, συνήθως αποφασίζουν να ξαναγυρίσουν εκεί μετά από πολλά χρόνια, έτσι, για να “θυμηθούν τα παλιά”. Έχοντας όμως χάσει την επαφή και την τριβή με το είδος μέσα στα χρονιά, στηριζόμενοι στο βάρος του ονόματος του και μην ξέροντας πλέον ποιο από τα δύο κοινά τους θέλουν να ικανοποιήσουν, τα αποτελέσματα είναι από κακά έως μέτρια. Ο Sandler λοιπόν, με το 100% Fresh, κατάφερε να ξεπεράσει αυτό το σκόπελο και να προσφέρει ένα πραγματικά αστείο και καλογυρισμένο special, που βγάζει αυτό το κέφι και την φρεσκάδα που τον έκανε αγαπητό στην αρχή της καριέρας του (σε Stand-Up και SNL), ενώ ταυτόχρονα γίνεται προσωπικό και συγκινητικό.

4. Daniel Sloss: Live Shows

Ο Daniel Sloss κατάφερε να κάνει ένα από τα πιο σημαντικά και δύσκολα πράγματα σε όλες τις εκφάνσεις της τέχνης: να αγγίξει την κορυφή με ένα του έργο και μετά να διατηρηθεί εκεί. Γι’ αυτό άλλωστε και τα δύο μέρη του Live Shows (Dark και Jigsaw) κυκλοφόρησαν μαζί το 2018 στο Netflix, παρότι παίχτηκαν με ένα χρόνο διαφορά μεταξύ τους, live. Καθώς είναι από αυτές τις περιπτώσεις που δεν μπορείς εύκολα να επιλέξεις ποιο από τα δύο είναι το καλύτερο. Άρτια γραμμένα και δομημένα κείμενα με εξαιρετική απόδοση. Και τα δύο διατηρούν την ίδια φόρμα με κοφτερά αστεία, σκοτεινό χιούμορ και μία γεύση πικρίας για κλείσιμο. Το εξαιρετικό στοιχείο του, όμως, είναι πως παρά την θλίψη που αποδίδει επιφανειακά, από κάτω υπάρχουν πολλά περισσότερα στρώματα χαράς και αισιοδοξίας. Και αυτό δεν είναι κάτι που το πετυχαίνεις εύκολα. Ο Daniel Sloss είναι αδιαμφισβήτητα ένας νέος κωμικός στη στιγμή της δημιουργικής του κορύφωσης.

3. Hannah Gadsby: Nanette

Το Nanette αποτελεί τόσο ιδιαίτερη περίπτωση, που θα ήθελε κάποιες χιλιάδες λέξεις από μόνο του για να γίνει σωστή παρουσίαση και ανάλυση. Από τη μια αυτός ο περιορισμός είναι δύσκολος για όποιον το έχει δει και θέλει να μιλήσει για αυτό, από την άλλη είναι καλύτερο για όποιον δεν γνωρίζει τι πραγματεύεται, και κυρίως με ποιον τρόπο η Gadsby παίζει με το κοινό της. Μπορεί κάποιος να κάνει σκέτη κωμωδία, μπορεί να κάνει κωμωδία και ταυτόχρονα να θίξει σοβαρά ζητήματα (τα έχουμε δει και τα δύο χιλιάδες φορές), αλλά ο τρόπος, η πληρότητα, η οξυδέρκεια και η συνολική εκτέλεση της Gadsby στο Nanette είναι από αυτά που συμβαίνουν μια φορά σε πολλά χρόνια και γι' αυτό έχει αφήσει ήδη το στίγμα του.

2. Demetri Martin: The Overthinker

Ο Demetri Martin είναι ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος. Τελεία. Δεν είναι ο κωμικός που θα βγει με τον αέρα του "περπατημένου" στη σκηνή να πει ψεύτικες ιστορίες για απίστευτα πράγματα που του συνέβησαν. Η πιο τρελή του ιστορία άλλωστε, έχει να κάνει με μια φέτα ψωμί σε οικογενειακό δείπνο. Δεν είναι ο κωμικός που θα φουσκώσει την παράσταση και το περφόρμανς του για να εκμαιεύσει το γέλιο. Στηριζόμενος όπως πάντα στο κοφτερό και αναλυτικό μυαλό του, μεταφέρει τα αστεία του σε διάφορες φόρμες, διατηρώντας πάντα τον τέλειο βαθμό του deadpan που τον χαρακτηρίζει. Αν κάτι είναι αστείο, είναι αστείο. Δεν χρειάζεται τυμπανοκρουσίες και προσποιητά γέλια. Ο Martin το ξέρει αυτό, και το κυριότερο, ξέρει πολύ καλά πώς να το πετύχει. Ένας comedy nerd που δεν μπορεί παρά να υπεραναλύει τα πάντα, και καταφέρνει να το αποδώσει αυτό με τον καλύτερο τρόπο στη σκηνή.

1. James Acaster: Repertoire

Το Repertoire του James Αcaster έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία, και κατέστρεψε τα πάντα στο πέρασμά του. Γιατί ό,τι και να δεις μετά από αυτά, φαντάζει λίγο. Άνθρωποι που ασχολούνται εκτενέστερα με την κωμωδία και ιδίως τη βρετανική, ίσως γνώριζαν το όνομά του, αλλά για εμάς ήταν ένα ηχηρό χαστούκι. Καθώς αυτός ο νεαρός από το Λονδίνο με το καρικατούριστικο παρουσιαστικό, κατάφερε να κάνει τα πάντα καλά και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό. Το τέλειο παιχνίδι σε όλους τους τομείς. Σε κείμενο, σε απόδοση, στη χρήση της γλώσσας (Βρετανός, γαρ), σε διάρκεια, σε καινοτομία, σε timing (εκεί κι αν διαπρέπει), σε φόρμα. Στα πάντα. Ο Acaster παίζει τόσο καλά με το χρόνο (ένας εκ των πυλώνων της καλής κωμωδίας, άλλωστε), που το κάνει να δείχνει το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Είτε σε ένα μεμονωμένο αστείο, είτε σε μια παύση με ένα αστείο βλέμμα, είτε σε αμέτρητα running jokes και callbacks που σπέρνει υπέροχα σε ανύποπτο χρόνο και θερίζει όποτε αυτός το θελήσει. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα προσφέρει πλουσιοπάροχα σε ένα σόου τεσσάρων πενηντάλεπτων, που παίχτηκαν όλα μαζί live και συνδέονται με μεγαλειώδη τρόπο μεταξύ τους.