Assassin’s Creed Valhalla: Wrath of the Druids | Review

Τι μπορεί να θέλει ένας Νορβηγός, προσδιοριζόμενος αυθαίρετα ως Δανός, με καριέρα εξολοθρευτή στην Αγγλία, επί ιρλανδικού εδάφους; Θα ήταν ψέματα να μην παραδεχτούμε πως δεν περιμέναμε ένα ταξίδι πέρα από τις ακτές της Αγγλίας, όταν έγινε η ανακοίνωση του Assassin’s Creed: Valhalla. Τα τελευταία χρόνια, κανένας πρωταγωνιστής τίτλου της σειράς που έχει αναπτυχθεί από την Ubisoft Montreal

Η μόνη μας ένσταση ήταν η τοποθεσία, καθώς θεωρούσαμε πιο…πειστική μια ιστορία που θα λάμβανε χώρα στα highlands της Σκωτίας. Φαίνεται πως, για τους ιθύνοντες, η άγρια ομορφιά και τα βοσκοτόπια της Ιρλανδίας ήταν ένας πιο θελκτικός προορισμός για τον επόμενο σταθμό του ταξιδιού του Eivor. Πόσο μάλλον όταν στην ιρλανδική ομορφιά προστίθενται απροκάλυπτα μπόλικα στοιχεία μυθολογίας με άρωμα Πρώτου Πολιτισμού, αλλά και του μυστηρίου που καλύπτει τους Δρυίδες, τους λάτρεις της Φύσης και των Παλαιών Τρόπων. Αυτό απαντά εν μέρει στο ερώτημα του τι μπορεί να θέλει ο Eivor, ο Νορβηγός δολοφόνος και εκτελεστής των μελών του Τάγματος των Αρχαίων, από τους Δρυίδες στην Ιρλανδία.

Όλα ξεκινούν όταν ο Eivor λαμβάνει ένα γράμμα από τον βασιλιά του Δουβλίνου μέσω της Azar, διακεκριμένης εμπόρου εξ Ανατολάς και σύμβουλο του βασιλιά του Δουβλίνου, Bárid mac Ímair. Μη γνωρίζοντας το πραγματικό όνομα του βασιλιά του Δουβλίνου (και ως εκ τούτου αγνοώντας την πραγματική σχέση που έχουν οι δυο τους), αλλά και γεμάτος περιέργεια να ταξιδέψει σε ένα άλλο περιβάλλον, ο Eivor ακολουθεί την Azar στο ταξίδι της επιστροφής της.

Η άφιξη του Eivor στο Δουβλίνο σηματοδοτεί μια σειρά γεγονότων, τα οποία επικεντρώνονται στην προσπάθεια του Flann Sinna, βασιλιά της Τάρα, να γίνει ο Υψηλός Βασιλιάς της Ιρλανδίας, ενώνοντας τα βασίλεια και φέρνοντας τους υπόλοιπους βασιλείς κάτω από το ίδιο λάβαρο. Ο Flann παρουσιάζεται ως ένας πολλά υποσχόμενος Χριστιανός ηγέτης, ο οποίος όμως αναγνωρίζει και σέβεται τις παγανιστικές τάσεις και την πίστη στους Παλιούς Θεούς.

Το έργο του, ωστόσο, δεν είναι καθόλου εύκολο, καθώς μια οργανωμένη σέκτα απειλεί να τον εξοντώσει και να αφανίσει το έργο του. Τα παιδιά της Ντάνου (Children of Danu) είναι μια αιρετική ομάδα αποτελούμενη τόσο από Χριστιανούς άρχοντες, όσο και από Υψηλούς Δρυίδες, οι οποίοι αρέσκονται στο να πραγματοποιούν σκοτεινές τελετές και να χρησιμοποιούν τη δύναμη της φύσης και των πνευμάτων κατά βούληση.

Γεγονός πάντως είναι ότι το Assassin’s Creed Valhalla: Wrath of the Druids παίρνει το χρόνο του μέχρι να τους παρουσιάσει, χτίζοντας προσεκτικά την κοινωνία και τον πολιτισμό του Δουβλίνου και των γειτονικών βασιλείων, παρουσιάζοντας τους πρωταγωνιστές, κάνοντας τους παίκτες να αναρωτιούνται, εν μέρει, για το πού ακριβώς βρίσκονται οι Δρυίδες και ποιος είναι ο ρόλος τους στο συγκεκριμένο DLC. Θεωρούμε πως τα παιδιά της Ubisoft Bordeaux, της ομάδας ανάπτυξης του Wrath of the Druids, έκαναν μια εξαιρετική δουλειά στο κομμάτι της εξιστόρησης.

Ακολουθώντας μια φυσιολογική ροή αφήγησης, χωρίς να ασκείται χρονική πίεση και ανάγκη ο παίκτης να κατανοήσει τα πάντα αμέσως, το πακέτο επέκτασης μάς συστήνεται και μας παρουσιάζει τους κεντρικούς πυλώνες του ταξιδιού που θα ακολουθήσει για τις επόμενες δέκα ώρες τουλάχιστον – την άνοδο του Δουβλίνου ως εμπορικού σταθμού και παράγοντα για τη χώρα, αλλά και την παροχή βοήθειας στην εκστρατεία του Flann, μέσω εκπλήρωσης αποστολών, ακόμα και λειτουργώντας ως η απαραίτητη φωνή της λογικής στην ενίοτε παιδαριώδη προσωπικότητά του.

Έτσι, εν συγκρίσει πάντοτε με τα προηγούμενα πακέτα επέκτασης της κεντρικής ιστορίας των RPG τίτλων της σειράς, μπορούμε με ασφάλεια να καταλήξουμε πως το Assassin’s Creed Valhalla: Wrath of the Druids αποτελεί την πιο χορταστική, την πιο ικανοποιητική, από πλευράς αφήγησης, προσπάθεια για να περάσουμε όμορφα το χρόνο μας, φέρνοντας δεύτερο το The Hidden Ones του Origins και τελευταίο και καταϊδρωμένο το Legacy of the First Blade.

Εύλογα, ωστόσο, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς για το ρόλο που παίζουν οι δρυΐδες στο νέο αυτό κεφάλαιο του Assassin’s Creed: Valhalla. Είναι γεγονός ότι οι Κέλτες ιερείς δεν αποτελούν, δυστυχώς, παρά μια μικρή παρένθεση στην πλοκή. Όταν οι διάσπαρτες ομάδες φρενιασμένων δρυϊδών δεν μας επιτίθενται ξαφνικά μέσα από βαλτώδεις τοποθεσίες, γεμάτες με παραισθησιογόνο αέριο, ή σπηλαιώδεις κατακόμβες, θυμίζοντας τις αναμετρήσεις που είχαμε με τις Κόρες του Λήριον (Daughters of Lerion) στην ηπειρωτική Αγγλία, τότε ο ουσιαστικός ρόλος τους περιορίζεται δραστικά και μοιράζεται στα δύο – σε εκείνους που επιθυμούν να καταστρέψουν και εκείνους που επιθυμούν να βοηθήσουν.

Οι πρώτοι καθοδηγούνται από τους Υψηλούς Δρυΐδες, μέλη των Παιδιών της Ντάνου, στόχος των οποίων είναι να αποσταθεροποιήσουν την Ιρλανδία και να την επαναφέρουν στο προχριστιανικό status quo. Υπάρχουν, όμως, και δρυΐδες όπως η συμπαθέστατη Deirdre, η οποία και λειτουργεί τόσο ως το εναρκτήριο λάκτισμα του κυνηγιού των Παιδιών, αλλά και ως ο μεσάζων για να μπορέσει ο Eivor να αποκτήσει μια θρυλική δύναμη.

Ολοκληρώνοντας, όμως, το κεφάλαιο, δεν μπορούμε να διώξουμε μακριά την αίσθηση ότι ο ρόλος τους θα μπορούσε να είναι διαφορετικός, κάτι που έρχεται και σε συνάρτηση με τις αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε προς το τέλος του κεφαλαίου. Δυστυχώς, οι δρυΐδες απεικονίζονται με έναν τρόπο που αποτελεί σκιά όσων έχουμε διαβάσει, ή οικειοποιηθεί μέσω άλλων μέσων και θα θέλαμε μια πιο διαφορετική αντιμετώπιση από μεριάς των developers.

Όπως ήδη αναφέρθηκε, όταν δεν βοηθάμε τον βασιλιά Flann ή δεν κυνηγάμε Παιδιά, τότε καλούμαστε να βάλουμε τον ακρογωνιαίο λίθο στην εμπορική ανάπτυξη του Δουβλίνου. Ο νέος gameplay μηχανισμός που εισάγει το Assassin’s Creed Valhalla: Wrath of the Druids θυμίζει εν μέρει τον αντίστοιχο της ανάπτυξης του Ravensthorpe, καθώς ακολουθεί την ίδια level-up λογική. Ωστόσο, η ανάπτυξη του Δουβλίνου εξελίσσεται εντελώς διαφορετικά και μπορεί να διεκδικήσει σημαντικό μερίδιο από τον συνολικό χρόνο που θα δαπανήσει στο κεφάλαιο ο κάθε παίκτης. Ούσα πόλη-λιμάνι, το Δουβλίνο είναι ανοικτό για εμπορικές συναλλαγές με μερικούς από τους σημαντικότερους λαούς εκείνης της εποχής: τους Αιγύπτιους, τους Ρως, ακόμα και τους Βυζαντινούς.

Οι εμπορικές σχέσεις χτίζονται με την ανταλλαγή εμπορευμάτων μεταξύ των δύο πλευρών. Ανταλλάσσοντας εμπορεύματα όπως ρούχα, πολύτιμα αντικείμενα, ιερά βιβλία και «γραφές» ακόμα και σπάνιες λιχουδιές, μπορούμε να αποκτήσουμε υλικά για την κατασκευή σταθμών, μοναδικά όπλα και σπάνιες πανοπλίες για να εξοπλίσουμε τον Eivor. Τα εμπορεύματα που απαιτούνται για τις εμπορικές συναλλαγές με τους άλλους λαούς μπορούμε να τα αποκτήσουμε στους εμπορικούς σταθμούς που είναι διάσπαρτοι στην Ιρλανδία.

Κάθε σταθμός ειδικεύεται σε ένα συγκεκριμένο προϊόν, απαιτεί ένα μικρό quest για να ξεκλειδωθεί και να μπορέσει να επαναλειτουργήσει, ενώ η αναβάθμισή τους, που συντελείται με την κατασκευή πρόσθετων κτιρίων εντός του κάθε σταθμού μπορεί να οδηγήσει σε βελτιώσεις όπως αύξηση της παραγωγής και επέκταση του αποθηκευτικού χώρου στο σεντούκι που βρίσκεται στο κατάστημα της Azar.

Ένας συγκεκριμένος αριθμός εμπορευμάτων προστίθεται στο σεντούκι κάθε λεπτό που περνάει, επομένως μετά από ένα ικανοποιητικό χρονικό διάστημα μπορούμε να έχουμε στην κατοχή μας τον απαραίτητο αριθμό εμπορευμάτων που θα μας βοηθήσει να ανεβάσουμε το επίπεδο εμπορίου του Δουβλίνου τουλάχιστον κατά έναν βαθμό. Ευτυχώς, ο χρόνος αναμονής μπορεί να περάσει όσο έχουμε καταπιαστεί με κάποια άλλη αποστολή στο κεφάλαιο αυτό, με αποτέλεσμα η ανάπτυξη του Δουβλίνου να μην είναι απόρροια grinding, αλλά φυσικής εξέλιξης της πορείας του τίτλου.

Η πλήρης ανάπτυξη του Δουβλίνου ξεκλειδώνει, μάλιστα, και μια πρόσθετη αποστολή που αφορά στην Azar, η οποία από μόνη της μπορεί να μην προσφέρει τίποτα απολύτως όσον αφορά στο κυνήγι των Δρυϊδών, αλλά βοηθάει στο να ενισχύσουμε ακόμα περισσότερο τη σχέση μας με τους χαρακτήρες του κεφαλαίου και να καταλάβουμε ορισμένα από τα κίνητρά τους.

Ένα ακόμα χαρακτηριστικό που έμμεσα επιστρέφει από το παρελθόν και αξίζει να αναφέρουμε είναι τα secondary objectives που ακολουθούν τα παιχνίδια της σειράς από το Brotherhood μέχρι και το Syndicate. Πριν κάποιοι αναθαρρήσουν, ωστόσο, να σημειώσουμε πως το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό δεν επηρεάζει διόλου τις αποστολές μας, αλλά αφορά στο οικονομικό σκέλος του παιχνιδιού. Για να αναβαθμίσουμε τους εμπορικούς σταθμούς της Ιρλανδίας, απαιτούνται πρώτες ύλες, οι οποίες ωστόσο δεν είναι εύκολο να αποκτηθούν.

Κάποιες τις αποκτούμε ως αμοιβή μέσα από τις εμπορικές μας συναλλαγές με άλλους λαούς. Τις περισσότερες όμως τις αποκτούμε μέσα από συγκεκριμένα contracts, τα οποία και αναρτούν οι βασιλείς της εκάστοτε τοποθεσίας της Ιρλανδίας στην οποία τυγχάνει να βρισκόμαστε. Η επιτυχής ολοκλήρωση του συμβολαίου μάς ανταμείβει με μια ποσότητα πρώτων υλών, η οποία όμως μπορεί να αυξηθεί αν εκπληρώσουμε κάποιες συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

Για παράδειγμα, κάποιες αποστολές μας ζήτησαν να θανατώσουμε μόνο τον στόχο που έχει ζητηθεί, ενώ κάποιες άλλες απαιτούσαν την πλήρως stealth προσέγγιση από την πλευρά μας, κάτι που μας βρήκε απόλυτα σύμφωνους όταν μας έτυχε. Υπήρχαν, ωστόσο, και οι περιπτώσεις όπου ζητήθηκε να μην λάβουμε ζημιά κατά τη διάρκεια ενός raid, κάτι που είναι πολύ δύσκολα εφικτό, ενώ άλλες αποστολές ζητούσαν έναν περίεργο συνδυασμό δύο ή και περισσότερων objectives, τα οποία απαιτούσαν αρκετή αναμονή και πολύ προσεκτική προσέγγιση, και για τα οποία δεν επιδείξαμε και την ανάλογη υπομονή.

Έτσι, σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να καθησυχάσουμε τους παίκτες και να σημειώσουμε πως η ανάπτυξη του Δουβλίνου είναι απλά θέμα χρόνου, ενώ η μη εκπλήρωση των δευτερευουσών αποστολών, εν τέλει, δεν αφαιρεί πολλά από τη συνολική εμπειρία. Όλα είναι απλώς θέμα χρόνου.

Είμαστε ικανοποιημένοι με τον τρόπο που αναπτύχθηκε το οικονομικό σκέλος του κεφαλαίου, το οποίο προσδίδει βάθος και παικτική αξία σε ένα DLC. Είμαστε εξίσου ικανοποιημένοι με τον τρόπο που η Ubisoft παίζει για ακόμα μια φορά με την ιστορία και τους χαρακτήρες, με τον τρόπο που αποδίδει γνωστές ιστορικές προσωπικότητες όπως ο Flann Sinna, αλλά και με προσωπικότητες για τις οποίες γνωρίζουμε πολύ λίγα, όπως ο Bárid mac Ímair. Κυρίως, όμως, είμαστε ικανοποιημένοι με τον τρόπο που αποδίδεται η Κελτο-ιρλανδική παράδοση και κοινωνία.

Σαφέστατα είμαστε στον Μεσαίωνα – και, όπως ακριβώς συνέβαινε στην ίδια περίοδο στην αντίπερα όχθη, ο χάρτης δεν ξαφνιάζει. Το μεγαλύτερο τμήμα του περιλαμβάνει μια πολύ μεγάλη έκταση φύσης, με βάλτους, δέντρα και σπηλιές, λίγους οικισμούς και λίγα στρατόπεδα. Επομένως, αν κάποιος παίκτης ήλπιζε ότι τα πράγματα από άποψης σχεδιασμού του χάρτη θα ήταν καλύτερα, σαφέστατα θα απογοητευτεί.

Το Δουβλίνο της τότε εποχής επίσης δεν προκαλεί σχεδιαστικά κάποια έκπληξη, αναγκάζοντάς μας να παραδεχτούμε ότι από την εποχή του Syndicate και ύστερα, η Ubisoft θεώρησε προτιμότερο να δίνει τεράστιους -αλλά άδειους- χάρτες, παρά μια γεμάτη, πολύβουη πόλη, όπου η εξερεύνηση είχε πράγματι ένα νόημα. Ακούμε, ωστόσο, παντού τη χρήση της ιρλανδικής γαελικής γλώσσας, μιας γλώσσας σπάνιας, άγριας και όμορφης, η οποία αποδίδεται τόσο μέσα σε διαλόγους, όσο και μέσα από τα τραγούδια – με αποκορύφωμα ένα θρηνητικό άσμα που ακούγεται προς το τέλος του κεφαλαίου και κατάφερε να μας συγκινήσει.

Μέσα στις 12 με 15 ώρες που θα πάρει στον μέσο παίκτη να ολοκληρώσει την κεντρική ιστορία του κεφαλαίου, είναι σίγουρο πως θα συναντήσει αρκετές όμορφες στιγμές απόδοσης της κελτικής παράδοσης, κάτι που δεν συναντάμε πολύ εύκολα σε παιχνίδια της σειράς. Δεν είμαστε, ωστόσο, καθόλου ικανοποιημένοι ως προς το ρόλο που εν τέλει καλείται να επιτελέσει το Wrath of the Druids. Από το Assassin’s Creed: Origins και ύστερα, ένα μεγάλο τμήμα της μυθολογίας του εκάστοτε πολιτισμού που πραγματεύεται το εκάστοτε παιχνίδι αποδίδεται μέσα από κάποιο κεφάλαιο επέκτασης του παιχνιδιού.

Ωστόσο, η μυθική Valhalla αποδόθηκε και με το παραπάνω μέσα από το κεντρικό campaign του κυρίως παιχνιδιού. Επομένως, πόση ακόμα «μυθολογία» θα μπορούσε να χωρέσει σε ένα ακόμα κεφάλαιο; Αρκετή, απ’ ότι φαίνεται. Μυθικά θηρία, μυθικά όπλα και μια θρυλική πέτρα στο επίκεντρο, όλα εμμέσως συσχετισμένα με τα απομεινάρια που άφησαν οι Isu στον πλανήτη και στους ανθρώπους του έρχονται για μια ακόμα φορά να διεκδικήσουν μεγάλο τμήμα της αφήγησης και του gameplay, είτε μέσω των υποχρεωτικών αποστολών, είτε των προαιρετικών.

Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, έχουμε να κάνουμε ακόμα μια φορά με μια παρέλαση μυθολογικών στοιχείων και ένα mythology fest που για ακόμα μια φορά έρχεται σε πλήρη και κάθετη αντίθεση τόσο με το παρελθόν της σειράς, το «αληθοφανές» της εμπειρίας που προσφέρει το Animus (θυμάται κανείς την ατάκα “history is our playground”;) αλλά και το γενικότερο lore της σειράς.

Και καθώς ο παίκτης θα φτάσει στο τέλος του κεφαλαίου, η τελική αναμέτρηση και το setting της μάχης καταλήγουν να γίνουν μια ανούσια, fantasy υπερπαραγωγή, ενώ η αμοιβή μας για το ξεκαθάρισμα της λίστας των Παιδιών της Ντάνου μάς φέρνει αντιμέτωπους με ένα γνωστό, ιρλανδικό μυθικό θηρίο…λες και ο Fenrir δεν ήταν ήδη αρκετός. Και μέσα σε όλα αυτά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε μερικά από τα πιο αστεία, αλλά και συνάμα πιο εκνευριστικά bugs που θα μπορούσαμε να είχαμε συναντήσει μέχρι στιγμής σε παιχνίδι της σειράς. Το Valhalla έχει κατακερματιστεί από την κοινότητα για την παρουσία bugs, ακόμα και ορισμένων που συχνά καταλήγουν να είναι game breakers.

Θα ήταν, λοιπόν, τιμιότερο από πλευράς Ubisoft να δουλέψει πιο γρήγορα και αποτελεσματικά επάνω στην επίλυσή τους, παρά να λανσάρει ένα νέο κεφάλαιο ιστορίας που με μαθηματική ακρίβεια θα ταλανιζόταν από τέτοια προβλήματα. Η λίστα, δυστυχώς, είναι σχετικά μεγάλη και στο Wrath of the Druids.

Μπορεί να μην έχουμε προβλήματα με την ολοκλήρωση της ιστορίας, αλλά στην 14ωρη πορεία μας στο παιχνίδι ήρθαμε αντιμέτωποι με την αδυναμία να ανοίξουμε σεντούκια στις επιδρομές επειδή οι raiders μας αρνούνταν να επικεντρωθούν στο στόχο τους, ξαφνική μετακίνηση από την είσοδο ενός κτιρίου περίπου 30 μέτρα μακριά (σαν teleportation ένα πράγμα…), ξαφνική ρίψη του Eivor από την κορυφή ενός κάστρου σαν να τον παρέσυρε ένας αόρατος τυφώνας, ακόμα και πνίξιμο μέσα στη λίμνη λόγω αδυναμίας κολύμβησης προς τα πάνω (σαν να μπλέχτηκε σε αόρατα δίχτυα).

Δυστυχώς, για ακόμα μια φορά επιβεβαιώνεται η απουσία ολοκληρωτικού testing πριν από τη διάθεση και θεωρούμε αδιανόητη την τάση της Ubisoft να ετοιμάζει τυμπανοκρουσίες για την επικείμενη κυκλοφορία του Wrath of the Druids, πετώντας το μπαλάκι του testing απευθείας στο κοινό.

Εν τέλει, τα συναισθήματά μας για το Wrath of the Druids είναι ανάμεικτα. Από τη μια έχουμε ένα DLC κεφάλαιο το οποίο από άποψη περιεχομένου, storytelling, ιδεών και διάρκειας είναι ό,τι πιο τίμιο έχουμε δει από την Ubisoft τα τελευταία χρόνια. Πράγματι, το ταξίδι μας στην Ιρλανδία ήταν όμορφο και πολύ πιο ενδιαφέρον από την Μακεδονία του Odyssey, ή το Σινά του Origins.

Σε ένα σύνολο δεκατεσσάρων ωρών περίπου, έχοντας ολοκληρώσει την τελική ιστορία και έχοντας ακόμα πράγματα να ανακαλύψουμε, μπορούμε να πούμε πως δεν κουραστήκαμε και πως απολαύσαμε αρκετά το μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της διάρκειας.

Από την άλλη, όμως, υπάρχει και το κομμάτι αυτό της εμπειρίας που πέφτει για ακόμα μια φορά στην λούπα του fantasy setting, των υπερδυνάμεων και όλων γενικά των υπερβολών που έχουν καθιερωθεί ως νόρμες στη σειρά, με έναν συνδυασμό προβλημάτων και με τη γενικότερη αίσθηση ότι ορισμένα στοιχεία που αφορούν στους Κέλτες αρχιερείς της φύσης θα μπορούσαν να αποδοθούν εντελώς διαφορετικά.

Αυτή είναι όμως η προσέγγιση που έχει επιλέξει εδώ και καιρό η γαλλική εταιρεία όμως, κυρίες και κύριοι οπαδοί της σειράς, δίνοντάς μας απλά το δικαίωμα του take it, or leave it. Έτσι, η τελική επιλογή έγκειται αποκλειστικά στον παίκτη. Ευχόμαστε, πραγματικά, ένα διαφορετικό επίπεδο προσέγγισης με την πολιορκία του Παρισιού.

Το πακέτο επέκτασης Assassin’s Creed Valhalla: Wrath of the Druids κυκλοφορεί για PS4, PS5, Xbox One, Xbox Series και PC από τις 13/5/21. Το review βασίστηκε στην έκδοση του Xbox Series με review code που λάβαμε από τη CD Media.

The post Assassin’s Creed Valhalla: Wrath of the Druids | Review appeared first on GameOver.