Ape Out

♪Έλα γοριλάκι, πήδα το μαντράκι♪

Με λίγα λόγια: “Χειρίζεστε έναν γορίλλα και σπέρνετε τον πανικό σε προσωπικό ασφαλείας, σε μία εμπειρία που βαδίζει στα χνάρια των μοναδικών Hotline Miami (και θα έκανε την PETA περήφανη)”. Το Ape Out είναι τόσο απλό στη σύλληψή του όσο και -φαινομενικά- υλοποιημένο, που αν δει κάποιος ένα βίντεο του ενός λεπτού θα ξέρει σχεδόν στο 90% τι έχει να του προσφέρει στο σύνολό του. Παρόλα αυτά, είναι από αυτά

τα παιχνίδια που μόνο όταν πιάσει κανείς το χειριστήριο αντιλαμβάνεται το πόσο διασκεδαστικό και έξυπνο σχεδιαστικά είναι. Οι ομοιότητές του με το ύφος των Hotline Miami αφορούν το γενικότερο τρόπο παιξίματος, τοποθετώντας μας σε ένα top-down indie παιχνίδι με δράση που χαρακτηρίζεται από τον φρενήρη ρυθμό της, την απαίτηση για αστραπιαία αντανακλαστικά και τον υψηλό βαθμό πρόκλησης.

Εντούτοις, από τα πρώτα λεπτά ενασχόλησης είναι εμφανές ότι το Ape Out δεν… πιθηκίζει το Hotline Miami (η πολλή παρέα με τον Πλωμαριτέλη έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια της...), ξεχωρίζοντας με ευκολία χάρη στη δική του, εκκεντρική προσωπικότητα. Πρώτη και βασική διαφορά μεταξύ των δύο παιχνιδιών, που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και την εμπειρία που αποκομίζει κάποιος, αφορά στην επιλογή του soundtrack. Τα παιχνίδια της Dennaton Games χαρακτηρίζονται από τα synthwave/electronic θέματα που συμβάλλουν τα μέγιστα στη δημιουργία αγχωτικής έντασης ενώ το Ape Out προτιμάει τη ρυθμικότατη και αυτοσχεδιαστική jazz, με ταχύτατο τέμπο και σχεδόν αποκλειστική παρουσία κρουστών (κυμβάλων συγκεκριμένα).

Παρόλο που τα soundtrack και των δύο παιχνιδιών έχουν ως στόχο να διατηρούν αμείωτο το ρυθμό, στην περίπτωση του Ape Out η επιλογή της jazz καταφέρνει να λειτουργήσει κάπως παράδοξα, κρατώντας μας σε διαρκή εγρήγορση μεν, διατηρώντας παράλληλα μία ζεν υφή κατά τη διάρκεια των επιπέδων. Σημαντικοί πόντους στη συνολική εμπειρία κερδίζονται και από τον τρόπο που έχει ενσωματωθεί η μουσική. Ακολουθώντας παρόμοιες πρακτικές όπως τα Tetris Effect και Rez, όποτε εξοντώνουμε έναν εχθρό ο έντονος ήχος κυμβάλου πλαισιώνει άψογα τη ρυθμική μουσική, συντελώντας αναπόσπαστα στο απλοϊκό μεν αλλά απολαυστικό gameplay.

Πέραν της συμμετοχής που έχουμε στη μουσική επένδυση, αξίζει να σημειωθεί ότι έχει δοθεί προσοχή στην αυξομείωση της έντασης, ανάλογα με τη δράση ή τη συντομότατη νηνεμία που ενδέχεται να προκύψει για μερικά δευτερόλεπτα, αλλά και του τέμπο, που εξαρτάται από την εκάστοτε κατάσταση. Όπως καταλαβαίνετε, η μουσική αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εμπειρίας. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι η jazz είναι ένα δύσκολο είδος και τα συγκεκριμένα ακούσματα δεν είναι διόλου απίθανο να ακουστούν ως οχλαγωγία κρουστών σε ορισμένους (πολλούς;). Υποκειμενικά ή όχι, στον γράφοντα η μουσική φάνηκε απόλυτα ταιριαστή με το ύφος του Ape Out, συνοδεύοντας ιδανικά την εμπειρία, αν και η αλήθεια είναι πως θα προτιμούσαμε μεγαλύτερη ποικιλία.

Έτερο ιδιόμορφο στοιχείο του Ape Out αφορά στον απόλυτα μινιμαλιστικό οπτικό τομέα, με την έντονη παλέτα χρωμάτων να αποτυπώνει τα απολύτως απαραίτητα για το σχεδιασμό του χώρου και των σιλουετών των χαρακτήρων. Λειτουργεί αρκούντως ικανοποιητικά, προσδίδοντας τον απαραίτητο -indie- χαρακτήρα στην όλη προσπάθεια των Gabe Cuzzillo, Bennett Foddy και Matt Boch (δεν υπάρχει όνομα εταιρίας από πίσω, παρά μόνο τα ονόματα των βασικών ιθύνοντων, υποδηλώνοντας μία -μάλλον- “παρεΐστικη” διάθεση που υπήρχε πίσω από το εγχείρημα). Επιστρέφοντας στο βασικό στοιχείο του παιχνιδιού, που δεν είναι άλλο από το gameplay, η δράση, ακολουθώντας το τέμπο της μουσικής, είναι άμεση, γρήγορη και αδυσώπητη.

Ο ισχυρότατος γορίλλας μας μπορεί να εκτελέσει δύο ενέργειες όλες κι όλες: το γράπωμα των εχθρικών ανθρώπων και το γρονθοκόπημα, εκσφενδονίζοντας με φόρα και πολλά μέτρα μακριά οποιονδήποτε στρατιώτη, φύλακα κ.λπ. Από την αρχή ως το τέλος δεν παύει να είναι απολαυστική η gore εκσφενδόνιση των εχθρών σε τοίχους ή πάνω σε άλλους εχθρούς, σε μία over the top κόκκινη έκρηξη, συνοδευόμενη από τον οξύ ήχο ενός κυμβάλου. Όπως είναι φυσικό, ο γορίλλας δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το οποιοδήποτε πυροβόλο όπλο, αλλά όποτε γραπώσει κάποιον εχθρό αυτός πυροβολεί μία σφαίρα προς την κατεύθυνση που τον στοχεύουμε.

Βέβαια, το να μιλάμε για σημάδι είναι λίγο υπερβολή, καθώς σπανίως οι προσωρινοί αιχμάλωτοί μας θα πυροβολήσουν στην ευθεία. Ως εκ τούτου σε καμία περίπτωση αυτός ο μηχανισμός δεν βρίσκεται ως ένα άκομψο υποκατάστατο για τη δικαιολόγηση έμμεσης οπλοφορίας από τον γορίλλα. Αν και σε περιπτώσεις αυτή η λειτουργία θα αποβεί σωτήρια (ιδίως πιάνοντας άτομα με καραμπίνα) στο μεγαλύτερο κομμάτι του Ape Out το κύριο και πλέον αξιόπιστο όπλο είναι οι γροθιές καθώς και το γράπωμα των εχθρών, προκειμένου να τους πετάξετε απευθείας πάνω στον επόμενο άμεσο κίνδυνο. Είναι από αυτά τα παιχνίδια, της σχολής των Hotline Miami, όπου τα αντανακλαστικά σας θα πρέπει να είναι πλήρως ακονισμένα και σε εγρήγορση.

Το παιχνίδι δίνει πάντα τον απολύτως απαραίτητο χρόνο για να αντιδράσετε όταν ένας εχθρός εμφανιστεί στην οθόνη, ωθώντας σας σε αποφάσεις σε κλάσματα δευτερολέπτων για τις κινήσεις που θα πρέπει να εκτελέσετε. Εδώ κάνει την εμφάνισή του ένα από τα μικρά μειονεκτήματα του Ape Out. Ορισμένες φορές ενδέχεται να βρεθούμε μπροστά από αδύνατες καταστάσεις, όπου ξαφνικά είμαστε περικυκλωμένοι από τύπους εχθρών που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα μας οδηγήσουν στο restart. Αποτελεί απόρροια της σχεδιαστικής επιλογής πίσω από το Ape Out, που ακολουθεί τη συνταγή της τυχαίας διαρρύθμισης των επιπέδων, κάτι που (λίγες φορές είναι η αλήθεια) υπάρχει πιθανότητα να μας τοποθετήσει σε αρκετά αδύνατες καταστάσεις.

Από την άλλη πλευρά, η random προσέγγιση στο σχεδιασμό των επιπέδων αποδεικνύεται η ορθή επιλογή για το Ape Out, υπερισχύοντας του παραπάνω αρνητικού στοιχείου. Ανάλογα με την αυτοσχεδιαστική φύση της μουσικής, έτσι και ο παίκτης θα πρέπει πάντα να αυτοσχεδιάζει στη στιγμή για την επόμενη κίνηση που θα πρέπει να κάνει, καθώς η τυχαία φύση των επιπέδων δεν δίνει χώρο στην απομνημόνευση εχθρικών τοποθεσιών. Κάθε ένα από τα -περίπου- 30 επίπεδα βέβαια διατηρεί τη δική του φιλοσοφία (έστω και αν αφορά ένα μικρό gimmick), ανεξάρτητα από τη random φύση του. Για παράδειγμα, ορισμένα επίπεδα πάντα θα εκτυλίσσονται στο σκοτάδι, σε άλλα ένας sniper θα μας κυνηγάει με το λέιζερ του και ούτω καθεξής.

Εδώ έρχεται το άλλο, σχετικά ίσως, μελανό σημείο του Ape Out. Σπανίως κάποιο επίπεδο ξεπερνάει τη διάρκεια του περίπου ενός λεπτού, και παρόλο που σε πολλά από αυτά θα χρειαστείτε πολλαπλές προσπάθειες, η αλήθεια είναι ότι εν τέλει η συνολική εμπειρία δεν παύει να είναι αρκετά μικρή σε διάρκεια. Η ποικιλία των επιπέδων δε (τέσσερα διαφορετικά περιβάλλοντα όλα κι όλα) δεν είναι και η καλύτερη δυνατή αν και τουλάχιστον δίνεται μία βαρύτητα ώστε να εισάγονται, συχνά-πυκνά, νέα gameplay στοιχεία (όπως το σκοτάδι π.χ.). Τουλάχιστον, το replayability είναι αρκετά υψηλό, κάτι στο οποίο βοηθάει, αναμφίβολα, η τυχαία διαρρύθμιση των επιπέδων, το ξεκλείδωμα hard δυσκολίας (με παρουσία περισσότερων εχθρών) καθώς και του arcade mode, συνοδευόμενο από leaderboards, όπου πλέον καταμετρώνται πόντοι σε κάθε επίπεδο.

Αν και η εμπειρία που προσφέρει το Ape Out είναι απόλυτα απολαυστική, με τις πλέον δουλεμένες ισορροπίες, ώστε η ξέφρενη δράση να αποκτά ρυθμό και να βρίσκεται -σχεδόν πάντα- στον έλεγχο του παίκτη, δεν παύει να δείχνει ως ένα πρωτόλειο έργο των δημιουργών, που έχει μία πολύ γερή-διασκεδαστική βάση, με πολλά περιθώρια εμπλουτισμού σε gameplay, περιβάλλοντα και μουσική.

Εντούτοις, ως έχει, συνεχίζει να είναι ένα ευχάριστα εκκεντρικό δημιούργημα (με εντονότατες hipster πινελιές, ευτυχώς όμως στην καλαίσθητη πλευρά αυτού του όρου). Απλό, γρήγορο, εθιστικό και με δουλεμένο πάντρεμα εικαστικού και μουσικής υπόκρουσης, αξίζει έστω μια δοκιμή. Εικάζουμε, επίσης, πως θα μπορέσει να αποτελέσει ένα από τα πλέον κατάλληλα παιχνίδια στο Swith, για συντροφιά στις σύντομες διαδρομές με αστικά λεωφορεία, μετρό και λοιπά μέσα μεταφοράς. Μόνο να θυμάστε να έχετε τα ακουστικά στο τέρμα για τη καλύτερη δυνατή, σύντομη “φυγή”.

Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για PC.

pcswitch