Ρίττερ, Ντένε, Φος στο θέατρο Σφενδόνη

Συμβαίνουν και στις πιο passive aggressive οικογένειες.

Στο κέντρο του αχανούς χώρου της σκηνής του Θεάτρου Σφενδόνη, ένα άδειο, τεράστιο, οικογενειακό τραπέζι. Τριγύρω του, τίποτα παρά σκόρπιες αντίκες, ένα κολλημένο ρολόι “παππούς”, κακόγουστα πορτραίτα πεθαμένων πλουτοκρατών. Όλα μπλεγμένα μέσα στον πυκνό οικογενειακό ιστό της παράδοσης που καλύπτει τις σακατεμένες παιδικές αναμνήσεις, μπλοκάρει τις εξόδους διαφυγής και κρατάει εγκλωβισμένα τρία αδέλφια μέσα στην πατρική τους έπαυλη, την “Κόλαση των Βόριγκερ”, να επιμένουν να “παίζουν” ακόμα την φαμίλια στο οικογενειακό

δείπνο, με μενού από ανασφάλειες και αλληλοσπαραγμό.

Το οικογειακό τραπέζι στήνεται προσεκτικά, ευλαβικά από την μεγαλύτερη, μητροπρεπή, αδερφή, κάτω από το κυνικό βλέμμα της μικρότερης, να είναι έτοιμο για την επιστροφή στο πατρικό του αδελφού τους Λούντβιχ, όπως ακριβώς του αρέσει. Μια (αρκούντως  αργοκίνητη) ιεροτελεστία που παγιδεύει το θεατή μέσα στην μουντή, ανιαρή, επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα τους.

Η άφιξη του Λούντβιχ, μετά από 20 χρόνια παραμονής στο φρενοκομείο στο Στάινχοφ της Βιέννης, θα επαναφέρει ασυναίσθητα παλιούς γνώριμους ρόλους: της αποπνικτικά περιποιητικής και άβουλα, αδιαμαρτύρητα, αλλά κρυφά ευπρόσδεκτα, θύματος μητέρας – του εγωκεντρικού και επιθετικά ανασφαλούς, καλομαθημένου και οξύθυμου γιου ή πατέρα – της ζηλιάρας μικρής αδερφής ή κόρης που πασχίζει ανομολόγητα για πατρική επιβεβαίωση. Χωρίς τους γονείς τους ή παιδιά δικά τους, γεμίζουν μεταξύ τους τις πατροπαράδοτες θέσεις στο τραπέζι και στις ζωές τους, είναι οι τρεις τους τα πάντα ο ένας για τον άλλο, παρήγορα και ανυπόφορα.

Η προκλητική αυταρέσκεια και ο επιθετικός παιδισμός του Λούντβιχ, η ανεξέλεγκτη και ασύδοτη ευκολία του να παραδίδεται και να επιδίδεται στις εξάρσεις συναισθηματικής και λεκτικής βίας απέναντι στις αδερφές του, γρήγορα ανατρέπει την (επιτηδευμένα) ληθαργική διάθεση του πρώτου μέρους.  Στην κορύφωση των εντάσεων, το καλογυαλισμένο φαίνεσθαι τραβιέται κάτω από τις ευαίσθητες συγκαλυμμένα ανταγωνιστικές τους ισορροπίες, αφήνοντας γυμνή και ευάλωτη στον πυρήνα της εστίας την μισαλλοδοξία, την αντιζηλία, και την ωμή αυτο-αποδοκιμασία από την οποία πηγάζουν.

Στο τέλος της βραδιάς, τα σπασμένα κομμάτια πάλι θα μαζευτούν, τα έπιπλα της ζωής τους θα αλλάξουν για λίγο διαρρύθμιση και τα ασημικά θα φυλαχθούν, για την επόμενη μέρα και το επόμενο γεύμα.

Ο Τόμας Μπέρνχαρντ έγραψε αυτό το έργο το 1984 για τρεις μεγάλους  ηθοποιούς της σύγχρονης γερμανικής σκηνής, την Ίλζε Ρίττερ, την Κίρστεν Ντένε και τον Γκέρτ Φος, σχηματίζοντας τον τίτλο από τα επίθετα τους. Στο σημαντικό αυτό ανέβασμα, τρεις κορυφαίοι ηθοποιοί του ελληνικού θεάτρου αναλαμβάνουν τους ίδιους αυτούς ρόλους, αλλά και να σκηνοθετήσουν ο ένας τον άλλο, δίνοντας όλη τους την προσωπικότητα, το εκτόπισμα και το ταλέντο τους, αντιμετωπίζοντας τα τρια αδέρφια σαν πραγματικές ερμηνείες ζωής.

Το αποτέλεσμα είναι ένα βαθιά ενδοσκοπικό ψυχογραφήματα κουτσουρεμένων ψυχών μεταξύ άρ