Μαμά, η Ζωή Είναι Αγρίως Απίθανη

Μαμά, η Παράσταση Είναι Επιμελώς Ατημέλητη.

Η ηθοποιός και σκηνοθέτης Άντζελα Μπρούσκου συνθέτει μια παράσταση από στιγμιότυπα των βιβλίων της Μαργαρίτας Καραπάνου “Μαμά“ και “Η Ζωή Είναι Αγρίως Απίθανη” που περιέχουν τις αφηγήσεις και εξιστορήσεις της για την πολύ ιδιαίτερη σχέση της με την, επίσης συγγραφέα, μητέρα της Μαργαρίτα Λυμπεράκη.

Η Άντζελα Μπρούσκου με την Παρθενόπη Μπουζούρη επί σκηνής, μαμά και κόρη, κόρη και μαμά, αφηγούνται αποσπάσματα από τα βιβλία αλλά και ζωντανεύουν εναλλάξ τους δύο ρόλους, εξερευνώντας την πλέον δυσλειτουργική

σχέση μεταξύ των δύο γυναικών. Η Μαμά απόμακρη, αγρίως απελευθερωμένη, φαίνεται να απορρίπτει και να περιφρονεί την υπερβολική αγάπη και εμμονή που της δείχνει η κόρη της, η οποία έχει βγει το ακριβώς αντίθετο της: εξαρτημένη από την δεσποτική μητρική φιγούρα, ερωτευμένη με το μέγεθος της και τη λάμψη της, ικετεύει για ψίχουλα αναγνώρισης. Αλλά και αντίστροφα, όταν η κόρη προσπαθεί πλέον να απεξαρτηθεί και να ανεξαρτητοποιηθεί, είναι η Μαμά που την σαμποτάρει και την κρατάει ακόμα κοντά της, προσωπικό της θεατή και θαυμαστή και μάρτυρα.

Μαζί ταξιδεύουν από το ειδυλλιακό νησί της παιδικής ηλικίας στο Παρίσι της ενηλικίωσης κάτω από τις νέες original μουσικές συνθέσεις της Monika, με μόνιμα στοιχεία τις άψυχες κούκλες των αντρών της ζωής τους, τους καθρέφτες της αυταρέσκειας και της ματαιοδοξίας και το νερό της αιώνιας νιότης τους.

Όσο δυνατό και αιχμηρό είναι το κείμενο της Μαργαρίτας Καραπάνου και όσο τολμηρές, ειλικρινείς και αποκαλυπτικές είναι οι ισορροπίες στις ανθρώπινες σχέσεις που μας αφηγείται, τόσο πιο πολύ πνίγεται στο χρέος της και την προσπάθεια της να αντεπεξέλθει σκηνοθετικά η Μπρούσκου. Μαμά και κόρη χάνονται συχνά μέσα στο χαοτικό Δαλιανιδικά αφαιρετικό σκηνικό, περιφέρονται άβολα και άχαρα, χωρίς κατεύθυνση και οι όσες δυνατές συναισθηματικές τους στιγμές βουλιάζουν μέσα στα ρηχά νερά.

Η μεγαλύτερη τόλμη και άποψη της Μπρούσκου, το μοίρασμα των δυο ρόλων εξίσου στις δύο ηθοποιούς, έρχεται να αποδειχθεί το μεγαλύτερο της ατόπημα. Η εναλλαγή των ρόλων μπερδεύει στην αρχή, με το σπασμωδικό πέρασμα των ηθοποιών από την αφήγηση στην αναπαράσταση. Το ταίριασμα της Μπρούσκου σαν Μαμά και της Μπουζούρη σαν κόρης είναι ιδανικό και αναδεικνύει τις κρυφές σχεδόν σαδομαζοχιστικές προεκτάσεις της σχέσης τους, όμως το αντίθετο casting με την Μπρούσκου σαν κόρη απλά ναυαγεί. Η κατά τ’άλλα έμπειρη ηθοποιός προσπαθώντας να κατεβάσει την υποκριτική της ηλικία ξεφεύγει λίγο και καταλήγει αντί για τα 14, στα 7 ή τα 5, υποκύπτοντας σε μάλλον ανόητους παλιμπαιδισμούς και παρουσιάζοντας μια κόρη-καρικατούρα (και ολίγον τι γκάου). Έτσι στο ίδιο κείμενο, με την ίδια σκηνοθετική επίβλεψη προκύπτουν δυο αντιδιαμετρικά αντίθετες ερμηνείες του ίδιου χαρακτήρα.

Από την παράσταση κρατάω τις εξαιρετικές μελωδίες της Monika που συνοδεύουν ιδανικά το κείμενο και τις εμπειρίες της Καραπάνου και τις έξοχες ερμηνείες της Μπουζούρη στο διπλό ρόλο μάνας και κόρης. Προτιμώ όμως ν