Kagemi από την Ιαπωνική Ομάδα Sankai Juku στο Παλλάς

Όλοι Άσπρα και μια Νύστα (και ένα όνειρο).

Ναι, νύσταξα στο Kagemi. Ίσως (ΙΣΩΣ!) και να τον πήρα λίγο, λοξά. Δεν είναι κακό αυτό όμως, δεν τα ρίχνω στους Ιάπωνες, τι φταίνε οι άνθρωποι, τόσο δρόμο κάνανε, εγώ πήγα με λάθος προδιαγραφές περιμένοντας άλλα απ’όσα (μετά εορτής) εκτιμώ και χαίρομαι που είδα και βίωσα.

Δεν μιλάμε για μια κλασσική παράσταση χοροθεάτρου, ή και ιαπωνικού θεάτρου, στην οποία μπορείς να προσπαθήσεις ψάξεις ή να βρεις βαθύτερο νόημα ή αφηγηματική ροή πίσω από τις αναπαραστάσεις. Το θέατρο

των Sankai Juku, της ιστορικής ομάδας του σκηνοθέτη Ushio Amagatsu, είναι ένα υβρίδιο χορού με την ισχύ και συγκέντρωση μιας πολεμικής τέχνης ή μιας τεχνικής meditation σε κλίμακα ολόκληρου θεάτρου, με τους ηθοποιούς να σωματοποιούν μέσω της κίνησης τους έννοιες και συναισθήματα σε ένα εικαστικά άψογο και λιτό tableau vivant.

Η παράσταση που φέρνουν σε αυτή την τρίτη επίσκεψη τους στη χώρα μας, το “Kagemi”, πρωτοανεβασμένη το 2000, παίρνει το όνομα της από τις ιαπωνικές λέξεις kage- που σημαίνει “σκιά” (το φως της αντίθεσης, η εικόνα στην αντανάκλαση πάνω στην επιφάνεια του νερού) και -mi που θα πει “βλέπω” ή “με βλέπουν“. Αναφέρεται τόσο στο Ιαπωνικό θεατρικό είδος του butoh (θα πει “χορός του σκοταδιού“), όσο και στην ειδική θεματολογία της παράστασης εμπνευσμένη από τις αντανακλάσεις, καθώς και την φρίκη των παλιών και πρόσφατων καταστροφών στην Ιαπωνία.

Το σκηνικό πίσω, σκοτεινό. Κάτω, ένα λευκό δάπεδο με την μια γωνιά ανασηκωμένη να απειλεί να ξεσκεπάσει το χάος που κρύβεται κάτω από την ήρεμη επιφάνεια. Πάνω, ένα δάσος από χάρτινους λωτούς που υψώνεται στον ουρανό στην αρχή της παράστασης για να αποκαλύψει την τελετουργία και να την στολίσει με τις σκιές του. Μαζί με τους φωτισμούς, αποκαλύπτουν ένα παράθυρο σε μια αιθέρια, αλλόκοσμη και εξωπραγματικήπραγματικότητα.

Όλοι οι 6 άντρες της ομάδας, 7 μαζί με τον σκηνοθέτη επί σκηνής, εμφανίζονται πασπαλισμένοι κάτασπροι με ρυζάλευρο και ντυμένοι στα λευκά, να καλύπτουν τα συναισθήματα και τις εντάσεις. Όλοι τους παγιδευμένοι σε μια κβαντική κατάσταση μεταξύ διαλογιστικής νηνεμίας και ασυγκράτητης Lynch-ικής παράνοιας. Ακολουθώντας τις συχνότητες της υποβλητικής μουσικής αντιδιαστέλλονται από την μια μορφή στην άλλη με μια κίνηση ομαλή, μελετημένη και υποχθόνια αλλά και μια ταχύτητα αργή και βασανιστική, κάνοντας το κοινό στο θέατρο υποχείριο και θήραμα τους.

Το χρώμα στο μονότονο αυτό σύμπαν εισβάλει μόνο και πάντα για να προκαλέσει πόνο, οργή, αγανάκτηση – μέσα από τις γκροτέσκες σιωπηλές κραυγές των ερμηνευτών που αποκαλύπτουν το ακάλυπτο έντονο κόκκινο της ζωής, μέσα από τις μπογιές με τις οποίες βάφουν ο ένας τον άλλο με μορφή ανείπωτης βίας και σαδομαζοχισμού ή μέσα από το αίμα που κυλάει από το αυτί, μια πληγή εσωτερική, εγκεφαλική ή φανταστική.

Η δομή της παράστασης είναι αντικατοπτρική, χωρισμένη σε ένα σύνολο από 7 ερμηνευτικές ενότητες, όπου οι πρώτες γίνονται τελευταίες. Η ένταση κλιμακώνεται από την πρώτη επι