Κάτω στον Πειραιά στο λιμάνι

Πολλοί από εσάς, ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικοί θεατρόφιλοι, ίσως να μην έχετε ιδέα πως κάτω στον Πειραιά, στο λιμάνι βρίσκεται ένα από τα ομορφότερα θέατρα (και κτήρια, γενικότερα) της Αθήνας. Δηλαδή μπορεί να το έχει πάρει το μάτι σας απ’ έξω και να έχετε ακούσει πολλές φορές τη στάση «Δημοτικό Θέατρο» όταν βρίσκεστε στο επίνειο των Αθηνών αλλά

να μην έχετε ιδέα πώς μοιάζει μέσα αυτό το περίφημο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Λογικό.

Παραμένει κλειστό εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια αφού μετά από δύο σεισμούς, του 1981 και του 1999 υπέστη σοβαρές ζημιές και χρειάστηκε αναστήλωση. Φυσικά οι καθυστερήσεις δεν είναι κάτι άγνωστο στην Ελλάδα και παρόλο που πολλές φορές επρόκειτο να γίνουν τα νέα εγκαίνιά του κάτι τέτοιο δεν έχει ακόμα συμβεί. Η ημερομηνία που πρόκειται να παραδοθεί το Θέατρο στον Δήμο και θεωρείται οριστική είναι ο Φεβρουάριος του 2012.

Το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά είναι ένα από τα σημαντικότερα νεοκλασικά κτήρια της πόλης, με πολύ εντυπωσιακό εσωτερικό όπως μπορώ να σας επιβεβαιώσω μια που είχα την τύχη να δουλέψω κάποτε εκεί και να διαμορφώσω πλήρη εικόνα του χώρου του και βρίσκεται στην πλατεία Κοραή από το 1889.

Από τη σκηνή του έχουν περάσει ο Ροντήρης, ο Κατράκης και πολλοί σημαντικοί ακόμα ηθοποιοί ενώ η ιδέα για την ανέγερσή του ήταν του δημάρχου και βιομήχανου Τρύφωνα Μουτζόπουλου παρόλο που η χωροθέτησή του έγινε από τον Αρ. Σ. Σκυλίτση. Και όλα αυτά μια εποχή που οι κάτοικοι του Πειραιά μετά βίας άγγιζαν τους 30.000 ενώ μόλις 200 από αυτούς γνώριζαν γραφή και ανάγνωση. Κι όμως το όραμα του Πειραιώτη δημάρχου, το οποίο έφερε εις πέρας ο αρχιτέκτονας Ιωάννης Λαζαρίμος, είναι ένα από τα σημαντικότερα νεοκλασικά μνημεία της Ελλάδας και πολύ σωστά βρίσκεται στη θέση του. Ακόμα πιο σωστό, επίσης, θα είναι όταν αρχίσει και πάλι να λειτουργεί.

«Είναι κάτι τι έκτακτον δι’ ελληνικόν θέατρον». Με αυτή τη χαρακτηριστική φράση περιέγραψε η «Νέα Εφημερίς» (15/3/1895) τη μαγεία που ασκούσε στους θεατές η σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου του Πειραιά. Και αυτήν ακριβώς τη μαγεία ευχόμαστε να ασκήσει και πάλι αυτό το διατηρητέο -από το 1985- κτήριο.