Ένας Χορός Μεταμφιεσμένων @ Λυρική Σκηνή

Σας έχει τύχει να βγείτε από μια παράσταση νιώθοντας πως ο κόσμος είναι λιγάκι ομορφότερος κατά βάθος; Κάπως έτσι θα νιώσαμε βγαίνοντας από το θέατρο Ολύμπια έχοντας παρακολουθήσει την όπερα του Βέρντι. 

Όχι επειδή ο κόσμος είναι, πραγματικά, ομορφότερος μια που στην οδό Ακαδημίας, έξω από το θέατρο Ολύμπια, θα σας περιμένουν οι ίδιοι άστεγοι και επαίτες που συναντήσατε προτού

μπείτε στη Λυρική θυμίζοντάς σας την κατάντια αυτής της κοινωνίας αλλά επειδή οι τέχνες, λένε, προκαλούν, καμιά φορά, ανάταση καρδίας. Και ο Χορός Μεταμφιεσμένων είναι μία από αυτές τις παραστάσεις που, όντως, κάπως πεταρίζει η καρδιά σου την ώρα που την παρακολουθείς. Και αυτό το δηλώνει με ενθουσιασμό μία όχι και τόσο μεγάλη οπαδός του Λυρικού Θεάτρου.

Η όπερα του Βέρντι δεν είναι κομεντί όπως λανθασμένα θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς μετά από όλη αυτή την περιγραφή περί ανάταση καρδίας. Αντιθέτως πρόκειται για ένα έργο που πραγματεύεται τη δύναμη της εξουσίας, τον έρωτα και την προδοσία και παρουσιάζεται, στην πρωτότυπη μη λογοκριμένη εκδοχή της, για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Η μουσική, όμως, του Βέρντι που τον ξέρουμε για το ιταλικό του πάθος συναντά εδώ τη λαμπρότητα της γαλλικής όπερας και διαθέτει ένα στοιχείο έκπληξη που σπάνια συναντάμε στα έργα του συνθέτη: χιούμορ. Όσο για το κείμενο της όπερας σε τρεις πράξεις, Ένας Χορός μεταμφιεσμένων,αυτό βασίζεται σε ποιητικό κείμενο του Αντόνιο Σόμμα που με τη σειρά του στηρίχτηκε σε προγενέστερο του Εζέν Σκριμπ για την όπερα Γουσταύος Γ’ ή Ο χορός των μεταμφιεσμένων του Ντανιέλ Ωμπέρ.

Ο Δημήτρης Μαυρίκιος, που έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία στήνει έναν κόσμο μεγαλειώδη μεν -όπως αρμόζει στην όπερα και όπως περιμένει κανείς από το λυρικό θέατρο- αλλά και οικείο, δε, διαλέγοντας να μειώσει κάπως τη grandiose της όπερας μέσα από σύγχρονα κοστούμια και επιβλητικά αλλά λιτά σκηνικά. Τοποθετεί τη δράση του έργου στο σήμερα και ξεκινάει με την αναπαλαίωση της πρόσοψης ενός μνημειακού κτηρίου όπερας μέσα στο οποίο θα δολοφονηθεί ο ήρωας στο τέλος. Αυτή η μεταφορά στο σήμερα, σε συνδυασμό με το στήσιμο των ηθοποιών/ τραγουδιστών πάνω στη σκηνή σε πιο σύγχρονη διάταξη από εκείνη που έχουμε συνηθίσει είναι, ενδεχομένως, μερικοί από τους λόγους που η συγκεκριμένη παράσταση δεν ξενίζει ακόμα και τον πιο αδαή -όσον αφορά στην όπερα- θεατή.

Συμβάλει, κατά τη γνώμη μας, σε πολύ μεγάλο βαθμό και η άριστη έμμετρη απόδοση του κειμένου από το σκηνοθέτη της παράστασης, όμως. Και, σε γενικές γραμμές, βγαίνοντας ενθουσιασμένοι από το Ολύμπια πιστέψαμε πως πρόκειται για μια από εκείνες τις παραγωγές που αξίζουν την προσοχή μας και αποτελούν σημαντική ευκαιρία και αφορμή να πέσει λιγάκι ο μέσος όρος ηλικίας εντός της αίθουσας.

Το έργο

Η υπόθεση στηρίζεται σε πραγματικό γεγονός, τη δολοφονία του Γουσταύου Γ’ βασιλιά της Σουηδίας κατά τη διάρκεια ενός χορού μεταμφιεσμένων το 1792 μέσα στην Βασιλική Όπερα της Στοκχόλμης. Οι λογοκριτικές αρχές προκάλεσαν πολλά προβλήματα στον Βέρντι, καθώς η σκηνική παρουσίαση της δ