Χρήστος Αλεξόπουλος

“Όπως πάνε τα πράγματα στη μουσική της χώρας μας σήμερα θα οδηγηθούμε, με μαθηματική ακρίβεια, στο να κάνουν μουσική μόνο οι πλούσιοι”

Αυτή η φράση από την πρόσφατη συνομιλία που είχαμε με το Χρήστο Αλεξόπουλο, ηχεί ακόμα στα αυτιά μου, σαν προφητεία, αλλά και σαν απειλή για τα πράγματα που έρχονται. Και όταν το ακούς αυτό από έναν άνθρωπο που ξέρει καλά τη δισκογραφία είτε από τη μια πλευρά, ως καλλιτέχνης της -θρυλικής πλέον- Hitch Hyke, είτε από την άλλη, ως αφεντικό της Puzzlemusik, τα λόγια αυτά μόνο αψήφιστα δεν μπορείς να τα πάρεις.

Αυτά και άλλα πολλά ενδιαφέροντα θα διαβάσετε

στις παρακάτω γραμμές, σε μια κουβέντα που έγινε ως αφορμή την κυκλοφορίας της νέας προσωπικής δουλειάς του Χρήστου Αλεξόπουλου, με τίτλο MeanTime, αλλά και την επιστροφή του καλλιτέχνη στη σκηνή, μετά από αρκετά χρόνια.

Ο τίτλος MeanTime που διάλεξες για το νέο σου άλμπουμ προδίδει μια προσμονή, σαν κάτι να βρίσκεται σε μια ενδιάμεση κατάσταση και να υπόσχεται να πάει κάπου αλλού.

Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Ο τίτλος του άλμπουμ για μένα έχει διπλή σημασία. Από τη μια, σε καλλιτεχνικό επίπεδο δούλεψα με πολύ διαφορετικό τρόπο σε σχέση με άλλες φορές. Δοκίμασα αρκετά καινούρια πράγματα, χωρίς όμως να έχω στο μυαλό μου κάποιο συγκεκριμένο πλάνο. Το μόνο πράγμα που υπήρχε σταθερό από την αρχή ήταν ο τίτλος. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες δουλειές μου, στις οποίες ακολουθούσα αυστηρό πρόγραμμα, αυτή το φορά λειτούργησα πιο αυθόρμητα, κυρίως όσον αφορά το υλικό. Το άφησα επίτηδες έτσι, γιατί θεωρώ ότι είναι μια ενδιάμεση κατάσταση.

Από την άλλη, ο τίτλος αντικατοπτρίζει και το κοινωνικοπολιτικό κομμάτι. Ελπίζω ότι αυτές οι αλλαγές που ζούμε τώρα να είναι κάτι ενδιάμεσο που θα οδηγήσει τελικά κάπου αλλού. Όσο περνά ο καιρός δεν το βλέπω να βγάζει κάπου γρήγορα, αλλά δεν παύει να είναι κάτι ενδιάμεσο.

Έχεις σκεφτεί ποια θα ήθελες να είναι η εξέλιξη της κατάστασης σε σχέση με το νέο αυτό άλμπουμ;

Όχι ακόμα! Θα εξαρτηθεί πάρα πολύ από το feedback και από το πώς θα «λιώσει» μέσα μου αυτό το υλικό. Στα προηγούμενα άλμπουμ, όπως προείπα υπήρχε πάντοτε κάποιο πλάνο. Και επειδή είναι η δουλειά μου αυτή, είμαι επαγγελματίας μουσικός και συνθέτης, σε κάθε περίπτωση φρόντιζα να γίνεται κάτι που από την μια να εξέφραζε το εκάστοτε καλλιτεχνικό μου παρόν και από την άλλη να προετοίμαζε το μέλλον. Στο MeanTime, για πρώτη φορά μπορώ να πω ότι δε με ένοιαζε αυτό, καθώς από την αρχή δε σκέφτηκα αν αυτό είναι το “σωστό” άλμπουμ. Το έκανα λίγο “θεραπευτικά” όλο αυτό, ξέρεις, για να ξεφύγω από καταστάσεις που βίωνα την περίοδο της δημιουργίας του.

Επέλεξες να μελοποιήσεις το The Garden of Love, ένα ποίημα του William Blake, το οποίο θεωρώ ως ένα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ. Ποια ανάγκη σε οδήγησε σε αυτή την επιλογή;

Έχει να κάνει με το πώς επιλέχθηκε συνολικά το υλικό του MeanTime, και άρα και το συγκεκριμένο ποίημα. Το κείμενο που υπάρχει στο booklet, περιγράφει με μια παραβολή την διαδικασία δημιουργίας του άλμπουμ σε σχέση με την ενδιάμεση αυτή κατάσταση που ζούμε. Εδώ και λίγα χρόνια συνέλεγα τα παραδείγματα από τις παραδόσεις που έκανα στους σπουδαστές μου στο Ωδείο που εργάζομαι, τα οποία ήταν τελείως αυθόρμητα και τα χρησιμοποιούσα για να τους εξηγήσω κάπως πιο συγκεκριμένα αυτό που ήθελα να τους πω. Αυτά τα παραδείγματα λοιπόν, τα σημείωνα στο τέλος της ώρας σε χαρτάκια και τα κρατούσα στην τσάντα μου. Έτσι συγκεντρώθηκε ένα πακέτο από τέτοια χαρτάκια, τα οποία, όταν ξεκίνησα να δουλεύω πάνω στο άλμπουμ, διάλεγα στην τύχη κάποιο και δούλευα πάνω σε αυτό.

Προφανώς το The Garden of Love δεν ήταν σε αυτά τα χαρτάκια. Ήταν ένα στοίχημα για το πως μπορείς να προσαρμόσεις στη φόρμα της ποπ-ροκ μουσικής κάτι που είναι γραμμένο, πριν από πάρα πολλά χρόνια. Και το οποίο επιπλέον είναι και κάτι μικρό, χωρίς ρεφρέν. Το είχα μελοποιήσει αρχικά πριν από 20 χρόνια, όταν ήμουν φοιτητής της Αγγλικής Φιλολογίας και το είχα κυριολεκτικά ξεχάσει στο συρτάρι. Όταν με μια αφορμή που μου δόθηκε στο Εργαστήρι Σύνθεσης Τραγουδιού που συντονίζω θυμήθηκα τι έλεγε το ποίημα, μου ήρθαν στο μυαλό αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Μπορεί το ποίημα να γράφτηκε το 1794 και να περιγράφει αυτό που τότε έκανε το ιερατείο της εκκλησίας, αλλά αντικατοπτρίζει αυτό που συμβαίνει σήμερα με το οικονομικό “ιερατείο”.

Στο MeanTime, βλέπουμε ότι συνεργάζεσαι με εξαιρετικούς μουσικούς, μεταξύ των οποίων και οι Αντώνης Λιβιεράτος και Σωτήρης Δεμπόνος. Πως προέκυψαν αυτές οι συνεργασίες;

Με το Δεμπόνο και το Λιβιεράτο δεν είχαμε συνεργαστεί ποτέ. Ανήκαμε και οι τρεις παλιότερα στο ρόστερ της Hitch Hyke, αλλά δισκογραφικά δεν είχαμε συνυπάρξει. Με το MeanTime προέκυψε κάτι που περίμενε να συμβεί εδώ και χρόνια. Ο Δεμπόνος είναι από το 2008 με το Film Musik στο ρόστερ της Puzzlemusik και μάλιστα μέσα στο 2013 θα κυκλοφορήσει το Blue Nevus, το νέο του άλμπουμ.

Πέρα από την εμφάνισή σου στα Yuria 2012, δεν σε έχουμε δει κάπου αλλού. Ποιά είναι τα συναυλιακά σου σχέδια μετά το MeanTime;

Όπως είναι γνωστό, έκανα ελάχιστες συναυλίες τα τελευταία χρόνια, αλλά φέτος αυτό θα αλλάξει, καθώς «τρέχω» ταυτόχρονα τρία διαφορετικά συναυλιακά project. Με αφορμή λοιπόν το MeanTime και την ενδιάμεση κατάσταση που περιγράψαμε πριν, θα γίνουν κάποια σποραδικά solo live, με πιάνο και tapes, όπως έγινε στα Yuria, όπου το υλικό δεν θα είναι όμως αποκλειστικά από το τελευταίο μου άλμπουμ. Αρκετά πράγματα θα παιχτούν πολύ διαφορετικά απ’ ότι στους δίσκους, ενώ θα είναι πολύ έντονο και το αυτοσχεδιαστικό στοιχείο. Το δεύτερο είναι ότι επαναδραστηριοποιούμε τους The 3rd Man Element μαζί με τον Socos και έναν διαφορετικό καλεσμένο μουσικό κάθε φορά, ο οποίος θα φέρει το δικό του στοιχείο σε αυτό το καθαρά αυτοσχεδιαστικό (free improvisation) project. Η πρώτη μας εμφάνιση είναι την Τρίτη 15 Ιανουαρίου, παρέα με τον φλαουτίστα Στέλιο Ρωμαλιάδη (Lüüp) στο Six D.O.G.S. Το τρίτο θα είναι μαζί με τη Μαρία Λατσίνου, συνεργάτιδά μου για χρόνια (και μέλος των Socos & The Live Project Band μεταξύ των άλλων δραστηριοτήτων της) με την οποία στήσαμε ένα πενταμελές σχήμα, με δικά μου κυρίως τραγούδια. Προς το παρόν είμαστε σε διαδικασία πρόβας. Θεωρώ ότι η Μαρία είναι, μακράν, μια από τις καλύτερες τραγουδίστριες της γενιάς της, αλλά ποτέ, ως τώρα, δεν είχε αποφασίσει να βγει μπροστά. Και ήρθε η ώρα να βγει μπροστά.

Ποιά είναι τα μελλοντικά πλάνα της Puzzlemusik και πως βλέπεις το μέλλον της μέσα στην ψηφιακή εποχή, δεδομένου του ότι αρκετοί πλέον καλλιτέχνες επιλέγουν να κυκλοφορούν μόνοι τους και σαν δωρεάν download τα έργα τους;

Το ρόστερ της Puzzlemusik έφτασε να είναι δυσανάλογα μεγάλο για τα κυβικά της εταιρίας. Το αποτέλεσμα ήταν να είναι πολύ δύσκολο να μπει στο ρόστερ κάποιο καινούριο γκρουπ, γιατί καθιστούσε το εγχείρημα δύσκολα διαχειρίσιμο. Αυτό δείχνει να αλλάξει φέτος, μιας και θα προστεθούν νέα ονόματα στο δυναμικό της εταιρίας με αρχή τους Jane Doe των οποίων το άλμπουμ κυκλοφορεί τον Φεβρουάριο. Επίσης αυτή τη στιγμή κάνω την παραγωγή μαζί με τον Αλέξη Μπόλπαση σε ένα νέο αγγλόφωνο σχήμα, τους Playground Theory, οι οποίοι είναι μεν στην αρχή των ηχογραφήσεων, αλλά όταν το άλμπουμ θα είναι έτοιμο θα κυκλοφορήσει από την Puzzlemusik. Κάποιες συνεργασίες έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο τους στην εταιρία και αυτό αφήνει χώρο για κάποιες νέες.

Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, η ψηφιακή διανομή στην Ελλάδα δεν πουλάει, κι αυτό έχει αποδειχτεί στο πρόσφατο παρελθόν. Η δωρεάν διανομή της μουσικής, -το ξέρω ότι θα ακουστεί λίγο παράξενο αυτό αλλά – καταστρέφει εντελώς την ιστορία και θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο να κάνουν μουσική μόνο οι πλούσιοι. Αυτή τη στιγμή μπορεί να ακούγεται λίγο ακραίο σαν άποψη, αλλά έχω το θάρρος της γνώμης μου. Εδώ θα είμαστε σε λίγα χρόνια και θα δούμε αν έχω δίκιο. Εκτός κι αν αλλάξει κάτι από τα τωρινά δεδομένα.

Πως σου φαίνεται η μουσική στην Ελλάδα της κρίσης; Βλέπεις να γεννιέται κάτι καινούριο μέσα από αυτή την κατάσταση;

Καταρχήν πρέπει να αναγνωρίσω ότι το επίπεδο των παραγωγών αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα έχει χτυπήσει ταβάνι. Οι δουλειές των περισσοτέρων σχημάτων στέκονται επάξια απέναντι στο μέσο όρο των παραγωγών του εξωτερικού. Επίσης διαπιστώνω ότι οι νεαροί μουσικοί σαν εκτελεστές έχουν ένα επίπεδο που όταν η γενιά μου ήταν στην ηλικία τους, δεν το βλέπαμε ούτε στο όνειρό μας.

Σε σχέση με το κοινωνικό του πράγματος, η αλήθεια είναι ότι έχω παραξενευτεί λίγο, καθώς δε βλέπω δουλειές να γεννιούνται μέσα από την κοινωνικοπολιτική κατάσταση που ζούμε, δηλαδή επηρεασμένες από όσα συμβαίνουν γύρω μας και δεν μιλάμε φυσικά για πολιτικό τραγούδι, όπως το εννοούσαν στα 60s. Το Hey eee oh από το Meantime πχ δεν είναι πολιτικό τραγούδι, αλλά περιγράφει ένα πράγμα σημερινό και το λέει ευθέως. Αυτού του τύπου το παράδειγμα δεν το βλέπω στη δισκογραφία σήμερα κι απορώ. Υπάρχει μια σιωπή και μια ενδοσκόπηση. Κοιτάζει ο καθένας να κάνει το δικό του πράγμα σε μια λογική, όσο προλαβαίνει. Σαν να έχει απηυδήσει από όλο αυτό το πράγμα και να εκφράζει την τέχνη του ως μια μορφή θεραπείας και αντίδρασης ως προς αυτό που βιώνουμε παρά ως να προκύπτει από αυτό που βιώνουμε. Κάποιος δηλαδή ουδέτερος από το μέλλον που θα το ακούσει δεν θα καταλάβει ότι έχει προκύψει μέσα από αυτή την ιστορία. Κατά τα άλλα, υπάρχει δημιουργικός οργασμός. Ενδεικτικό είναι ότι από το φθινόπωρο και μέχρι τώρα, η Puzzlemusik λαμβάνει, με πλειάδα τρόπων, 3-4 demo την εβδομάδα, πράγμα που δεν έχει ξαναγίνει στο παρελθόν.

Λείπει όμως η σύνδεση μεταξύ της δημιουργικότητας και αυτού που τελικά θα ήταν γόνιμο να εκφράζεται μέσα από μια τέτοια κατάσταση. Δεν μπορώ να τα σκεφτώ αποκομμένα αυτά τα δύο. Δεν υπάρχει μια έκφραση τύπου Στέρεο Νόβα για παράδειγμα, που δημιουργούσαν σε μια πολύ λιγότερο έντονη εποχή από τη σημερινή. Και φοβάμαι ότι θα την πληρώσουμε όλοι οι δημιουργοί αυτή την ιστορία. Ενώ υπάρχει μια απίστευτη εξωστρέφεια ως προς το output σε επίπεδο παραγωγής και εκτέλεσης, το αποτέλεσμα τελικά καταλήγει εσωστρεφές.

——————————————————————————————————————————————————-

Ο Χρήστος Αλεξόπουλος παρέα με τον Socos, εγκαινιάζουν τη δεύτερη φάση του project The 3rd Man Element, αυτή την Τρίτη, 15 Ιανουαρίου, στο Six D.O.G.S. Πρώτος καλεσμένος τους, ο Στέλιος Ρωμαλιάδης (Lüüp) στο φλάουτο. (Εισιτήριο: 6 € | Ώρα έναρξης: 21.30)

Hey Eee Oh

The Garden Of Love