Αυτο το Παιδί στο Φουαγιέ του Badminton

Παιδιά και γονείς και οι γονείς των γονιών και τα παιδιά των παιδιών. Να σας ζήσουν. 

Παιδιά που κακοποιούνται και παιδιά που κακοποιούν, πληγωμένα παιδιά που μεγαλώνουν για να καλομάθουν τα δικά τους παιδιά για να τους πληγώσουν μετά και αυτά, παιδιά που πουλιούνται και αγοράζονται και πεθαίνουν και γεννιούνται, παιδιά που πασχίζουν να μοιάσουν στους γονείς τους και άλλα που προσπαθούν να γίνουν το ακριβώς αντίθετο, παιδιά υποχείρια και παιδιά δυνάστες και παιδιά επαναστάτες. Πίσω από κλειστούς τοίχους και καταπιεσμένες αναμνήσεις, ένας ατελείωτος κύκλος καρμικής καταπίεσης πλημμυρισμένος

από την γοητευτική σκοτεινιά των κρυμμένων οικογενειακών μυστικών φωτίζεται με οδηγό ένα τεράστιο λαμπερό μπαλόνι που σηματοδοτεί την ελπίδα που γεννάται από μια νέα ζωή και μια νέα αρχή. Είθε να μην είναι τόσο σκατά όσο η προηγούμενη.

Πως διαμορφώνεται η προσωπικότητα των παιδιών για να αντικρούσει την βία ή την απάθεια ή το χάιδεμα των γονιών και πως επηρεάζεται αντίστοιχα και ο τρόπος που τα παιδιά αυτά αντιμετωπίζουν τα δικά τους παιδιά σαν αντίδραση στον τρόπο που μεγάλωσαν; Αυτές είναι οι σχέσεις που εξέτασε μέσα από το σπονδυλωτό του θεατρικό “ντοκιμαντέρ” ο Joel Pommerat, μετά από συνεντεύξεις που συνέλεξε το 2002 από γυναίκες που ζούσαν στις εργατικές εστίες της Γαλλίας. Αυτό το κείμενο, μια σύνθεση από 10 θεατρικά δρώμενα, έφερε στη ζωή φέτος η Φρόσω Ράλλη, στον πρώτο κύκλο παραστάσεων το καλοκαίρι στο Κέντρο Πολιτισμού “Ελληνικός Κόσμος” και τώρα το χειμώνα στο δεύτερο ανέβασμα του (μέχρι την Κυριακή 11/12) στο Φουαγιέ του θεάτρου Badminton.

Ο ανοιχτός χώρος του φουαγιέ γεμίζει με έργα, κουστούμια, σκηνικά δεκαπέντε νέων εικαστικών καλλιτεχνών που δημιουργήθηκαν ειδικά ή προσφέρθηκαν για κάθε ένα από τα δρώμενα αυτής της παράστασης. Κάθε δρώμενο πραγματοποιείται στον δικό του ξεχωριστά περιγεγραμμένο σκηνικό χώρο με εικαστικά έργα που αντικατοπτρίζουν τους χαρακτήρες και τα συναισθήματα τους ή προμηνύουν την επίλυση του κάθε δράματος. Μια θεατρική παράσταση που λειτουργεί ταυτόχρονα και σαν εικαστική έκθεση, ή το ανάποδο, μια εικαστική έκθεση που ζωντανεύει μέσω ηθοποιών και φωτισμών με την έλευση του κοινού.

Από την ομάδα των ηθοποιών ξεχωρίζουν η Βάνα Πεφάνη με την Λήδα Ματσάγγου, φοβερά καθηλωτικές στους τόσο ετερόκλητους χαρακτήρες που ενσαρκώνουν σε κάθε σκηνή τους (και ειδικά στην πιο γροθιά της παράστασης σαν δυο μητέρες στην αίθουσα αναγνώρισης πτωμάτων ενός νεκροτομείου), η Βίκυ Βολιώτη που παραδίδει τον βαθιά προσωπικό μονόλογο της πρώτης σκηνής (ως μια μητέρα σε αναμονή που μιλάει στο μωρό της και του υπόσχεται όλα όσα αυτή στερήθηκε σαν ένα τρόπο να εκδικηθεί ή να φανεί επιτέλους άξια στα μάτια των δικών της γονιών), ο χαμαιλέοντας Γιάννης Στεφόπουλος με τον ανατριχιαστικά πειστικό νεαρό Νεκτάριο Λουκιανό, η Εύρη Σοφρωνιάδου ως μια γερασμένη Μέριλιν που προσπαθεί να πλάσει την κόρη της στην εικόνα της στις δόξες της νιότης της και ο ανεκμετάλλευτος Αντίνοος Αλμπάνης στην μία πεντάλεπτη σκηνή-ξέσπασμα του