Can We Talk About This? | DV8

Ένα θεατροποιημένο ντοκιμαντέρ που μιλάει δίχως περιστροφές και ρίχνει μια γερή γροθιά στο στομάχι μας από την ομάδα DV8 Physical Theatre και τον πολυβραβευμένο  Lloyd Newson.

Μια περιγραφή της παράστασης Can We Talk About This? θα ήταν κάπως έτσι: συνεντεύξεις και αρχειακό υλικό γίνονται λέξεις και κινήσεις στα στόματα και στα σώματα των ερμηνευτών της ομάδας physical theatre DV8 οι οποίοι μιλούν έξω από τα δόντια και κινούνται πέρα από τους νόμους της φυσικής. Αλλά μια τέτοια περιγραφή θα την αδικούσε κατάφορα.

“Ποιος εδώ μέρα αισθάνεται ανώτερος από τους Ταλιμπάν;” ρωτάει ένας

χορευτής κοιτάζοντας κατάματα το κοινό καθώς το σώμα του υπακούει σε ένα πολύπλοκο αραμπέσκ. “Εγώ αισθάνομαι ανώτερος από τους Ταλιμπάν” δηλώνει. Και, κάπως έτσι, σε βάζει στο κλίμα του τι πρόκειται να ακολουθήσει.

Αυτό που ακολουθεί, από άποψη περιεχομένου, είναι ένα είδος ντοκιμαντέρ που μας προ(σ)καλεί να σκεφτούμε την αποτυχία μας να αντιμετωπίσουμε τις διαφορετικές κουλτούρες και τις βίαιες συμπεριφορές που λαμβάνουν χώρα μέσα στις κλειστές κοινότητές τους και, συγκεκριμένα, σε αυτήν των σκληροπυρηνικών  Μουσουλμάνων που, ανεξαρτήτως με το πού ζουν, αποφασίζουν να ακολουθήσουν πιστά τις αρχές της Σαρία, του τρόπου ζωής του Ισλάμ.

Οι ερμηνευτές παραθέτουν μια σειρά αληθινών γεγονότων που σοκάρουν με την βιαιότητά τους: από το κάψιμο των αντιτύπων του βιβλίου του Σαλμάν Ρούσντι, “Οι σατανικοί στίχοι” και τη βίαιη δολοφονία του Ολλανδού σκηνοθέτη Τέο Βαν Γκογκ από φανατικό Μουσουλμάνο σε δρόμο του Άμστερνταμ και από τη μεγάλη δημόσια αντιπαράθεση που προκάλεσε η δημοσίευση των σατιρικών σκίτσων του Μωάμεθ το 2005 σε Δανέζικη εφημερίδα μέχρι την άρνηση ενός Γερμανικού δικαστηρίου να δώσει διαζύγιο σε μια Μουσουλμάνα γυναίκα που την κακοποιούσε ο άνδρας της, εφόσον αυτός ο λόγος δεν είναι αιτία διαζυγίου για τους Μουσουλμάνουςκαι υποδύονται τα πρόσωπα που συμμετείχαν είτε ως θύτες είτε ως θύματα σε αυτά.  Στη σκηνή εκτυλίσσεται ένας προβληματισμός για το πώς αντιμετωπίζει η Δυτική κοινωνία τις μειονότητες, για το τι είναι, τελικά, πολυπολιτισμικότητα, από που ξεκινάει και που τελειώνει η καλλιτεχνική λογοκρισία και η ελευθερία του Τύπου. Πέρα από τις πραγματικές συνεντεύξεις και το αρχειακό υλικό οι ερμηνευτές υποδύονται τα πρόσωπα που συμμετείχαν ως θύτες ή ως θύματα στα γεγονότα. Χωρίς σχόλιο, χωρίς δραματικότητα, χωρίς να παίρνουν θέση και με περισσότερο διδακτισμό από όσος είναι αποδεκτός για έναν σκεπτικιστή θεατή.

Από πλευράς ερμηνείας και τεχνικής αυτό που κάνουν οι χορευτές-ηθοποιοί των DV8 είναι, το λιγότερο, εντυπωσιακό. Οι κινήσεις του σώματός τους εξερευνούν την περιπλοκότητα του χορού χωρίς, όμως, να επηρεάζουν την ερμηνεία τους καθώς τα εκφραστικά μέσα του προσώπου τους συνάδουν με τα λόγια τους, ανεπηρέαστα από το άλγος και την κόπωση που προκαλεί η κίνηση. Τα συμπλέγματα που δημιουργούν τα σώματά τους στη σκηνή προκαλούν το συναίσθημα του θεατή με ένταση ανάλογη με τα λόγια των ερμηνευτών και η εικόνα, πάνω στη σκηνή, είνα