The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble @ Gagarin 205

Πέντε λεπτά μετά τις εννέα και μισή περνούσα την πόρτα του Gagarin και ήδη το support σχήμα είχε ξεκινήσει να παίζει (μόλις, απ’ ότι πληροφορήθηκα). «Ευρώπη γίναμε» σκέφτηκα και μπήκα κατ’ ευθείαν στα βαθιά της πολύωρης ηχητικής εμπειρίας που είχαν να μας προτείνουν για εκείνο το βράδυ οι Ολλανδοί Kilimanjaro Darkjazz Ensemble.

Την εμφάνισή τους άνοιγαν οι ίδιοι (!) με το άλλο τους project που φέρει το όνομα The Mount Fuji Doomjazz Corporation και κινείται φυσικά σε διαφορετικούς μουσικούς χώρους από το μητρικό γκρουπ. Επί σκηνής είχαν ανέβει ο HilaryJeffery και η Charlotte Cegarra, ο

πρώτος έπαιζε τρομπέτα την οποία επεξεργαζόταν ταυτόχρονα ώστε να βγάζει ένα σωρό αλλόκοτους κι ανέλπιστους ήχους, η δεύτερη κρυβόταν πίσω από ένα Macbook κι έκανε ένας Θεός ξέρει τι και κάτι ψιθύριζε στο μικρόφωνό της μα δεν ακούγαμε τι ακριβώς. Σιγά σιγά κι όσο περνούσε η ώρα, στο πλάι τους βρέθηκαν τέσσερα ακόμη άτομα, ένας μπασίστας, ένας ντράμερ, ένας κιθαρίστας κι ένας δεύτερος σολίστας του laptop.

Η μουσική τους τότε έγινε ένα πλούσιο χαρμάνι από διαφορετικά ηχητικά στυλ που δεν ήξερες ποτέ που θα καταλήξει, κάθε λεπτό σε πήγαινε και κάπου αλλού, είτε αυτό ονομάζεται dub, είτε ambient, είτε drone music, είτε post rock, είτε mutant jazz, προσθέστε ό,τι εσείς νομίζετε και πολύ πιθανό να είστε μέσα! Στο μυαλό μου ήρθε ο Nils Peter Molvaer αρκετές φορές λόγω της χρήσης της τρομπέτας, όπως και η σκέψη ότι το σχήμα αυτό θα ταίριαζε γάντι να ηχογραφούσε για λογαριασμό της Constellation, να παρέθετε όλες τις προτάσεις του σ’ ένα σκοτεινά όμορφο κομμάτι βινυλίου κι εκείνοι να το τύλιγαν μ’ ένα αφηρημένης και χειροποίητης αισθητικής γκρίζο εξώφυλλο και να το έδιναν σαν δώρο στην ανθρωπότητα.

Έπαιξαν περισσότερο από μία ώρα οι ΤMJDC και δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι ακόμη και τότε αν τελείωνε η συναυλία, πάλι χορτασμένοι θα νοιώθαμε ότι φεύγαμε από το Gagarin. Έλα όμως που αυτό ήταν μόλις το ορεκτικό!

Διάλειμμα και κατόπιν πάλι τα φώτα σβήνουν για μιάμιση περίπου ώρα επιπλέον μουσικής. Χωρίς το ντράμερ πια – όλοι οι ρυθμοί ήταν προηχογραφημένοι για τη συνέχεια – προχώρησαν σε περισσότερο βατούς μα όχι και λιγότερο συναρπαστικούς ηχητικούς δρόμους. Σε τρία αν δεν κάνω λάθος κομμάτια έκανε φωνητικά η Charlotte Cegarra από το κέντρο της σκηνής, και στα κομμάτια αυτά ακούγονταν χωρίς υπερβολές σαν μια άλλη εκδοχή των Hooverphonic, αντίστοιχα εμπορική ήταν και η δική τους ματιά στη συνθετική και εκτελεστική αντιμετώπιση της μελωδίας. Από εκεί και πέρα όμως, όλα τα υπόλοιπα ήταν διαφορετικά και στο μεγαλύτερο μέρος του σετ τους κινήθηκαν αρκετά αυτοσχεδιαστικά και με αρκετές πειραματικές εξάρσεις, δίνοντάς μου όμως την αίσθηση ότι πολλές φορές κινούνταν κυκλικά στα ίδια και τα ίδια μοτίβα κουράζοντας τα ευσεβή κίνητρα της δημιουργικής σύλληψης κι εκβιάζοντας τη δημιουργία της ατμόσφαιρας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βγάζουμε το καπέλο στην έμφυτη ικανότητά τους να ελίσσονται ανάμεσα σε μυριάδες ποικιλίες ηχητικών γεύσεων που προσθέτουν στο μεγάλο