Ημερολόγιο #tiff52 – Μέρα 7

Tι είδε ο δαιμόνιος και ενίοτε δαιμονισμένος ρεπόρτερ του Mixtape ην Παρασκευή 11/11/11 στο 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης;

Είδα το “Κτήνος” και σκιάχτηκα, είδα τον “Πωλητή” και δεν πήρα, είδα και το “Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα” και λιγουρεύτηκα.

Αλλά επίσης στο τελευταίο (το μέχρι στιγμής, και δύσκολο πλέον να αλλάξει, αγαπημένο φιλμ του φετινού Φεστιβάλ) γνώρισα και την συνσκηνοθέτιδα και δημιουργό του original graphic novel Marjane Satrapi και γλυκάθηκα.

Πριν την ταινία, στο κατάμεστο φουαγιέ της Αποθήκης 1 τριγυρνούσε μέσα στον κόσμο και τραβούσε τα βλέμματα των ψαγμένων (τρομάρα μου) φανς που την αναγνώριζαμε από την χαρακτηριστική ελιά στη μύτη που κρατάει και στον κομιξικό εαυτό της. Μετά την καταχειροκροτημένη προβολή, όλο σχεδόν το κοινό έμεινε στις θέσεις του για το πιο όμορφο Q&A του φεστιβάλ όπου η Marjane συστήθηκε και απάντησε στις ερωτήσεις του κοινού.

(κουνημένη κινητοφωτό από τον @dimitrisdx)

Εξήγησε για ποιους λόγους απέφυγε να κάνει άλλη μια πολιτική ταινία και πως ήθελε να δείξει την άλλη πλευρά της ζωής στο Ιράν, την πιο ρομαντική και καθημερινή, αλλά κατέληξε πάλι να βάζει ένα τρίτο επίπεδο πολιτικού σχολιασμού. Μίλησε για την επιλογή της να δείξει τον Χάρο σαν ένα συμπαθητικό και αστείο πρόσωπο και όχι ως κάποιο δυσάρεστο σκελετό με δρεπάνι και αστειεύτηκε για τον δικό της εγωισμό και αυταρέσκεια σαν δημιουργό που την κάνει να θέλει να γίνεται αγαπητή και να συζητιέται αυτή και η δουλειά της θετικά από τον κόσμο. Εξήγησε τα τρια επίπεδα του έργου της (την κεντρική ιστορία, το στοιχείο του φανταστικού, και το τρίτο πολιτικό επίπεδο όπου ο χαρακτήρας της Ιραν μπορεί να θεωρηθεί ως παραβολή για την χώρα της) και από που άντλησε την έμπνευση της για αυτή την ιστορία, θέλωντας να δείξει έναν αληθινό άνθρωπο ο οποίος ξεκινάει ως μισάνθρωπος, και συνεχίζει τη ζωή του και πεθαίνει ακόμα ως μισάνθρωπος χωρίς να αλλάξει, αλλά να καταφέρει και πάλι να συγκινήσει. Έκλεισε λέγοντας πως ήθελε να πει μια ιστορία από μια παλιότερη πιο ρομαντική εποχή, όπου οι άνθρωποι όταν χώριζαν δεν περνούσαν αμέσως στον επόμενο αλλά έμεναν συχνά κολλημένοι, και όταν ένας άνθρωπος μπορούσε ακόμα και να πεθάνει από αγάπη.

(Παρακολουθείστε και live τον σχολιασμό με την έξοδο από κάθε ταινία στο twitter @manolis)

Δυο λόγια γρήγορα για κάθε ταινία:

BEAST / ΚΤΗΝΟΣ

Ξυπνάς μέσα μου το Κτήνος!

Ο μουσάτος μούσος του Christoffer Boe, Nicolas Bro, ενσαρκώνει (με μεγάλη σημασία στην επιλογή του ρήματος εδώ) μια λίγο πολύ γνώριμη φυσιογνωμία ενός larger-than-life χίψτερ με πληθωρικό εγωκεντρισμό, επιθετική ιντελλεξουέλ προσωπικότητα και ανεξέλεγκτα in-your-face ψυχολογικά συμπλέγματα που όλα μαζί μπορεί αρχικά να συμπληρώνουν ένα γοητευτικoκαβλωτικό προφίλ αλλά μπορούν εύκολα να εξελιχθούν σε κάτι απλά ψυχοφθόρο, βασανιστικό και creepy.

Η ταινία ξεκινά δείχνοντας την σχέση του Bruno με την Maxine στο ξεκίνημα της, βίαια ερωτική και πρωτόγονα ζωώδης, κτηνώδης, οριακά καννιβαλιστική.