The Cult @ Fuzz Club

Fiiiirrrreeee!!!  Smoke, she is a rising…. FIIIRRREEEE!!! Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να υπάρξει άλλο refrain κομματιού που να περιγράφει με τόση ευστοχία τις συνθήκες που επικρατούσαν στο Fuzz το βράδυ της Κυριακής.Κάτι που λίγο πολύ ήταν αναμενόμενο βέβαια, δεδομένου του ελλιπούς συστήματος κλιματισμού του συγκεκριμένου χώρου αλλά και των φημολογιών  περί αναμενόμενου sold out. Έτσι λίγα λεπτά μετά τις 10 που έκαναν την εμφάνιση τους οι Cult πάνω στην σκηνή η σάλα του Fuzz ήδη έμοιαζε με Σουηδική σάουνα σε ώρα αιχμής!Οι πρώτες νότες του πολυαγαπημένου ‘Rain’ γέμισαν με έναν άπλετο ενθουσιασμό το ήδη πλημμυρισμένο στον ιδρώτα κοινό, για να έρθει αμέσως μετά η πρώτη μεγάλη κρυάδα – ο ήχος που έβγαινε από τα ηχεία ήταν πραγματικά από τους χειρότερους που έχουν υπάρξει ποτέ σε εγχώριο live. Και όχι, δεν υπερβάλλω καθόλου. Η φωνή του Ian με το ζόρι που ακουγόταν ενώ όλα τα όργανα με εξαίρεση την κιθάρα του Billy Duffy χάνονταν πίσω από έναν ατελείωτο θόρυβο. Τα πράγματα βελτιώθηκαν λιγάκι στην συνέχεια, όχι όμως αρκετά ώστε να μπορέσουμε να απολαύσουμε το live όπως θα έπρεπε. Ο Ian δεν φάνηκε βέβαια να δίνει και πολύ σημασία, ο Duffy όμως είχε πάρει ανάποδες με αποτέλεσμα να κάνει συνεχώς νοήματα στον ηχολήπτη εμφανώς εκνευρισμένος με την όλη κατάσταση. Όχι βέβαια ότι αυτό τον εμπόδισε να τσακίσει την εξάχορδη και να μας αποδείξει το πόσο χαρισματικός κιθαρίστας είναι – κάθε άλλο! Η απόδοση της υπόλοιπης μπάντας στάθηκε επίσης σε πάρα πολύ ικανοποιητικά επίπεδα, αλλά κακά τα ψέματα, τον κύριο λόγο είχαν όπως πάντα ο Ian με τον Billy και πάνω σε αυτούς στηρίχθηκε και όλο το show.Ο Ian μπορεί να τα έχει πάρει τα κιλάκια του, παραμένει όμως ενεργητικότατος και ορεξάτος. Κρυμμένος πίσω από τα σκούρα μαύρα γυαλιά και τα χοντρά jacket του (ακόμη αναρωτιέμαι πώς άντεξε με τόση ζέστη!) η εμφάνιση του σου έδινε την αίσθηση του απόμακρου, εκκεντρικού rock star. Κάθε φορά όμως που απευθηνόταν στο κοινό (και ήταν ούκ ολίγες) η αμεσότητα, η ειλικρίνεια και η ζωντάνια του ήταν παραπάνω από εμφανείς. Και εντάξει, η φωνή του μπορεί να έχει χάσει πολλά από την παλιά της αίγλη, το πάθος του όμως παραμένει αναλλοίωτο και είναι αυτό που μας κάνει να του συγχωρούμε και τις όποιες παραφωνίες και αυτά τα λίγα μικρολαθάκια που κάνει.Το setlist φυσικά περιελάμβανε τα ‘κλασσικά’ hits (She Sells Sanctuary, Love Removal Machine, Sweet Soul Sister, Lil’ Devil, Wild Flower, Fire Woman), μερικές πολύ όμορφες εκπλήξεις (Horse Nation, The Phoenix, Spiritwalker, Nirvana, Electric Ocean), κάποια κομμάτια από τα μετέπειτα album τους (Saints Are Down, Dirty Little Rockstar, Rise) και τα καινούρια Every Man And Woman Is A Star και Embers. Περίπου στα μέσα της συναυλίας είχαμε και ένα μικρό διάλειμμα κατά την διάρκεια του οποίου προβλήθηκε ένα short film τριών λεπτών γυρισμένο σε ένα Ινδιάνικο καταυλισμό, συν-σκηνοθέτης του οποίου είναι και ο ίδιος ο Astbury.  Η βραδιά ολοκληρώθηκε με την διασκευή στο πασίγνωστο Break On Through των Doors, με το οποίο κλείνουν πλέον όλες τους τις συναυλίε