Άποψη: Το δέντρο της ζωής

άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη στο Protagon.gr
Το σαββατοκύριακο αποφάσισα να δω το «Δέντρο της Ζωής» με τον Σον Πεν και τον Μπαντ Πιτ,  μια ταινία που βραβεύθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, μια ταινία που στοίχισε 32 εκατομμύρια δολάρια. Η πρώτη ώρα ήταν δύσκολη. Λίγο ψαλμοί του Ιώβ, λίγο δεινόσαυροι, λίγο Οδύσσεια του Διαστήματος, λίγο Ντισκάβερι Τσάνελ, λίγη Λευκή Κορδέλα. Μπερδεμένα πράγματα ή για να το πω πιο κινηματογραφικά, ωραίες εικόνες ατάκτως ειρημένες, πολύ ατάκτως όμως. Λες και κάποιος έβαλε τις σκηνές σε μια μονταζιέρα έδωσε μια κλοτσιά και βγήκε η ταινία. Στο διάλλειμα δεν άντεξα. Αποχώρισα με ένα μικρό ενδοιασμό ότι θα έχανα ίσως ένα φινάλε που θα «διόρθωνε» τις σεναριακές ατέλειες του πρώτου μέρους. Στην έξοδο όμως, με χαρά συνειδητοποίησα, ότι την λύση της αποχώρησης είχε επιλέξει και ένας φίλος που έχω εμπιστοσύνη στο κινηματογραφικό του κριτήριο. «Πώς είναι δυνατόν μια ταινία που παίρνει διθυράμβους στις Κάννες, να είναι τόσο ασυνάρτητη;», με ρώτησε. Οι αμφιβολίες μου, μήπως φταίω εγώ που δεν μου άρεσε η ταινία, εξαφανίστηκαν.

Απομακρυνόμενος από τον κινηματογράφο, άρχισα να το φιλοσοφώ. Πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι να βλέπουμε την ίδια εικόνα και να βγάζουμε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα. Ο ένας να δίνει Χρυσό Φοίνικα και ο άλλος να θέλει να δώσει Χρυσά Βατόμουρα. Πώς είναι δυνατόν  οι ίδιες εικόνες να μας οδηγούν σε τόσο διαφορετικά συναισθήματα. Ο ένας να βλέπει αριστουργήματα και ο άλλος να βλέπει παραληρήματα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο ακριβοπληρωμένο έργο του Τέρενς Μάλικ αλλά και στα λιγότερα κινηματογραφικά έργα της ζωής. Ακόμη και αυτά που πρωταγωνιστούμε εμείς οι ίδιοι. Πόσο επιτέλους διαφορετικοί είμαστε μεταξύ μας; Το ξέρω το γενίκευσα λίγο περισσότερο από όσο πρέπει, αλλά αυτή είναι η απορία μου. Πώς είναι δυνατόν εκεί που κάποιοι βλέπουν τη λύση κάποιοι να βλέπουν μόνο το πρόβλημα; Και αυτές οι «κόντρες» μπροστά στις ίδιες εικόνες, είναι δείγμα υγείας ή δείγμα διάλυσης;