Paul Roland + Mani Deum @ Gagarin 205

Paul Roland

Βγαίνοντας έξω στην Λιοσίων μετά το πέρας της συναυλίας, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, και αντικρίζοντας την βαριά και μουντή ατμόσφαιρα που είχε εξαπλωθεί πάνω από ολόκληρη την Αττική, ήταν σχεδόν αδύνατον να αποτρέψεις το μυαλό σου από το να κάνει αυτομάτως περίεργους συνειρμούς.

Θαρρείς και τα φαντάσματα, τα τέρατα και όλοι οι εκκεντρικοί χαρακτήρες των μακάβριων ιστοριών του ιδιοφυούς Paul Roland είχαν ξεπηδήσει από τα τραγούδια του και είχαν ξεχυθεί στους δρόμους

της πόλης, φέρνοντας μαζί τους και την επιβλητική εικόνα του φρικιαστικού, μα συνάμα τόσο γοητευτικού, κόσμου τους. Η καταχνιά και η ομίχλη που φαίνονταν να έχουν εισχωρήσει σε κάθε στενό και κάθε σοκάκι της πρωτεύουσας κόντευαν να μετατρέψουν την Αθήνα σε αστικό τοπίο της Βόρειας Αγγλίας, βγαλμένο κατευθείαν μέσα από κάποιο χιλιοδιαβασμένο βιβλίο.

Όσο τρομακτικοί και αν είναι βέβαια οι ήρωες του Roland, τόσο φιλικός, προσιτός και αξιαγάπητος είναι ο ίδιος. Ανέβηκε στην σκηνή με ένα άπλετο χαμόγελο στα χείλη και καλωσόρισε το κοινό δείχνοντας τέτοια οικειότητα που θα νόμιζες ότι ετοιμαζόταν να παίξει μέσα σε ενός φιλικού σπιτιού το σαλόνι. Και η αλήθεια είναι ότι έτσι όπως είχε διαμορφωθεί το Gagarin για την συγκεκριμένη βραδιά, με τις καρέκλες να γεμίζουν το δάπεδο από άκρη σε άκρη, και με τον κόσμο να κερδίζει πιθανότατα το βραβείο του πιο ευλαβικού και γεμάτου σεβασμό κοινού που έχω συναντήσει ποτέ μου, το όλο σκηνικό έμοιαζε περισσότερο ως μία μάζωξη φίλων από τα παλιά παρά ως μία συνηθισμένη συναυλία.

Με τον ίδιο να βρίσκεται καθισμένος σε μία καρέκλα στο κέντρο της σκηνής, κρατώντας την κιθάρα του αγκαλιά, και έχοντας στα αριστερά του την μακροχρόνια φίλη και συνεργάτιδα του Jenny Benwell μαζί με το υπέροχο βιολί της και στα δεξιά του τον μόλις 14 ετών γιό του Joshua, ο οποίος τον συνόδευσε με το μπάσο του στα περισσότερα τραγούδια που ακούσαμε εκείνο το βράδυ, ο Paul Roland ξεκίνησε το ταξίδι με το ‘Re-Animator’ από το ομώνυμο album του 2007 και συνέχισε με μερικά ακόμη κομμάτια από τις πιο πρόσφατες δουλειές του (‘Captain Nemo’, ‘Chain Gang’ αλλά και το ολοκαίνουριο ‘Bates Motel’ από τον νέο, ακυκλοφόρητο ακόμη δίσκο του) πρίν βουτήξει στο μακρινό παρελθόν, αρχικά με το ‘Cairo’ και το ‘The Puppet Master’ και στην συνέχεια με τα ‘Poets and Painters’, ‘The Great Edwardian Air-Raid’ και ‘The Ratcatcher’s Daughter’.

Η εκλεπτυσμένη αίσθηση του χιούμορ που διακατέχει πολλά από τα τραγούδια του έκανε ακόμα πιο αισθητή την εμφάνιση της κάθε φορά που ο Roland εξιστορούσε την πηγή της έμπνευσης του κάθε κομματιού, δίνοντας του την ευκαιρία να δείξει στο κοινό μία πιο ανάλαφρη, σχεδόν παιδική, πλευρά του χαρακτήρα του. Μας είπε ιστορίες για τα horror comics που διάβαζε κάτω από τα σκεπάσματα όταν ήταν μικρός ή για το πώς φανταζόταν ότι έβλεπε τον ουρανό γκρίζο και συννεφιασμένο ακόμη και αν αυτός ήταν πεντακάθαρος όταν προσπαθούσε να γράψει. Και όταν έπαιζε, έριχνε πού και πού και μερικές κλεφτές ματιές στην Jenny και τον Joshua, γνέφοντας τους καταφατικά, προσφέροντας τους την υποστήριξη του, σαν μία επιβεβαίωση ότι όλα είναι ΟΚ. Ήταν συγκινητικό να βλέπεις το χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο του Joshua κάθε φορά που ο μπαμπάς Paul τον κοίταζε με στοργή και αγάπη.

Το ‘Voodoo Doll’ (μαζί με το ‘Arkham’, το ‘Dice With The Devil’ και το ακυκλοφόρητο ‘Fairies’ που είχαν παιχτεί λίγο νωρίτερα) θα ήταν το τελευταίο δείγμα από τα post millennium album του Roland που θα ακούγαμε. Το ‘Demon In A Glass Case’ και εν συνεχεία τα εκπληκτικά ‘Wyndham Hill’ (πιθανότατα το καλύτερο και πιο ανατριχιαστικά συγκινητικό κομμάτι που έγραψε ποτέ!), ‘The Sea Captain’ και ‘Nosferatu’ έφεραν τις μεγαλύτερες κραυγές ενθουσιασμού, με τον Roland να προτρέπει το κοινό να συμμετάσχει πιο ενεργά χτυπώντας παλαμάκια και τραγουδώντας. Το κυρίως set έκλεισε όπως θα περίμενε κανείς με το υπέροχο ‘Gabrielle’, ενώ τα δύο encore που ακολούθησαν μας επιφύλαξαν μερικές ακόμα ευχάριστες εκπλήξεις: ‘Buccaneers’, ‘Aleister Crowley’, ‘The Crimes of Dr. Cream’ και ’The Hanging Judge’.

Και αυτό το παραμύθι όμως, όπως και όλα τα άλλα, είχε δυστυχώς φτάσει στο τέλος του και είχε έρθει πια η ώρα επιστρέψουμε στην πραγματικότητα. Την πεζή, σκληρή πραγματικότητα, που είχε όμως για ένα βράδυ γίνει λίγο πιο πλούσια και μαγική.

Mani Deum

Όπως και την προηγούμενη φορά, την Άνοιξη του ’08 στο DaDa, έτσι και τώρα ήταν οι θαυμάσιοι Mani Deum αυτοί που επιλέχθηκαν να ανοίξουν την βραδιά, ζεσταίνοντας την κρύα αίθουσα του Gagarin με το πανέμορφο, πειραματικό folk noir τους. Για τους Mani Deum τα έχουμε πεί πάμπολες φορές στο παρελθόν, και ειλικρινά θεωρώ ότι αποτελούν χωρίς αμφιβολία ένα από τα καλύτερα σχήματα που έχει αναδείξει παγκοσμίως η χώρα μας, ανεξαρτήτως ήχου. Είναι δε πάντοτε απολαυστικό να τους βλέπεις να δρούν πάνω σε μία μεγάλη σκηνή σαν και αυτή του Gagarin, καθώς έχουν την χάρη να γεμίζουν τον χώρο με περίσσια ευκολία καταφέρνοντας να δημιουργήσουν ένα εντυπωσιακό και συμπαγές ηχητικό μωσαϊκό, με τις κιθάρες και το theremin να κλέβουν την παράσταση. Το 2012 ήταν ένα από τα πιο δραστήρια έτη για αυτή την πολύ ιδιαίτερη μπάντα και είμαι σίγουρος ότι έχουμε να περιμένουμε πολλά από αυτούς και την νέα χρονιά!

(ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Αλεξάνδρα Κατσαρού)