Parquet Courts + Rita Mosss @ AN Club

Πρώτη συναυλία για τη νέα σαιζόν και τα πράγματα ξεκίνησαν με ενδιαφέροντα τρόπο, με τον κόσμο να δίνει ένα δυναμικό παρόν για χάρη μιας μπάντας από τη Νέα Υόρκη που έκανε καλή εντύπωση, τόσο με το τελευταίο της άλμπουμ Light Up Gold όσο και με εκείνα που είχε να δώσει επάνω στη σκηνή του Αν (για την ιστορία να πούμε ότι έχουν στο ενεργητικό τους έναν ακόμη δίσκο, το American Specialties, που είχε

κυκλοφορήσει αρχικά σε κασέτα, αργότερα σε βινύλιο, και δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι δεν το έχει ακούσει σχεδόν κανένας μας…). Οι Parquet Courts λοιπόν ήταν μια πολύ καλή περίπτωση μπάντας που ξέρει αρκετά από τα βασικά μυστικά του καλού ροκ εν ρολ – στη Νέα Υόρκη ζουν και λειτουργούν, αλίμονο δηλαδή! – οπότε κάθε φορά που βάζει τα όργανα στην πρίζα, κάτι αξιόλογο βγαίνει από τα ηχεία. Οι αναφορές τους είναι εμφανείς, οι Velvets και οι Television βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των συνθέσεών τους (αν και ο ένας κιθαρίστας φορούσε μπλουζάκι The Fall, άσχετο!) και υποψιάζομαι ότι δεν θα τους χαλούσε καθόλου εάν κατάφερναν να πάρουν τη θέση των Strokes σε μία μετρίου μεγέθους παγκόσμια κυριαρχία, τώρα που αυτοί οι τελευταίοι δεν μπορούν να γράψουν ένα άλμπουμ της προκοπής! Το ζήτημα είναι κατά πόσο έχουν τα φόντα να καταφέρουν κάτι τέτοιο. Η γενικότερη άποψή μας είναι ότι κάτι τέτοιο δε μοιάζει εφικτό.

Ξεκίνησαν μουδιασμένα, και κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων κομματιών έπαιζαν τόσο τυπικά και προσγειωμένα ώστε σκέφτηκα ότι αν πάει έτσι η βραδιά, θα αποχωρήσω διακριτικά για να αποφύγω το ρεζιλίκι του να κοιμηθώ όρθιος εκεί μέσα. Από το τρίτο τους όμως σαν κάτι να συνέβη, σαν κάποιος να τους σκούντησε νοητά, να τους έβαλε τις φωνές μέσα από το ακουστικό που δεν φορούσαν στο αυτί και η μπάντα άρχισε να παίρνει τα επάνω της! Έδειξαν ότι (μπορούν να) το έχουν, έπαιξαν ψυχωμένα και διόλου τυχαία μπροστά στο pit άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες σπρωξιές και ο χορός να δίνει τη διάσταση που θα ήθελαν οι ίδιοι να έχει η εμφάνισή τους αυτή στην Αθήνα. Ακόμη και τότε βέβαια, ποτέ δεν ένοιωσα ότι έβλεπα κάτι ιδιαίτερο, κάτι που να σου δίνει βάσιμες ενδείξεις και πληροφορίες ότι πρόκειται για κάτι σπουδαίο, για κάτι που θα έχεις να θυμάσαι για καιρό ή (πολύ περισσότερο) που θα γράψει ιστορία στα εγχώρια συναυλιακά δεδομένα. Συνοπτικά, οι Parquet Courts είναι ένα σχήμα που περνάς καλά στα live τους αλλά μέχρι εκεί, δεν πρόκειται να κάνουν καμία διαφορά εν τέλει στη ζωή σου. Ήταν ότι έπρεπε δηλαδή για μια μετά των διακοπών βραδιά, όπου είχες τόσες εντυπώσεις να μοιραστείς με τους φίλους σου και τόσες αναλύσεις επί των όσων πρόκειται να έρθουν στο βαρύ χειμώνα που βρίσκεται προ των πυλών να κάνεις.

Κι ενώ όλα αυτά βρίσκονταν σε εξέλιξη και η μπάντα αποχώρισε μετά από μία περίπου ώρα ολοκληρώνοντας το κανονικό της σετ, ήρθε η στιγμή για το καθιερωμένο ανκόρ. Ήταν ό, τι χειρότερο θυμάμαι να έχει κάνει συγκρότημα σε επάνοδό του στη σκηνή: έπαιξαν δύο ή τρία κομμάτια, δεν συγκράτησα ακριβώς, όλα σε στυλ μπαλάντας, αφήνοντας άπαντες βουβούς και μουδιασμένους και παρασύροντας με την αποχώρησή τους την όποια γλυκιά γεύση είχαν αφήσει με τη σε γενικές γραμμές δυναμική τους παρουσία. Εγώ από την εμπειρία μου έχω μάθει ότι οι μπάντες κρατούν για το τέλος το καλύτερο, τον τρόπο που θα τους φέρει να κάνουν την έξοδό τους με μία έκρηξη εκκωφαντική που θα απογειώσει τη βραδιά. Οι Parquet Courts έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Τι να πει κανείς; Να τους ευχηθούμε καλή σταδιοδρομία και πάντα επιτυχίες…

Τη συναυλία άνοιξαν οι Rita Mosss, ένα ντουέτο που απαρτίζεται από έναν μπασίστα και τραγουδιστή κι έναν ντράμερ. Τους είχα δει μία ακόμη φορά, δεν μου είχαν αρέσει τότε και η γνώμη μου δεν άλλαξε ούτε και τώρα. Προσπαθούν να είναι οι Lightning Bolt της εγχώριας σκηνής μα δεν είναι τόσο καταστροφικοί όσο οι τελευταίοι. Παίζουν πολύ δυνατά κι αυτό έχει διττά αποτελέσματα: κάποιοι μπορεί να το βρουν εξαιρετικό, πολλές φορές αδιάφορα από την όποια μουσική του αξία, άλλοι μπορεί να βρουν απωθητική την ιδέα δύο ανθρώπων που παίζουν σε υψηλή ένταση τα όργανά τους. Φαντάζομαι ότι έχει να κάνει με τη διάθεση που βρίσκεσαι κάθε φορά, ας πούμε λοιπόν ότι δεν με έχουν πετύχει εμένα σε κατάλληλη διάθεση. Να πω βέβαια ότι στον πάγκο του merchandise διέθεταν δωρεάν το cd τους, που είναι πολύ καλύτερο από αυτό που άκουσα να παίζουν ζωντανά οι ίδιοι, ίσως επειδή είναι καλύτερα δουλεμένο ηχητικά κι έχει αρκετές κιθάρες που δίνουν άλλο χρώμα στη μουσική τους (και στο live τους ανέβηκε ένας κιθαρίστας προς το τέλος για να προσθέσει μόνο λίγο ακόμη θόρυβο, όχι κάτι άλλο…). Τώρα το ότι είχαν διακοσμήσει το cd-r τους με ένα ζωγραφισμένο ανδρικό μόριο ίσως εμπεριέχει μια σημειολογία που εγώ τουλάχιστον αδυνατώ να παρακολουθήσω…

(Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού)