Diaries of a Film Buff #1

Καλωσήρθατε στη νέα εβδομαδιαία στήλη του mixtape.gr που φιλοδοξεί να αποτελέσει έναν απολύτως υποκειμενικό σινεφίλ οδηγό γενικού ενδιαφέροντος με έμφαση στο αμερικανικό ανεξάρτητο και στο παγκόσμιο σινεμά με την μορφή ενός σινε-ημερολογίου. Η τελευταία εβδομάδα του καλοκαιριού προσφέρεται για ανασυγκρότηση και προσαρμογή εκ νέου στην πόλη και κατά συνέπεια για σινεφίλ catch-up aka λιώσιμο μπροστά σε μια οθόνη. Έχουμε και λέμε λοιπόν…

26.08.2013

To Prince Avalanche

του David Gordon Green (μόλις έκανε πρεμιέρα στη Βενετία το Joe με τον Nicholas Cage) σημαίνει την επιστροφή του στις πιο indie, δραματικές ρίζες του μετά τις stoner κωμωδίες του (βλ. Pineapple Express) με ένα μίνιμαλ σενάριο και ένα ενδιαφέρον πρωταγωνιστικό δίδυμο (Paul Rudd, Emile Hirsch).

Πυρήνας της ταινίας είναι ο δεσμός που δημιουργείται μεταξύ δύο ιδιόμορφων και δυσλειτουργικών χειρωνακτών εργατών που χαράσσουν τη διαγράμμιση του δρόμου στα προσφάτως καμμένα δάση του Τέξας. Μια μελέτη χαρακτήρων με πινελιές μεταφυσικού που δεν απογειώνεται σε καμιά στιγμή ενώ η προσπάθεια του μόνιμου συνεργάτη/alter ego του Judd Apatow, Paul Rudd (βλ. φώτο) να κάνει ένα χαμηλότονο δράμα είναι ενδιαφέρουσα αλλά όχι πλήρης. Ξεχωριστή μνεία πρέπει να γίνει στο soundtrack των Explosions In the Sky και David Wingo που είναι απλά ένα από τα καλύτερα της χρονιάς.

Click here to view the embedded video.

28.08.2013

Το Drinking Buddies του Jοe Swanberg μπαίνει στην αγαπημένη μου κατηγορία «αμερικάνικες indie ταινίες σχέσεων» που αποτελεί ένα απενοχοποιημένο υποκατάστατο rom-com της Meg Ryan για τους «εναλλακτικούς» σινεφίλ. Η ταινία θίγει υπαρκτά ζητήματα που άπτονται των ερωτικών σχέσεων σήμερα με ρεαλιστικό τρόπο και που, απλοποιητικά μιλώντας, καταλήγουν στο προαιώνιο εάν υπάρχει πραγματική φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Οι hipster εργαζόμενοι σε μια μικρο-ζυθοποιία του Σικάγο δεν κουβαλούν βέβαια και όλο το βάρος του κόσμου και είναι 100 φορές πιο κουλ από το θεατή με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εμβέλεια του φιλμ αυτού. Άλλη μια ταινία με καλές ερμηνείες πάντως, μεταξύ των οποίων και ο τύπος που έπαιζε τον ελαφρώς κομπλεξικό συγγραφέα γκόμενο της Κάρι Μπράντσο στην έκτη σεζόν του Sex and The City και μόλις έμαθα ότι λέγεται Ron Livingston (βλ. φώτο).

Click here to view the embedded video.

29.08. 2013

1. Το Blue Jasmine είναι μια αρκετά καλή ταινία με μια εξαίρετη Cate Blanchett ως μια θηλυκή αλλά και πιο σκοτεινή εκδοχή της νευρωτικής περσόνας που ο Woody Allen έχει φτιάξει και έχει πετάξει το καλούπι για να μη το βρει άλλος σκηνοθέτης.
2. Tι κοινό έχουν το Βlue Jasmine και το Lovelace (βλ. παρακάτω); Παίζουν και στα δύο οι Peter Saarsgaard και Bobby Cannavale. Tι κοινό έχει το Βlue Jasmine με το Boardwalk Empire; Παίζουν και στα δύο οι Βοbby Cannavale και Michael Stuhlbag. Mε λίγα λόγια το καστινγκ ποτέ δεν ήταν το πρόβλημα σε φιλμ του Γούντι.
3. Αυτό που κατ’ εμέ είναι το πρόβλημα είναι ότι ο Γούντι κάνει ταινίες στον αυτόματο. Βλέποντας το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ της σειράς του PBS American Masters για την αφεντιά του ωφαίνεται πια σαν ένας αδύναμος γεράκος (λογικό όντας πλέον 78 ετών) έγινα πολύ υποψιασμένη για το πόσο ενεργό ρόλο έχει πια στην παραγωγή των ταινιών του.

Click here to view the embedded video.

31.08.2013

Το Lovelace των Rob Epstein (θυμίζω πως σκηνοθέτησε το οσκαρικό ντοκιμαντέρ Times of Harvey Milk αλλά και το Howl με τον James Franco για τον Ginsberg) και Jeffrey Friedman είναι το βαρετά μέτριο και άνευρο biopic για τη Linda –The Deep Throat- Lovelace. Χαμένος κόπος τόσο το all-star cast και η πιστή αναπαράσταση των 70s όσο και οι φεμινίστριες που συμβούλευσαν την παραγωγή. Γελοιωδώς ένοχη απόλαυση το casting του Bobby Cannavale (ο Gyp Rosetti του Boardwalk Empire) και του Chris North ως παραγωγών του The Deep Throat, με το δεύτερο μάλιστα να ξαναπαίζει τον ρόλο του Μr. Big (ίδια βλέμματα, μούτες κλπ.) σε μια γλοιώδη 70s εκδοχή του.

Click here to view the embedded video.

Το The Iceman του Ariel Vromen που βρήκε διανομή στα μέρη μας επίσης δεν στερείται ενδιαφέροντος δεδομένης και της ζουμερής αληθινής ιστορίας στην οποία βασίζεται, αυτή ενός αδίστακτου πληρωμένου δολοφόνου που προσπαθεί να διατηρήσει το προσωπείο του φιλήσυχου οικογενειάρχη. Ο Μichael Shannon δίνει μια καλή ερμηνεία όπως πάντα όπως και οι περισσότεροι από τους δευτεραγωνιστές όπως ο σωσίας του… Γιάννη Φλωρινιώτη Ray Liotta, ο David Schwimmer, ο James Franco αλλά και μια πολύ καλή Winona Ryder μετά από καιρό. Το σύνολο δυστυχώς υπολείπεται κατά πολύ του αθροίσματος των επιμέρους στοιχείων και η ταινία αν και καλοφτιαγμένη είναι άψυχη και δεν διεισδύει πέρα από την επιφάνεια των χαρακτήρων και των καταστάσεων που παρουσιάζει.

Click here to view the embedded video.

Paradise: Faith: Οι ταινίες του Ulrich Seidl δεν είναι για φλωρο-σινεφίλ. Είναι τοσο ενοχλητικές και γκροτέσκ που θέλει καμιά φορά προσπάθεια και υπομονή για να τις δει κανείς μέχρι τέλους (επίσης είναι κακή ιδέα να κοιμηθεί κάποιος και να δει πάνω από μια φορά κάποιες σκηνές – μιλώ εκ πείρας).

Το δεύτερο μέρος της τριλογίας του παραδείσου (Αγάπη, Πίστη, Ελπίδα), μιλά για την πίστη, μια πίστη όμως απολύτως στρεβλή και μανιακή της οποίας κύριος φορέας είναι η εξαιρετική πρωταγωνίστρια Maria Hoffstatter. Το μαύρο χιούμορ του σκηνοθέτη είναι αμείλικτο για τη αυστριακή και τη δυτική εν γένει κουλτούρα. Περιμένω και το Paradise Hope που ολοκληρώνει την τριλογία αλλά τολμώ να πω πως πρόκειται για ένα έργο βέβηλο, προορισμένο να διχάσει, που δεν κολακεύει/καθησυχάζει το θεατή και γι’ αυτό μάλλον σπουδαίο.

Click here to view the embedded video.

01.09.2013

Το κινηματογραφικό γεγονός της εβδομάδας στο μικρόκοσμό μου ήταν το streaming service του φεστιβάλ Βενετίας, το οποίο με 4 ευρώ (μπορείτε και να τα μοιραστείτε με κάποιον φίλο συν-σινεφίλ) προσφέρει στο χρήστη τη δυνατότητα να παρακολουθήσει μία και μόνη φορά την ταινία της επιλογής του από φιλμς του τμήματος Horizonti.

Μιλάμε στην πράξη για παγκόσμια πρεμιέρα στο διαδίκτυο ταυτόχρονα με την πρεμιέρα στο φεστιβάλ! Για να είμαστε βέβαια ακριβείς η ταινία είναι ικανοποιητική αλλά όχι σούπερ σε ποιότητα, ενώ το streaming έφαγε κάποια μικρά κολληματάκια. Υπάρχει επίσης ο περιορισμός ότι η ταινία πρέπει να προβληθεί μέχρι και 24 ώρες μετά την προβολή στη Βενετία. Παρόλα αυτά, πρόκειται για μια τολμηρή κίνηση με το βλέμμα στο μέλλον.

Αντίθετα στο μόνο το οποίο είναι τολμηρή η ταινία Je’ m apelle Hmmm… της Γαλλίδας σχεδιάστριας και celebrity Agnes B. (φώτο), την οποία και είδα μέσω stream είναι τα δάνεια και το παστίς από άλλα έργα. Πρόκειται για μια ιστορία αιμομειξίας που δεν συγκινεί, δεν ταράζει το θεατή και δεν εμβαθύνει σε κανέναν από τους χαρακτήρες, φλερτάροντας επικίνδυνα με το δήθεν.

Η συσσώρευση τεχνασμάτων όπως τα φωτογραφικά στιγμιότυπα, η εναλλαγή έγχρωμου και ασπρόμαυρου φιλμ, η προβολή σκηνών της ταινίας σαν σκηνές ενός υποτιθέμενου home movie και το πάγωμα του κάδρου για μερικά δευτερόλεπτα δεν σώζουν την κατάσταση αλλά αντίθετα αναδεικνύουν τη ρηχότητα του έργου, του οποίου η δίωρη διάρκεια δεν δικαιολογείται από την πλοκή και το περιεχόμενο.

Click here to view the embedded video.