James Blackshaw + Acte Vide @ Six D.O.G.S.

Ενα σύντομο αλλά μαγικό ταξίδι με όχημα τους αρπισμούς στην δωδεκάχορδή κιθάρα από τον ταλαντούχο James Blackshaw που ευτυχώς μας έκανε να ξεχάσουμε την πολύ καθυστερημένη -ειδικά για καθημερινή- έναρξη της συναυλίας του.

Δεν ξέρω τι ακριβώς έφταιξε με τις αεροπορικές και ο βρετανός βγήκε επι σκηνής στις 12 παρά Πέμπτη βράδυ (!) αλλά, ναι, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δουλεύουν σε αυτήν την χώρα και ξυπνάνε νωρίς ενώ δεν είναι πλέον δυνατόν στις παρούσες οικονομικές συνθήκες κάθε φορά που θέλει κάποιος να παρακολουθήσει μια συναυλία

να πρέπει να συνυπολογίζει πάντα -μα πάντα όμως- και το κόστος της επιστροφής με ταξί [σημείωση: Το σχόλιο δεν πάει τόσο στην CTS που διοργάνωσε την εν λόγω συναυλία, τα παιδιά στην πόρτα ενημέρωναν όσο μπορούσαν, όσο στην γενικότερη τάση στην χώρα μας οι συναυλίες να έχουν ασαφές χρονοδιάγραμμα και σχεδόν πάντα άγνωστη ώρα έναρξης και λήξης].

Καθώς περιμέναμε λοιπόν να έρθει ο James Blackshaw από το αεροδρόμιο είδαμε και το μισάωρο σετ του ντουέτου των Acte Vida, μια μάλλον ατυχής επιλογή για support act. Όσο ενδιαφέρον και αν έχουν οι  θορυβώδεις ηλεκτρονικοί πειραματισμοί τους, ήταν εντελώς αταίριαστοι με την μουσική του Βρετανού και -αναμενόμενα- δεν βρήκαν “εύηκοα ώτα” σε ένα κοινό που κοιτούσε μια το ρολόι του και μια την πόρτα μήπως και δει τον James.

Η έναρξη του σετ του James Blackshaw ήταν μια ακόμα επιβεβαίωση του νόμου του Μέρφυ (ότι μπορεί να πάει στραβά θα πάει) αφού στις πρώτες νότες του εναρκτήριου ‘Love Is The Plan, The Plan Is Death’ έφυγε και ο μαγνήτης από την κιθάρα του(!). Ευτυχώς αυτό ήταν και το τελευταίο μελανό σημείο της βραδιάς χάρις στον ηχολήπτη του χώρου και μια κολλητική ταινία.

Για τα επόμενα περίπου 50 λεπτά, επιβεβαίωσε περίτρανα το ταλέντο του παίζοντας ζωντανά στην δωδεκάχορδη τις  μακροσκελείς, μινιμαλιστικές αλλά ιδιαίτερα συναισθηματικές συνθέσεις του που πατάνε τόσο στην παράδοση άλλων μεγάλων δεξιοτεχνών της κιθάρας (π.χ. John Fahey, Peter Walker, Jack Rose) αλλά και εκτός αυτής  (π.χ. συνθέτες όπως ο Satie ή ο Reich).

Το σετλιστ ξεκίνησε με δύο κομμάτια από το πρόσφατο άλμπουμ του Love Is The Plan, The Plan Is Death και συνέχισε με στιγμές από την υπόλοιπη δισκογραφία του (π.χ. ‘Cross’ από το Glass Bead Game που, όπως σχολίασε από σκηνής, το είχε παίξει σε μια πρώιμη εκδοχή και στην εμφάνιση του στο Μικρό Μουσικό Θέατρο πριν μερικά χρόνια) ενώ η συναυλία -στην διάρκεια της οποίας δεν σταμάτησε να ζητά συγγνωμη για την αναμονή στη οποία υποβληθήκαμε- έκλεισε με το ‘The Cloud Of Unknowing’. Προσωπικά πάντως εμένα η μουσική του Blackshaw όχι μόνο με έκανε να ξεχάσω την “ταλαιπωρία” αλλά να ελπίζω και σε επόμενη εμφανισή του κάποια στιγμή και αυτό νομίζω λέει πολλά.

Φωτογραφίες & video: Βαγγέλης Πατσιαλός