Greek2Speak: Next To Nothing – Long Way To The Sun

Εκεί που ανταμώνουν η αγνότητα του rock n’ roll και οι αχανείς εκτάσεις μιας ατέλειωτης ερήμου, εντοπίζεται το κέντρο βάρους του μπαρουτοκαπνισμένου πειραιώτικου κουαρτέτου των Next To Nothing. Ενός σχήματος που, σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες των αθέατων εκφάνσεων της γηγενούς μουσικής εκδοχής των 80s, σύρθηκε σε καταϊδρωμένες ζωντανές εμφανίσεις προτού ριχθεί στο στίβο της στουντιακής παραγωγής των συνθέσεών του.

Κι ενώ στο χρονολόγιο είχε κατοχυρωθεί ήδη το 1988, η υποφαινόμενη τετράδα “σπρώχνει” ένα σφιχτοδεμένο σύνολο εφτά τραγουδιών

με μια συνθετικά προωθητική δυναμική. Στο μονάκριβο, όπως αποδείχτηκε, LP της Long Way To The Sun παραδίδει ένα γκαράζ ροκ ντεμαράζ. Εκεί θα εσωκλειστεί μια τραχιά μα συνάμα εθιστική μελωδικότητα, με ορμητήριο την τραγανή κιθαριστική παραμόρφωση, τις σφύζουσες σε ψυχεδελικές ιαχές ερμηνείες στα φωνητικά, τα νευρώδη χτυπήματα των τυμπάνων και τις λικνίζουσες μπασογραμμές.

Η αύρα που εκλύθηκε από Αυστραλία μεριά κοντά στα  μέσα της ίδιας δεκαετίας, από συγκροτήματα όπως οι Died Pretty και Celebrate Rifles, το στίγμα του desert rock εκ των προπατόρων Green On Red (εστίασε στο υπέροχα ταξιδιάρικο “River”),  ο γκρίζος πανκ-μπλουζ ηδονισμός των Gun Club, τους οποίους θα πλαισιώσουν στην αθηναϊκή τους συναυλία, ξεχύνονται διαμέσου του Long Way To The Sun. Ακόμα, το μπλουζ γρέζι στη χροιά του Lanegan και οι αχαλίνωτα σκονισμένες περιπλανήσεις των Screaming Trees, θα συγκινήσουν βαθύτατα το γκρουπ και θα ενταχθούν στο πεδίο ενασχολήσεών του. Ο Στέφανος από μικροφώνου αναλαμβάνει να μας ενημερώσει ευδαιμονικά επ’ αυτού, με παραστάσεις σαν κι αυτή του ομώνυμου του δίσκου επιλόγου.

Εκ των κινητήριων μοχλών των Next To Nothing, στέκει ο προ εξαετίας εκλιπών ντράμερ Ζοζέφ Μπασελιέ,  ο οποίος αρχικά πρωταγωνίστησε στο ντόπιο ανεξάρτητο στερέωμα υποστηρίζοντας ρυθμικά τη σκουρόχρωμη μετά-πανκ αποκαλυπτικότητα των Headleaders. Το τρομακτικά συμπαγές παίξιμό του στις εκστασιασμένες στιγμές του “Land Of Hope”, επιβεβαιώνει πως πρόκειται για μια απ’ τις εξέχουσες περιπτώσεις της υπόγειας σκηνής της χώρας. Κι η surf-garage αναβίωση του Ντιλανικού “All Along The Watchtower”, συγκροτείται από καταπληκτικούς ελιγμούς στα τύμπανα. Πέραν τούτων, στα εν λόγω κομμάτια όπως και στο παθιασμένο ηχητικό τείχος του “Next To Nothing”, oι κιθάρες του Μίλτου θα επιληφθούν των ροκ καταστάσεων τόσο με λυτρωτικά σολαρίσματα όσο και με κοφτά ακόρντα.

Δίχως να προκαλεί, λοιπόν, ηχητικά σοκ, αλλά εβρισκόμενη μουσικά εντός εποχής, η παρέα μονοπωλεί το άλμπουμ της με γενναιόδωρες δόσεις ηλεκτρισμού. Κι υπάρχουν κομμάτια που γράφονται δύσκολα, όπως το “Desire” που τοποθετεί ευατόν σε ένα φόντο παρακμής και κλείνει θέση για το τράκλιστ του Fire Of Love των Gun Club, που λέγαμε. Δίπλα του, θα δέσμευα χώρο για τον ειλικρινή πεσιμισμό  του “We All Die (In The Same Old Way)”. Τέτοια τραγούδια συστήνουν εμφατικά μια αμεσότητα ερμηνειών και ορίζουν μοιραία τις ακροάσεις ως ζωτικές εμπειρίες.

Την τελευταία διετία, κατέφθασαν ευε