Forest Swords + The Rattler Proxy @ Six D.O.G.S.

Το περιμέναμε ότι θα ήταν καλός, δεν περιμέναμε να είναι ΤΟΣΟ καλός. Τόσο η προ διετίας εμφάνιση του στα πλαίσια του Plissken Festival 2012 όσο και το υπέροχο περσινό Engravings (Tri Angle Records) μας είχαν δώσει εξ αρχής τα εχέγγυα για μια καλή εμφάνιση αλλά ο βρετανός παραγωγός Forest Swords (aka Matthew Barnes)

Αυτήν την φορά ήρθε στα μέρη μας έχοντας μαζί του τον James (αγνώστων λοιπών στοιχείων και πρότερου μουσικού βίου) στο μπάσο και ο ίδιος εναλλάσσονταν μεταξύ controllers/midi-keyboards και κιθάρας. Το “ζωντανό” μπάσο -θα μπορούσε να είναι και ένα κλικ πιο δυνατά στο mix χθες βράδυ- υπερτονίζει ωραία την dub υπόσταση που διατρέχει τις παραγωγές του ενώ η χρήση της κιθάρας και ζωντανά, πέρα από τις ηχογραφήσεις, βοηθά στο να ανοίξει σε “φυσικότητα” τον ήχο του.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο επιδόθηκε μπροστά σε ένα γεμάτο Six D.O.G.S. (η συναυλία είχε γίνει sold-out από το πρωί άλλωστε) σε ένα εξαιρετικό σετ διάρκειας περίπου μίας ώρας με βασικά στοιχεία τις υπόκωφες dub μπασσογραμμές, ακκόρντα και αρπίσματα στην κιθάρα βουτηγμένα σε echo και reverb και ηλεκτρονικές λούπες. Αναμενόμενα το σετλιστ καλύφθηκε κυρίως από συνθέσεις μέσα από το προαναφερθέν Engravings ενώ ενδιαφέρον είχαν και τα δύο νέα τραγούδια που μας χάρισε ως encore, ειδικά το ρυθμικό, σχεδόν trap κομμάτι που έκλεισε το όλο σετ και το οποίο δεν θα ήταν αταίριαστο σε ένα mixtape κάποιου “hip” rapper της εποχής μας.

Ο ίδιος ο Matthew δε, άνετος και κινητικός (εντός των ορίων του ύφους της εμφανισής του, έτσι;) και φιλικός με το κοινό, βρίσκεται ήδη μίλια μακριά από τον πιτσιρικά με το στρατιωτικό τζάκετ και το μπλέ jockey που είχαμε γνωρίσει πριν δύο χρόνια. Θέλω να πιστεύω πάντως ότι αυτή η ανοδική πορεία του ως μουσικός/παραγωγός θα συνεχιστεί και θα μας χαρίζει ωραίες ηχογραφήσεις αλλά και ζωντανές εμφανίσεις σαν την χθεσινή για πολύ καιρό ακόμα.

Tην βραδυά άνοιξε nωρίτερα το ντουέτο των The Rattler Proxy που ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν και το πρώτο τους άλμπουμ οσονούπω.. Τόσο ο αδιάλλειπτος, σχεδόν μονοκόμματος και μονολιθικός ηλεκτρονικός βόμβος που αποτελεί την βάση του ήχου τους όσο και η θεατρικότητα/κινητικότητα επί σκηνής (ενδιαφέρουσα αλλαγή σε μια σκηνή γεμάτη “αγγούρια”) του βοκαλίστα Μάκη Παπασημακόπουλου παρουσιάζουν αρκετό ενδιαφέρον αρχικά -ειδικά αν δεν τους έχεις ξαναδεί ζωντανά- αλλά δεν αρκούν για να σε “κρατήσουν” μέχρι τέλους αφού γρήγορα η μανιέρα αρχίζει και κουράζει.

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού