Diaries of A Film Buff #18

H στήλη άρχισε από σινεφίλ να γίνεται σειράκιας και έχοντας μπουχτίσει κάπως από τις ταινίες, τις λίστες και τα βραβεία μπήκε σε ένα σχεδόν δίμηνο hiatus [sic]. Πλην όμως ξεκολλήσαμε από τα Brooklyn Nine-Nine, Inside Amy Schumer και Broad City για να θυμηθούμε τις ταινίες των περασμένων μηνών. Ακολουθεί σεντόνι.

23.01.2014

Filth:

Μεταφορά μυθιστορήματος του Irvine Wells στο σινεμά (στα ελληνικά το βιβλίο είχε κυκλοφορήσει ως Διαφθορά) αποτελεί αρκετά “βρώμικη” ταινία

για να έχει και πολλές ελπίδες στις αίθουσες και δεν βρήκε καν διανομή στα μέρη μας, παρά τα γνωστά ονόματα του James McAvoy αλλά και των Jamie Bell και Jim Broadbent σε δεύτερους ρόλους. Η σάπια ατμόσφαιρα των βιβλίων του Wells (που φυσικά γνωρίσαμε από τη μεταφορά του Trainspotting) αναπαρίσταται με σχετική ακρίβεια, ενώ ο McAvoy είναι εξαιρετικός στο ρόλο του σιχαμένου μπάτσου Bruce Robertson- ένας αρκετά κόντρα ρόλος κατά γενική ομολογία για τον συμπαθή/ζεν πρεμιέ Σκωτσέζο. Η ίδια η ταινία είναι ένα μεταμοντέρνο trash-pop φιλμ, πολύ διασκεδαστικό (προσωπικά θεωρώ έτσι κι αλλιώς τον Wells αρκετά ρηχό) όσο και σκοτεινό, ειδικά όσο προχωράει η πλοκή.

An Oversimplification of Her Beauty:

Είχε το hype του το παλιότερο (2012) ντεμπούτο του Terence Nance που μάλιστα έχει και το όνομα του Jay-Z να φιγουράρει ανάμεσα στους executive producers. Αρκετά πειραματική στη δομή της ταινία- ακροβατεί μεταξύ ντοκιμαντέρ, μυθοπλασίας και ταινίας animation, που επικεντρώνεται στα ρομαντικά αισθήματα του δημιουργού της προς μια γυναίκα καθώς και τη φύση της σχέσης τους. Σίγουρα είναι μια γοητευτική ταινία, αλλά με αρκετά ελαττώματα που αυτή της η γοητεία δεν καταφέρνει να κρύψει- κάτι απολύτως λογικό για μια πρωτόλεια δημιουργία-όσο ταλαντούχος και αν είναι ο σκηνοθέτης. Κέρδισε και βραβείο “Best Film Not Playing at a Cinema Near You” στα Gotham Αwards του 2012.

25.01.2014

To Βλέμμα του Οδυσσέα:

Πολλά (καθυστερημένα) μπράβο στην Ταινιοθήκη για το πλήρες αφιέρωμα στη φιλμογραφία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Σε περίπτωση που σας διαφεύγει, ένα αντίστοιχο αφιέρωμα είχε γίνει και πέρυσι (τέλος Ιανουαρίου του 2013- σε περισσότερες αίθουσες και σε Θεσσαλονίκη και Λάρισα), οπότε μια ιδέα θα ήταν η προβολή της φιλμογραφίας του Αγγελόπουλου σε κάθε επέτειο από το θανατό του, μιας και η sold out αίθουσα της ταινιοθήκης έδειξε ότι το ενδιαφερον για τον auteur είναι αυξημένο. Και όχι άδικα βέβαια, μιας και το Βλέμμα του Οδυσσέα είναι ίσως η τελειότερη κινηματογραφική αποτύπωση της ιδιοτυπίας και του δράματος των Βαλκανίων, εγκιβωτισμένη σε μια ιστορία για την αρχαιολογία του κινηματογραφικού μέσου (αναφέρομαι φυσικά στην αναζήτηση από τον πρωταγωνιστή των χαμένων ταινιών των αδερφών Μανάκη ή Μανάκια). Διαβάστε εδώ και εδώ δύο εκτενείς συνεντεύξεις του στο Sight and Sound από το τεύχος του Φεβρουαρίου του 2012 (που παραχωρήθηκε λίγο καιρό πριν πεθάνει) και στο Natiοnal Film Theatre του Λονδίνου το 2003.

28.01.2014

The Best Offer:

H τελευταία ταινία του Giuseppe Tornatore με πρωταγωνιστή τον πάντα εξαιρετικό Geoffrey Rush είναι αυτό που λέμε “crowd pleaser”. Πρόκειται δηλαδή για μια ακριβή παραγωγή, με καλογραμμένο σενάριο (το εάν οι ανατροπές είναι προβλέψιμες θα το αποφασίσετε εσείς), χορταστική σε διάρκεια, που διαδραματίζεται σε ένα συναρπαστικό milieu, δηλ. το χώρο των δημοπρασιών έργων τέχνης και έχει και το (μελο)δράμα της προς το τέλος. Δε θεωρώ φυσικά ότι έχει θέση στη δεκάδα της χρονιάς όπως οι αναγνώστες του Αθηνοράματος έκριναν, αλλά είναι μια χαρά για ένα βράδυ χαλαρής ψυχαγωγίας.

29.01.2014

The Counselor:

Η πατάτα της χρονιάς; Πολύ πιθανόν κατά τη γνώμη μου. Λυπάμαι που τόσα hot ονόματα εμπλέχτηκαν σε μια τόσο ανούσια ταινία, που ο Javier Bardem έπαιξε ένα ρόλο τόσο καρικατούρα, ο Michael Fassbender ένα ρόλο τόσο αδιάφορο, η Penelope Cruz ένα ρόλο ανύπαρκτο ενώ η δήθεν sociopath Malkina της Cameron Diaz είναι ένας από τους πιο επιδερμικούς κακούς στο σινεμά ever. Και κρίμα που ο Cormack McCarthy υπέγραψε αυτό το σενάριο. Δεν ξέρω τι έφταιξε αλλά ίσως είναι καλύτερα να μεταφέρουν άλλοι τα βιβλία του στο σινεμά (Νο Country For Old Men, The Road).

30.01.2014

The Do-deca Pentathlon:

Άλλη μια αμερικάνικη indie ταινία που ανήκει στην πολύ μεγάλη πια κατηγορία “ταινίες με ήρωες που αποτελούν ανανεωμένες version των 90s slackers και σίγουρα αρνούνται να μεγαλώσουν”, ένώ επίσης μπορεί να θεωρηθεί μέρος του mumblecore υποείδους. Οι δημιουργοί είναι οι αρκετά γνωστοί αδερφοί Mark & Jay Duplass (Cyrus, Jeff Who Lives at Home) που είναι κάτι σαν μια πιο leftfield εκδοχή του Judd Apatow, αφού και αυτοί εκτός από σκηνοθέτες είναι και παραγωγοί, ενώ συσπειρώνουν συχνά και το ίδιο team συνεργατών γύρω του. Η ταινία δεν είναι αμιγώς κωμωδία αλλά έχει σαφώς και πιο δραματικές στιγμές και επικεντρώνεται στη σχέση και την αντιπαλότητα μεταξύ δύο αδερφών, χαρτογραφώντας τα οικογενειακά, προσωπικά και υπαρξιακά τους αδιέξοδα.

03.02.2014

Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά:

Πιθανόν η έξυπνη εκστρατεία προώθησης μέσω των social media για το φιλμ να είναι πιο αξιομνημόνευτη από το ίδιο το φιλμ. Η Επιστροφή δεν είναι μια κακή ταινία- κάθε άλλο μάλιστα- ενώ και τεχνικά δεν υστερεί σε κάτι από αντίστοιχες εγχώριες ή και ξένες παραγωγές. Απλά η ταινία τοποθετώντας τη δράση της στο γελοίο κόσμο της ιδιωτικής τηλεόρασης (και κατ’ επέκταση στην Ελλάδα) των τελευταίων 25 χρόνων (δηλ. από το 1989 ως σήμερα) δημιουργεί προσδοκίες είτε για σοβαρή κριτική είτε για ισοπεδωτική βιτριολική σάτιρα του κόσμου αυτού και δεν κάνει τίποτε από τα δύο. Επιπλέον και παρά την παρουσία του πάντα καλού Χρήστου Στεργιόγλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο, οι πράξεις του ήρωα μένουν κάπως “ξεκρέμαστες” σεναριακά και δραματουργικά. Για όλους τους παραπάνω λόγους είναι κάπως δύσκολο να μην σκεφτεί ο θεατής ότι η ταινία προσπαθεί κυρίως να κεφαλαιοποιήσει το ενδιαφέρον για το “new weird wave of Greek cinema”.

04.02.2014

Last Vegas:

H γεροντίστικη εκδοχή του Hangover. Ναι είναι τόσο θλιβερό όσο ακούγεται. Επίσης ας πει κάποιον στο Robert De Niro (αλλά και σε όλο το καστ) πόσο σημαντικό είναι να ξέρεις να αποσυρθείς, να φύγεις τη σωστή στιγμή βρε παιδί μου, έστω να κάνεις ένα διάλειμμα από το σινεμά αν δε βρίσκεις ρόλους, παρά να αμαυρώνεις το βιογραφικό σου με τέτοια ανοσιουργήματα. Εντάξει μισή ντροπή δική μου που το είδα.

Shotgun Stories:

Μια λέξη ταιριάζει εδώ: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ. Η πρώτη ταινία του Mike Nichols (Take Shelter, Mud) είναι ένα καταπληκτική-λογικό αν σκεφτεί κανείς τι την ακολούθησε- πιθανόν και καλύτερη από τις επόμενες. Ο Μike Nichols τοποθετεί το στόρι- τη βεντέντα μεταξύ δύο οικογενειών, των αρσενικών γιων που μοιράζονταν το ίδιο πατέρα για την ακρίβεια-στη μέση του πουθενά στο επαρχιακό βαλτωμένο και πνιγηρό Αρκάνσας και δημιουργεί μια ταινία με υποβλητική ατμόσφαιρα, καταπληκτική σκηνογραφία και φωτογραφία, ενώ ο Michael Shannon που έχει παίξει και στις τρεις ταινίες του σκηνοθέτη ποτέ δεν ήταν καλύτερος.

06.02.1014

Love & Air Sex:

Το κινηματογραφικό υπο-ειδος στο οποίο θα μπορούσα να κάνω διατριβή είναι οι hipster rom-coms, σαν και αυτήν εδώ. Τα βασικά συστατικά τα γνωρίζετε ήδη: οι πρωταγωνιστές είναι κουλ φατσούλες, η πόλη όπου διαδραματίζεται η πλοκή είναι ένας χιπστεροπαράδεισος (εν προκειμένω το Austin του Τέξας) με κρυμμένα μυστικά κουλ μέρη με τα καλύτερα τάκος, καλύτερα συκωτάκια ή ο,τιδήποτε άλλο, τα σμαρτφόουν είναι πολλά και οι σχέσεις και η πλοκή της ταινίας αρκούντως προβλέψιμα. Enough said. Πάντως περνάει πολύ ευχάριστα η ώρα.

07.02.2014

Afternoon Delight:

Η πρώτη ταινία της ταλαντούχας Jill Soloway (έκανε και τον πιλότο του θαυμάσιου Transparent) εκμεταλέυεται επιτέλους σωστά την καταπληκτική Kathryn Hahn με άξια ερμηνευτικά παρτενέρ την Juno Temple (κόρη του σκηνοθέτη Julien Temple-που θυμίζει και λίγο Ellen Page παρεμπιπτόντως). Οι κριτικές που πήρε ήταν αντιφατικές αλλά προσωπικά τη θεώρησα μια άκρως ενδιαφέρουσα μελέτη μια γυναίκας με κρίση ταυτότητας με ισόποσα κομμάτια δράματος και κωμωδίας. Aπό τα καλά δείγματα του κινηματογράφου του Sundance για το 2013 και μια ακόμη από τις πολλές καλές γυναίκες σκηνοθέτιδες (αυτό θα σταματήσω να το τονίζω μόνο όταν δεν είναι πια απαραίτητο).

10.02.2014

Νewlyweeds:

Άλλη μια ταινία που αντιστέκεται στον εύκολο δυϊσμό δράμα/κωμωδία. Αρχίζει σαν stoner κωμωδία αλλά το δράμα όσο περνά η ώρα διεισδύει στην πλοκή αλλά και τους ίδιους τους χαρακτήρες τις ταινίες- ένα ζευγάρι Αφροαμερικάνων για τους οποίους η σχέση με την κάνναβη σιγά σιγά καθίσταται κάπως προβληματική. Και σε αυτήν την περίπτωση πάντως η δραματουργική κλιμάκωση παρουσιάζεται κάπως ελαττωματική αν και το φιλμ χαιρετίστηκε στην Αμερική ως μια από τις πιο φρέσκιες ταινίες για το 2013.