EMA & Monovine @ Bios

Η EMA, με ένα μόλις επίσημο album στη βαλίτσα της, η EMA από την μακρινή Νότια Ντακότα στην Αθήνα; Όταν ανακοινώθηκε ότι μία μικρή εταιρία διοργανώσεων την φέρνει για συναυλία, παραξενεύτηκα αρκετά και έπρεπε να βγω έξω να κοιτάξω τα παρκαρισμένα πάνω σε ράμπες αναπήρων αυτοκίνητα για να σιγουρευτώ ότι είμαι ακόμη στην Ελλάδα! Σοβαρεύομαι και λέω πως ανεξάρτητα από το αν σου αρέσει ή όχι η καλλιτέχνης είναι αξιοσέβαστη η προσπάθεια της Arte Fiasco να φέρνει φρέσκους

μουσικούς και να μην ποντάρει σε «σιγουράκια» που κάνουν πάντα sold out. There is no art in the absence of risk όπως πολύ εύστοχα έγραφε και η ίδια η EMA στο μπλουζάκι που φόρεσε στο encore, ρήση που μας είπε πως αναφέρεται στην Arte Fiasco.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Monovine που δεν είχα ξαναδεί, με ένα, σχεδόν, full set περίπου μιας ώρας. Δεμένοι και με στρωτό ήχο, σε αβανταδόρικο είδος για live μου έκαναν εντύπωση και  θα ήθελα σίγουρα να τους ξαναδώ. Η αλήθεια είναι πως είχα καιρό να δω ένα group στον άχαρο ρόλο του support και να μου τραβήξει την προσοχή, και γιατί να το κρύψω, με είχαν στην διασκευή του Secret της Madonna. Ένα πολύ ωραίο και δυναμικό set ότι έπρεπε να μας ζεστάνει για την EMA.

Λίγο μετά τις 12 ανέβηκε στη λιλιπούτεια σκηνή του Bios Front η ερωτική, προκλητική και αρκετά επιβλητική σαν παρουσία Erika M.Anderson, με την άξια ειδικής αναφοράς μπάντα της. Barely legal drummer η μικρή αδερφή της ΕΜΑ, όμορφη σαν σταρ του Hollywood κιθαρίστρια, με συντροφιά στη σκηνή ένα μπουκάλι ρετσίνα και ο συνεσταλμένος βιολιστής/κιμπορντίστας που πρέπει να γεννήθηκε με ένα ηλεκτρικό βιολί στο χέρι. Όλοι τους θεατρικοί με ένα πολύ δικό τους τρόπο και βουτηγμένοι στον εαυτό του ο καθένας, είχαν αφήσει την EMA να εκτελεί το επικοινωνιακό έργο με το κοινό – και το έκανε πολύ καλά!

Σκορπούσε χαμόγελα, έκανε αστειάκια με τους φωτογράφους, αλλά όταν ξεκινούσε το τραγούδι μεταμορφωνόταν σε ένα βαθιά εκφραστικό και πονεμένο πλάσμα, πότε με μάτια κλειστά, βιώνοντας την μουσική της πολύ προσωπικά , πότε με τρεμάμενο σαγόνι, πότε με συνοφρυωμένο μέτωπο και βλέμμα που έλεγε πως δεν ήταν μαζί μας στο δωμάτιο. Με απλά λόγια η φίλτατη EMA έβγαλε πόνο επί σκηνής, και για αυτό το λόγο της συγχωρούμε την πόζα που στην αρχή με ξένισε αρκετά, οφείλω να ομολογήσω.  Και ενώ καθώς περνούσε η ώρα του live άρχισε να μην με πειράζει, θα μου άρεσε να υπάρχει περισσότερη βαρύτητα στα έτσι κι αλλιώς δυνατά κομμάτια της – άλλωστε το Past Life Martyred Saints είναι από τα album που ξεχωρίζω φέτος – και λιγότερη θεατρικότητα. Βέβαια, δεν μπορώ να γίνω τόσο ξινή όσο θα μπορούσα διότι με κέρδισε τόσο πολύ με την έμφυτη γλυκύτητα της και το υπέροχο χαμόγελο της, που πραγματικά ως performer τη βρήκα καθηλωτική.  Η EMA ήταν εκεί και δεν γινόταν να μην τη προσέξεις, είτε σου άρεσε είτε όχι.

Στο μουσικό κομμάτι τα προβλήματα που αντιμετώπισαν δεν ήταν καθόλου αμελητέα, με ένα καλώδιο μόλις στο δεύτερο κομμάτι να χρειάζεται αλλαγή, και τον ενισχυτή του βιολιστή/κιμπορντίστα να μην δουλεύει με αποτέλ