Σπύρος Λούης: Τι είπε στον Χίτλερ όταν του έδωσε κλάδο ελαίας στην τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας του Βερολίνου το 1936

Λίγο πριν φύγει για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936, όπου τιμήθηκε όσο κανένας άλλος, ο Σπύρος Λούης είχε δώσει συνέντευξη στο νεαρό τότε ρεπόρτερ των «Αθηναϊκών Νέων» Δημήτρη Ψαθά.

Σημειώνεται ότι ο Σπύρος Λούης είχε παραδώσει στον Αδόλφο Χίτλερ κλάδο ελαίας στην τελετή έναρξης

της Ολυμπιάδας του Βερολίνου το 1936 με τα εξής λόγια: «Σου δίνω αυτό το κλαδί ελιάς από την Ολυμπία ως σύμβολο αγάπης και ειρήνης. Ελπίζοντας ότι οι λαοί θα συναντιούνται μόνο σε τέτοιους ειρηνικούς αγώνες».

Το κείμενο της συνέντευξης είχε «ξετρυπώσει» η Lifo από τη Κεντρική Βιβλιοθήκη του Δήμου της Αθήνας και το δημοσίευσε πριν λίγα χρόνια.

Μιλώντας για τον Μαραθώνιο του 1896 ο Σπύρος Λούης είχε αναφέρει στη συγκεκριμένη συνέντευξη: «Μόλις έφτασα έξω από το Στάδιο χαλάει ο κόσμος. Ζήτω η Ελλάς! Μπαίνω μέσα. Πέφτει επάνω μου ο Διάδοχος και με αγκαλιάζει. Σύρε και κόψε τη κλωστή μου λέει. Μωρέ τι κλωστή; Σκοινί να βάλετε να το κόψω! Ε ρε νειάτα! Θυμάσαι Γιάννη εποχή; (…). Κόβω που λες την κλωστή. Φέρνω και μια βόλτα τον γύρο του Σταδίου για ασικλίκι! Τ’ άλλα τα ξέρετε…».

Υπενθυμίζεται ότι όταν αποφασίστηκε να αναβιώσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες το 1896 στην Αθήνα, ο Σπύρος Λούης έτρεξε τον μαραθώνιο σε χρόνο 2 ώρες, 58 λεπτά και 50 δεύτερα.

Σπύρος Λούης: Γιατί πουλάω το κύπελλο του παππού μου

Ο εγγονός του πρώτου Έλληνα Ολυμπιονίκη Σπύρου Λούη, είχε δώσει πριν από περίπου 10 χρόινια το ασημένιο κύπελλο που απονεμήθηκε στον παππού του το 1896, για να πουληθεί από τον οίκο Κρίστις στο Λονδίνο, σε δημοπρασία Ολυμπιακών Αναμνηστικών.

Ο συνονόματος εγγονός του θρυλικού δρομέα, συνταξιούχος συντηρητής μηχανικός σήμερα, είχε μιλήσει στην εφημερίδα «Τα Νέα» για αυτή του την απόφαση λέγοντας: «Το κειμήλιο δεν έφυγε από το σπίτι ποτέ. Πέρναγε από χέρι σε χέρι και από γενιά σε γενιά. Υπάρχουν λόγοι σήμερα που με αναγκάζουν να εκποιώ ένα τέτοιο αντικείμενο. Πήρα την απόφαση πριν από δύο χρόνια και μέσω γνωστών ενημέρωσα διάφορους οίκους (ανάμεσά τους και τον Κρίστις) ότι το πουλάω. Αυτοί ενδιαφέρθηκαν, το εκτίμησαν και μετά ήλθα σε επαφή με το ελληνικό κράτος για να ολοκληρωθεί η διαδικασία και να βγει στο σφυρί».

Όπως είχε υποστηρίξει, είχε επιχειρήσει να πουλήσει (σε πολύ χαμηλότερη τιμή από αυτή που το εκτίμησε ο Κρίστις) το Κύπελλο στο ελληνικό κράτος: «Αρχικά είχε ξεκινήσει μια πολύ καλή προσπάθεια από τον πρώην δήμαρχο Μαραθώνα κ. Ζαγάρη να πάρει το Κύπελλο και να το εντάξει στο μουσείο του δήμου του. Στη συνέχεια υπήρξαν προσπάθειες από τον ΣΕΓΑΣ και άλλους, όπως ο Κώστας Παναγόπουλος της Οργανωτικής Επιτροπής των Αγώνων. Κατ’ επανάληψη ενόχλησα τον υπουργό Πολιτισμού, αλλά λεφτά δεν υπήρχαν. Ο οίκος Κρίστις είχε θέσει προθεσμία μέχρι το τέλος Ιανουαρίου και έπειτα από αίτηση που έκανα στο υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού στις 8 Φεβρουαρίου πήρα την άδεια να πουλήσω το ασημένιο Κύπελλο του παππού μου».