Η εθνική δεν τα κατάφερε και… τελικά «αυτοί είμαστε»

Τον περασμένο Χειμώνα όταν η εθνική ομάδα μπάσκετ... κλείδωνε το εισιτήριο για το Μουντομπάσκετ 2023 τα όνειρα ήταν πολλά και ο πήχης είχε μπει πάρα πολύ ψηλά!

Βλέπετε τότε οι περισσότεροι είχαν στο μυαλό τους έναν «οδοστρωτήρα Γιάννη Αντετοκούνμπο» που θα σήκωνε την ομάδα στις πλάτες του και από κοντά παικταράδες τύπου Σλούκα, Ντόρσεϊ και Καλάθη ως… αξιωματικοί στον δρόμο προς την διάκριση.

Όμως όταν ο άνθρωπος και ο… φίλαθλος κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει. Ολοι οι παραπάνω δεν ταξίδεψαν καν στη Μανίλα καθώς κάπου

στου δρόμου τα μισά, για διαφορετικούς λόγους, αποχώρησαν από την… επίσημη αγαπημένη. Κάπως έτσι το ρόστερ που είχε να διαχειριστεί ο κόουτς Ιτούδης ήταν ξεκάθαρα ελλιπέστατο σε ποιότητα και βάθος πάγκου.

Κάτι που άλλωστε φάνηκε και στα ματς του ομίλου, αλλά κυρίως στον… τελικό της Παρασκευής με τη Λιθουανία. Σε αυτό το ματς η Ελλάδα άντεξε κάτι παραπάνω από ένα ημίχρονο και εν συνεχεία… κατάρρευση. Το φινάλε ήταν κάτι σαν «λευκή πετσέτα» αφού η διαφορά άγγιξε τους 30 πόντους.

Όταν ο εκπληκτικός στο πρώτο μέρος Γουόκαπ, κουράστηκε στην επανάληψη, η… σεμνή τελετή ολοκληρώθηκε αφού δεν βρέθηκε κάποιος να πάρει την σκυτάλη από τα χέρια του. Και κάπως έτσι αφού ήταν εξ αρχής στραβό το κλίμα κυρίως με την υπόθεση Αντετοκούνμπο, το έφαγε και ο γάιδαρος του αποκλεισμού κι ακόμη ένα καλοκαίρι η Ελλάδα απογοήτευσε.

Έμεινε με άδεια χέρια, δεν πέτυχε κάτι για να θυμόμαστε. Ενα δεύτερο ημίχρονο με την Νέα Ζηλανδία και μια ανατροπή στο σκορ είναι όλο κι όλο ότι θα θυμόμαστε. Τίποτα το ιδιαίτερο από ένα Παγκόσμιο που τελικά μας έκανε να ονειρευόμαστε πολλούς μήνες πριν αρχίσει και μας… προσγείωσε ανώμαλα.

Και τώρα τι; Το Προολυμπιακό το επόμενο καλοκαίρι με στόχο τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Αλλά είναι νωρίς ακόμη για όνειρα και για σχέδια. Γιατί δεν μας βγαίνει σε καλό τελικά…