«Πέντε ποιήματα για τον Ωκεανό» του Γιώργου Αλισάνογλου

Ι.

Όταν ξαναδώ το καλοκαίρι
η θάλασσα θα έχει μεταμορφωθεί
σε κρύσταλλο Βοημίας
έτσι ακριβώς όπως με ήθελες
δυνατό κι εύθραυστο
πολύτιμο και ακριβό
αδυσώπητο και ορατό
αδιάσπαστο μέχρι τέλους

το ήξερες μες στους ανέμους σου
το ήξερες με κάθε ανάσα
πως κάποτε θα διαπεράσω τους κύκλους
των ματιών σου και θα φτάσω στις κρυστάλλινες
ακτές

ρόδινο αγγείο με πράσινες ελιές
σκορπισμένες στην άμμο

αυτή είναι η πραγματική μας ζωή!
να χρησιμοποιούμε τα άψυχα αντικείμενα
στην αφήγηση μιας στιγμής
που διαλύεται σε

την ώρα που τα εκρηκτικά σου νερά
σχεδιάζουν παπαρούνες από κοβάλτιο
στον αέρα.

ΙΙ.

Περπατώντας στην ακροθαλασσιά
ανάμεσα στη μουσκεμένη λευκότητα
των σκιών μας – όπως γιγαντώνονται
στη διαύγεια του αέρα, μπαίνουμε
στα νέα σημάδια του καιρού

ξεπροβάλλουν σαν μια ακόμα
συνηθισμένη κατάσταση,
ενώ καθαρίζεις με τα δάχτυλα δυο λευκά βότσαλα –
τα τοποθετείς με τρόπο τελετουργικό στα μάτια σου

μου λες «δεν θα πεθάνεις ποτέ» παρά μόνον
από έρωτα
ένα πρωινό, εδώ πλάι στον ωκεανό, δίπλα σε μένα
σε μια ολότητα που εμπεριέχει την ομορφιά

των ίσκιων μας

όμως όχι εμάς.

ΙΙΙ.

Θα ήθελα να σου δείξω τα κόκκινα κοχύλια
στην ακτή της Κορνουάλης

ξεχωρίζω ένα και το φέρνω κοντά στο πρόσωπό μου
αισθάνομαι τον ήχο του, τον ακούω να περνάει
μέσα από τα καλάμια των οστών μου, τον λατρεύω,
αναπνέω μέσα του το ξύπνημα των νεκρών μου

στέκομαι στην άκρη του νερού και νιώθω
να δημιουργείται μια νέα γλώσσα από θαλάσσιες καρδιές
αν ήμουν ποιητής θα έγραφα μια συστάδα κοχύλια
πάνω στο στήθος σου να σου φέρουν γαλήνη

όμως το μόνο που μπορώ, είναι να σου πω
πως αν προσπαθούσες να φανταστείς τα κοχύλια
θα γέμιζα μια κόκκινη λίμνη από αυτά χωρίς νερό
για να περάσεις από μέσα

δεν θυμάμαι τι ήταν πριν εδώ, και δεν γνωρίζω το μέλλον
όμως όταν κλείνω τα μάτια είσαι ζωγράφος και είσαι κοχύλι
«πώς αγαπάνε οι ζωγράφοι;», αναρωτιέμαι
ίσως αγαπάνε περισσότερο απ’ όσο πιστεύουμε
περισσότερο απ’ ότι σκοτώνουν ό,τι πιστεύουν

σκέψου μια δέσμη κοχυλιών που τείνουν στο άπειρο
όπως ένας καλπασμός άγριας αγάπης που σβήνει
κάτω απ’ το στήθος μου.

[η ζωή στη διάσπασή της – το μέλλον]

IV.

Μια βόλτα στη Βόλβη, όπως μια βόλτα στο Λοκ Λομόντ
δυο τόποι – σαν ένας, την ίδια στιγμή υπάρχω ως
περιπλανώμενη αμφισημία

γρήγορη εκ φύσεως εικόνα στη διάσπασή της –
βρόμικος πάγος μετακινείται με ορμή προς τα μεσόγεια
την στιγμή που τα βάθη της λίμνης εισχωρούν σαν οξυγόνο
στα έγκατα τ’ ουρανού μου και με πνίγουν από παντού

[μεταφορά μιας ανοιχτής εικόνας που δημιουργείται ολοφρενώς
από την ίδια της την κίνηση]

V.

Το τοπίο αποσύρεται με ταχύτητα
νερό γύρω απ’ τους αστραγάλους μου
εδώ, παίρνω τις αποφάσεις
από χαμηλά

η γραμμή του ορίζοντα
σπάει κι ενώνεται αδιάκοπα.

[ Από την υπό διαμόρφωση ποιητική σύνθεση Ποιήματα για τον Ωκεανό ]

Ο Γιώργος Αλισάνογλου είναι ποιητής, μεταφραστής και εκδότης. Σπούδασε κοινωνιολογία και πολιτικές επιστήμες και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις διεθνείς σχέσεις και στην κοινωνική πολιτική. Ζει στη Θεσσαλονίκη. Τον Νοέμβριο του 2005 ίδρυσε και από τότε διευθύνει τις εκδόσεις και το βιβλιοπωλείο Σαιξπηρικόν. Ποίησή του έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και συμπεριλαμβάνεται σε ανθολογίες. Έχει λάβει μέρος σε διάφορα φεστιβάλ και συμπόσια ποίησης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του, Κυψέλες, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κίχλη (2021).