Οι εντυπωσιακές ομοιότητες πασίγνωστου μυθιστορήματος της Άγκαθα Κρίστι με ένα παλιότερο βιβλίο

Το 1939 κυκλοφόρησε το πιο επιτυχημένο από πλευράς πωλήσεων βιβλίο της Άγκαθα Κρίστι, το μυθιστόρημα And Then There Were None (Και δεν έμεινε κανένας, μτφρ. Γιώργος Μπαρουξής, Εκδόσεις Ψυχογιός 2018), το οποίο έχει πουλήσει πάνω από 100 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Όμως εννέα χρόνια νωρίτερα είχε κάνει την εμφάνισή του ένα άλλο βιβλίο, άγνωστο στο ευρύ κοινό, το οποίο παρουσιάζει εντυπωσιακές ομοιότητες με το μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

Πρόκειται

για το βιβλίο Ο αόρατος οικοδεσπότης, το οποίο έγραψαν από κοινού οι Μπρους Μάνινγκ και Γκουέν Μπρίστοου και κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1930. Ο αόρατος οικοδεσπότης έχει σχεδόν την ίδια πλοκή με το βιβλίο της Κρίστι: οκτώ άνθρωποι (δέκα στο βιβλίο της Κρίστι), που προσκλήθηκαν μέσω τηλεγραφήματος σε μια βίλα, ενημερώνονται από τον οικοδεσπότη (που δεν εμφανίζεται να τους υποδεχτεί) ότι μέχρι το επόμενο πρωί θα είναι όλοι τους νεκροί. Και πράγματι, ένας-ένας δολοφονούνται.

Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει κάποια απτή απόδειξη ότι η Άγκαθα Κρίστι «έκλεψε» την ιδέα του έργου των Μάνινγκ και Μπρίστοου. Μάλιστα, θεωρητικά είναι πιθανό η Κρίστι να μην το είχε καν ακουστά, αφού δεν κυκλοφόρησε ποτέ στο Ηνωμένο Βασίλειο, αν και η μεταφορά του στον κινηματογράφο το 1934 πέρασε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ούτως ή άλλως, σύντομα οι Βρετανοί αναγνώστες θα έχουν την ευκαιρία να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα, καθώς ο Αόρατος οικοδεσπότης πρόκειται να κυκλοφορήσει πρώτη φορά στο Ηνωμένο Βασίλειο (από τον εκδοτικό οίκο Dean Street Press).

Πάντως, στην εισαγωγή του για τη βρετανική έκδοση του βιβλίου, ο ιστορικός λογοτεχνίας του μυστηρίου Κέρτις Έβανς επισημαίνει τις εντυπωσιακές ομοιότητες ανάμεσα στα δύο έργα και δίνει μία εκδοχή για το τι μπορεί να συνέβη: «Η Κρίστι δε χρειαζόταν να έχει ακουστά τον Αόρατο οικοδεσπότη, πόσο μάλλον να τον έχει διαβάσει, για να επηρεαστεί από την υπόθεσή του. Είναι άραγε τόσο απίθανο να φανταστούμε ότι η Κρίστι μπορεί να είδε την ταινία και ασυνείδητα να άντλησε στοιχεία από αυτήν τέσσερα ή πέντε χρόνια μετά, όταν έγραψε το θαυμάσιο, εμβληματικό της έργο;» διερωτάται.