Κομάντα και Δράκοι: Η κριτική του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη

Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει την κριτική του για τη νέα σειρά του MEGA, Κομάντα και Δράκοι, που έκανε πρεμιέρα χθες.

Η προσπάθεια για κάτι καινούριο είναι πάντα ευπρόσδεκτη

Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε πως οποιαδήποτε προσπάθεια για κάτι διαφορετικό, είτε όσον αφορά τα πρόσωπα, είτε όσον αφορά τις εκπομπές, ή σειρές, στον τρόπο που φτιάχνονται ή την θεματολογία τους είναι πάντα ευπρόσδεκτο στην ελληνική τηλεόραση που πολύ δύσκολα

τολμά κάτι καινούριο και ασταμάτητα χρόνια τώρα αναπαράγει τα ίδια και τα ίδια χωρίς απαραίτητα αυτά τα ίδια όπως και τα ίδια να έχουν και καμιά ξεχωριστή επιτυχία…

Αλλά το καινούριο για το καινούριο και μόνο και όχι γιατί έχει κάτι να πει ξεχωριστό που να ταράξει τα νερά δεν είναι απαραίτητο καλό. Ίσα ίσα που η ενδεχόμενη επιτυχία του, φοβίζει τους υπεύθυνους των καναλιών να τολμήσουν την επόμενη φορά κάτι καινούριο για το φόβο της αποτυχίας…

Κριτική για τη νέα σειρά του MEGA, Κομάντα και Δράκοι

Το Κομάντα & Δράκοι που ξεκίνησε χθες το βράδυ στο MEGA και μόνο από τον τίτλο του, αλλά και λίγο από το τρέιλερ που παιζόταν έδειχνε να είναι κάτι διαφορετικό. Κάτι παράξενο. Τώρα κωμωδία θα ήταν; Δράμα θα ήταν; Σειρά φαντασίας θα ήταν; Αυτό περιμέναμε να δούμε, όπως και το πως θα ήταν φτιαγμένο αυτό το ενδεχομένως «καινούριο»… Τελικά έμαθα πως θα ήταν μια προσπάθεια να φτιαχτεί στην ελληνική τηλεόραση μια σειρά τρόμου ή θρίλερ ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων…

Για να καταλάβουν και αυτοί που μας διαβάζουν και που είτε δεν θέλουν, είτε δεν μπόρεσαν ποτέ να μάθουν περί σινεμά, τηλεόρασης κ.λ.π. ας ξεκινήσουμε με κάτι απλό. Όλα τα είδη ας πούμε του κινηματογράφου ή της μυθοπλασίας στην τηλεόραση όπως π.χ. τα μιούζικαλ, τα θρίλερ, τα του τρόμου, ή τα μελό έχουν κάποια χαρακτηριστικά κοινά το καθένα, που πολλοί τα ονομάζουν περιφρονητικά κλισέ.

Αλλά που στην πραγματικότητα φτιάχτηκαν από την πείρα πολλών χρόνων και προσπαθειών στο κάθε είδος. Βέβαια -και αυτή είναι άλλωστε και η δύναμή τους- «αν τραβήξεις από τα μαλλιά» αυτά τα κλισέ και τα υπερτονίσεις τότε μπορείς να φτάσεις στην παρωδία όλου του είδους μια και οι παρωδίες βασίζονται στον υπερτονισμό «μέχρι να σπάσει το σκοινί» που λένε κάποιων πραγμάτων που και μόνο η εμφάνισή τους γεννάει στον θεατή τη σκέψη πως ναι αυτό είναι το συγκεκριμένο είδος. Καταλάβατε περίπου τι θέλω να πω δεν χρειάζεται να δώσω και παραδείγματα…

Από το Νησί, στο Κομάντα και Δράκοι

Το Κομάντα Και Δράκοι το υπογράφει ο κύριος Παπαδουλάκης ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και γενικά απ’ ότι κατάλαβα γενικά άνθρωπος που είναι πίσω σχεδόν απ’ όλα στη συγκεκριμένη σειρά…

Ο κύριος Παπαδουλάκης όμως έχει ένα κακό. Γοητεύεται-ερωτεύεται είναι το πιο σωστό-, τα πλάνα και τις σκηνές που γυρίζει. Το πως θα στηθούν, το πως θα φροντιστούν, το πως θα φωτογραφηθούν. Είναι προφανές πως τόσο τα θαυμάζει που δεν του πάει η καρδιά στον τελικό μοντάζ να κόψει τίποτα. Ο κύριος Παπαδουλάκης έχει στο ενεργητικό του φυσικά το Νησί προ δεκαετίας, που και θαυμάστηκε καλλιτεχνικά και είχε και εμπορική επιτυχία. Όμως εκεί είχε ένα ισχυρό κείμενο. Ένα σενάριο από ένα βιβλίο μπεστ σέλερ. Ενώ εδώ δεν το έχει…

Μια σειρά με όλα τα κλισέ ταινιών τρόμου

Όλα τα κλισέ που μπορεί να φανταστεί άνθρωπος ταινιών τρόμου ή και των απλών θρίλερ τα έχει μέσα η σειρά του MEGA Κομάντα και Δράκοι. Πόρτες ανοιγοκλείνουν, άνεμοι φυσάνε ξαφνικά μέσα στη νύχτα δυνατά, αρνιά τρέχουν, ένα παιδάκι δεν μπορεί να φωνάξει και άλλα πολλά…

Είμαι, όμως, περίεργος αν διάβασε κανείς το σενάριο πριν το εγκρίνει και το στείλει για γύρισμα. Και το λέω αυτό γιατί άντε η σκηνοθεσία π.χ. πρέπει να περιμένεις μέχρι να γυριστεί για να την κρίνεις. Ένα σενάριο, όμως, το καταλαβαίνεις ακόμα και αν απλώς το διαβάσεις. Και το συγκεκριμένο σενάριο είναι στην κυριολεξία αλλού πατάς και αλλού βρίσκεσαι.

Μια κλοπή σε ένα πολυτελές αμάξι που προφανώς κάτι πολύτιμο κουβαλάει ανάμεσα σε ξερά βουνά, ένας αστυνομικός που πάει με την οικογένειά του στην καινούργια του δουλειά σε ένα χωριό της Κρήτης, βιαιότητες σε μια οικογένεια, τα παιδιά του αστυνομικού που είναι αλλού ξημερωμένα, ένα κρατητήριο του αστυνομικού τμήματος το οποίο το έχουν κάνει αποθήκη γιατί δεν συλλαμβάνουν κανένα, και ανάμεσα σε αυτά και άλλα τέτοιου είδους ένας δάσκαλος γιόγκα που εκεί γύρω, προφανώς αλλού ξημερωμένος, προσπαθεί να βάλει την ομάδα του στην υπέρτατη γνώση και ηρεμία!!!….

Αυτά συν το γεγονός ότι προφανώς για να δείξουμε ότι είμαστε μέσα στην εποχή μας κάθε τόσο ο αστυνομικός ρωτά διάφορους γιατί δεν φοράνε μάσκα λόγω πανδημίας και αυτοί του λένε πως έχουν εμβολιαστεί κ.λ.π., κ.λ.π.

Καταφέρνει η σειρά να υποβάλει τον θεατή σε τρόμο;

Τα ακριβώς 15 λεπτά του πρώτου επεισοδίου δεν έχουμε μάθει τίποτα για αυτό που θα δούμε αλλά στα 23 λεπτά ο γιος του αστυνομικού βλέπει ένα όνειρο ή σχεδόν όνειρο με κάτι παράξενο που συμβαίνει σε αυτήν την περιοχή. Και τότε πια βλέπουμε ένα ορυμαγδό από όλα τα γνωστά κλισέ ενός έργου τρόμου. Φτιαγμένα όμως ναι μεν με αισθητική αλλά χωρίς την ένταση και το κάπως υπόγειο σκοτάδι που θα υπέβαλε σε τρόμο τον θεατή του…

Κατόπιν η ζωή συνεχίζεται στη σειρά του MEGA Κομάντα και Δράκοι και ο αστυνόμος συνεχίζει να γκρινιάζει για τις μάσκες. Υπάρχει ένα παιδί ανάπηρο με κινητικά προβλήματα και όχι μόνο κινητικά, που δεν κατάλαβα αν είναι ένα άτομο που όντως είναι ανάπηρο με σοβαρά κινητικά και όχι μόνο προβλήματα ή αν είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός που παίζει τόσο φυσικά. Επιπλέον υπάρχουν πολλά και διάφορα που συμβαίνουν. Η κόρη του αστυνόμου που γενικά είναι νευρικιά, ο ελαφρώς μάγκας γιος της οικογένειας που τους φιλοξενεί που αφήνει τα καρπούζια που κρατά στα χέρια του να πέσουν στο έδαφος και να σπάσουν προκειμένου να δώσει το χέρι του και να συστηθεί, κάτι σκοτεινοί τύποι που φέρονται φριχτά σε μια ηλικιωμένη γυναίκα -και όταν λέμε σκοτεινοί τύποι δεν εννοούμε το σκοτάδι του τρόμου της μεταφυσικής αλλά απλώς του υπόκοσμου-…

Σειρά τρόμου ή παρωδία;

Αν ο σκηνοθέτης τράβαγε λίγο παραπάνω το πράγμα, μια σάτιρα του συγκεκριμένου είδους θα ήταν πολύ αστεία. Αλλά ο κύριος Παπαδουλάκης θαυμάζει και υπερεκτιμά λίγο τα πλάνα που γυρίζει και έτσι χάνει και το χιούμορ αυτό. Και έτσι όμως δυστυχώς εφόσον τρόμο δεν προκαλεί, είναι αποτυχημένο με την λογική ότι και μια κωμωδία που δεν προκαλεί γέλιο είναι αποτυχημένη.

Δείτε επίσης:

Κομάντα και Δράκοι Twitter: Δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο στην ΕλλάδαΚομάντα και Δράκοι: Είδαμε το πρώτο επεισόδιο – Οι εντυπώσεις μας

Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com

The post Κομάντα και Δράκοι: Η κριτική του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη appeared first on Youfly.