Νίκος Νυφούδης: Επικοινωνία εν καιρώ κορονοϊού

Η πολιτική επικοινωνία μοιάζει στους πολλούς ως είδος πολυτελείας. Ένας συνδυασμός τέχνης και τεχνάσματος που χρησιμοποιείται προκειμένου να καταστήσει ένα κόμμα ή έναν άνθρωπο ελκυστικότερο από τους αντιπάλους τους ή μια κυβέρνηση δημοφιλέστερη από όσο ήταν προ της εφαρμογής επικοινωνιακού μίγματος. Με άλλα λόγια, είναι ένα όπλο στη μάχη της αγοράς.

Κατά συνέπεια, η πολιτική επικοινωνία δε μοιάζει να έχει θέση σε συνθήκες κρίσης, όταν διακυβεύεται η ουσία, όπως για παράδειγμα η ειρήνη, η δημοσιονομική σταθερότητα ή η δημόσια υγεία της χώρας. Και όμως

η ιστορία αποδεικνύει ότι η επικοινωνία κατέχει εξίσου κομβική θέση της σε τέτοιες συνθήκες, προκειμένου ακριβώς να μειώσει την αρνητική επίδραση μιας κρίσης στη δημοτικότητα μιας κυβέρνησης.

Ξεχνάει κανείς την επιμονή της κυβέρνησης Τσίπρα να παρουσιάσει την υπογραφή του τρίτου μνημονίου μετά το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος τον Ιούλιο του 2015 ως αναπόφευκτο παρά την υπερπροσπάθεια που ο ίδιος ο τότε Πρωθυπουργός κατέβαλε πολεμώντας τους δράκους και τα τέρατα της Ευρώπης;

Απολύτως φυσικό είναι λοιπόν η επικοινωνία να έχει παρεισφρήσει στην τρέχουσα συγκυρία της κρίσης του κορωνοϊού. Τα παραδείγματα δεν είναι λίγα. Τα δραματικά διαγγέλματα του Πρωθυπουργού προ της λήψης των μέτρων απαγόρευσης της κυκλοφορίας, το εσπευσμένο κλείσιμο της παραλίας της Θεσσαλονίκης από τον Δήμαρχο κ. Ζέρβα αμέσως μετά το μπαράζ ζωντανών συνδέσεων τηλεοπτικών καναλιών που αποτύπωναν συνωστισμό στις προβλήτες, οι καθημερινές δηλώσεις της Υπουργού Παιδείας για τις χιλιάδες μαθητών που παρακολουθούν εξ αποστάσεως τα μαθήματά τους, το αίτημα της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ για είσοδο του συνόλου των μαθητών της Γ’ Λυκείου στα πανεπιστήμια χωρίς πανελλαδικές, δεν είναι παρά κινήσεις που έχουν σχεδιαστεί με γνώμονα τη μεγιστοποίηση του επικοινωνιακού κέρδους.

Εκείνοι που έχουν την εξουσία –από τον Πρωθυπουργό μέχρι την Υπουργό και τον Δήμαρχο– αγωνιούν να αποδείξουν τη διαχειριστική τους ετοιμότητα και εκείνοι που τη διεκδικούν –όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην προκειμένη περίπτωση– σπεύδουν να υποσχεθούν τον ουρανό με τα άστρα.

Κάθε κρίση είναι μια επικοινωνιακή ευκαιρία. Και η προσπάθεια κάποιου πολιτικού παίκτη να αξιοποιήσει την ευκαιρία είναι θεμιτή, στο βαθμό όμως που η αγωνία του για την επικοινωνία δεν είναι μεγαλύτερη από την αγωνία του για την καθημερινότητα των πολιτών.

Οι αγωνίες της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης για την επικοινωνιακή διαχείριση στην τρέχουσα συγκυρία είναι μεγάλες και ανιχνεύσιμες παρότι είναι εύκολο –ειδικά στην περίπτωση της κυβέρησης– να περνούν απαρατήρητες εν μέσω κλίματος γενικευμένου φόβου που μοιραία συσπειρώνει τους πολίτες γύρω από την ηγεσία τους. Θα πρέπει να διαχωρίζουμε την ουσία της πολιτικής από την επικοινωνία.

Φοβάμαι ότι δεν το κάνουμε ούτε καν στην απογευματινή ενημέρωση των 6:00μμ. Ακόμα και ο νουνεχής λοιμοξιωλόγος έπεσε θύμα της σύγχρονης εμμονής της εξουσίας με την επικοινωνιακή προβολή του έργου της, όταν την περασμένη εβδομάδα άρχισε να απαριθμεί με τα μικρά τους ονόματα τους δεκάδες νοσηλευτές και τους γιατρούς που συνάντησε κατά την επίσκεψή του σε δημόσιο νοσοκομείο. Η πολιτική θέλει συναίσθημα. Το συναίσθημα θέλει επικοινωνία.

Μη βαφτίζουμε όμως την επικοινωνία συναίσθημα.

Του Νίκου Νυφούδη, π. Βουλευτή Ποταμιού

 

* To παρόν άρθρο εκφράζει προσωπικές απόψεις του γράφοντος.