Γιάννης Κορωναίος: Ο αυτόπτης μάρτυρας του εμπρησμού στη Marfin αποκαλύπτει τα γεγονότα

Τι ακριβώς συνέβη πριν δέκα χρόνια, πώς έγινε η επίθεση και το έγκλημα. Το τηλεφώνημα από τον Χρυσοχοϊδη , η απόφαση να καταθέσει και το μπάχαλο στη ΓΑΔΑ. Η προσπάθεια να χρεωθούν οι νεκροί στην αριστερά.

Στις 5 Μαίου 2010, ήμουν και εγώ στη γενική απεργία και πορεία προς τη Βουλή με δυο ιδιότητες, του δημοσιογράφου αλλά και του διαδηλωτή. Η απεργία

είχε κηρυχθεί από ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ αλλά και το ΠΑΜΕ. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις (αν όχι η μεγαλύτερη) των τελευταίων δεκαετιών. Καλύπτοντας σαν δημοσιογράφος του «εργατικού ρεπορτάζ» κινητοποιήσεις από τη δεκαετία του 80, μπορούσα να την αξιολογήσω.

Με έναν φίλο, γνωστό δικηγόρο, παρακολουθούσαμε την πορεία από το πεζοδρόμιο που βρίσκεται απέναντι από τον ΙΑΝΟ. Ήταν σαφές ότι στην πορεία συμμετείχαν και πολίτες που δεν έχουν συμμετάσχει σε πολλές ανάλογες εκδηλώσεις. Δεν ήξεραν από διαδηλώσεις. Το καταλάβαινες από τα συνθήματα, από την αμηχανία τους, από την οργή τους. Ήταν μια συγκέντρωση πέρα και έξω από τα συνηθισμένα.

Κάποια στιγμή δυο νεαροί πέρασαν κάθετα τον δρόμο, βρέθηκαν κοντά μου, ο ένας γύρισε την πλάτη που μετέφερε ένα σακίδιο και ο άλλος κάτι έβγαλε που έμοιαζε με αμορτισέρ αυτοκινήτου. Δεν καταλάβαινα τι γινόταν... Έφυγαν βιαστικά προς τα γραφεία της Μαρφίν τα οποία βρίσκονταν λίγες δεκάδες μέτρα πιο κάτω. Τα επόμενα λεπτά ακολούθησε η επίθεση από άλλη ομάδα που ήρθε από την πλατεία Κλαυθμώνος (δεν συμμετείχε στην πορεία), το σπάσιμο της τζαμαρίας και η ρίψη μολότοφ μέσα στα γραφεία με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.

Πλησίασα να δω τι γινόταν, αλλά αρχικά δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε τι ακριβώς συνέβαινε μέσα στο κτίριο. Έξω από το κτίριο η κατάσταση ήταν έκρυθμη. Υπήρχαν αυτοί που προσπαθούσαν να ανοίξουν δρόμο για τα οχήματα της Πυροσβεστικής και τα ασθενοφόρα, υπήρχαν και ελάχιστοι που δεν είχαν συνειδητοποιήσει τι έγινε και απλά συνέχιζαν τα συνθήματα...

Αμέσως τηλεφώνησα στον ραδιοφωνικό σταθμό που εργαζόμουν, βγήκα στον «αέρα» στην εκπομπή που ήταν σε εξέλιξη και ανέφερα τα γεγονότα. Λίγα λεπτά αργότερα δεχόμουν ένα τηλεφώνημα από το Γραφείο του Υπουργού Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, τον οποίο γνώριζα από τη δεκαετία του 90. Είχαν ακούσει το τι είπα και ήθελαν να βοηθήσω στην αποκάλυψη των δραστών.

Την επόμενη ημέρα βρέθηκα στη ΓΑΔΑ, προβληματισμένος.... Τι δουλειά έχω εγώ στα γραφεία της αστυνομίας; Όμως γνωρίζαμε όλοι πλέον το ότι τρεις εργαζόμενοι είχαν καεί ζωντανοί. Ήδη ήταν σε εξέλιξη και μια επικοινωνιακή προσπάθεια να ταυτιστεί το έγκλημα με τους διαδηλωτές... Αυτοί που είχαν προλάβει να αποτυπώσουν στη μνήμη τους πρόσωπα και καταστάσεις φαίνεται ότι είμαστε λίγοι. Ένοιωθα ότι δεν επιτρέπεται να μείνω απαθής. Τρείς αθώοι νεκροί. Τι άλλο;

Στη ΓΑΔΑ υπήρχαν δυο διαφορετικοί κόσμοι: Κάποιοι αξιωματικοί ψύχραιμοι και με εμφανή τα στοιχεία της σοβαρότητας και πολλοί άνδρες των ΜΑΤ μονίμως τσαμπουκάδες και θορυβώδεις... Ο αξιωματικός με τον οποίο μίλησα (αν θυμάμαι καλά) μου είπε ότι έχει σπουδάσει εγκληματολογία. Ήταν σαφής: Αν δεν βοηθήσουν οι αυτόπτες μάρτυρες, θα δυσκολευτούμε να αποδώσουμε δικαιοσύνη. Αποφάσισα να καταθέσω. Έμαθα ότι υπήρχαν και άλλοι που κατέθεσαν, δεν γνωρίζω όμως τι είπαν. Μου έδειξαν φωτογραφίες “υπόπτων”. Για πολύ ώρα τις κοίταζα. Κανένας δεν έμοιαζε, δεν μπορούσα να καταλάβω, φαίνεται όμως ότι και αυτοί που είχαν αναλάβει τις έρευνες δεν έβγαζαν άκρη, παρά το ότι έδιναν την εικόνα σοβαρών αξιωματικών... Μπάχαλο!

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά την τραγωδία δεν έχουν ανακαλυφθεί οι υπεύθυνοι. Αυτοί μάλιστα που κατηγορήθηκαν αθωώθηκαν. Οι μόνοι που καταδικάστηκαν ήταν οι υπεύθυνοι της τράπεζας. Γίνεται πάλι μια προσπάθεια να «χρεωθούν» την τραγωδία οι διαδηλωτές και η αριστερά. Αναμενόμενο...

Όσοι βρεθήκαμε εκείνη την ημέρα στη πορεία, πολύ περισσότερο όσοι βρεθήκαμε τόσο κοντά τη στιγμή του εμπρησμού, ανακαλούμε στη μνήμη μας τις τραγικές στιγμές. Τις φωνές των εγκλωβισμένων, την αγωνία όλων, αλλά και την εικόνα αυτών που έκαψαν ζωντανούς τους τρείς εργαζόμενους.

Η ζωή συνεχίζεται, αλλά όχι για όλους... Το θέμα είναι να διδασκόμαστε από αυτά που ζήσαμε και από αυτά που πάθαμε. Η πολιτική αξιοποίηση τέτοιων τραγικών γεγονότων πάντα με ενοχλούσε, πάντα θα με ενοχλεί... Πολύ περισσότερο που κάποιοι θέλουν να γράψουν την ιστορία ερήμην των παρόντων και με μεροληπτική ανάγνωση των γεγονότων!