Ο Αϊνστάιν έζησε 40 χρόνια ψάχνοντας κάτι που δεν βρήκε ποτέ. Ήταν η απάντηση στο τι είμαστε

09:33 31/5/2025 - Πηγή: Sportime

Το 1915, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν παρουσίασε τη θεωρία της Γενικής Σχετικότητας. Εξήγησε τη βαρύτητα ως καμπύλωση του χωροχρόνου. Ήταν ένα επιστημονικό θαύμα. Όμως για τον ίδιο, ήταν μόνο η αρχή. Δεν πίστευε ότι τελείωσε. Για τις επόμενες τέσσερις δεκαετίες, αφιερώθηκε σε κάτι πιο βαθύ, πιο τρελό, πιο ποιητικό: να αποδείξει ότι η ύλη δεν υπάρχει πραγματικά. Ότι είμαστε απλώς μια πτυχή του ίδιου του χωροχρόνου.

Ήθελε να φτιάξει μια “Ενοποιημένη Θεωρία Πεδίου”, μια εξίσωση που να εξηγεί όχι μόνο τη βαρύτητα αλλά και τον ηλεκτρομαγνητισμό – και

όχι μόνο τα πεδία, αλλά και τα σωματίδια. Να εξηγήσει πώς ολόκληρη η ύλη μπορεί να είναι στρεβλώσεις του κενού. Δεν ήθελε να ενώνει εξισώσεις. Ήθελε να απαντήσει στο πιο παλιό ερώτημα όλων: από τι είμαστε φτιαγμένοι;

Σε μια εποχή που οι επιστήμονες πίστευαν ότι τα άτομα είναι τα πιο μικρά “τούβλα” του σύμπαντος, ο Αϊνστάιν πίστευε ότι δεν υπάρχουν καθόλου τούβλα. Δεν υπάρχουν υλικά. Μόνο καμπύλωση. Ήθελε οι εξισώσεις του να περιγράφουν τα σωματίδια σαν γεωμετρικά φαινόμενα, σαν καμπύλες που κλείνουν στον εαυτό τους, σαν μικροσκοπικά σκουληκότρυπα χωρίς μάζα, χωρίς όγκο, χωρίς υλικότητα.

Το 1935, μαζί με τον Nathan Rosen, διατύπωσε την ιδέα της “Einstein–Rosen Bridge” – της πρώτης σκουληκότρυπας. Αλλά δεν την είδε σαν πέρασμα ανάμεσα σε κόσμους. Την είδε σαν σωματίδιο. Ένα φορτισμένο σωματίδιο χωρίς άπειρα σημεία, χωρίς singularities. Είδε μια λύση χωρίς άκρα και χωρίς ύλη. Μόνο καμπύλωση. Ήταν, πίστευε, ο τρόπος που θα εξηγούσαμε την ύλη, χωρίς να υπάρχει πραγματικά ύλη.

Όμως οι εποχές άλλαζαν. Η κβαντική θεωρία προχωρούσε. Οι ισχυρές και ασθενείς πυρηνικές δυνάμεις είχαν ανακαλυφθεί. Ο Αϊνστάιν δεν μπορούσε να τις ενσωματώσει στις εξισώσεις του. Η κοινότητα της φυσικής γύρισε την πλάτη στην προσπάθειά του. Θεωρήθηκε ξεπερασμένος. Ένας γέρος που κυνηγούσε φαντάσματα με πένα και μελάνι.

Κι όμως, δεν τα παράτησε ποτέ. Το 1925 πρότεινε το “τηλεπαράλληλο” σύστημα. Μια γεωμετρία όπου οι δυνάμεις της φύσης προκύπτουν από το πώς σχετίζονται μεταξύ τους τα σημεία του χώρου. Ήταν μια τελευταία προσπάθεια. Όχι πια να ενώσει δυνάμεις. Αλλά να εξηγήσει την ίδια την ύπαρξη. Ότι τα σωματίδια είναι απλώς σχέσεις, όχι αντικείμενα.

Μέχρι να πεθάνει το 1955, ο Αϊνστάιν δεν εγκατέλειψε ποτέ το όραμά του. Το γραφείο του ήταν γεμάτο σημειώσεις για μια θεωρία που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Μια θεωρία που ήθελε να εξηγήσει το «είναι». Όχι το πώς κινούμαστε. Αλλά το τι είμαστε. Και ίσως τελικά, ο λόγος που δεν τα κατάφερε, είναι γιατί ρωτούσε κάτι που ακόμα κι εμείς δεν ξέρουμε αν θέλουμε να μάθουμε.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords