Έγραψε μουσική για ορφανά κορίτσια, έπαιξε για αυτοκράτορες, δεν μπορούσε να αναπνεύσει και πέθανε φτωχός σε ξένο υπόγειο

12:08 4/6/2025 - Πηγή: Sportime

Δεν μπορούσε να αναπνεύσει καλά. Από παιδί, ένιωθε το στήθος του να κλείνει. Οι γιατροί της εποχής το έλεγαν “στενότητα στο στήθος”, πιθανόν μια μορφή άσθματος. Τον βάφτισαν στα γρήγορα, στο ίδιο του το σπίτι, γιατί όλοι πίστευαν πως δεν θα ζήσει. Κι όμως, έζησε. Και γέμισε την Ευρώπη με μουσική που δεν θα πεθάνει ποτέ.

Ήταν ιερέας, αλλά δεν τελούσε λειτουργίες. Ήταν κοκκινομάλλης, και γι’ αυτό τον φώναζαν “ο Κόκκινος Παπάς”. Ο Αντόνιο Βιβάλντι γεννήθηκε στη Βενετία το 1678, γιος ενός βιολιστή που τον έμαθε από νωρίς να παίζει και να συνθέτει. Δεν μπορούσε να φυσήξει σε πνευστά όργανα

λόγω του αναπνευστικού προβλήματος, αλλά με το βιολί έκανε πράγματα που ακόμα και σήμερα θεωρούνται ακατόρθωτα.

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε στο Ospedale della Pietà, ένα ορφανοτροφείο για κορίτσια. Εκεί δίδασκε βιολί, συνέθετε, και διηύθυνε ορχήστρες φτιαγμένες από εγκαταλελειμμένες ψυχές. Κορίτσια χωρίς οικογένεια, χωρίς σπίτι, χωρίς μέλλον. Μέχρι που ήρθε ο Βιβάλντι και τους έγραψε κοντσέρτα, άριες, λειτουργίες και ύμνους. Τα έκανε πρωταγωνίστριες, μπροστά στα μάτια της Ευρώπης.

Ήταν βιρτουόζος, συνθέτης, δάσκαλος και επιχειρηματίας της όπερας. Έγραφε κοντσέρτα κατά παραγγελία, έπαιζε μπροστά σε πάπες και αυτοκράτορες, έγραφε έργα για βασιλικούς γάμους. Όταν γνώρισε τον αυτοκράτορα Κάρολο ΣΤ΄, λένε πως του μίλησε περισσότερο απ’ ό,τι στους υπουργούς του. Τον τίμησε, του έδωσε παράσημο, του άνοιξε τον δρόμο προς τη Βιέννη.

Και τότε όλα κατέρρευσαν.

Ο Κάρολος ΣΤ΄ πέθανε λίγο μετά την άφιξη του Βιβάλντι στη Βιέννη. Δεν υπήρχε πια προστασία, ούτε εισόδημα. Ο μεγάλος συνθέτης των “Τεσσάρων Εποχών”, του “Gloria” και του “Stabat Mater” κατέληξε να πουλάει τα χειρόγραφά του για λίγα νομίσματα. Πέθανε μόνος, χωρίς μουσική, σε ένα ξένο υπόγειο στις 28 Ιουλίου 1741. Η κηδεία του κόστισε μόλις 19 φιορίνια και 45 κρόιτσερ. Κανείς δεν έπαιξε τίποτα.

Τον ξέχασαν.

Η μουσική του χάθηκε για σχεδόν 200 χρόνια. Τον 20ό αιώνα, μέσα σε μοναστήρια και ιδιωτικές συλλογές, ανακαλύφθηκαν ξανά χειρόγραφα, κοντσέρτα, ορατόρια και όπερες. Ξαφνικά, ο άνθρωπος που έγραφε για ορφανά κορίτσια και αυτοκράτορες ξαναγεννήθηκε. Η δόξα ήρθε αργά, σχεδόν ντροπιαστικά αργά. Αλλά ήρθε.

Σήμερα, η μουσική του Αντόνιο Βιβάλντι παίζεται σε όλο τον κόσμο. Όχι επειδή είναι μόδα. Αλλά γιατί, με μια αναπνοή που δεν έβγαινε καλά, έγραψε ανάσες για όλους.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords