Έχει τραγουδήσει μπροστά σε βασιλιάδες και χειροκροτηθεί από εργάτες, το πιο μεγάλο χειροκρότημα όμως το έδωσε η ίδια στον εαυτό της, όταν δεν την πίστευε κανείς

Κάποτε, έλεγαν πως δε θα τα καταφέρει. Πως δεν ήταν για μεγάλες πίστες, για θέατρα, για φώτα. Μα εκείνη, με βήμα σταθερό και βλέμμα που δεν χαμήλωνε ποτέ, ανέβηκε εκεί που δεν τη φαντάζονταν. Κι έμεινε. Σαν να γεννήθηκε γι’ αυτό. Η Ζωζώ Σαπουντζάκη δεν έγινε απλώς γνωστή. Έγινε εικόνα, στιλ, αναφορά. Ένα όνομα που έλεγες και γέμιζε το στόμα σου λάμψη.

Έχει ανέβει σε σκηνές μπροστά σε βασιλιάδες, πρίγκιπες, στρατηγούς, εμίρηδες. Και έχει κατέβει από αυτές με τα πόδια της να τρέμουν από το χειροκρότημα ανθρώπων απλών, καθημερινών, που τη χειροκροτούσαν σαν να της έδιναν

την καρδιά τους. Κι αυτή η καρδιά την ακολουθούσε για χρόνια. Από σκηνή σε σκηνή, από σελίδα σε σελίδα, από εποχή σε εποχή. Πέρασαν δεκαετίες και όμως τη φώναζαν ακόμα «Ζωζώ».

Δεν είναι όμως μόνο η λάμψη, τα φλας, οι ουρές για μια θέση. Είναι και τα βράδια εκείνα, τα δύσκολα. Πριν από όλα. Που δεν υπήρχε κοινό. Που δεν υπήρχε χειροκρότημα. Που υπήρχε μόνο εκείνη, μπροστά στον καθρέφτη, να λέει “θα γίνω”. Κι όταν έγινε, όταν οι φωνές σώπασαν και η επιβεβαίωση ήρθε, δεν ξέχασε το κορίτσι που έπρεπε να αποδείξει πως άξιζε.

Το πιο μεγάλο χειροκρότημα δεν ήταν στα Ανάκτορα, ούτε στις αίθουσες των Αράβων. Ήταν εκείνο που έδωσε η ίδια στον εαυτό της. Όταν δεν υπήρχε σάλιο για φόρεμα, ούτε μικρόφωνο, ούτε πισίνα, ούτε φίλτρα. Μόνο μια απόφαση: πως θα μείνει όρθια, ακόμα κι αν δεν μείνει κανείς γύρω της.

Δεν έκανε πίσω όταν την έσπρωχναν. Δεν λύγισε όταν την κορόιδευαν. Δεν τα παράτησε όταν την είπαν “παλιά”. Γιατί η Ζωζώ δεν είναι παλιά. Είναι παρούσα. Και όσο υπάρχουν άνθρωποι που χειροκροτούν αλήθειες, θα υπάρχει και εκείνη — όρθια, με βλέμμα ευθύ, να τους τις τραγουδάει.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Keywords
Τυχαία Θέματα