Αν νομίζεις πως έχεις πάει σε τρελό πάρτι, δεν έχεις δει τι έκαναν οι αρχαίοι μεθυσμένοι φιλόσοφοι

00:29 23/5/2025 - Πηγή: Sportime

Στην κλασική Αθήνα, το βράδυ δεν τελείωνε με ένα ήσυχο δείπνο στο σπίτι. Ξεκινούσε. Το δείπνο ήταν μόνο η πρόφαση. Η αληθινή νύχτα άρχιζε στο συμπόσιο – ένα μείγμα φιλοσοφικής συνάθροισης, μεθύσιου και θεάματος. Εκεί, άντρες μιλούσαν για τον έρωτα, τον θάνατο και τον Διόνυσο, την ώρα που γύρω τους αυλητρίδες έπαιζαν μουσική και κορίτσια εκτελούσαν ακροβατικά με σπαθιά και φωτιές.

Ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοφάνης, ο Ξενοφών, όλοι τους πέρασαν βραδιές σε τέτοιες μαζώξεις. Οι φιλόσοφοι δεν έβλεπαν το κρασί ως αμαρτία.

Το έβλεπαν ως εργαλείο αυτογνωσίας — ή καλύτερα, ως το εισιτήριο για μια απογυμνωμένη αλήθεια. Ποιος είσαι χωρίς τη μάσκα σου; Πίνε και θα φανεί.

Οι άντρες ξάπλωναν σε ανάκλιντρα. Οι δούλοι έπλεναν τα πόδια τους, έφερναν τα πιάτα, τα μπολ, τις σταμνίτσες με το νερωμένο κρασί. Ποτέ δεν έπιναν άκρατο οίνο· ο «συμποσίαρχος» όριζε το μείγμα, συχνά 3 μέρη νερό προς 2 κρασί. Και το έκανε με εξουσία. Αν κάποιος παραβίαζε τους κανόνες του, τιμωρούνταν. Έπρεπε να τραγουδήσει, να χτενίσει το φαλακρό του κεφάλι, να φιλήσει τον πιο όμορφο άντρα του δωματίου, ή να πει ποιηματάκι για τον Διόνυσο.

Ένα από τα αγαπημένα τους παιχνίδια ήταν ο κοττάβος: κρασί σε κύπελλο, στόχος μπροστά, και το υγρό να πεταχτεί με ακρίβεια ώστε να βρει μια δισκίδα, να κάνει ήχο και να πέσει σωστά. Αν χτυπούσε ένα μικρό ομοίωμα δούλου ή δίσκο σε στήλη, θεωρούνταν χρησμός έρωτα. Αν όχι, ατυχία. Αν πετύχαινες, έλεγες και το όνομα της κοπέλας ή του αγοριού που αγαπούσες. Ολόκληρη τελετή.

Στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα, οι καλεσμένοι αποφασίζουν να μη μεθύσουν πολύ. Ο Σωκράτης κάθεται νηφάλιος και διαλύει κάθε προσπάθεια αποπλάνησης από τον Αλκιβιάδη. Αλλού, όμως, δεν ήταν τόσο κόσμια. Φλερτ, πόθος, φωνές και αυλητρίδες που έπαιζαν, τραγουδούσαν και χόρευαν με ακροβατικά. Σε κάποια συμπόσια, οι κοπέλες αυτές πουλιόντουσαν στον πλειοδότη της βραδιάς. Τα πήλινα αγγεία δείχνουν εικόνες σχεδόν οργιαστικές.

Το κρασί δεν έλειπε ποτέ. Μερικές φορές, οι πιο δυνατοί ήρωες έπιναν με το ζόρι — οι υπόλοιποι έπρεπε να υπακούσουν. Αν όχι, έπιναν ως τιμωρία αδιάλυτο οίνο, κάτι που ισοδυναμούσε με ποινή. Οι πιο εύστροφοι διαγωνίζονταν με ρητορικά παιχνίδια, αυτοσχέδιες ποιήσεις, αινίγματα και σοφιστείες. Αλλιώς, γινόσουν περίγελως.

Ήταν ένας κόσμος όπου μπορούσες να μιλήσεις για το νόημα της ζωής με τον Σωκράτη, να σου φλερτάρει μια κοπέλα παίζοντας λύρα και μετά να σε προκαλέσει να ρίξεις κρασί σε ένα μπρούτζινο δίσκο για να δεις αν σε αγαπά. Ένας κόσμος που η σκέψη, το χιούμορ, ο έρωτας και το μεθύσι πήγαιναν χέρι-χέρι. Όχι απλώς πάρτι. Μυσταγωγία.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords