Άκης Πάνου: Πως αντιδρούσαν οι επώνυμοι όταν πήγαινε στην Columbia

Ο αξέχαστος Δημήτρης Φεργάδης υπήρξε ένα από τα ιστορικά στελέχη της ελληνικής δισκογραφίας.

Το 2018 ο Δημήτρης Φεργάδης παρουσίασε το βιβλίο του «Με αφορμή την Columbia – Η βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα» το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΨΜ

Ένα έργο που αποτελεί όχι μόνο ιστορία της ομώνυμης δισκογραφικής εταιρείας (στούντιο και εργοστάσιο παραγωγής), αλλά της μουσικής βιομηχανίας της Ελλάδας

κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα.

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, και συγκεκριμένα στο 17ο κεφάλαιό του, ο Φεργάδης αναφέρεται στον Άκη Πάνου.

Σας μεταφέρω μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

Δεν ήταν από τους εύκολους χαρακτήρες. Το αντίθετο μάλιστα. Ούτε και ερχότανε συχνά στην εταιρεία. Η επίσκεψή του ένα γεγονός. Η είδηση κυκλοφορούσε στους διαδρόμους χαμηλόφωνα… Χωρίς να συζητιέται, «Κατά τη μία θα είναι εδώ…». Κανείς δε ρώταγε ποιος. Ξέρανε… Από τις δώδεκα, η κυκλοφορία των επωνύμων στους διαδρόμους λιγόστευε. Προς αποφυγήν απρόβλεπτων συναντήσεων. Δρόμος χωρίς επιστροφή τότε… Ποιος το ρίσκαρε…

Λιγομίλητος, στεγνός, συμπαθητικά οστεώδης. Περιζήτητος. Μπεσαλής, δύσκολος, δύστροπος… και ο Χριστός κι οι δώδεκα Απόστολοι να βάλουν το χέρι τους. Δωρικός μα… και αγαπητικά πληθωρικός. Χρήσιμος κι ανεπιθύμητος…

Πρώτη στάση -αρκετά νωρίτερα από την ώρα συνάντησης- στο γραφείο μου. Βαρύς, σκέτος… σέρτικα δυο απανωτά, μπορεί και τρία. Ίδια η φωτιά. Κουβέντες πέντε δέκα μετρημένες. Σταράτες. Και να σου εξηγεί ως πανεπιστημιακός καθηγητής γλωσσολογίας πως επικράτησε τελικά, και η λέξη «σταράτος» σημαίνει στις κούφιες μέρες μας τον μετρημένο, τον τίμιο, τον ακριβή, τον συμπαγή λόγο. Και να μην κρύβει λόγια για την αυθαιρεσία των εταιρειαρχών, την παρακμή της κοινωνίας, τα ξεπερασμένα αξιακά συστήματα, τους ζημιάρηδες παρακοιμώμενους, όλα… Με ονόματα και διευθύνσεις.

Τέτοιος. Και τον χαιρόσουνα. Και τον άφηνες με αγάπη πολλή… στην τρέλα του. Χείμαρρος.

Δεύτερη στάση -ώρα κοντά στη συνάντηση- τρία μέτρα δίπλα. Στον Χάρη… Εκεί… στο ένα χέρι πάντα ένα πράσινο κουτί μπύρας. Heineken. Να την πίνει σιγά σιγά. Όχι με ποτήρι.

Και μπορεί τελικά να πέρναγε η ώρα και να έφευγε χωρίς να συναντήσει κανέναν…Ίσως τον Δαμιανό μόνο, τον Σερέφογλου. Το φίλο του. Στο τμήμα των δικαιωμάτων. Θυμωμένος πολύ όμως. Αλλά και ψύχραιμα πολύ -δικοί του οι κώδικες και οι ερμηνείες- να μετράει τα πράγματα. Λαϊκός θυμόσοφος είπαμε, λαϊκός διανοητής.

«Ξέρω γω τις, δηλαδή, Χαρούλη μου και κυρ Δημήτρη μου, γεια χαρά για σήμερα. Θα ‘ρθω πάλι… Βαθιά τα λαγούμια τους. Είδατε κανέναν να κυκλοφορεί; Ξέρω γω τις, δηλαδή, όπως καταλαβαίνετε, το δίκιο μου κορφή βουνού. Στα λαγούμια, στα λαγούμια… Μου φτάνει…».

Ένιωθε καλά… ένιωθε δικαιωμένος… ένιωθε ήσυχος… έφευγε ήσυχος. Τα χέρια βαθιά στις τσέπες. Σφιγμένες οι γροθιές.

Κώστας Μπαλαχούτης για το sportime.gr.

Keywords
Τυχαία Θέματα