Πρόβλημα ήταν η άμυνα και όχι η επίθεση

Όταν αλλάζουν οι γενιές παικτών αλλάζει (προφανώς) και η εικόνα, ο τρόπος και τελικά το αποτέλεσμα. Όταν καλύτεροί σου παίκτες είναι οι στόπερ μπορείς να καταστρώσεις το αμυντικό σου πλάνο με τρόπο που θα κρατήσεις το μηδέν και ότι βγει μπροστά.

Όταν καλύτεροί σου παίκτες είναι οι μεσοεπιθετικοί μπορείς να κρατήσεις τη μπάλα να δημιουργήσεις και να αναγκάσεις τον άλλον να αμύνεται.

Οι τρόποι αλλάζουν ανάλογα με τα υλικά. Στην Εθνική ομάδα του σήμερα δεν σταματήσαμε να έχουμε παίκτες αξίας στο κέντρο της άμυνας. Και αυτοί που συνήθως παίζουν και όσοι δεν έχουν πολύ χρόνο είναι ικανοί και καλοί ποδοσφαιριστές.

Δεδομένα όμως σε αυτή την ομάδα έχουμε και στοιχεία που στο πρόσφατο παρελθόν δεν υπήρχαν. Δημιουργία ποιότητας Φορτούνη, Πέλκα και Μάνταλου, είτε κάποιοι παίζουν μαζί είτε όχι η εθνική στο πρόσφατο παρελθόν της (με εξαίρεση τον Τσιάρτα) δεν είχε σε τέτοιο βαθμό.

Η Εθνική της Ουγγαρίας έφτιαξε ευκαιρίες. Σε κάποια διαστήματα είχε πρωτοβουλία. Απώλεσε ευκαιρίες. Δεδομένα θα μπορούσε να πάει ακόμη καλύτερα στο επιθετικό κομμάτι. Ίσως με άλλες επιλογές στα άκρα της άμυνας. Άλλωστε η αλλαγή Λυκογιάννη αυτό έδειξε. Δεν αρκούσε όμως…

Πριν λίγα χρόνια αν έλεγε κάποιος ότι σε εκτός έδρας παιχνίδι της η Εθνική ομάδα θα έχει καλύτερους παίκτες τον Φορτούνη και τον Πέλκα θα τον έλεγαν τρελό… Παρά το ότι συνέβη, η εθνική έχασε.

Το ανησυχητικό για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα είναι το γεγονός ότι τα μεγαλύτερα προβλήματά της τα εμφάνισε στο κέντρο της άμυνας. Εκεί που δεδομένα έχει ποιότητα και παραστάσεις.

Όταν δέχεσαι τέτοια γκολ, σε αγώνα χωρίς πίεση της άμυνας, τότε οφείλεις να προβληματίζεσαι για την αναποτελεσματικότητα της άμυνας περισσότερο και λιγότερο γιατί έχασες ευκαιρίες στην επίθεση.