"Όλοι θυμούνται το γκολ του Χαριστέα και το κλάμα του Ρονάλντο"

Έχουν περάσει δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια από την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από την Εθνική Ελλάδος. Δεκαπέντε χρόνια που μοιάζουν σα να ήταν χθες. Σηματοδότησαν μερικές από τις πιο δυνατές και γλυκές μας αναμνήσεις εκείνες μέρες του καλοκαιριού του 2004.

Η μεγαλύτερη έκπληξη που συντελέστηκε ποτέ στο λαοφιλέστερο άθλημα είχε χρώμα γαλανόλευκο και πρωταγωνιστές 23 ποδοσφαιριστές οι οποίοι σαν μια γροθιά έσπασαν το ταβάνι των ονείρων τους και μπήκαν στο πάνθεον του βασιλιά των σπορ για πάντα.

Ο Άγγελος Χαριστέας, σκόρερ τριών γκολ στη διοργάνωση και χρυσός σκόρερ του τελικού της 4ης Ιουλίου μίλησε στο novasports.gr και τον Αποστόλη Λάμπο για γνωστές και άγνωστες ιστορίες από το EURO 2004. Σε μια συνέντευξη που κρύβει μέσα της διαμάντια από τις σκέψεις του "Άγγελου μας" όλα αυτά τα χρόνια που εμείς ακόμα προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε τί μας χάρισαν, ενώ εκείνοι πίστεψαν στο θαύμα.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΤο σκέφτομαι κάθε μέραΕδώ και δεκαπέντε χρόνια υπάρχει έστω και μια μέρα που να μην έχει περάσει καθόλου από το μυαλό σου το EURO 2004;

"Ούτε μια μέρα που να μην το έχω σκεφτεί. Δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που να μην το έχει αναφέρει κάποιος. Για παράδειγμα πριν λίγες μέρες ήμουν για καφέ στη Θεσσαλονίκη και δέκα άτομα ανεξαρτήτως ομάδας που υποστήριζαν ήρθαν και μου είπαν "να'σαι καλά, σ'ευχαριστούμε".

Ένα πολύ απλό περιστατικό για να σου εξηγήσω πως δε γίνεται να μην το σκεφτώ ούτε για μια μέρα. Άντε ίσως κάποιες μέρες που μπορεί να ήμουν άρρωστος να μην πέρασε από το μυαλό μου αλλά μιλάμε για εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις."

To EURO με χαρακτηρίζει σαν οντότηταΑντιλαμβάνεσαι ότι είσαι πλήρως ταυτισμένος και συνυφασμένος με το γκολ του τελικού; Νιώθεις ότι σε προσδιορίζει και ως ποδοσφαιριστή αλλά και ως άνθρωπο;

"Ναι είμαι τελείως συνυφασμένος με το γκολ του τελικού. Ίσα που ο κόσμος δε θυμάται τα άλλα δύο. Σαν άνθρωπος και σαν οντότητα έχω χαρακτηριστεί από το EURO. Άλλωστε όποιον άνθρωπο κι αν ρωτήσεις και εκτός Ελλάδας τί θυμάσαι από το EURO του 2004 θα σου πουν το γκολ του Χαριστέα στον τελικό και το κλάμα του Ρονάλντο."

Πως είναι να έχεις μείνει για πάντα στην ιστορία του ευρωπαϊκού και όχι μόνο ποδοσφαίρου;

"Είναι ασύλληπτο. Κι αυτό γιατί στην ιστορία μένει ο νικητής. Είναι μοναδικό να φτάνεις ως εκεί. Θα υπήρχε όμως μεγάλη απογοήτευση αν δεν τα καταφέρναμε στο τέλος."

Η λειτουργία της μνήμηςΜοιάζει απίστευτο το γεγονός ότι από εκείνες τις μέρες όλοι θυμόμαστε με πάσα λεπτομέρεια τί κάναμε, που ήμασταν με ποιον σα να ήταν χθες, ενώ στην πραγματικότητα χθες δε θυμόμαστε τί φάγαμε. Πως το εξηγείς;

"Ο λόγος είναι απλός. Θυμόμαστε πάντα τους μεγαλύτερους πόνους και τις μεγαλύτερες χαρές. Ο ύψιστος πόντος ή η ύψιστη χαρά και γενικά τα πολύ έντονα συναισθήματα ενεργοποιούν τη μνήμη. Τότε βρέθηκε όλη η Ελλάδα στο ζενίθ των θετικών συναισθημάτων.

Όπως τα παιδιά θυμούνται μια πολύ μεγάλη χαρά με τη μαμά και τον μπαμπά τους ή αντίστοιχα μια μεγάλη απογοήτευση που τα πλήγωσε. Γενικά στη μνήμη μας μένουν με κάθε λεπτόμερεια ας πούμε δέκα πράγματα. Ε στη μνήμη όλων ένα από αυτά είναι το EURO 2004 και αρκετές στιγμές από εκείνες τις μέρες".

Υπάρχουν στιγμές που πιάνεις τον εαυτό σου να λες "πω ρε φίλε τί έκανα τότε;"

"Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι τώρα μετά από δεκαπέντε χρόνια, πως έτρεχα έτσι πάνω κάτω. Βλέπεις σήμερα παίκτες όπως τον Μανέ και λες "πω πω κοίτα πως τρέχει αυτός" και μετά σκέφτομαι ότι κάναμε τα ίδια και δε μπορώ να το συνειδητοποιήσω.

Σίγουρα έχω την εικόνα στο μυαλό μου όλων όσων πέτυχα και πετύχαμε, αλλά πάντα θα μένει το "wow" πως έγινε αυτό το πράγμα. Πολλοί μάλιστα συγκρίνουν την επιτυχία μας με εκείνη της Δανίας το 1992, αλλά δεν ισχύει. Γιατί εκείνοι δεν κέρδισαν δύο φορές τη διοργανώτρια".

Άγγελε πως είναι η σχέση σας με τα μικρά παιδιά τα οποία δεν έχουν ζήσει το EURO;

"Προσωπικά προσπαθώ πάντα να εξηγώ στα μικρά παιδιά τί συνέβη τότε. Για παράδειγμα τις προάλλες ήρθε ένας πατέρας με το παιδί του και μου μίλησαν και το παιδί είπε "μπαμπά δεν τον ξέρω τον κύριο". Οπότε κάθισα και του εξήγησα ότι έπαιζα στον Άρη και στην Εθνική ομάδα και ότι ήμουν στην ομάδα που κατέκτησε το EURO.

Οπότε είπε θα καθίσω να τον δω. Κι εδώ παίζει μεγάλο ρόλο το διαδίκτυο. Δηλαδή προσπαθώ αρχικά να τους εξηγώ τί κάναμε τότε με λόγια και να τον βάζω με αυτόν τον τρόπο να ψάξει στο διαδίκτυο να μάθει τί συνέβη εκείνο το καλοκαίρι του 2004."

Πέρα από τις αναμνήσεις τί έχεις κρατήσει ως ενθύμιο από εκείνη τη βραδιά;

"Έχω πολλά ενθύμια. Έχω τη φανέλα του τελικού, έχω τα παπούτσια του τελικού, τα παπούτσια με τη Γαλλία, το χρυσό μετάλλιο αλλά και το βραβείο του MVP από το ματς με τη Γαλλία."

Δηλαδή σε κάθε ματς φόραγες διαφορετικά παπούτσια; Δε φοβόσουν μη σε χτυπήσουν;

"Τί να με χτυπήσουν. Euro παίζαμε, δεν υπήρχε περίπτωση να καταλάβω κάτι. Μου το έλεγαν κάποιοι ότι μπορεί να με χτυπήσουν, αλλά πραγματικά ούτε με ένοιαζε".

Από τη σέντρα του Ζαγοράκη ο Άγγελος Χαριστέας έχει ξεμαρκαριστεί και εκτελεί τον έντρομο Μπαρτέζ στον προημιτελικό με τη Γαλλία